ΑΠό ΤΗΝ ΑΡΧΑίΑ ΑΓΟΡά ΣΤη ΝέΑ ΚΡήΝΗ ΚΑι ΠάΛΙ ΠίΣΩ

.

ΑΡΧΑίΑ ΑΓΟΡά: Η ΤΡΕΛΛή Με Τη ΣΚΟύΠΑ

Είναι μια τρελλή με μια σκούπα. Χοντρή, άσχημη, κακοντυμένη. Με χοντρές μαύρες τρίχες στο πηγούνι.

Περπατάει και μιλάει μόνη της, ασυναρτησίες σε μιαν απροσδιόριστη γλώσσα. Σταματάει σε κάθε κάδο σκουπιδιών και κοιτάει μέσα. Τί να ψάχνει;

Καμμιά εφεδρική σκούπα, μάλλον.



ΠΛΑΤΕίΑ ΑΡΙΣΤΟΤέΛΟΥΣ: CoRPORATE GReY

Σάς μισώ, γκρίζοι – σάς μισώ θανάσιμα, για τα γκρίζα θηριώδη σας αυτοκίνητα, για τα γκρίζα σας χαμόγελα, για τα γκρίζα σας σκατά. Σάς μισώ γιατί μισείτε τη ζωή, την πνίγετε, τη στραγγαλίζετε, τής κλέβετε το οξυγόνο, και τη βάφετε γκρίζα, σαν τα μούτρα σας

σάς μισώ όσο το θάνατο

είστε ο θάνατος



ΦάΛΗΡΟ: Η ΚΥΡά-ΒΑΡΒάΡΑ

Απολιθωμένη λες, απαράλλαχτη, ακίνητη, αμίλητη, εκτός τόπου και χρόνου, έπιασε πάλι βάρδια στο γνωστό της στέκι. Συμπληρώνει όσο μπορεί το εισόδημα της οικογένειας, με τα φραγκοδίφραγκα που μαζεύει, κάθε καλοκαίρι. Το χειμώνα μάλλον την βάζουν σε κάποιο ντουλάπι, στη ναφθαλίνη, μαζί με τα τσεμπέρια της, και την ξαναβγάζουν μόλις πιάσουν οι ζέστες…

Πρόπερσι την έλεγαν κυρά Βαρβάρα. Ελληνικά δεν μιλάει γρυ, ούτε ποντιακά. Τα ρώσικα πολλά καλά τα καλατζεύ’…



ΠΟΣΕΙΔώΝΙΟ: Ο ΞΕΜΩΡΑΜέΝΟΣ - ΚΑΤά ΦΑΝΤΑΣίΑΝ - ΝΟΜΠΕΛίΣΤΑΣ

Να τα χέσω τα Νόμπελ σας. Να τα χέσω.

Τόσα χρόνια Πόνο, πού να τα χωρέσω;



Το ΜΥΣΤΗΡΙώΔΕΣ ΠΛάΣΜΑ ΤηΣ ΑΡΕΤΣούΣ

"Πελαγία, Ν.Θ. 10234". Εχει τόσες πολλές βάρκες η Μεγάλη Φτωχομάνα; Μετράει και του Παπάζογλα;

Αραγμένες στη σειρά είναι όμορφες οι βαρκούλες, δίπλα στο λούνα παρκ. Και το λούνα παρκ είναι όμορφο δίπλα στη θάλασσα. Λες κι είναι άλλος κόσμος εδώ, αληθινή Ελλάδα, με τις βαρκούλες της και με τα παραθαλάσσια λούνα πάρκ της - όχι σαν το κέντρο που έχει γυρίσει στη Θάλασσα την πλάτη του, για να μην πω πως γύρισε κάτι άλλο... από τότε που έκλεισε το λούνα παρκ και χτίστηκε το τερατώδες Μέγαρο, η "Νέα Παραλία" έκοψε και τους τελευταίους δεσμούς της με την Παραλία.

Αλλά τί είναι εκείνο το πράγμα που κινείται εκεί στα ρηχά; Σαν ακέφαλο ψάρι μ' ένα τεράστιο πέπλο από πίσω για ουρά,, που το ανοιγοκλείνει με χάρη και προχωράει σιγά σιγά πάνω στα απλωτά φύκια του βυθού.

- Ξέρετε από Θάλασσα;

- Ξέρω

- Για ελάτε να δείτε κάτι παράξενο στο βυθό

- Μαύρο;

- Ναι

- Ήταν γεμάτος ο τόπος προχτές- δεν ξέρω τί είναι...

- Ευχαριστώ, καληνύχτα

- Καληνύχτα



Ο ΤΡΕΛΛόΣ ΤηΣ ΝέΑΣ ΠΑΡΑΛίΑΣ

- Θέλετε να σάς βοηθήσω;

- Φύγε από δω ρε!

Αυτή ήταν η μόνη στιχομυθία που είχα ποτέ με τον τρελλό με τα μούσια και με το ποδήλατο. Τι ποδήλατο δηλαδή, ολόκληρο τραίνο ήτανε, με τα καροτσάκια που έσερνε από πίσω. Κατοικία, εξοχικό, τροχόσπιτο, μεταφορικό μέσο, τέσσερα σε ένα, μια ασυνάρτητη σαρανταποδαρούσα φορτωμένη με χιλιάδες σακούλια και σακουλάκια, που την μετακινούσε πάντα περπατητά, με εμφανή κόπο, σέρνοντας το επικεφαλής ποδήλατο. Και με το ραδιάκι πάντα να παίζει. Άλλες φορές πάλι άραζε κάπου στη Νέα Παραλία, σε διάφορα σημεία, και καθιστός στη σαιζ λόνγκ του απολάμβανε τη θέα ή τη σκιά ή κανέναν υπνάκο. Και το ραδιάκι πάντα να παίζει.

Ποιος ήταν; Τι ήταν; Τι απέγινε; Κανείς ποτέ δε θα μάθει.

Έχω πολύ καιρό να τον δω.



Τα ΚΑΡΑΒάΚΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΜΑϊΚΟύ, ΜΠΡΟΣΤά Στο ΜέΓΑ ΑΛέκΟ

«Για περάστε, αναχωρούμε σε λίγο για Μύκονο – Σαντορίνη – Ηράκλειο – Άμστερνταμ – Γιοχάνεσμπουργκ »…

«Τζαμάικα πιάνετε;»

«Όχι, αλλά πιάνει το μεθεπόμενο, η "Κλειώ"...»


Κάθε χρόνο αυξάνονται τα καραβάκια. Φέτος εμφανίστηκε κι ένας κάγκουρας μ' εκτυφλωτικά φώτα νέον γύρω γύρω. Ψυχή δεν πατάει σ’ αυτόν κι ας είναι όλα τ’ άλλα καραβάκια φίσκα. Αλλά πού να καταλάβει ο κάγκουρας… τι σόι κάγκουρας θα ήταν αν καταλάβαινε;

BiCI & BaCI, ΠΟΔήΛΑΤΑ ΚΑι ΦΙΛΙά

.

Θυμάσαι; Ήταν Μάης

Ήταν η Ρώμη, θυμάσαι; Η Ρώμη με ποδήλατο, μόνο για μας. Θυμάσαι;

Ήταν η ξαφνική βροχή στο Τραστέβερε, και το καφέ - καταφύγιο, μόνο για μας- πώς μύριζαν τα βρεμμένα σου μακριά μαλλιά, καθώς τα ξέμπλεκα και τα χάιδευα

Ήταν η Αγορά και τα γκρεμισμένα παλάτια, μες τ' ανθισμένα λιβάδια του Παλατίνου λόφου, το απαίσιο Κολοσσαίο με τους άγριους κι αγενείς Μονομάχους, ο Ιππόδρομος γεμάτος μαργαρίτες, οι μυστηριώδεις Θέρμες δίπλα στο ποτάμι... και δυό ποδήλατα μέσα στον ήλιο και τη βροχή, και δυό παιδιά ερωτευμένα, και δύο σώματα ενωμένα κι αλληλολατρεμένα, θυμάσαι;

Ήταν που ψέλναμε μαζί τα Εγκώμια στην περιφορά του Επιταφίου και που τσακίσαμε το τσουρέκι αμέσως μετά, μαζί με το κόκκινό του αυγό - θυμάσαι; Ήταν το χρωματιστό παράθυρο στο Βατικανό, με το μαγικό φως- τί όμορφη που ήσουν, θυμάσαι... Ήταν η Ανάσταση που δεν πήγαμε, εξαντλημένοι από τα τριγυρίσματα κι από τον Έρωτα- θυμάσαι;

Ήταν ένα ολόκληρο γκρουπ να μάς περιμένει, το τελευταίο πρωί, κι ο Ρωμαίος ν' αργεί και να μην έρχεται, κι εμείς να τον περιμένουμε μαχμουρλή- μαχμουρλή και βαριεστημένο ν' ανοίξει, για να επιστρέψουμε τα ποδήλατα, και να τρέξουμε πίσω...

το μαγαζί του λεγόταν Bici & Baci

"ποδήλατα και φιλιά"

θυμάσαι

.

Τί ΕίΠΕ Ο ΒΟύΔΑΣ ΣΤΟΝ ΚΡΕΜΑΣΜέΝΟ ΓΙΑ ΤηΝ ΑΓΧόΝΗ

.

"Μη σε αγχώνει!!!!!"

.

ΔεΝ ΕίΝΑΙ ΑΜΑΡΤίΑ, ΕίΝΑΙ ΚΟΡΜί

.

Ζητά

Λαχταρά

Ποθεί!




Photo: Rain and Fire by Jan Saudek
.

ΚΛΕΜΜέΝΑ ΧΡώΜΑΤΑ

.

Όταν ήταν παιδί, το αγαπημένο του χρώμα ήταν το Κίτρινο. Ήξερε και γιατί, φυσικά ήξερε γιατί, τα παιδιά πάντα ξέρουν γιατί- κι αν δεν ξέρουν ρωτούν, ώσπου να μάθουν. Όπως ήξερε γιατί ήταν ο μόνος Ολυμπιακός μέσα στους Παοκτσήδες, όπως ήξερε γιατί τού άρεσε η Δήμητρα και όχι η Εύη, το Κίτρινο ήταν το αγαπημένο του χρώμα, "γιατί είναι το χρώμα του Ήλιου", φυσικά!

Όταν σιγά σιγά τού έκλεψαν τον Ήλιο, το αγαπημένο του χρώμα άλλαξε, κι έγινε μπλε, σκούρο, ηλεκτρικό. Η Δήμητρα και η Εύη και Η Μαρίνα και η Νανσύ πέρασαν, κι ήρθαν μπλε σπίτια, με μπλε κουρτίνες, μπλε καναπέδες, μπλε ποδήλατα, μπλε αυτοκίνητα, μπλε όλα, και μην ακούσω καμιά χοντράδα. Μπλε βασιλικό, μπλε του κοβαλτίου, πέστο όπως θέλεις, μπορεί να μην έλαμπε όπως ο ήλιος, ήταν όμως μεγαλοπρεπές, κι απέραντο, όπως η Θάλασσα, μπλε έντονο, καθησυχαστικό, γαλήνιο, περήφανο. Κάτι ήταν κι αυτό. Ίσως καλύτερο κι από τον ήλιο. Ποιός τον αντέχει τον ήλιο για πολύ;

Κι ύστερα, πάλι σιγά σιγά, ύπουλα, τού το έκλεψαν κι αυτό το αγαπημένο χρώμα. Και το βαθύ μπλε άρχισε να τον ενοχλεί, να τού φαίνεται υπερβολικά πομπώδες, υπερβολικά αυτάρεσκο, υπερβολικά πλούσιο. Το αγαπημένο του χρώμα άρχισε να ξεθωριάζει.

Τώρα φλερτάρει με το ανοιχτό γαλάζιο, το γαλάζιο του Ουρανού, και τελικά ούτε καν με αυτό, αλλά με το ακόμα πιό ανοιχτό, το ακόμα πιό ξεθωριασμένο, το ακόμα πιό απαλό.

Πρόσφυγας σ' ένα γαλάζιο σχεδόν λευκό.

Στο γαλάζιο του Πάγου.



.

Τό ΜΥΣΤΙΚό ΔΩΜάΤΙΟ

.

Ήταν μια πόρτα που δεν την είχα προσέξει ποτέ. Παράξενο, πολύ παράξενο. Στο ίδιο μου το σπίτι.

Ήταν ξεκλείδωτη.

Την άνοιξα προσεκτικά, επιφυλακτικά, με δέος.

Και βρήκα όλα όσα είχα χάσει ή μού είχαν κλέψει στη ζωή μου. Κι ήταν όλα εκεί- το μπλε σωσίβιο με την άγκυρα, το κόκκινο παιδικό αυτοκίνητο με το πεντάλ... η φωτογραφική μηχανή από την Αμερική, τ' αγαπημένα γυαλιά ηλίου... τα κλειδιά του Bordeaux, η Λακόστ ζακέτα... το καινούργιο μπλε ποδήλατο, το κινητό με τις πολύτιμες φωτογραφίες...

Και τόσα άλλα χαμένα πράγματα, κι άλλα κλεμμένα, κι ακόμα περισσότερα, που δεν θυμόμουν πως κάποτε τα είχα χάσει, ή μού τα είχαν κλέψει, κι ακόμα κι άλλα, που δεν θυμόμουν καν πως κάποτε τα είχα...

Αχ, αγαπημένα, χαμένα πράγματα, σκέφτηκα. Η απώλειά σας πόνεσε, μα λίγο. Αντικατασταθήκατε, αργά ή γρήγορα. Ξεχαστήκατε, αργά ή γρήγορα. Δε μού λείπατε. Με τις χαμένες ευκαιρίες, τί γίνεται; Με τους χαμένους ανθρώπους, τί γίνεται...

"Αγάπη μου"

Μόνο Εκείνη μπορούσε να προφέρει αυτές τις δύο λέξεις με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο. Μόνο για μένα.

Γύρισα, κι ήμουν πνιγμένος στα δάκρυα.

Μα, γίνεται να κλαίει κανείς στα Όνειρα;

26 Μαΐου 2009

ΠήΛΙΟ, "ΨΥΧήΣ άΚΟΣ"

"ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΗΛΕΩΝ - ΨΥΧΗΣ ΑΚΟΣ"

Στο Πήλιο, το μαγικό βουνό
στα πλατάνια, στον Άνεμο,

στη Μαρία, στο Βασίλη, στην Τάνια,
στην Ελπίδα, στο Μιχάλη

στα Λεχώνια, στο μουτζούρη, στις Μηλιές,
στη Μηλίνα, στη Λαμπινού,
στην Τσαγκαράδα, στο Σωρό,
στο στενό δρόμο, στο σπετζόψωμο,
στον Άη Λαυρέντη, στη Νταμούχαρη,
στον Άη Γιάννη, στο Τρίκερι,

"ΨΥΧήΣ άΚΟΣ"

.

ΕΦΑΡΜΟΣΜέΝΗ ΜΑΓΕίΑ ΜάΘΗΜΑ ΤέΤΑΡΤΟ: Το ΜΑΤΖόΡΕ

.

Πάρε ένα λυπητερό κομμάτι. Άλλαξε όλες τις συγχορδίες. Από ματζόρε σε μινόρε.

Όλα αλλάζουν. Οι στίχοι αποκτούν νέο νόημα.

"Το Μάη λένε πως θα βρέξει"; Τϊ καλά!




Πάρε μια λυπημένη ζωή: Άλλαξε όλες τις συγχορδίες σε ματζόρε.

Όλα αλλάζουν! Τα πάντα αποκτούν νέο νόημα!

Ακόμα κι αν δεν μπορείς ν' αλλάξεις τους στίχους,
παίξε τη ζωή σου σε ματζόρε!

.

Πάμε μαζί; (Σε ματζόρε φυσικά!)
ακούτε μια πρόχειρη διασκευή μου σε ματζόρε

Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει
να σου το πει
Πως πέρασε όλος ο χειμώνας
όπως περνάει μισός αιώνας
μεσ' τη σιωπή

Θ' αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ' ακολουθάνε
κι αν μπαίνουν τ' άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχές
το ίδιο θα 'ναι

Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει
να σου το πει

Ιούλιο λεν θα συννεφιάσει
Το μαύρο φως σου θα σκιάσει την αμμουδιά
Τέλος Αυγούστου θα σου στείλω
το πρώτο του Σεπτέμβρη φύλλο
απ' την καρδιά

Αρχές Νοέμβρη θα χιονίσει
η απουσία σου θα ντύσει γη κι ουρανό
Κι εγώ θα νοιώθω πως παγώνω
σαν το καράβι, που 'ναι μόνο, σ'ωκεανό

Θ' αλλάζουν μήνες κι εποχές
και τις λιακάδες οι βροχές θ' ακολουθάνε
κι αν μπαίνουν τ' άστρα σε τροχιές
χωρίς εσένα οι εποχές
το ίδιο θα 'ναι

Το Μάη λένε πως θα βρέξει
και ένα παράπονο θα τρέξει
να σού το πει


Ερμηνεύτρια: Βούλα Σαββίδη
Μουσική/Στίχοι: Γιώργος Αρσενίδης /Ηλίας Κατσούλης
από τον - εξαιρετικό - δίσκο "Αλκυονίδα Μέρα" (1996)
.

Οι ΝέΕΣ ΛέΞΕΙΣ

Οι παλιές λέξεις μπορούν να μιλήσουν μόνο για τα γνωστά και δοκιμασμένα. Για να μιλήσεις για το άγνωστο χρειάζονται νέες λέξεις. Για να μιλήσεις για τα όνειρα χρειάζονται νέες λέξεις.

Για να μιλήσεις για την ελπίδα.

Μίμσιος, ανθρωνίκη, ελπινέο

ονειρποθώ, φαυλοσυντρίβω, θαναντέχω

Παρόμοια, οι παλιοί άνθρωποι μπορούν να μιλήσουν μόνο με τα γνωστά και δοκιμασμένα. Για να μιλήσεις με το άγνωστο χρειάζονται νέοι άνθρωποι. Για να μιλήσεις με τα όνειρα χρειάζονται νέοι άνθρωποι.

Για να μιλήσεις με την ελπίδα.

.

"ΑΠέΡΑΝΤΗ ΠΟυ ΕίΣΑΙ, ΘάλΑΣΣΑ"

.

κυμάτισε το κύμα


......................................


"απέραντo που ήσουν, κύμα"

στέγνωσε η σταγόνα


.

Το ΜΑύΡΟ ΠΟΥΛί ΤΟυ ΠΑΡΑΔΕίΣΟΥ

.

Είναι στον Παράδεισο
μαύρο ένα πουλί


όλοι γελούν
αυτό θρηνεί


.

Ο ΣΚύΛΟΣ ΤΟυ άΔΗ

.

Είν ένας σκύλος όλο σκοτάδι. Παραφυλάει στη γωνία. Και γαβγίζει με μανία. Ό,τι κινείται. Ό,τι ζει.

Δεν είναι που δεν γνωρίζει. Όποιος δεν γνωρίζει, δεν ποθεί. Δεν πονεί.

Είναι που γνώρισε. Και νοσταλγεί.

Κι υποφέρει. Την απουσία. Και τρομάζει. Και γαβγίζει. Τη σιωπή. Κι ό,τι ζει.

Ο αδέσποτος σκύλος του Άδη.

art: cerberus by miedziana

ΜΙά ΤΡύΠΑ ΣΤο ΝΕΡό

.

-Γιατί;

-Αφού....

-Μά!

-Αλλά!!!

...................




-Μήπως αν...

-Ά, μπα...

................................




-Ε, καί;

-Είδες, που;

.

Το ΠΡΟΣΚΛΗΤήΡΙΟ

.

Μετρηθήκαμε. Ήμασταν λίγοι. Πολύ λίγοι.

Είπαμε να ξαναμετρηθούμε. Μήπως έγινε κανένα λάθος.

Βγήκαμε ακόμη λιγότεροι.

Tόσοι έπρεπε.

19-5-2009



.

19 ΜΑΐΟΥ - ΗΜέΡΑ ΜΝήμΗΣ ΤωΝ 352.000 ΝΕΚΡώΝ ΤΟΥ ΠόΝΤΟΥ

.
Ήταν ειρηνικοί, πράοι άνθρωποι. Αγρότες, ψαράδες, τεχνίτες, εργάτες, έμποροι, ναυτικοί.

Έζησαν ανείπωτες φρίκες, και 352000 από αυτούς, περίπου ένας στους τρεις, χάθηκαν, δολοφονημένοι από τους Νεότουρκους του Κεμάλ Ατατούρκ, σε αγαστή συνεργασία με τερατώδεις Γερμανούς αξιωματικούς. Μεταξύ τους η οικογένεια του παππού μου του Μιλτιάδη, πατέρας, μητέρα, παππούδες, θείοι, αδέρφια. Πέθαναν σαν Αρνιά, από χέρια Λύκων. Χωρίς καν να γίνει πόλεμος στα μέρη τους.

Ήταν ειρηνικοί άνθρωποι, πράοι, πονεμένοι. Όσοι επέζησαν, ήθελαν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, ήθελαν να ξεχάσουν. Ποτέ δεν άκουσα από το στόμα του παππού μου την συγκλονιστική του ιστορία. Την διάβασα όταν πιά είχε πεθάνει, σ' ένα χειρόγραφό που άφησε πίσω του.

Κάθησα απόψε κι ηχογράφησα με το δικό μου τρόπο το τραγούδι του παππού μου, το μοιρολόι της Ορντούς, το "Τσάμπασιν", στη μνήμη τους....

19 Μαΐου 2009

Εκάεν και το Τσάμπασιν
κι απέμναν τα ντουβάρια, γιαρ γιάρ αμάν
και τρέξαν να το σώσουνε
Τσ’ Ορτούς τα παλληκάρια οϊ οϊ αμάν ( τα παληκάρια= μάλλον οι αντάρτες)

Βάι κάηκεκαι πάει τσ’ Ορτούς το Παρχάρ (λιβάδι, ορεινός βοσκότοπος)
Εκεί άλλο δεν απέμεινε
Μονάχα στάχτη

Κάηκε και το Τσάμπασιν
τίποτα ψυχή μου δεν απέμεινε
Ραχιά και λειβαδότοπα
Χορτάρι πια δεν βγάζουν

Τρανή φωτιά στο Τσάμπασιν
Σπίτι δεν θ' απομείνει γιαρ γιαρ αμάν
Μικροί τρανοί, πλούσιοι φτωχοί
Ολ’ κάθουνται και κλαίνε οϊ οϊ αμάν

Κλαιν τα πουλάκια του θεού
Κλαιν τα πηγαδομάτια γιαρ γιαρ αμάν (τα «μάτια», οι τρύπες των πηγαδιών)
Κλαίει το Τσαμπλούκ, το Καρακιόλ (οικισμοί της περιοχής)
Κλαίν τ' έμορφα τ' ελάτια, γιαρ γιαρ αμάν…

..............................................................................................................................

Σχετικά με τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου:

..Το 1916 άρχισε η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο με 350.000 νεκρούς ως το 1924, ενώ στις περιοχές τους δεν έγινε ποτέ πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Εκτελεστές του σχεδίου εξοντώσεως των Ποντίων ήταν αρχικά τα στελέχη των Ιττπιχάτ: Ενβέρ, Ταλαάτ Πασάς και Τζεμάλ Πασάς και μετέπειτα ο πιστός φίλος και συνεργάτης του Κεμάλ Τοπάλ Οσμάν. Ιδίως με το λεγόμενο Σεφερπεγλίκ το 1914, επιστρατεύεται και όλος ο άρρενας μη μουσουλμανικός πληθυσμός του Πόντου και κυρίως ΄Ελληνες και Αρμένιοι που στέλνονται στα τάγματα [εργασίας] και εκεί πεθαίνουν από την πείνα δίψα και τις κακουχίες. Οι μη καταταγέντες απαγχονίζονται.

Διατάσσεται η εκτόπιση από πόλεις και χωριά χιλιάδων γυναικόπαιδων και η εξορία τους σε άγνωστους τόπους, ακόμη και η εκκένωση ολόκληρων πόλεων. Οι αποστολές αυτές εννέα και πλέον τον αριθμό γυναικόπαιδων (σεφκιάτ) οδηγούνται μέσα σε παγετώνες κάτω από φρικιαστικές συνθήκες από τόπο σε τόπο, επιβιώνοντας ελάχιστοι από αυτούς από τις κακουχίες, τους βιασμούς και επιθέσεις των Τούρκων. Οι οργανωμένες και αυθόρμητες βιαιότητες, οι βιασμοί και οι δολοφονίες με μεγάλη βαρβαρότητα ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Πληθυσμοί ολόκληρων πόλεων και χωριών, όπως της Πάφρας, της Τριπόλεως, της Σάντας κ.α. ξεκληρίζονται ολοκληρωτικά. Εκτελούνται άρχοντες (πρόκριτοι), βουλευτές, δημοσιογράφοι, καθηγητές, δάσκαλοι, ακόμα και μαθητές γυμνασίων και κληρικοί, πυρπολούνται πόλεις και χωριά και γίνονται ομαδικές σφαγές, πολιορκούνται και λεηλατούνται μοναστήρια και εκκλησίες. Εφαρμόστηκε πολιτική βίας ενάντια στις γυναίκες, με την αρπαγή γυναικών και τον εγκλεισμό τους σε χαρέμια των Τούρκων, με βίαιους εξισλαμισμούς, μαζικούς βιασμούς.

Είχαμε σφαγή εγκύων γυναικών, αρπαγή παιδιών, βρεφών από τις τουρκικές οικογένειες. Είχαμε μαζική διακόρευση κοριτσιών ηλικίας από 6 ως 1Ο ετών, τη σφαγή μικρών παιδιών. Το σύνολο των θυμάτων της γενοκτονίας υπολογίζεται σε 3ΟΟ.ΟΟΟ - 35Ο.ΟΟΟ περίπου. ...

...Οι ΄Ελληνες στη Μικρά Ασία ( Πόντο, Ιωνία και Καππαδοκία ) και στην Ανατολική Θράκη με βάση τις οθωμανικές στατιστικές ήταν 2.601.312 πριν από το 1914 , τη στιγμή που ο συνολικός πληθυσμός μόλις που πλησίαζε τα 9.5 εκατομμύρια. Η επόμενη καταμέτρησή τους έγινε στην Ελλάδα το 1928, ως προσφύγων αυτή τη φορά, και βρέθηκαν να είναι 1.221.849...

Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης, "Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού"

Ακολουθεί η ιστορία του ξεκληρίσματος της οικογένειας του παππού μου του Μιλτιάδη από τα Κοτύωρα (Ορντού) του Πόντου, αντιγραφή από το προπερσινό μου αφιέρωμα στη γενοκτονία των Ποντίων.

Να’(μουν) σαν εσάς ψηλά ραχιά
πάντα χλωροφοράτε
Διαβαίν’νε χρόνια και καιροί
Καμμίαν (ποτέ σας) κι (δε) γερνάτε

Να έμ’ πουλίν και πέταγα
Να εμ αητός κι επαίγνα (πήγαινα)
Κι επαίγνα στα ραχία μου
Που κλαιν ορφανεμένα

Θα σύρω το τουφέκι μου
Α’τά ξαν(ά)’ θα βουίζ(ου)’νε (για να ξαναβουίξουν)
Για να θερρούν (θαρρούν) εκλώσταμε (γυρίσαμε)
Και ξαν’ να πρασινίζ’νε

Ποντιακό τραγούδι της Προσφυγιάς

Είμαι από τρελλή γενιά.

Ένας από τους τρελλούς προγόνους, μου, ήταν ο Ξανθόγιαννες, ο προπάππος μου από τα Κοτύωρα του Πόντου (Ορντού – Ordu - στα τουρκικά). Η παραθαλάσσια αυτή πολιτεία ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα πριν το Χριστό από Αθηναίους αποίκους. Αναφέρεται από τον Ξενοφώντα στην «Κάθοδο των Μυρίων», ως η μόνη ελληνική αποικία των παραλίων του Ευξείνου που τούς υποδέχτηκε σχετικά φιλικά.

Ο Ξανθόγιαννες ήταν ναυτικός και έμπορος, καπετάνιος έλεγε ο παππούς μου, αλλά μπορεί να τα φούσκωνε και λίγο, άλλωστε ήταν πολύ μικρό παιδάκι όταν τον είδε τελευταία φορά. Ταξίδευε με το καράβι του σ’όλην την Μαύρη Θάλασσα, στην Οδησσό, στη Βάρνα, κι ακόμα παραπέρα, φτάνοντας μέχρι και τη Μασσαλία. Εμπορευόταν τα προϊόντα του Πόντου, φουντούκια (φουντούκι = «ποντικόν κάρυον» ) από τα εύφορα παρχάρια (λιβάδια), κεράσια της Κερασούντας, ασήμι από την Αργυρούπολη, τα ξακουστά ποντιακά καπνά…

Όταν γύριζε στο σπίτι του, ανάμεσα σε δυό ταξίδια, έριχνε λέει πάνω στο τραπέζι ένα σωρό από λίρες κάθε φορά, για να παίξουν τα παιδιά. Η μεγαλύτερη αδερφή του παππού μου γελούσε όταν τ’άκουγε αυτά, αλλά τέλος πάντων σίγουρα δεν ήτανε φτωχοί. Κι ακόμα πιο σίγουρα, κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Ξανθόγιαννες, έσπερνε κι από ένα παιδί στην κυρά του τη Συμέλα, με αποτέλεσμα η οικογένεια να αυξάνεται και να πληθύνεται. Όταν ήρθε η ώρα του χαλασμού, είχαν εφτά παιδιά. Μεταξύ τους και ο παππούς μου ο Μιλτιάδης…

Ζούσαν οι πρόγονοί μου ειρηνικά και ευτυχισμένα, σε αρμονική συνύπαρξη με τους υπόλοιπους λαούς του όμορφου Πόντου, με τα άγρια καταπράσινα βουνά, που υψώνονται απόκρημνα κι απότομα δίπλα στη θάλασσα. Τη Μαύρη Θάλασσα, που για να την κατευνάσουν οι αρχαίοι ναυτικοί την βάφτισαν «Εύξεινη», ενώ ήταν άγρια και άξενη…

Άλλα είχε όμως γραμμένα η Μοίρα. Η φωτιά των Βαλκανικών Πολέμων, του Α’ Παγκοσμίου, και της Μικρασιατικής Εκστρατείας που ακολούθησε, δεν θα άφηνε ανέγγιχτο ούτε τον μακρινό Πόντο.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ με τον Γερμανό στρατηγό Λίμαν φον Σάντερς,

(συν)εμπνευστή της γενοκτονίας του μικρασιατικού Ελληνισμού
(φωτογραφία από το blog "Πόντος και αριστερά")

Το σχέδιο της γενοκτονίας ήταν καλά μελετημένο από Γερμανούς αξιωματικούς, με επικεφαλής τους αρχηγούς της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στη σύμμαχο Τουρκία, στρατηγούς Λίμαν Φον Σάντερς (Liman Von Sanders) και Κόλμαρ Φον Ντερ Γκότς (Colmar Von Der Gotz). Σε αγαστή συνεργασία βέβαια με τους Νεότουρκους, και με ιδεολογικό υπόβαθρο τον ακραίο τουρκικό εθνικισμό. Αποφασίστηκε η νέα τουρκική πατρίδα που θα γεννιόταν από τις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να απαλλαχτεί με κάθε τρόπο από τις αλλόθρησκες μειονότητες.
Ένα από τα βασικά στελέχη των Νεότουρκων ήταν και ο Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), γεννημένος στην ήδη χαμένη για τους Τούρκους Θεσσαλονίκη.

Η επιτυχημένη πρόβα τζενεράλε είχε γίνει λίγα χρόνια νωρίτερα, με την τρομακτική γενοκτονία των Αρμενίων. Τα θύματα της υπολογίζονται σε ενάμισι εκατομμύριο ψυχές.

Είχε έρθει πιά η σειρά και των Ελλήνων του Πόντου. Ο συνολικός αριθμός τους πριν την καταστροφή εκτιμάται σε περίπου ένα εκατομμύριο, από τους οποίους εξοντώθηκαν κάπου 353.000, δηλαδή ένας στους τρεις ανθρώπους. Γι'αυτό και γίνεται λόγος για Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων.

Η μεγαλύτερη καταστροφή έγινε στο Δυτικό πόντο, στις περιοχές της Κερασούντας και της Αμισού (Σαμψούντα). Στον Ανατολικό Πόντο, τα πράγματα ήταν πιο συγκρατημένα γιατί η περιοχή ως και την Τραπεζούντα ήταν ως το τέλος του 1917 υπό Ρωσική κατοχή και προστασία. Τα πράγματα άλλαξαν κι εκεί ραγδαία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, που ανάγκασε τα Τσαρικά στρατεύματα να εκκενώσουν τάχιστα τον Πόντο. Και πάλι όμως, τον πιο βαρύ φόρο αίματος τον πλήρωσε ο Δυτικός Πόντος, όπου γράφτηκαν από τους Νεότουρκους μερικές από τις πιο μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας, με θύματα αυτήν την φορά τους Έλληνες του Πόντου.

Στην αρχή πήραν τους άντρες. Τους έστειλαν, στα βάθη της Μικρασίας, στα περίφημα Τάγματα Εργασίας, τους περισσότερους χωρίς επιστροφή, αφού πρώτα «εκκαθάρισαν» τους πιο ατίθασους. Ανάμεσά τους ο μεγάλος αδερφός του παππού μου, ο Χαράλαμπος, δεκαεφτά χρονών παλικαράκι. Ο Χαράλαμπος ήταν από τα πρώτα θύματα των ανθρωπόμορφων τεράτων του αρχισφαγέα Τοπάλ Οσμάν. Τον έριξαν μέσα σ' ένα λάκκο με ασβέστη, όπου κάηκε ζωντανός.

Ο προπάππος μου έλειπε σε ταξίδι όταν άρχισαν οι διωγμοί. Επιστρέφοντας διέφυγε στα απότομα βουνά του Πόντου, όπου συνάντησε τα υπόλοιπα παληκάρια που είχαν περάσει στην παρανομία, και έδρασε σαν αντάρτης για άγνωστο διάστημα. Από εκεί, τα ίχνη του χάθηκαν για πάντα. Το μόνο που απέμεινε (πιθανόν) από αυτόν, ήταν ένα τραγούδι, που άκουσε ο πατέρας μου να το τραγουδάει ένας γέρος Τούρκος Πόντιος στην Κωνσταντινούπολη, πολλά χρόνια μετά… Έλεγε κάτι σαν…

Έστησε παγίδα ο Ιμάμης στον Ξανθόγιαννο
και στον Καράχατζη τον Αρμένη
Στο σπίτι του μέσα τους έβαλε, και τους πρόδωσε
Αλλά αυτοί το αντιλήφθηκαν, κι αντιστάθηκαν
Πολέμησαν σαν λιοντάρια, και ξέφυγαν στα βουνά
Αφού χύθηκε πολύ αίμα

Η υπόλοιπη οικογένεια πήρε τον δρόμο της εξορίας, μαζί με όλους τους Έλληνες της Ορντούς (Κοτυώρων) και του υπόλοιπου Δυτικού Πόντου, της Πάφρας, της Κασταμονής, του Αλάτσαμ, της Αμισού, της Αμάσειας, της Φάτσας, της Σινώπης, της Οινόης. Γυναίκες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, πήραν πεζοί τον δρόμο της εκτόπισης, ουσιαστικά τον δρόμο του θανάτου, μέσα στο δριμύ ψύχος του ποντιακού χειμώνα του 1916-17, στα απότομα βουνά, με κατεύθυνση την Νεοκαισάρεια (Niksar) στο εσωτερικό της Μικρασίας. Λίγοι έφτασαν ως εκεί, κι ακόμα λιγότεροι γύρισαν πίσω. Κάποιους τους έκαιγαν όλους μαζί, αφού τους έκλειναν μέσα σε εκκλησιές. Οι περισσότεροι όμως εξοντώθηκαν σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά "πολιτισμένα" πρότυπα του Στρατηγού Φον Γκότς, από το κρύο, τις κακουχίες, τις αρρώστιες, την πείνα.

Η Σοφία, η μεγάλη αδερφή του παππού μου, ένα όμορφο ξανθό κορίτσι δεκαέξι χρονών, άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από ένα δέντρο, στην μέση του τίποτα. Ο παππούς μου ο Μιλτιάδης, που ήταν τότε πέντε χρονών, θυμόταν να την τραβάει από το μανίκι όταν οι Τσέτες (άτακτοι στρατιώτες) έδωσαν το σύνθημα της αναχώρησης. Αλλά αυτή δεν μπορούσε πιά να ακολουθήσει. Το κορίτσι που έκαιγε τις καρδιές των νέων της μικρής της πόλης, ήταν νεκρό…

Η μητέρα τους η Συμέλα, η μικρή Ευρώπη, 4-5 χρονών, και ο Ευριπίδης, μωρό στην κούνια, άφησαν επίσης την τελευταία τους πνοή στον δρόμο, από την πείνα, την εξάντληση, και τις κακουχίες. Από ολόκληρη την οικογένεια επέζησαν μόνο ο παππούς μου ο Μιλτιάδης, και οι δυό του αδερφές, η Πέλλη (Περιστέρα), 13 χρονών, και η Ωραία, 12.

Την Πέλλη και την Ωραία τις περιμάζεψε κάποια στιγμή ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός, που τις μετέφερε στην Αθήνα, όπου τις ξανασυνάντησε ο παππούς μου πολύ αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’30. Ο Μιλτιάδης, πέντε χρονών παιδάκι, ρακένδυτος, πετσί και κόκκαλο, με σκουληκιασμένο δέρμα, βρέθηκε μόνος και πεντάρφανος στη Νεοκαισάρεια, μαζί με κάποιους άλλους επιζήσαντες από τους εκτοπισμένους, που ήταν εξίσου εξαθλιωμένοι.

Θα χάνονταν έτσι χωρίς κανένα ίχνος, αλλά η Μοίρα δεν ήθελε να σβήσει η Τρελλή μου γενιά…

Αναγνώρισε κάποια στιγμή έναν επιζήσαντα θείο του, τον Μωυσή, άντρα μιάς αδερφής του Ξανθόγιαννη. Τον άρπαξε από το μανίκι με το χεράκι του. «Θείε Μωυσή, θείε Μωυσή» τού έλεγε, με την σβησμένη του φωνούλα. Πού ν' ακούσει ο Μωυσής, τον απέδιωχνε, αλλά βλέποντας την επιμονή του παιδιού, έσκυψε ν’ακούσει καλύτερα τον ξεψυχισμένο ψίθυρο. Κι άκουσε τ' όνομά του, κι αναγνώρισε το αγνώριστο παιδάκι. «Δόξα τω θεώ, είπε κλαίγοντας, ο Μιλτιάδης εν! Σώθηκεν η γενιά του Ξανθόγιαννε…»

Ο Μιλτιάδης ήρθε τελικά στην Ελλάδα, και ρίζωσε στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε με την γεωργία και με την κτηνοτροφία, στα τέως τούρκικα χωράφια που τού παραχωρήθηκαν, και παντρεύτηκε την γιαγιά μου, επίσης πρόσφυγα, από την περιοχή της Νικομήδειας ( Adapazari, κοντά στην Κωνσταντινούπολη). Ήταν γενικά πολύ φιλομαθής, από τους ελάχιστους αγρότες που μιλούσαν τότε Γαλλικά, που τα έμαθε μόνος του από μια μέθοδο… Διάβαζε ό,τι έπεφτε στα χέρια του. Άνθρωπος φιλήσυχος, ειρηνικός, ποτέ δεν άκουσα από το στόμα του να κατηγορεί τους Τούρκους. Ούτε που φανταζόμουν, παιδάκι εγώ, το τί τράβηξε αυτός και η οικογένειά του. Την ιστορία του, που την είχα ακούσει πολύ σπάνια και πολύ αποσπασματικά από τον ίδιο, την συμπλήρωσα μέσω πληροφοριών που πήρα από τον πατέρα μου, και από κάποιες γραπτές σημειώσεις του ίδιου του Παππού.

Ο Μιλτιάδης απέκτησε πέντε παιδιά, τα σπούδασε σχεδόν όλα, τα είδε να προκόβουν, απέκτησε εγγόνια και δισέγγονα, και πέθανε το 1982.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, αυτόν, και τους αδικοχαμένους του γονείς και αδέρφια, και όλα τα 352.000 θύματα της Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, όπως και όλα τα θύματα της θηριωδίας του ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο .

Εν είδει μνημοσύνου, παραθέτω το τραγούδι «Εκάεν και το Τσάμπασι», που ήταν το ένα από τα δυό πιο Αγαπημένα του παππού μου. Το πρώτο είναι αυτό με το οποίο άρχισα το κείμενό μου. Το Τσάμπασι ήταν ορεινό θέρετρο των Κοτυώρων (Ορντού), κάτι σαν το Πανόραμα και το Ασβεστοχώρι της Θεσσαλονίκης.

Εκάεν και το Τσάμπασιν
Κι επέμναν (απόμειναν) τα ντουβάρεα γιαρ γιαρ αμάν
Και ερούξαν (τρέξαν) σο χουρντάρεμαν (να το σώσουν)
Τσ’ Ορτούς τα παλληκάρεα οϊ οϊ αμάν ( τα παληκάρια, μάλλον οι αντάρτες)

Βάι εκάεν κι εμανίεν (καρβουνιάστηκε), τσ’ Ορτούς το Παρχάρ (λιβάδι, ορεινός βοσκότοπος)
Εκεί άλλο δεν κι’ επέμνεν (απέμεινε)
Μοναχόν σ’αχτάρ (σταχτάρι, στάχτη)

Εκάεν και το Τσάμπασιν
Γιαβρούμ (ψυχή μου) τιδέν κι επέμνεν (τίποτα δεν έμεινε)
Ραχιά και λειβαδότοπα
Άλλο χορτάρ κι φέρνε (δεν φυτρώνει πιά)

Τρανόν γιαγκ’ν (φωτιά) σο Τσάμπασιν
Σπίτια κι θ’απομένεν (δεν θα μείνει ούτ’ ένα σπίτι) γιαρ γιαρ αμάν
Μικροί τρανοί, φτωχοί ζεγκίν (πλούσιοι)
Ολ’ κάθουνταν και κλαίνε οϊ οϊ αμάν

Κλαιν τη θεού τα πουλόπα (τα πουλάκια του θεού)
Κλαιν τα πεγαδομάτεα (τα «μάτια», οι τρύπες των πηγαδιών) γιαρ γιαρ αμάν
Κλαίει το Τσαμπλούκ, το Καρακιόλ (οικισμοί της περιοχής)
Κλαίν τ' έμορφα τ' ελάτια, γιαρ γιαρ αμάν…

Είθε η Ανθρωπότητα να μην ξαναζήσει ποτέ παρόμοιες θηριωδίες.

Μιλτιάδης – Μαύρος Γάτος
19 Μαΐου 2006
19 Μαΐου 2007
19 Μαΐου 2009

Ο Τουρκικός εθνικισμός τότε και τώρα

.

H ΣΥΝάΝΤΗΣΗ

.

- Σε παρακαλώ, ζωγράφισέ μου ένα αρνί.

- Με τρόμαξες! Μιλούσα με το Γάτο πάνω στο κλαδί. Από πού ξεφύτρωσες πάλι εσύ;

- Από τον ουρανό.

- Είναι φανερό. Μήπως είδες ένα άσπρο κουνέλι;

- Όχι, μόλις έφτασα. Ζωγράφισέ μου ένα αρνί.

- Δεν είσαι και πολύ ευγενικός.

- Τί θα πει "ευγενικός";

- Θα πει να ζητάς κάτι με τρόπο.

- Ήξερα ένα Τριαντάφυλλο... νομίζω πως δεν ήταν και πολύ "ευγενικό".

- Πολύ πιθανό. Έχω δει τόσα και τόσα εδώ στη Χώρα των Θαυμάτων... Βιαστικά κουνέλια... Τρελλούς με καπέλο... Σοφά ποντίκια... Κυνικούς γάτους...

- Έτσι λέγεται αυτός ο πλανήτης; "Χώρα των Θαυμάτων;" Και οι άνθρωποί του, πού είναι; Πήγαινέ με στους ανθρώπους... Είμαι τόσο μόνος...

- Να δεις που είχε δίκιο ο Γάτος του Τσέσαϊρ, όλοι λαλημένοι είναι εδώ. Κοίτα ρε φίλε, δεν ξέρω τί τρέλλα κουβαλάς, αλλά έχουμε και δουλειές. Άσε με στην ησυχία μου, να βρω το κουνέλι μου, και τράβα βρες τους ανθρώπους, ή το τριαντάφυλλό σου, ή ό,τι άλλο λαχταράς, κάνε μας τη χάρη, παλαβιάρη.

Γκουντμπάι!

.

ΑΝ ΕίΝΑΙ Να ΚΥΝΗΓάΣ ΚΟΥΝέΛΙΑ, ΤάΙΣΕ ΤΟ ΝΟύ, ΕίπΕ ΤΟ ΠΟΝΤίΚΙ ΤΟΥ ΑΓΡΟύ (AUTOPLAY)

.

Το ένα σε ψηλώνει
το άλλο σε κάνει πιό κοντό
και της μαμάς το χάπι
τελείως άχρηστο
ρώτησε και την Άλις
το τέρας τρίμετρο


Κι αν κυνηγάς κουνέλια
και πέσεις στην παγίδα
αν μια ναργιλεκάμπια
σε έστειλε αλλού
κάλεσε την Άλις
σε μέγεθος κουμπιού


Κι όταν οι άνθρωποι-πιόνια
σού δίνουν διαταγές
κι είσαι ζαβλακωμένος
απ' ό,τι έχαψες
ρώτα την Άλις
κάτι ξέρει, δες


Σαν λογική και μέτρο
τινάξουν πέταλα
αν ο Λευκός Ιππότης
ανάποδα μιλά
κι η Ντάμα Κούπα κόβει
κεφάλια στη σειρά
θυμήσου το ποντίκι του αγρού:

ΤάΙΣΕ ΤΟ ΝΟύ!

ΤάΙΣΕ ΤΟ ΝΟύ!



Jefferson Airplane - White Rabbit
μετάφραση Μάυρος Γάτος του Τσεσάιρ

Η ΡΑΔΙΕΝΕΡΓή ΠΙΣίΝΑ

.

"Κύριε Πρέσβη, με τη ραδιενεργή σας πισίνα, μάς κακομαθαίνετε!"

Το λεπτό γούστο του Πρέσβη είχε ενθουσιάσει τους καλεσμένους του. Όχι όμως - όσο θα ήθελε - και τις καλεσμένες του, και συγκεκριμένα ούτε την Ζυλί ούτε την Στεφανί. Οι άλλες δεν μετρούσαν έτσι κι αλλιώς, για τις Γαλλίδες είχε οργανώσει την όλη φάση. Υπήρχε βέβαια κι η γοητευτική Αφροδίτη, που τη γούσταρα κι εγώ, αλλά διακριτικά, δεν είχα καταλάβει ακόμα τί παιζόταν (αν παιζόταν) μ' αυτήν και τον Πρέσβη. Στο κάτω κάτω αυτός την φιλοξενούσε.

Όταν η Σαλώμη έχασε το σκουλαρίκι της, κανείς δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα. Ούτε ο Πρέσβης, ούτε ο γραμματέας, ένας εστέτ γέρο-γκέυ, που μ' έτρωγε με τα μάτια, όπως ήμουν με το μαγιώ, ούτε ο Λυκούργος, ο μαλάκας λογιστής και κατά φαντασίαν Πρίγκηψ Μάλκο Λίνγκε, ούτε φυσικά οι βαρεμένοι Γάλλοι οτετζήδες. Μόνο εγώ βούτηξα και ξαναβούτηξα στη ραδιενεργή πισίνα, ώσπου στο τέλος το βρήκα.

Η πισίνα ήταν όντως ραδιενεργή και ύποπτα πράσινη, κι αυτό δεν ήταν καθόλου παράξενο - είχαν μεριμνήσει οι Υπερασπιστές της "φρήντομ εντ ντημόκρασυ φορ ωλ". Καθόλου παράξενο επίσης δεν ήταν που βουτούσαμε όλοι σαν βλαμμένοι μέσα. Με πενηνταπέντε βαθμούς υπό σκιάν μάλλον κι εσύ θα βουτούσες, πίστεψέ με. Το παράξενο ήταν που η πισίνα ήταν γεμάτη, με το νερό στην βασανισμένη πόλη να τρέχει μερικές ώρες την ημέρα, και όχι κάθε μέρα.

Στον τεράστιο κήπο όμως της πολυτελούς Πρεσβυτικής Κατοικίας η ζωή κυλούσε υπέροχη, με τα γκομενάκια της, με τα ασχεδόν ανύπαρκτα μαγιώ της, με τα ποτάκια της, με τα μεζεδάκια της, με τα φοινικόδεντρά της, με την παρεούλα της. Απέξω κυλούσε υπέροχος ο θάνατος, με τις βόμβες του, που σκότωναν κάθε τόσο δεκάδες, με τους ελεύθερους σκοπευτές του, με την εφιαλτική αναρχία του, με την επαχθή στρατιωτική κατοχή του. Αλλά ανάμεσά σε μάς και τον θάνατο υπήρχε απόψε η ψηλή μάντρα της βίλας, και καμιά κατοσταριά ένοπλοι Κούρδοι, που φύλαγαν την παραδιπλανή βίλα ενός Πολέμαρχου.

Η κυκλοφορία απαγορευόταν αυστηρά μετά τις 9. Κάπως το έλεγαν αυτό, ένα παράξενο όνομα, σαν γερμανικό. Α, ναι, "Kέρφιου", γιαβόλ. Οι Γάλλοι και ο γραμματέας έφυγαν νωρίς. Οι υπόλοιποι θα μέναμε εκεί για το βράδυ. Φιλοξενούμενοι.

Μέσα στη βίλα έκανε ακόμα πιό αφόρητη ζέστη. Ακόμα και η Πρεσβυτική γεννήτρια δεν έφτανε για να δουλεύουν όλα τα αιρκοντίσιον όλη νύχτα. Μα η Σαλώμη ήθελε οπωσδήποτε να μ' ευχαριστήσει για το σκουλαρίκι. Ήταν φανερό. Φορούσα μόνο ένα λεπτό παντελονάκι μπυτζάμας, λουσμένος στον ιδρώτα, όταν μπήκε να με ρωτήσει αν χρειάζομαι τίποτε άλλο. Να μού στρώσει το κρεβάτι. Πχ.

Η ΡΑΔΙΕΝΕΡΓή ΠΙΣίΝΑ

.

"Κύριε Πρέσβη, με τη ραδιενεργή πισίνα, μάς κακομαθαίνετε!"

Το λεπτό γούστο του Πρέσβη είχε ενθουσιάσει τους καλεσμένους του. Όχι όμως - όσο θα ήθελε - και τις καλεσμένες του, και συγκεκριμένα ούτε την Ζυλί ούτε την Στεφανί. Οι άλλες δεν μετρούσαν έτσι κι αλλιώς, για τις Γαλλίδες είχε οργανώσει την όλη φάση. Υπήρχε βέβαια κι η γοητευτική Αφροδίτη, που τη γούσταρα κι εγώ, αλλά διακριτικά, δεν είχα καταλάβει ακόμα τί παιζόταν (αν παιζόταν) μ' αυτήν και τον Πρέσβη. Στο κάτω κάτω αυτός την φιλοξενούσε.

Όταν η Σαλώμη έχασε το σκουλαρίκι της, κανείς δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα. Ούτε ο Πρέσβης, ούτε ο γραμματέας, ένας εστέτ γέρο-γκέυ, που μ' έτρωγε με τα μάτια, όπως ήμουν με το μαγιώ, ούτε ο Λυκούργος, ο μαλάκας λογιστής και κατά φαντασίαν Πρίγκηψ Μάλκο Λίνγκε, ούτε φυσικά οι βαρεμένοι Γάλλοι οτετζήδες. Μόνο εγώ βούτηξα και ξαναβούτηξα στη ραδιενεργή πισίνα, ώσπου στο τέλος το βρήκα.

Η πισίνα ήταν όντως ραδιενεργή και ύποπτα πράσινη, κι αυτό δεν ήταν καθόλου παράξενο - είχαν μεριμνήσει οι Υπερασπιστές της "φρήντομ εντ ντημόκρασυ φορ ωλ". Καθόλου παράξενο επίσης δεν ήταν που βουτούσαμε όλοι σαν βλαμμένοι μέσα. Με πενηνταπέντε βαθμούς υπό σκιάν μάλλον κι εσύ θα βουτούσες, πίστεψέ με. Το παράξενο ήταν που η πισίνα ήταν γεμάτη, με το νερό στην βασανισμένη πόλη να τρέχει μερικές ώρες την ημέρα, και όχι κάθε μέρα.

Στον τεράστιο κήπο όμως της πολυτελούς Πρεσβυτικής Κατοικίας η ζωή κυλούσε υπέροχη, με τα γκομενάκια της, με τα ασχεδόν ανύπαρκτα μαγιώ της, με τα ποτάκια της, με τα μεζεδάκια της, με τα φοινικόδεντρά της, με την παρεούλα της. Απέξω κυλούσε υπέροχος ο θάνατος, με τις βόμβες του, που σκότωναν κάθε τόσο δεκάδες, με τους ελεύθερους σκοπευτές του, με την εφιαλτική αναρχία του, με την επαχθή στρατιωτική κατοχή του. Αλλά ανάμεσά σε μάς και τον θάνατο υπήρχε απόψε η ψηλή μάντρα της βίλας, και καμιά κατοσταριά ένοπλοι Κούρδοι, που φύλαγαν την παραδιπλανή βίλα ενός Πολέμαρχου.

Η κυκλοφορία απαγορευόταν αυστηρά μετά τις 9. Κάπως το έλεγαν αυτό, ένα παράξενο όνομα, σαν γερμανικό. Α, ναι, "Kέρφιου", γιαβόλ. Οι Γάλλοι και ο γραμματέας έφυγαν νωρίς. Οι υπόλοιποι θα μέναμε εκεί για το βράδυ. Φιλοξενούμενοι.

Μέσα στη βίλα έκανε ακόμα πιό αφόρητη ζέστη. Ακόμα και η Πρεσβυτική γεννήτρια δεν έφτανε για να δουλεύουν όλα τα αιρκοντίσιον όλη νύχτα. Μα η Σαλώμη ήθελε οπωσδήποτε να μ' ευχαριστήσει για το σκουλαρίκι. Ήταν φανερό. Φορούσα μόνο ένα λεπτό παντελονάκι μπυτζάμας, λουσμένος στον ιδρώτα, όταν μπήκε να με ρωτήσει αν χρειάζομαι τίποτε άλλο. Να μού στρώσει το κρεβάτι. Πχ.

Η ΠΡώΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚή ΑΠόΦΑΣΗ ΑΠΟΖΗΜίΩΣΗΣ ΠΕΖΟύ ΑΠό ΚάΦΕΛΛΟ (Κά.ΦΡΟ ΕΛΛ.ΗΝΑΡά Ο.ΔΗΓό) ΕίΝΑΙ ΓΕΓΟΝόΣ!

Σήμερα έχουμε μεγάλη γιορτή στο γατόσογο!

Με μια απόφαση πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα, το Ειρηνοδικείο Αθηνών καταδίκασε σε καταβολή αποζημίωσης Κάφελλο που με το αυτοκίνητό του ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΈΝΟ ΦΑΡΔΎ-ΠΛΑΤΎ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΌΜΙΟ ανάγκαζε τους πεζούς να κατεβαίνουν στο δρόμο, προκειμένου να το παρακάμψουν. Καταδίκασε βέβαια σε αποζημίωση και τον πεζό (που προκάλεσε ζημιά στο όχημα), κατά τη γνώμη μου δίκαια, δεν μπορούσε το δικαστήριο να δικαιολογήσει την αυτοδικία και τη βία, έστω και απέναντι σ' έναν Κάφελλο. Από την άλλη βέβαια, αν ο πεζός δεν ξεσπούσε με αυτόν τον τρόπο δεν θα είχε δοθεί συνέχεια στο θέμα (ο Κάφελλος μήνυσε τον πεζό...), και δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτήν την ΙΣΤΟΡΙΚΗ απόφαση.

Σκέψου όμως ν' αρχίζαμε να τους μηνύουμε ΕΙΡΗΝΙΚΑ και ΜΑΖΙΚΑ, και να τους παίρνουμε τα εξακοσάρια ευρώ (τόση ήταν η αποζημίωση που επιδικάσθηκε τόσο για τον πεζό, όσο και για τη συνοδό του!)- σε λίγες ΜέΡΕΣ δεν θα υπήρχε πιά αυτοκίνητο πάνω σε πεζοδρόμιο, ούτε για δείγμα... ως δια "μαγείας"!


Απόσπασμα από την απόφαση 966/2009 του Ειρηνοδικείου Αθηνών:

" Την 21η Μαρτίου 2007, ημέρα Τετάρτη και περί ώρα 21.30, οι ενάγοντες βάδιζαν στο πεζοδρόμιο της οδού Αραχώβης με κατεύθυνση προς χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου της δευτέρας εξ αυτών. Ενώ περπατούσαν στο πεζοδρόμιο της οδού Αραχώβης στο ύψος του αριθμού Χ εμποδίστηκαν να συνεχίσουν την πορεία τους από το με αριθμό κυκλοφορίας ΧΧΧ αυτοκίνητο μάρκας Ψ, ιδιοκτησίας του εναγομένου, το οποίο ήταν σταθμευμένο πλησίον του [καταστήματος] που διατηρεί ο τελευταίος στην οδό Αραχώβης αρ. Χ και μπροστά από παρακείμενο του [καταστήματος] εσωτερικό ιδιωτικό πάρκιγνκ. Συγκεκριμένα το εν λόγω αυτοκίνητο ήταν σταθμευμένο καθέτως επί του πεζοδρομίου και καταλάμβανε ολόκληρο το πλάτος αυτού. Οι ενάγοντες ήταν αδύνατο να συνεχίσουν την πορεία τους επάνω στο πεζοδρόμιο και ήσαν υποχρεωμένοι να κατέβουν στο οδόστρωμα της οδού Αραχώβης, όπου εκείνη τη στιγμή υπήρχε αυξημένη κίνηση αυτοκινήτων με κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα.
Η θέα του αυτοκινήτου το οποίο ήταν σταθμευμένο κανονικά και όχι με αναμένα τα alarm, ώστε να δείχνει ότι ο οδηγός του το είχε σταθμεύσει προσωρινά καθώς και η απουσία του οδηγού του, δημιούργησαν ένα συναίσθημα αγανακτήσεως στους ενάγοντες και ιδιαίτερα στον πρώτο εξ αυτών, ο οποίος είδε να καταπατώνται τα δικαιώματά του ως πεζού και αισθανόμενος εντελώς αβοήθητος και απροστάτευτος από την καταπάτηση του στοιχειώδους δικαιώματός του να βαδίζει ελεύθερα σαν πεζός στα πεζοδρόμια της πόλης του, ενήργησε εντελώς παρορμητικά και ακούμπησε τα χέρια του στο καπό του αυτοκινήτου, προσπαθώντας να το υπερπηδήσει.
Η στάθμευση αυτή ήταν παράνομη, γενομένη κατά παράβαση του άρθρου 34 παρ. 2 του Κ.Ο.Κ. η δε συμπεριφορά του εναγομένου έγινε εκ προθέσεως διότι αυτός εγνώριζε το παράνομο της πράξεώς του, ως επίσης εγνώριζε ότι με αυτή την στάθμευση απεκλείετο η χρήση του πεζοδρομίου από τους διερχομένους πεζούς. Πέραν του παρανόμου της πράξεως λόγω παραβάσεως διατάξεως του Κ.Ο.Κ. η πράξη αυτή αποτέλεσε επέμβαση στην προσωπικότητα των εναγόντων, εφ' όσον με αυτήν παραβιάστηκε η γενική υποχρέωση να μην προσβάλλει κανείς υλικά ή ηθικά αγαθά του άλλου. Δηλαδή και εξ αυτού του λόγου θεωρείται παράνομος προσβολή.
Με αυτήν την παράνομη και υπαίτια πράξη του εναγομένου παραβάσθηκε η προσωπικότητα των εναγόντων, εφ΄όσον παρεκωλύθησαν στην χρήση κοινόχρηστου χώρου και δη του πεζοδρομίου, δηλαδή χώρου προοριζομένου κατά τον νόμον, την κοινωνική συνείδηση και την κοινή αντίληψη, για την χρήση των πεζών και όχι για την στάθμευση των αυτοκινήτων. Η δυνατότητα χρήσεως του πεζοδρομίου απορρέει εκ του προστατευόμενου δικαιώματος της προσωπικότητάς των και αποτελεί εκδήλωση της ελευθερίας, η οποία αποτελεί στοιχείο της προσωπικότητος τούτων συνταγματικώς κατοχυρωμένο. "

περισσότερα στο blog των Ένδοξων Ελληναράδων Κάφελλων και στον e-lawyer

Το ΝΑΝΟύΡΙΣΜΑ Του ΜΑύΡΟΥ ΓάΤΟΥ (autoplay)

.
αφιερωμένο στο Λουκάκη "μου" και σε όσους άρεσε η "Βροχούλα" μου

.

To Nanourisma tou ...

Έλα ύπνε μου και πάρε το νάνι να κάνει
να βλαστήσει το κλωνάρι μου νάνι-να νάνι

το μωρό μου νάνι νάνι

το παιδί μου νάνι νάνι-να

Κρύψου Ήλιε βγες Φεγγάρι μου νάνι να κάνει

να βλαστήσει το κλωνάρι μου νάνι-να νάνι

όνειρα γλυκά να κάνει
το μωρό μου νάνι νάνι-νά

Καληνύχτα...


Μαύρος Γάτος (c) 2007
.

ΜΑύΡΟΣ ΓάΤΟΣ, "ΒΡΟΧΟύΛΑ" (please press play beside -Radio Mavros Gatos))

.


Χωρίς λόγια.

Τί λόγια;

14 Μάη 2009
.

ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜύΡΙΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡίΩΝ!

Το Κοσμικό Ημερολόγιο του Κάρλ Σέιγκαν

από το βιβλίο του «Οι Δράκοι της Εδέμ», σε δική μου μετάφραση

απόσπασμα από την εισαγωγή του δοκιμίου μου "Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή"

Πριν τον Δεκέμβριο

Η Μεγάλη Έκρηξη (γέννηση του Σύμπαντος)	1η Ιανουαρίου
Γέννηση του Γαλαξία μας	1η Μαΐου
Γέννηση του Ηλιακού μας συστήματος	9 Σεπτεμβρίου
Σχηματισμός της Γης	14 Σεπτεμβρίου
Γέννηση της ζωής πάνω στη Γή	~25 Σεπτεμβρίου
Σχηματισμός των πρώτων γνωστών πετρωμάτων	2 Οκτωβρίου
Τα πρώτα γνωστά απολιθώματα (βακτήρια και κυανοβακτήρια)	9 Οκτωβρίου
Εφεύρεση του σεξ από μικροοργανισμούς	~ 1η Νοεμβρίου
Τα αρχαιότερα απολιθώματα φυτών με ικανότητα φωτοσύνθεσης	12 Νοεμβρίου
Ευαρυωτικά κύτταρα (κύτταρα με πυρήνα) σε μεγάλους αριθμούς	15 Νοεμβρίου

Δεκέμβριος

Κυριακή	Δευτέρα	Τρίτη	Τετάρτη	Πέμπτη	Παρασκευή	Σάββατο
	1 Εμφάνιση σημαντικού ποσοστού οξυγόνου στην γήινη ατμόσφαιρα	2	3	4	5 Σημαντική ηφαιστειακή δραστηριότητα στον Άρη – σχηματισμός Καναλιών	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16 Τα πρώτα σκουλήκια	17 Έναρξη του Παλαιοζωικού Αιώνα. Αφθονία ασπόνδυλων.	18 Το πρώτο πλαγκτόν στους ωκεανούς. Άφθονοι τριλοβίτες.	19 Τα πρώτα ψάρια, τα πρώτα σπονδυλωτά.	20 Τα φυτά αρχίζουν τον αποικισμό της ξηράς.
21 Τα πρώτα έντομα. Τα ζώα αρχίζουν να αποικίζουν την ξηρά	22 Τα πρώτα αμφίβια. Τα πρώτα φτερωτά έντομα.	23 Ανθρακοφόρος Περίοδος. Τα πρώτα δέντρα. Τα πρώτα ερπετά.	24 Οι πρώτοι δεινόσαυροι.	25 Αρχή του Μεσοζωικού Αιώνα.	26 Τριαδική Περίοδος. Τα πρώτα θηλαστικά.	27 Ιουράσεια περίοδος. Τα πρώτα πουλιά.Η πιο αρχαία ταινία (Jurassic Park του Steven Spielberg).
28 Τα πρώτα άνθη. Οι τελευταίοι δεινόσαυροι.	29 Αρχή Καινοζωικού Αιώνα. Τα πρώτα κητοειδή. Τα πρώτα Πρωτεύοντα θηλαστικά.	30 Ανάπτυξη του μετωπιαίου λοβού στον εγκέφαλο των θηλαστικών. Πρώτοι ανθρωπίδες. Άφθονα μεγάλα θηλαστικά.	31 Τέλος της Πλειόκαινου, Αρχή της Τεταρτογενούς Περιόδου. Οι πρώτοι άνθρωποι.

31 Δεκεμβρίου

Εμφάνιση του Proconsul και του Ramapithecus, πιθανών κοινών προγόνων ανθρώπων και πιθήκων	~ 1:30 μ.μ.
Οι πρώτοι άνθρωποι	~ 10:30 μ.μ.
Διάδοση χρήσης λίθινων εργαλείων	11:00 μ.μ.
Τιθάσευση της φωτιάς από τον άνθρωπο του Πεκίνου	11:46 μ.μ.
Αρχή της τελευταίας περιόδου των Παγετώνων	11:56 μ.μ.
Θαλασσοπόροι φτάνουν στην Αυστραλία	11:58 μ.μ.
Ζωγραφική σε σπήλαια της Ευρώπης	11:59 μ.μ.
Εφεύρεση της γεωργίας	11:59:20 μ.μ.
Νεολιθικοί πολιτισμοί, οι πρώτες πόλεις	11:59:35 μ.μ.
Οι πρώτες Δυναστείες στην Σουμερία, στην Έμπλα και στην Αίγυπτο. Άνθιση της Αστρονομίας	11:59:50 μ.μ.
Εφεύρεση του αλφαβήτου. Ακκαδική Αυτοκρατορία.	11:59:51 μ.μ.
Ο Κώδικας του Χαμουραμπί στην Βαβυλώνα. Μέσο βασίλειο της Αιγύπτου.	11:59:52 μ.μ.
Εποχή του μπρούτζου. Μυκηναϊκός πολιτισμός. Τρωικός πόλεμος. Πολιτισμός των Ολμέκων. Εφεύρεση της πυξίδας.	11:59:53 μ.μ.
Εποχή του Σιδήρου. Πρώτη Ασσυριακή Αυτοκρατορία. Βασίλειο του Ισραήλ. Ίδρυση της Καρχηδόνας από τους Φοίνικες.	11:59:54 μ.μ.
Ασόκα στην Ινδία. Δυναστεία των Τσ’ίν στην Κίνα. Αθήνα του Περικλή. Γέννηση του Βούδα.	11:59:55 μ.μ.
Ευκλείδιος γεωμετρία. Αρχιμήδειος φυσική. Πτολεμαϊκή Αστρονομία. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Γέννηση του Χριστού.	11:59:56 μ.μ.
Το μηδέν και τα δεκαδικά ψηφία εφευρίσκονται στην Ινδική αριθμητική. Πτώση της Ρώμης. Ισλαμικές κατακτήσεις.	11:59:57 μ.μ.
Πολιτισμός των Μάγια. Δυναστεία των Σούνγκ στην Κίνα. Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Μογγολικές επιδρομές. Σταυροφορίες.	11:59:58 μ.μ.
Αναγέννηση στην Ευρώπη. Μεγάλες εξερευνήσεις από Ευρωπαίους και από την Κίνα της Δυναστείας των Μίνγκ. Γέννηση της πειραματικής μεθόδου στην επιστήμη.	11:59:59 μ.μ.
Μεγάλη άνθιση της επιστήμης και της τεχνολογίας. Παγκοσμιοποίηση του πολιτισμού. Οι άνθρωποι αποκτούν μέσα μαζικής αυτοκαταστροφής. Πρώτα βήματα στην εξερεύνηση του διαστήματος με διαστημόπλοια και στην έρευνα για εξωγήινη νοημοσύνη.	ΤΩΡΑ: Το πρώτο δευτερόλεπτο του Νέου Έτους.

Σχόλιο του Κάρλ Σέιγκαν για το Κοσμικό του Ημερολόγιο

«Όταν φτιάχνεις τέτοιους πίνακες και ημερολόγια αναπόφευκτα νοιώθεις ταπεινός. Αναστατώνεσαι όταν ανακαλύπτεις ότι σ’ ένα τέτοιο Κοσμικό χρονοδιάγραμμα, η Γη δεν σχηματίζεται παρά στις αρχές Σεπτεμβρίου, από την συμπύκνωση της διαστρικής ύλης. Ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίζονται την παραμονή των Χριστουγέννων. Ότι τα λουλούδια φυτρώνουν στις 28 Δεκεμβρίου, κα πως οι άνδρες και οι γυναίκες γεννιούνται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ολόκληρη η γνωστή ιστορία καταλαμβάνει τα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα της 31^ης Δεκεμβρίου και το διάστημα από τα τέλη του Μεσαίωνα ως σήμερα πιάνει λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο.

Επειδή όμως τα έχω βάλει σε αυτήν την τάξη, ο πρώτος Κοσμικός Χρόνος έχει μόλις τελειώσει. Παρά την ασημαντότητα της χρονικής διάρκειας της ύπαρξής μας σε Κοσμικό Χρόνο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσα θα συμβούν πάνω στην Γή στο πρώτο δευτερόλεπτο του Νέου Κοσμικού Χρόνου, θα εξαρτηθούν απόλυτα από την επιστημονική σοφία και την ανθρώπινη ευαισθησία της ανθρωπότητας».

Δισεκατομμύρια! Δισεκατομμυρίων!

Carl Sagan, 1934-1996

Τί θέλει να πει ο αγαπημένος Θείος Καρλ; Πως η έρμη η ατομική μας ΄Υπαρξη, εκτός από ασήμαντη σε μέγεθος, είναι και χρονικά στιγμιαία, σε Χρόνο Κοσμικής κλίμακας. Ακόμα και η ως τώρα διάρκεια ζωής της ανθρωπότητας συνολικά, είναι μηδαμινή, μπροστά στην διάρκεια ζωής του Κόσμου.

Ακόμα όμως κι αυτός ο Απέραντος Κόσμος όμως, είναι θνησιγενής, έχει ημερομηνία λήξης, ένα προδιαγεγραμμένο και αναπόφευκτο τέλος. Γιατί υποφέρει από μια σοβαρότατη εκ γενετής ασθένεια, την Εντροπία...

ΑΝΟΙΞΙάΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚή Α.Π.Θ.: Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚόΣ

- πόθεν η βροχούλα; - ουρανόθεν

- η τρέλλα, πόθεν; - παιδιόθεν

τ' αεράκια φυσούν,

οι λεύκες χιονίζουν,

οι βιβλιοθήκες κλείνουν,

οι φοιτήτριες τρι-γυρίζουν,

τους Μάηδες ξεμυαλίζουν!



- πόθεν η βροχούλα; - παιδιόθεν

- η τρέλλα, πόθεν; - ουρανόθεν!

.

ΗΛΕΚΤΡόΛΥΣΗ

.

Θα 'ρθώ

στον έρωτά σου θα κρυφτώ

για λίγο από το θάνατο



Θα 'ρθώ

θα σ' αγαπήσω

δυό μοναξιές

θα ηλεκτρολύσω!


.

ΒΑΘΙά ΣΤο ΚΟΥΤί ΤΗΣ ΠΑΝΔώΡΑΣ, Ο ΠίΝΔΑΡΟΣ

τω̂ν δὲ μελλόντων τετύφλωνται φραδαί.

πολλὰ δ' ἀνθρώποις παρὰ γνώμαν ἔπεσεν,

ἔμπαλιν μὲν τέρψιος, οἱ δ' ἀνιαραι̂ς
ἀντικύρσαντες ζάλαις
ἐσλὸν βαθὺ πήματος
ἐν μικρῳ̂ πεδάμειψαν χρόνῳ.

Στέγνωσε, σού λέω, η ως τώρα ζωή μου. Μη διανοηθείς να με λυπηθείς! Είμαι ελεύθερος.

Στέγνωσε, όπως μι' αρχαία θάλασσα, που μόνο αν σκάψεις βαθιά ίσως βρεις κάποια ίχνη της, κι όλα τα ζωντανά πλάσματα την έχουν ξεχάσει. Για άλλες θάλασσες.Όπως καίγεται μια βιβλιοθήκη, και σώζονται μόνο όσα βιβλία έλειπαν εκείνη τη στιγμή, τυχαία. Όπως χάνεις ένα κινητό, με τηλέφωνα, φωτογραφίες, ιστορικό κλήσεων, ημερολόγιο, πρόγραμμα, σημειώσεις, ρυθμίσεις, και σού μένουν άχρηστοι φορτιστές και οδηγίες χρήσης.

Στέγνωσε λοιπόν η ως τώρα ζωή, μα πού ξέρεις, μπορεί να ξαναβρέξει. Πού να ξέρεις;

Μη διανοηθείς να με λυπηθείς.

Είμαι ελεύθερος!

για τα μέλλοντα είναι τυφλή κάθε κρίση

πολλά στους ανθρώπους απρόσμενα έτυχαν

άλλοτε τερπνά, άλλοτε δυσάρεστα


αντιμέτωποι με ναυτίες

καλό βαθύ, με τίμημα πόνο,

κέρδισαν, σε λίγο χρόνο.



Πίνδαρος, 12ος Ολυμπικός Ύμνος

ΕΡΓΟΤΕΛΕΙ ΙΜΕΡΑΙῼ ΔΟΛΙΧΟΔΡΟΜΩ

για τον Εργοτέλη τον Κνώσιο, τον δρομέα,
που διώχθηκε από την Κνωσό (για πολιτικούς λόγους),
και πολιτογραφήθηκε Ιμεραίος (στην Ίμερα της Σικελίας),
κι έγινε ο πρώτος διπλός Περιοδονίκης
(δύο φορές Ολυμπιονίκης + Ισθμιονίκης + Πυθιονίκης + Νεμεονίκης)
στην ιστορία.

μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός 2009

Πίνδαρος