Ο ΣΚύΛΟΣ ΤΟυ άΔΗ
.
Είν ένας σκύλος όλο σκοτάδι. Παραφυλάει στη γωνία. Και γαβγίζει με μανία. Ό,τι κινείται. Ό,τι ζει.
Δεν είναι που δεν γνωρίζει. Όποιος δεν γνωρίζει, δεν ποθεί. Δεν πονεί.
Είναι που γνώρισε. Και νοσταλγεί.
Κι υποφέρει. Την απουσία. Και τρομάζει. Και γαβγίζει. Τη σιωπή. Κι ό,τι ζει.
Ο αδέσποτος σκύλος του Άδη.
art: cerberus by miedziana
Δεν είναι που δεν γνωρίζει. Όποιος δεν γνωρίζει, δεν ποθεί. Δεν πονεί.
Είναι που γνώρισε. Και νοσταλγεί.
Κι υποφέρει. Την απουσία. Και τρομάζει. Και γαβγίζει. Τη σιωπή. Κι ό,τι ζει.
Ο αδέσποτος σκύλος του Άδη.
art: cerberus by miedziana
10 σχόλια:
Πολύ όμορφο.
Επέτρεψε μου να κάνω μια αντιστοίχηση, ίσως και εσύ αυτό να εννοείς. Αυτός ο σκύλος , που μάλλον κυνηγόσκυλο πρέπει να είναι, τον φαντάζομαι σαν έναν άνθρωπο που αγάπησε, λάτρεψε, πόνεσε και τελικά έχασε το υποκείμενο του πόθου του, της λατρείας του, της αγάπης του και τώρα όλα τα του φταίνε. Όσοι τον πλησιάζουν τους φοβάται, έπαψε να εμπιστεύεται, αμύνεται, γαβγίζει αλλά μάλλον δεν δαγκώνει ή και αν δαγκώνει το κάνει με τα ούλα του... Ψάχνει ίσως μάταια να βρει σε κάποιον άλλον άνθρωπο αυτά που έχασε και κάνει σύγκριση μάλλον, όμως ετεροβαρή, οπότε και παραμένει μόνος, μέχρι να ξεχάσει τις αναμνήσεις και από κυνηγόσκυλο να γίνει ένα κανισάκι πάλι και ξεκινά ένας νέος κύκλος… Γιατί ως πότε θα αμύνεται, αφού περνούν τα χρόνια…
Έμαθες τι τρώει;
Φίλτατε Μιχάλη, κρεατάκι, ανθρώπινο, ολόφρεσκο φυσικά... κι αν δαγκώνει λέει... τού έδωσε όμως ο Ηρακλής και κατάλαβε του κόπρου... είναι κι αυτό μια παρηγοριά.
Φίλτατε Νίκο, χαίρομαι πάρα πολύ γιατί μού δίνεις την ευκαιρία να διατυπώσω μια σκέψη που μού αρέσει πολύ: από καιρό έχω καταλάβει πως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο κάθε κείμενο, είτε πεζό είτε ποίημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πόσο διαφορετικά αντιληφθήκατε εσυ κι ο Μιχάλης το συκεκριμένο- πώς να το πω; ποιήμα; κείμενο;
Ούτε καν εκείνος που έγραψε κάτι δεν κατέχει την "απόλυτη" ερμηνεία, γιατί τέτοια δεν υπάρχει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι σκέψεις σου είναι βέβαια στα πλαίσια που κι εγώ κινούμαι στην ερμηνεία του... Σ;ο))))
Καλημέρα τολμηροί μου, που πατάτε στα πιό επικίνδυνά μου μονοπάτια - σάς ευχαριστώ που είστε εδώ
Και κάτι ακόμα: Αν μιλάμε για τον Κέρβερο (που δεν είναι και σίγουρο), τα τρία του κεφάλια αντιπροσώπευαν λέει το παρελθόν το παρόν, και το μέλλον. Με τίποτα δε χόρταινε ο άτιμος.
Με αφορμή τα σχόλια του Νίκου και του Μιχάλη, προβληματίστηκα πολύ αν γράφοντάς το ταυτιζόμουν με το σκύλο, όπως τον περιγράφει ο Νίκος, ή με τα θύματα της πιό αιμοβόρικης εκδοχής του, που υπονοεί ο Μιχάλης. Η απάντηση είναι και με τα δύο, και δεν νομίζω πως αυτό είναι παράξενο... όλοι στη ζωή έχουμε παίξει και τους δύο ρόλους... ο ρόλος που δεν έχω παίξει, νομίζω, είναι εκείνος του ανθρωποφάγου σκύλου, κι αυτό πάλι σύμφωνα με τις δικές μου υποκειμενικές εκτιμήσεις.
Καλό μεσημέρι
Μιλτιάδη, νομίζω ότι πολλές φορές όλοι μας έχουμε παίξει πολλούς ρόλους στη ζωή μας. Νομίζω όμως ότι κατά βάθος ένας μας εκφράζει και κατά βάθος με αυτόν ταυτιζόμαστε. Αν κάνουμε κάτι ενάντια σε αυτή τη θέληση έχουμε τύψεις μετά, στην ουσία μας ελέγχει η συνείδηση μας. Όμως αυτό που μας εκφράζει κάθε φορά έχει απόλυτη σχέση και είναι άμεσα συνυφασμένο με το τι ζούμε τις δεδομένες εκείνες στιγμές. Η συμπεριφορά μιας στιγμής μπορεί να είναι κατ΄ανάγκη αντίθετη από τη συμπεριφορά μιας άλλης στιγμής. Ο άνθρωπος είναι νομίζω όρθιο - προσαρμοστικό στο περιβάλλον του ζώο.
Υ.Γ. Όλες οι αναρτήσεις σου έχουν τρομερό ενδιαφέρον. Σε όσες δεν εκφράζω κάποια άποψη γίνεται για 2 λόγους α) Δεν έχω τις γνώσεις να το κάνω β) Μερικές φορές δεν πρέπει απλά να σχολιάζεις γιατί στην ουσία η ανάρτηση απευθύνεται σε συγκεκριμένο αποδέκτη γ) λόγου χρόνου
3 λόγους όχι 2
Σ;ο)
Θα συμφωνήσω με όλα τα προηγούμενα σχόλια. Ο τυχοδιωκτισμός της φύσης μας σπανίως μας αφήνει περιθώρια απόλυτου αυτοπροσδιορισμού.
Το μόνο που έχω να πώ είναι ότι η γραφή σου, το σκεπτικό σου, δεν είναι τρομακτικά. Ούτε άγνωστα.
Είναι ανθρώπινα, συναρπαστικά κοινά και παράλληλα πρωτοποριακά δοσμένα.
Οι Jefferson Airplane με γονάτισαν, έπρεπε να το πώ αυτό...(προηγούμενη ανάρτηση)
Λοιπόν εγώ θα πω κάτι άσχετο, ξετρελάθηκα με την ζωγραφιά! Η ένταση των γραμμών, οι σκιές, η ιδέα, όλα ήταν τέλεια!
Και κάτι σχετικό: γι'αυτό μ'αρέσει η τέχνη, γιατί ο καθένας την ερμηνεύει όπως θέλει. Μ'αρέσει βέβαια να μαθαίνω και την ερμηνεία του καλλιτέχνη, όμως καμιά φορά μπορεί να είναι απογοητευτική. Κι επίσης επειδή γράφω καμιά φορά, συνήθως γράφω πράγματα έτσι, γιατί μου ήρθαν, και μετά, αφού τελειώσω, αποκτούν συγκεκριμένο νόημα.
Δημοσίευση σχολίου