ΣΠΥΡΙ ΣΤΗ ΜΥΤΗ (ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ "HOTEL MEMORY")

.
Το κείμενο αυτό το έστειλα πριν από δύο μήνες στον Μισέλ Φάις (μέσω της ηλεκτρονικής φόρμας της ιστοσελίδας του), σαν προτεινόμενο αντάλλαγμα για ένα δωμάτιο στο Hotel Memory. Είχα γνωρίσει το έργο του παλιότερα μέσω του Αθήναιου, και με είχε αγγίξει βαθιά το ηχητικό ντοκουμέντο "Η πόλη στα γόνατα". Δυστυχώς αποδείχτηκε τελικά ότι ο Μισέλ Φάις δεν πήρε ποτέ τα e-γράμματά μου. Δεν πειράζει. Παραθέτω εδώ το κείμενο...

ΣΠΥΡΙ ΣΤΗ ΜΥΤΗ

Από τη μητέρα του κληρονόμησε ένα χωράφι με ξεριζωμένες ροδακινιές, τη μυωπία της, τη μελαγχολία της, και την αναβλητικότητά της. Από τον πατέρα του πήρε ένα αγροτεμάχιο στη μέση του τίποτα, αναρίθμητες αλλεργίες, σε ό,τι φυτρώνει, σε ό,τι περπατάει στα τέσσερα, και σε ό,τι αιωρείται. Και σπυριά. Πολλά σπυριά.

Τα σπυριά, μαζί με τα τεράστια χοντρά γυαλιά, ήταν σε όλη του την εφηβεία το σήμα κατατεθέν του. Από τα 11 χρόνια του η μητέρα του άρχισε να τον βάζει κάτω με το ζόρι και να τού τα ζουλάει, σε λίγο έμαθε κι αυτός και δεν χρειαζόταν πιά ζόρι: Τα μόλυνε άνετα κι από μόνος του. Κι όσο ασχολούνταν μαζί τους, τόσο αυτά φούντωναν. Μαζί τους φούντωνε και η Λύπη.

Πατέρας δεν υπήρχε να παρέμβει, ή έστω να καμαρώσει τις ομοιότητές με τον γιό του, που η μητέρα δεν παρέλειπε σε κάθε ευκαιρία να τις διαπιστώνει. Μέχρι και το ότι τού άρεσαν οι χυμοί φρούτων ήταν του πατέρα του χαρακτηριστικό, και επομένως καταδικαστέο, εφ’ όσον «εκείνος» ήταν ένα βδελυρό τέρας, ένας killer (sic), ένας πόρνος, ένας ανώμαλος που τού αρκούσε να δει γυμνή σάρκα οποιουδήποτε γένους για να ερεθιστεί σεξουαλικά. Ήταν ένας σπορέας, ο δικός του o σπορέας, και όχι ένας πατέρας.

Όταν άρχισε να φυτρώνει το μουστάκι, τρομοκρατήθηκε. Επιβεβαιώνονταν οι φόβοι του ότι θα γινόταν ανυπέρβλητα κι αυτός ένας «εκείνος», πιθανότατα «πόρνος κι ανώμαλος», και δυνάμει «σπορέας» δυστυχισμένων παιδιών. Άργησε πολύ να τολμήσει να το ξυρίσει το αραιό του μουστάκι, ντρεπόταν αφάνταστα και μόνο με την σκέψη ότι θ’ άρχιζε να ξυρίζεται. Όπως «εκείνος».

Τα σπυριά στο μεταξύ αυξάνονταν και πληθύνονταν. Σπυρί εδώ, σπυρί εκεί, σπυρί και παραπέρα, μερικές φορές μάλιστα τα έσπαγε προς τα μέσα και γίνονταν μεγάλα και σκληρά, οπότε τα πείραζε ακόμα περισσότερο, και γινόταν της Κορέας. Ένας συμμαθητής κάποια στιγμή τον ρώτησε μπας και είναι ο Ράμπο και γύρισε από το Βιετνάμ. Δίκιο είχε. Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο πληγές και ξεραμένα αίματα, τρόπαια από τις Μάχες με τα σπυριά.

Αυτοί με τους οποίους τα έφτιαχνε απανωτά το λαμπερό κορίτσι που διάλεξε να ερωτευτεί, δεν είχαν, βέβαια, σπυριά. Ούτε πήγαιναν στο σχολείο κακοντυμένοι, άλουστοι, παρατημένοι, όπως αυτός. Για την ακρίβεια δεν πήγαιναν καθόλου σχολείο, ήταν όλοι τους «μεγάλοι», όλοι πάνω από 20 χρονών. Ως και 15-36 έφτασε το σκορ. Όμως εκείνος δεν το έβαζε κάτω. Ήξερε πως δεν θ’ αργούσε να έρθει η ώρα του... Άργησε πολύ περισσότερο απ’ ότι φαντάζονταν τότε, αλλά όντως ήρθε, όταν είχε φύγει πιά αυτός.

Σάς έλεγα όμως για τα σπυριά.

Ποιος σκατόψυχος άνθρωπος που μισεί τον πατέρα ενός παιδιού θα πει ποτέ περιφρονητικά μπροστά σ’ ένα παιδί «ίδιος με τον πατέρα του είναι»; Πώς είπατε; Ένας γιατρός, και μάλιστα δερματολόγος; Πολύ σωστά, το βρήκατε. Παρηγορήθηκε η μητέρα για την φιλική υποστήριξη, ακόμα πιο βαθιά στα Τάρταρα ο γιός, η αμελητέα ποσότητα. Τέρας και με τη βούλα. Δεν είχαν πάει όμως εκεί για να τού βάλουν κάποια ακόμα βούλα! Είχαν πάει για τα σπυριά!
Για τα σπυριά λοιπόν ο «γιατρός» τού έδωσε δυό κρέμες. Μια λιπαρή σαν βούτυρο για το… πρωΐ, που την άπλωνε στο πρόσωπό του κι έλαμπε σαν τον Ήλιο, και μια τελείως άχρηστη για το βράδυ. Ακόμα αναρωτιέται αν ο "γιατρός" το έκανε για να εκδικηθεί τον πατέρα του, ή αν ήταν απλά άσχετος.

Τα σπυριά φυσικά κάγχασαν και συνέχισαν να φυτρώνουν ακάθεκτα.

Το πιο φοβερό απ’ όλα τα σπυριά ήταν το σπυρί στη μύτη. Ξεκινούσε όπως όλα τα σπυριά, μ' ένα άσπρο κεφαλάκι, αυτός το πείραζε, εκείνο μολύνονταν, και τότε όλη σχεδόν ή μύτη του κοκκίνιζε, πρηζόταν, και πονούσε αφάνταστα, όπου και να την άγγιζες. Έκανε μέρες να ηρεμήσει. Ποιο κορίτσι θα γύριζε να τον κοιτάξει σ' αυτήν την κατάσταση; Ο Μεγάλος του μονόπλευρος Έρωτας πάντως, σίγουρα όχι. Κι όταν τα έφτιαξε με έναν νέο συμμαθητή, για πρώτη φορά με συνομήλικο, ήρθε για κείνον το τέλος του κόσμου, έβγαλε δεκάδες σπυριά παντού. Όσο οι αντίζηλοι ήταν εκτός συναγωνισμού, υπήρχε κάποιο είδος παρηγοριάς. Τώρα δεν έμενε πιά καμμιά.

Παρ’ όλ’ αυτά, τον ερωτεύτηκε κι εκείνον μια ομορφούλα ψυχούλα, αλλά έφαγε κι αυτή με τη σειρά της μια ξεγυρισμένη χυλόπιτα, αναγκαστικά, αφού εκείνος ήταν πλήρως αφοσιωμένος στον Μεγάλο του κι απελπισμένο Έρωτα.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, άλλαξαν τα πάντα στη ζωή του, και μεσολάβησαν πολλές αναμνήσεις. Ταξίδεψε, ανδρώθηκε, γνώρισε τον Μεγάλο Έρωτα, με κάποιαν άλλην, έχασε τον Μεγάλο Έρωτα… εξακολουθεί όμως να βγάζει κάπου κάπου κανένα σπυράκι στην μύτη. Μικρό. Συμβαίνει κάπου κάπου στη ζωή του και κανένας έρωτας. Μικρός.

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Μεγάλοι Έρωτες, Μεγάλα Σπυριά στη μύτη. Μικροί έρωτες, μικρά σπυριά στη μύτη.

Αρχίζω να πιστεύω σε κάποια συσχέτιση. Σε μια συνωμοσία των Σπυριών κατά των Ερώτων...

Μαύρος Γάτος, 8 Σεπτεμβρίου 2006