Η EUROVISION ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΒΑΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΟΥΡΑΛΙΑ

Η άσπρη κουκίδα αντιστοιχεί στο (γεωγραφικό) κέντρο της Ευρώπης)

Το καλοκαίρι του 1991 υπήρξα ένας από τους τελευταίους ξένους που πάτησαν το πόδι τους στη μακαρίτισσα τη Σοβιετική Ένωση, αφού ένα μήνα μετά διαλύθηκε (μην ακούσω τίποτε περί κατσικοπόδαρου Μαύρου Γάτου κτλ Σ;))))). Δεν πήγα σαν απλός τουρίστας, αλλά σαν επίσημος καλεσμένος της Επιτροπής Νεανικών Οργανώσεων ΕΣΣΔ (КМО, Комитет молодёжных организаций СССР), στα πλαίσια των διεθνών καλοκαιρινών ανταλλαγών φοιτητών - οχι, δεν είχα καμμιά σχέση με το Κατηχητικό σόρρυ, ήθελα αν πω την Πανσπουδαστική και την ΚΝΕ.

Μετά την απότομη προσγείωση στην Ιουλιάτικη Μόσχα που έβραζε στους σαράντα βαθμούς ενώ εγώ είχα ξεμπαρκάρει με τα χειμωνιάτικά μου (ε, στη Μόσχα πήγαινα, ο έρμος...), έμεινα επί πέντε μέρες φιλοξενούμενος στο σπίτι της Προέδρου της ΚΜΟ, εν αναμονή αεροπορικού εισιτηρίου για την Ουκρανία (λόγω της άρνησής μου να ταξιδέψω δυό μέρες με το τραίνο μέσα στην κάψα, κι άλλες δύο πίσω). Τελικά βρέθηκε το εισιτήριο, κι έτσι πέρασα δέκα μέρες σε μια περιοχή της Ουκρανίας που βρίσκεται ανάμεσα στην Πολωνιά, στην -τότε - Τσεχοσλοβακία, στην Ουγγαρία και στη Ρουμανία. Πενταεθνές δηλαδή, περιοχή ιδιαίτερα απομονωμένη, και μέχρι ένα μήνα πριν πάω εγώ, απαγορευμένη για τους ξένους περιοχή!

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν μιά μέρα μού έδειξαν ένα εντυπωσιακό μνημείο που σηματοδοτεί λέει το κέντρο της Ευρώπης! Το γεωγραφικό κέντρο της Ευρώπης, ναι εκεί στα Ζακαρπάθια (βόρεια Καρπάθια), κοντά στο εξωτικό και παγκοσμίως άγνωστο Ούζγκοροντ!!!!

Για όσους παρακολούθησαν τη φετεινή Γιουροβίζιον αυτό ίσως να μη φαίνεται και τόσο παράξενο. Μετά από πολλές δεκαετίες ψυχρού πολέμου και απομόνωσης λόγω του σιδηρού παραπετάσματος, που είχε περιορίσει τα σύνορα της "Ευρώπης" στα ανατολικά της Δυτικής Γερμανίας στα βόρεια και στα σύνορα της δικής μας ανάδελφης πατρίδας στα νότια, τα τελευταία χρόνια η Ευρώπη ξαναμεγάλωσε, και φτάνει πιά ΚΑΙ πολιτικά ως τα Ουράλια και τον Βόλγα, εκεί που είναι και τα γεωγραφικά της σύνορα... Και όχι μόνο επέστρεψαν στην Ευρώπη οι τέως χώρες του Ανατολικού Μπλοκ, αλλά επέστρεψαν και απίστευτα δυναμικά: μετά την σκληρή και δύσκολη δεκαετία του 1990, έχουν ανακάμψει οικονομικά, πολλές από αυτές είναι ήδη μέλη της ΕΕ, και οι πιό μεγάλες από αυτές, η Ουκρανία και η Ρωσσία, ετοιμάζονται να ξαναγίνουν Υπερδυνάμεις (αν έπαψαν ποτέ να είναι...)

Η Υπερδύναμη της περιοχής ήταν κάποτε μία, και λεγόταν ΕΣΣΔ. Η Υπερδύναμη αυτή για διάφορους λόγους διαλύθηκε, αλλά ο βασικός κληρονόμος της, η Ρωσσία, μια αχανής χώρα εκατοντάδων εκατομμυρίων κατοίκων, ξαναστέκεται πιά άνετα στα πόδια της...

Σκεφτείτε να γίνει και η Ρωσσία Ευρώπη (που είναι, όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και ιστορικά και πολιτιστικά!) Μια χώρα 150.000.000 ανθρώπων!!!!

Μπροστά στην συντριπτική αριθμητική (και όχι μόνο) υπεροχή των Σλαβικών λαών, ακόμα και οι Γάλλοι μοιάζουν ανάδελφοι (με τη Σαρτζετάκειο λογική...) - ίσως για αυτό και να πάτωσαν στη Γιουροβίζιον...

Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας τις πολύ εύστοχες παρατηρήσεις της Κατερίνας Άντε-Πόρτας σχετικά με τις ευρωπαϊκές αβάντες σε Σερβία και Τουρκία στην ψηφοφορία των τραγουδιών, που οφείλονται πιθανότατα στις ενοχές του συλλογικού υποσυνείδητου των δυτικοευρωπαίων απέναντι στις δύο αυτές χώρες (και σους πολυάριθμους Τούρκους μετανάστες, βεβαίως). Να συμπληρώσω κι εγώ στα γραφόμενα της Κατερίνας ότι όπως και να το κάνουμε με εντυπωσίασε πολύ το 12άρι της Τουρκίας στους Αρμένιους, έναν λαό που παραδοσιακά ήταν δέκα φορές πιό μισητός στους Τούρκους απ' ό,τι εμείς, και το 12άρι της Βοσνίας στη Σερβία (καλά, αυτό ερμηνεύεται και με βάση τον μεγάλο αριθμό των Σερβοβόσνιων).

Τα πάντα ρει και ουδέν μένει.... Τα πάντα αλλάζουν.

Καμμιά φορά, και προς το καλύτερο...

Λες;

Σ;))))