ΑΠό ΤΗΝ ΑΡΧΑίΑ ΑΓΟΡά ΣΤη ΝέΑ ΚΡήΝΗ ΚΑι ΠάΛΙ ΠίΣΩ

.

ΑΡΧΑίΑ ΑΓΟΡά: Η ΤΡΕΛΛή Με Τη ΣΚΟύΠΑ

Είναι μια τρελλή με μια σκούπα. Χοντρή, άσχημη, κακοντυμένη. Με χοντρές μαύρες τρίχες στο πηγούνι.

Περπατάει και μιλάει μόνη της, ασυναρτησίες σε μιαν απροσδιόριστη γλώσσα. Σταματάει σε κάθε κάδο σκουπιδιών και κοιτάει μέσα. Τί να ψάχνει;

Καμμιά εφεδρική σκούπα, μάλλον.



ΠΛΑΤΕίΑ ΑΡΙΣΤΟΤέΛΟΥΣ: CoRPORATE GReY

Σάς μισώ, γκρίζοι – σάς μισώ θανάσιμα, για τα γκρίζα θηριώδη σας αυτοκίνητα, για τα γκρίζα σας χαμόγελα, για τα γκρίζα σας σκατά. Σάς μισώ γιατί μισείτε τη ζωή, την πνίγετε, τη στραγγαλίζετε, τής κλέβετε το οξυγόνο, και τη βάφετε γκρίζα, σαν τα μούτρα σας

σάς μισώ όσο το θάνατο

είστε ο θάνατος



ΦάΛΗΡΟ: Η ΚΥΡά-ΒΑΡΒάΡΑ

Απολιθωμένη λες, απαράλλαχτη, ακίνητη, αμίλητη, εκτός τόπου και χρόνου, έπιασε πάλι βάρδια στο γνωστό της στέκι. Συμπληρώνει όσο μπορεί το εισόδημα της οικογένειας, με τα φραγκοδίφραγκα που μαζεύει, κάθε καλοκαίρι. Το χειμώνα μάλλον την βάζουν σε κάποιο ντουλάπι, στη ναφθαλίνη, μαζί με τα τσεμπέρια της, και την ξαναβγάζουν μόλις πιάσουν οι ζέστες…

Πρόπερσι την έλεγαν κυρά Βαρβάρα. Ελληνικά δεν μιλάει γρυ, ούτε ποντιακά. Τα ρώσικα πολλά καλά τα καλατζεύ’…



ΠΟΣΕΙΔώΝΙΟ: Ο ΞΕΜΩΡΑΜέΝΟΣ - ΚΑΤά ΦΑΝΤΑΣίΑΝ - ΝΟΜΠΕΛίΣΤΑΣ

Να τα χέσω τα Νόμπελ σας. Να τα χέσω.

Τόσα χρόνια Πόνο, πού να τα χωρέσω;



Το ΜΥΣΤΗΡΙώΔΕΣ ΠΛάΣΜΑ ΤηΣ ΑΡΕΤΣούΣ

"Πελαγία, Ν.Θ. 10234". Εχει τόσες πολλές βάρκες η Μεγάλη Φτωχομάνα; Μετράει και του Παπάζογλα;

Αραγμένες στη σειρά είναι όμορφες οι βαρκούλες, δίπλα στο λούνα παρκ. Και το λούνα παρκ είναι όμορφο δίπλα στη θάλασσα. Λες κι είναι άλλος κόσμος εδώ, αληθινή Ελλάδα, με τις βαρκούλες της και με τα παραθαλάσσια λούνα πάρκ της - όχι σαν το κέντρο που έχει γυρίσει στη Θάλασσα την πλάτη του, για να μην πω πως γύρισε κάτι άλλο... από τότε που έκλεισε το λούνα παρκ και χτίστηκε το τερατώδες Μέγαρο, η "Νέα Παραλία" έκοψε και τους τελευταίους δεσμούς της με την Παραλία.

Αλλά τί είναι εκείνο το πράγμα που κινείται εκεί στα ρηχά; Σαν ακέφαλο ψάρι μ' ένα τεράστιο πέπλο από πίσω για ουρά,, που το ανοιγοκλείνει με χάρη και προχωράει σιγά σιγά πάνω στα απλωτά φύκια του βυθού.

- Ξέρετε από Θάλασσα;

- Ξέρω

- Για ελάτε να δείτε κάτι παράξενο στο βυθό

- Μαύρο;

- Ναι

- Ήταν γεμάτος ο τόπος προχτές- δεν ξέρω τί είναι...

- Ευχαριστώ, καληνύχτα

- Καληνύχτα



Ο ΤΡΕΛΛόΣ ΤηΣ ΝέΑΣ ΠΑΡΑΛίΑΣ

- Θέλετε να σάς βοηθήσω;

- Φύγε από δω ρε!

Αυτή ήταν η μόνη στιχομυθία που είχα ποτέ με τον τρελλό με τα μούσια και με το ποδήλατο. Τι ποδήλατο δηλαδή, ολόκληρο τραίνο ήτανε, με τα καροτσάκια που έσερνε από πίσω. Κατοικία, εξοχικό, τροχόσπιτο, μεταφορικό μέσο, τέσσερα σε ένα, μια ασυνάρτητη σαρανταποδαρούσα φορτωμένη με χιλιάδες σακούλια και σακουλάκια, που την μετακινούσε πάντα περπατητά, με εμφανή κόπο, σέρνοντας το επικεφαλής ποδήλατο. Και με το ραδιάκι πάντα να παίζει. Άλλες φορές πάλι άραζε κάπου στη Νέα Παραλία, σε διάφορα σημεία, και καθιστός στη σαιζ λόνγκ του απολάμβανε τη θέα ή τη σκιά ή κανέναν υπνάκο. Και το ραδιάκι πάντα να παίζει.

Ποιος ήταν; Τι ήταν; Τι απέγινε; Κανείς ποτέ δε θα μάθει.

Έχω πολύ καιρό να τον δω.



Τα ΚΑΡΑΒάΚΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΜΑϊΚΟύ, ΜΠΡΟΣΤά Στο ΜέΓΑ ΑΛέκΟ

«Για περάστε, αναχωρούμε σε λίγο για Μύκονο – Σαντορίνη – Ηράκλειο – Άμστερνταμ – Γιοχάνεσμπουργκ »…

«Τζαμάικα πιάνετε;»

«Όχι, αλλά πιάνει το μεθεπόμενο, η "Κλειώ"...»


Κάθε χρόνο αυξάνονται τα καραβάκια. Φέτος εμφανίστηκε κι ένας κάγκουρας μ' εκτυφλωτικά φώτα νέον γύρω γύρω. Ψυχή δεν πατάει σ’ αυτόν κι ας είναι όλα τ’ άλλα καραβάκια φίσκα. Αλλά πού να καταλάβει ο κάγκουρας… τι σόι κάγκουρας θα ήταν αν καταλάβαινε;