Τό ΜΥΣΤΙΚό ΔΩΜάΤΙΟ

.

Ήταν μια πόρτα που δεν την είχα προσέξει ποτέ. Παράξενο, πολύ παράξενο. Στο ίδιο μου το σπίτι.

Ήταν ξεκλείδωτη.

Την άνοιξα προσεκτικά, επιφυλακτικά, με δέος.

Και βρήκα όλα όσα είχα χάσει ή μού είχαν κλέψει στη ζωή μου. Κι ήταν όλα εκεί- το μπλε σωσίβιο με την άγκυρα, το κόκκινο παιδικό αυτοκίνητο με το πεντάλ... η φωτογραφική μηχανή από την Αμερική, τ' αγαπημένα γυαλιά ηλίου... τα κλειδιά του Bordeaux, η Λακόστ ζακέτα... το καινούργιο μπλε ποδήλατο, το κινητό με τις πολύτιμες φωτογραφίες...

Και τόσα άλλα χαμένα πράγματα, κι άλλα κλεμμένα, κι ακόμα περισσότερα, που δεν θυμόμουν πως κάποτε τα είχα χάσει, ή μού τα είχαν κλέψει, κι ακόμα κι άλλα, που δεν θυμόμουν καν πως κάποτε τα είχα...

Αχ, αγαπημένα, χαμένα πράγματα, σκέφτηκα. Η απώλειά σας πόνεσε, μα λίγο. Αντικατασταθήκατε, αργά ή γρήγορα. Ξεχαστήκατε, αργά ή γρήγορα. Δε μού λείπατε. Με τις χαμένες ευκαιρίες, τί γίνεται; Με τους χαμένους ανθρώπους, τί γίνεται...

"Αγάπη μου"

Μόνο Εκείνη μπορούσε να προφέρει αυτές τις δύο λέξεις με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο. Μόνο για μένα.

Γύρισα, κι ήμουν πνιγμένος στα δάκρυα.

Μα, γίνεται να κλαίει κανείς στα Όνειρα;

26 Μαΐου 2009