ΤΩΡΑ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ

γιατί σού χτύπησαν το αυτοκίνητο κι εξαφανίστηκαν, ή γιατί σού την είπε το αφεντικό, ή γιατί τσακώθηκες με το διαχειριστή για τα κοινόχρηστα, ή

κι εγώ μπορεί να στεναχωριέμαι γιατί χώρισα πρόπερσι, ο μαλάκας, ή γιατί δεν μπορώ να χάσω εκείνα τα μελαγχολικά κιλά, ή γιατί μού γύρισαν πίσω την εργασία μου για βελτιώσεις, ή

αλλά η Αμαλία, ρε γαμώτο, δεν στεναχωριέται πιά για τίποτα, δεν ανησυχεί πιά για τίποτα, δεν φοβάται τίποτα, είναι απλά νεκρή. Δεν υπάρχει πιά, δεν αναπνέει, δεν μιλάει, δεν θα ξαναγράψει στο blog της. Ήταν τριάντα χρονών. Κι η Άννη σαπίζει εδώ και τρεις μήνες κάτω από το χώμα. Ήταν τριανταδύο.

Δεν το χωράει το μυαλό μου ρε γαμώτο, όσες φορές κι αν ξανασυμβεί. Μόνο μια φορά θα το χωνέψω μια και καλή: όταν θα είμαι εγώ ο απών.