ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΛΑΪ ΣΟΥ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΑΥΤΗ...
.
William Shakespeare, Sonnet 98
Δεν ήμουν πλάι σου την άνοιξη αυτή
όταν ο Απρίλης, ο πολύχρωμος και λαμπερός
της νιότης την πνοή φυσούσε μές στο κάθε τί -
διασκέδαζε ως και o Κρόνος, ο σκαιός
Μα ούτε τα τραγούδια των πουλιών, ούτε η γλυκιά η ευωδιά
τόσων και τόσων λουλουδιών, με μύρια χρώματα κι οσμές
δε με κατάφεραν το καλοκαίρι να ιστορήσω ξανά
κι άνθη να δρέψω, απ’ τις θαυμάσιες της γης τις αγκαλιές
Πώς να θαυμάσω τη βαθιά πορφύρα της τριανταφυλλιάς;
πώς να παινέσω το θαυμάσιο κρινολευκό;
ανούσια ήταν χάδια, σκαριφήματα και μόνο της χαράς,
και πρότυπό τους, και μοντέλο τους, εσύ, μοναδικό.
Κιι έμοιαζε γύρω παγερός χειμώνας, ναι, εσύ μακριά, κι εγώ εκεί,
με τη σκιά σου λες να παίζω, σε όλ' αυτά.
4 σχόλια:
γάταρε εύγε για τις ομορφιές που στήνεις. χαζεύω από μακριά και γλυκαίνεται η καρδιά μου
Αντε ρε και μόλις ειχα φάει μια φρυγανιά με μαρμελάδα....
Θα μπορούσες να τις είχες αποφύγει... Τις σιχαίνομαι τις κατσαρίδες!!!!
Δεν είναι κατσαρίδες, είναι κάτι καλεσμένοι του Γάμου από το υπερπέραν....
Σ:οι
Καλημέρα, καλό μήνα
Δημοσίευση σχολίου