Καλημέρα. Έχω την αίσθηση ότι έχεις πονέσει, πολύ, από κάποια... Δύσκολα, όλα Δύσκολα. Θυμάσαι αυτά που ένιωσες, αναπολείς όμορφες στιγμές φοβάσασι μήπως και πάψεις να θυμάσαι... Νίκος Υ.Γ.: Χρόνια καλά και τιμή σε όλες τις Μάνες του κόσμου
Μπα, Νίκο, αν και αυτά που λες είναι φυσικά αλήθεια, και ισχύουν για όλους νομίζω, δεν είναι τού παρόντος. Απλά θυμήθηκα ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Πάντως αντιλαμβανόμαστε πολύ διαφορετικά τους στίχους κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Εγώ πάντα θεωρούσα, κι ακόμα θεωρώ, πως μιλά για κάποιον που είναι απογοητευμένος από τις αλυσίδες της ζωής, που τού έχουν κόψει τα φτερά, και βρίσκει παρηγοριά στην απαλότητα του έρωτα, "ως την αυγή".
Εσύ το πήρες πολύ διαφορετικά... θεώρησες πως πρόκειται για αναμνήσεις ενός έρωτα. Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο Σ;ο))))))
Κοίτα ανάλογα με τις εμπειρίες που έχουμε πολλές φορές όταν διαβάζουμε ή ακούμε πράγματα τα επεξεργαζόμαστε διαφορετικά και αυτό είναι το ωραίο νομίζω. Η ώθηση για αυτό που είπα ήταν φράση "νομίζαμε" "θα σαλπάραμε" εγώ δηλαδή το νιώθω σαν ανάμνηση, ότι πλέον δέν είναι μαζί... Τέλος πάντων έτσι και αλλιώς είναι πολύ όμορφα λόγια - σκέψεις.
Γνωστός και ως Μαύρος Γάτος,είμαι ένα δίποδο θηλαστικό (ζώ)ον. Πρόκειμαι για μια πολύπλοκη μορφή ζωής με βάση τον άνθρακα και τις ενώσεις του: αποτελούμαι κατά τρία τέταρτα από μια υγρή χημική ένωση που την ονομάζω νερό. Κατάγομαι απ'τον πίθηκο,ή τέλος πάντων από κάτι που έμοιαζε με πίθηκο. Ακόμα πιο πίσω στο γενεαλογικό μου δέντρο, κατάγομαι από μικρόβια, που είτε δημιουργήθηκαν από τύχη σε μια αρχέγονη θαλάσσια σούπα,είτε ήρθαν πάνω σε κάποιον βράχο χαμένο στο διάστημα και ρίζωσαν στην σφαιρική μάζα από βράχους και μέταλλα,καλυμμένη στο μεγαλύτερο της μέρος από νερό, που κρέμεται από το τίποτα μέσα στο κενό, και που την ονομάζω πλανήτη-μου, και πιο συγκεκριμένα Γη. Σαν άτομο, προήλθα από την ένωση δύο συγκεκριμένων μισών κυττάρων πριν από περίπου 39 περιστροφές του πλανήτη-μου γύρω από μιά γιγάντια σε σχέση μ’εμένα και τη Γη διάπυρη φωτεινή σφαίρα, που την λέω Ήλιο. Το είδος μου ονομάστηκε από τους προγόνους μου Άνθρωπος,γιατί ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ, "κοιτάω ψηλά", και μπορώ να παρατηρώ και να ερμηνεύω τον Κόσμο. Κυρίως όμως διαφέρω από τα άλλα ζώα γιατί έχω πλήρη συναίσθηση του εαυτού μου σαν ξεχωριστό άτομο,και συνείδηση της θνητότητάς μου...
4 σχόλια:
Καλημέρα.
Έχω την αίσθηση ότι έχεις πονέσει, πολύ, από κάποια...
Δύσκολα, όλα Δύσκολα.
Θυμάσαι αυτά που ένιωσες, αναπολείς όμορφες στιγμές φοβάσασι μήπως και πάψεις να θυμάσαι...
Νίκος
Υ.Γ.: Χρόνια καλά και τιμή σε όλες τις Μάνες του κόσμου
Μπα, Νίκο, αν και αυτά που λες είναι φυσικά αλήθεια, και ισχύουν για όλους νομίζω, δεν είναι τού παρόντος. Απλά θυμήθηκα ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Καλημέρα μαγιάτικη!
Πάντως αντιλαμβανόμαστε πολύ διαφορετικά τους στίχους κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Εγώ πάντα θεωρούσα, κι ακόμα θεωρώ, πως μιλά για κάποιον που είναι απογοητευμένος από τις αλυσίδες της ζωής, που τού έχουν κόψει τα φτερά, και βρίσκει παρηγοριά στην απαλότητα του έρωτα, "ως την αυγή".
Εσύ το πήρες πολύ διαφορετικά... θεώρησες πως πρόκειται για αναμνήσεις ενός έρωτα. Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο Σ;ο))))))
Κοίτα ανάλογα με τις εμπειρίες που έχουμε πολλές φορές όταν διαβάζουμε ή ακούμε πράγματα τα επεξεργαζόμαστε διαφορετικά και αυτό είναι το ωραίο νομίζω.
Η ώθηση για αυτό που είπα ήταν φράση "νομίζαμε" "θα σαλπάραμε" εγώ δηλαδή το νιώθω σαν ανάμνηση, ότι πλέον δέν είναι μαζί...
Τέλος πάντων έτσι και αλλιώς είναι πολύ όμορφα λόγια - σκέψεις.
Δημοσίευση σχολίου