ΚΛΕΜΜέΝΑ ΧΡώΜΑΤΑ

.

Όταν ήταν παιδί, το αγαπημένο του χρώμα ήταν το Κίτρινο. Ήξερε και γιατί, φυσικά ήξερε γιατί, τα παιδιά πάντα ξέρουν γιατί- κι αν δεν ξέρουν ρωτούν, ώσπου να μάθουν. Όπως ήξερε γιατί ήταν ο μόνος Ολυμπιακός μέσα στους Παοκτσήδες, όπως ήξερε γιατί τού άρεσε η Δήμητρα και όχι η Εύη, το Κίτρινο ήταν το αγαπημένο του χρώμα, "γιατί είναι το χρώμα του Ήλιου", φυσικά!

Όταν σιγά σιγά τού έκλεψαν τον Ήλιο, το αγαπημένο του χρώμα άλλαξε, κι έγινε μπλε, σκούρο, ηλεκτρικό. Η Δήμητρα και η Εύη και Η Μαρίνα και η Νανσύ πέρασαν, κι ήρθαν μπλε σπίτια, με μπλε κουρτίνες, μπλε καναπέδες, μπλε ποδήλατα, μπλε αυτοκίνητα, μπλε όλα, και μην ακούσω καμιά χοντράδα. Μπλε βασιλικό, μπλε του κοβαλτίου, πέστο όπως θέλεις, μπορεί να μην έλαμπε όπως ο ήλιος, ήταν όμως μεγαλοπρεπές, κι απέραντο, όπως η Θάλασσα, μπλε έντονο, καθησυχαστικό, γαλήνιο, περήφανο. Κάτι ήταν κι αυτό. Ίσως καλύτερο κι από τον ήλιο. Ποιός τον αντέχει τον ήλιο για πολύ;

Κι ύστερα, πάλι σιγά σιγά, ύπουλα, τού το έκλεψαν κι αυτό το αγαπημένο χρώμα. Και το βαθύ μπλε άρχισε να τον ενοχλεί, να τού φαίνεται υπερβολικά πομπώδες, υπερβολικά αυτάρεσκο, υπερβολικά πλούσιο. Το αγαπημένο του χρώμα άρχισε να ξεθωριάζει.

Τώρα φλερτάρει με το ανοιχτό γαλάζιο, το γαλάζιο του Ουρανού, και τελικά ούτε καν με αυτό, αλλά με το ακόμα πιό ανοιχτό, το ακόμα πιό ξεθωριασμένο, το ακόμα πιό απαλό.

Πρόσφυγας σ' ένα γαλάζιο σχεδόν λευκό.

Στο γαλάζιο του Πάγου.



.