Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΟ ΛΟΪΖΟ: "ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΝΑ 'ΧΩ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΣΩΠΑΙΝΕΙ"

Όλα τα είχε η χτεσινή συναυλία: Στην αρχή μούδιασμα για τα 20 ευρώ του εισιτηρίου και το υπερ-στριμωχτό κάθισμα-τσαλαπάτημα-σπρώξιμο στα πολυσύχναστα σκαλάκια του υπερ-κατάμεστου Αλεξάνδρειου (μα καλά, αυτός ο λαός δεν μπορεί με τίποτα κάπου να παλουκωθεί για μιά ώρα; Ή μήπως πάσχει από εθνική μπυροδιψία-συχνουρία-κινητοφιλία;). Μετά τη Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας σε ολίγον αρκουδιάρικη εκδοχή, έρχεται το ισχυρό μούδιασμα της έναρξης με τους Λιδάκη (ο Καζαντζίδης της βραδιάς) Μελίνα Κανά (η Αλεξίου της βραδιάς, πολύ κακή επιλογή και γιατί άραγε η Χαρούλα δεν δέχτηκε να έρθει;) τον Βασίλη (ο Παπακωνσταντίνου της βραδιάς) και τον Θηβαίο (το alter ego του Παπακωνσταντίνου της βραδιάς)...

Γιατί μούδιασμα; Γιατί γκαρίζοντας όλοι μαζί για να καλύψουν την εκκωφαντική ορχήστρα, κατέστρεψαν μερικά από τα πιό όμορφα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου. Μετά έμεινε μόνος του ο Θηβαίος και κάπως έστρωσαν τα πράγματα, ώσπου ξαφνικά το μούδιασμα χτύπησε κόκκινο, όταν ανέβηκε ξανά στη σκηνή η Μελίνα Κανά, όλο νάζι και ψεύτικο σκέρτσο και άγριο φάλτσο. Συνέχεια με τον Λιδάκη που ήταν δυστυχώς πολύ κατώτερος από τον συνήθη εαυτό του.

Όλα αυτά όμως ξεχάστηκαν αστραπιαία όταν ανέβηκε στη σκηνή η Μαρία Φαραντούρη. Η γλύκα της και η επαναστατική της αρχοντιά γέμισαν το Αλεξάνδρειο με ομορφιά, είπε τον Αρχηγό, τα πολυβόλα που σωπάσαν, και μερικά από τα νέγρικα -"ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚ, ΓΕΡΟ ΝΕΓΡΟ ΤΖΙΜ"; ρώτησε το πλήθος που παραληρούσε κάτω από το βλέμμα του Μάνου στην γνωστή φωτογραφία με το τσιγάρο - τί ειρωνία, το τσιγάρο που τον σκότωσε θα συνοδεύει για πάντα την εικόνα του...

Όταν μετά ανέβηκε ο Βασίλης στη σκηνή, τα πράγματα ξέφυγαν τελείως. Όλοι τραγουδούσαμε μαζί του φωναχτά, συνθήματα ακούγονταν ανάμεσα στα τραγούδια με τον Βασίλη να σεγκοντάρει, πανώ ξεδιπλώνονταν ("τίποτα δεν πάει χαμένο- συνεχίζουμε στο δρόμο του αγώνα"), κι ο Βασίλης μάς ξεσηκώνε όλο και πιό πολύ με τον Πέτρο, τον Γιόχαν και τον Φράντς και με εμβατήρια που ΔΕΝ είναι 'φασιστικά' και δεν ντρέπεται κανείς να τα τραγουδάει... Παρά την επάνοδο της απαράδεκτης Μελίνας στη σκηνή με προφανή στόχο να δολοφονήσει καναδυό ακόμα τραγούδια, στο φινάλε με το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας το αρχικό μούδιασμα έχει τελείως ξεχαστεί.

Όμως το αληθινό μούδιασμα έρχεται μετά, όταν κάθεσαι λίγο να το σκεφτείς, κι είναι πολύ βαθύτερο και τρομακτικότερο. Πέρα από την όμορφη αίσθηση του να είσαι με τους καλούς, και αυτοί να υπάρχουν ακόμα, και ν' αγωνίζονται, ποιό το νόημα της ανάστασης φαντασμάτων του παρελθόντος; Ποιά ουτοπία απόμεινε σήμερα αγκρέμιστη, στους καιρούς του απόλυτου θριάμβου του καπιταλισμού και του ατομικού συμφεροντολογισμού; Στούς καιρούς που όλες οι εφαρμοσμένες ουτοπίες έχουν είτε καταρρεύσει είτε εκτεθεί ανεπανόρθωτα, που ακόμα και ο Τσε πάει να απομυθοποιηθεί, και που φάνηκε πιά εντελώς ξεκάθαρα πως κακώς, κάκιστα μυθοποιήθηκε ποτέ ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε όλη την ιστορία, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;;;;

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΥΝΙΣΜΟΥ; Όταν έχει παγώσει για πάντα η τσιμινιέρα γιατί μεταφέρθηκε στην Κίνα, ποιοί εργάτες θα κάνουν απεργία, ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΤΙ, ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ; ΠΟΙΟΣ Θ' ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΕΙΝΟ ΤΖΟΓΟ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ; ΠΟΙΟΣ Θ' ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ;;;;

Τίποτα δεν πάει χαμένο

στη χαμένη σου ζωή
τ' όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί"

Συγνώμη Μάνο, αλλά θα στο πω νέτα σκέτα. ΟΛΑ ΠΗΓΑΝΕ ΧΑΜΕΝΑ.
.