Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Jacques-Louis David, ο θάνατος του Σωκράτη

Βγήκε η απόφαση. Με καταδίκασαν, οι πεντακόσιοι και ένας Ηλιαστές μου. Όχι με μεγάλη πλειοψηφία, αλλά πάντως με καταδίκασαν. Κι ύστερα διάλεξαν για μένα τη μέγιστη ποινή: Θάνατος, όπως είχαν προτείνει οι Κατήγοροι. Πλήρης απογοήτευση. Τί να πήγε άραγε τόσο στραβά;

Νόμιζα πως τους είχα πείσει. Τους μίλησα με όλη μου την ψυχή, και τους είπα όλη μου την Αλήθεια. Αρνήθηκα να χρηιμοποιήσω δικηγόρο, αρνήθηκα να χρησιμοποιήσω το λόγο που μού ετοίμασε ο Λυσίας, αρνήθηκα ακόμη και να χρησιμοποιήσω τη δικηγορίστική τους γλώσσα, αρνήθηκα να κλαφτώ και να παρακαλέσω. Οι Δικαστές είναι ελεύθεροι πολίτες, δε θά ’πρεπε σε ικεσίες και θεατρινισμούς να βασίζουν την κρίση και τις αποφάσεις τους. Ίσως να το παράκανα εκεί που τους πρότεινα να με τιμωρήσουν με τιμητική σύνταξη από το Πρυτανείο. Ίσως να υποτίμησα και την επιρροή στο λαό εκείνων των δημαγωγών, εκείνων των ανθρωπαρίων, του Μέλητου και του Άνυτου και του Λύκωνα.

Οι μαθητές μου είναι όλοι αναστατωμένοι, με παρακαλούν να αποδράσω. Έχουν ετοιμάσει τα πάντα. Ο νεαρός Πλάτωνας έχει ήδη συνεννοηθεί με τους δεσμοφύλακες- δυό τρεις μνες για τον καθένα ήταν αρκετές, δόξα τω Θεώ του Πλάτωνα δεν τού λείπει το χρήμα. Μού έκανε όμως εντύπωση η πλήρης απάθειά των δεσμοφυλάκων μου, δεν ταράχτηκαν καθόλου από τη συναλλαγή, λες και το περίμεναν ότι θα τούς το προτείναμε, λες και το θεωρούσαν απολύτως φυσικό κι αναμενόμενο ότι θα προσπαθούσα να δραπετεύσω.

Θα μπορούσα βέβαια να μη δραπετεύσω. Όμως το θεωρώ ανήθικο- τί παράδειγμα θα δώσω στους νέους, στις επόμενες γενιές, αν κάτσω να πεθάνω, υπακούοντας σε μιαν άδικη απόφαση, που πάρθηκε άλλωστε με διαφορά μόλις τριάντα ψήφων; Τί θα λένε για μένα οι μελλούμενοι άνθρωποι; Πως δείλιασα ν’ αψηφήσω την αγέλη; Πως κάθησα, εγώ ο δήθεν Σοφός, να με φάνε οι άμυαλοι λύκοι;

Όχι, δεν θα τους κάνω τη χάρη- αφού η Πατρίδα μου με δολοφονεί, θα βρω μια νέα Πατρίδα. Μια Πατρίδα όπου θα είμαι καλοδεχούμενος. Μπορεί να είμαι γέρος, αλλά θα συνεχίσω εκεί το έργο μου, μαθαίνοντας τους ανθρώπους να σκέφτονται, αφυπνίζοντας συνειδήσεις, πλάθοντας ανθρώπους ελεύθερους και έλλογους, τραβώντας τους από την πρόληψη κι από το φόβο.

Ακούω θόρυβο από την πόρτα, πρέπει να ήρθαν να με πάρουν.

Αντίο, καταδίκη μου. Αντίο, Αθήνα μου.

Ποιός από τους δυό μας πηγαίνει στο καλύτερο, κανείς δεν το γνωρίζει.

Μόνο ο Θεός.

Πρόσκληση:
γράψε κι εσύ κάτι, με θέμα "Η Ηθική ως ζήτημα ζωής και θανάτου"

.