26 Φεβ 2008

ΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ: ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΣΤΗΣ, ΜΙΑ ΤΥΦΛΗ ΨΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΗΣ ΛΑΜΑΡΙΝΑΣ


Τον συνάντησα ένα σαββατιάτικο πρωϊνό, να προσπαθεί να διασχίσει τη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας, στη Θεσσαλονίκη, σ' αυτήν την απάνθρωπη πόλη. Πρόσεξα ότι το πρόσωπό του ήταν καταγρατζουνισμένο, και τόλμησα να κάνω αυτό που ήθελα καιρό, να μιλήσω με κάποιον άνθρωπο με ειδικές δυσκολίες στις μετακινήσεις. Ώσπου να τον πλησιάσω τον είχε πάρει ήδη αγκαζέ μια κυρία, που προφανώς τον γνώριζε. Περάσαμε απέναντι όλοι μαζί. Μού μίλησε πρόθυμα, και μού επέτρεψε να βγάλω το όνομά του και τις φωτογραφίες του στο Διαδίκτυο.

Ο Μανώλης γεννήθηκε στη Λέρο. Είναι 57 χρονών, αλλά χάρηκε σαν παιδάκι όταν του είπα ότι μοιάζει 52-53. Τριών χρονών έπαθε μια βαριά μηνιγγίτιδα, που είχε σαν συνέπεια μέσα σε μερικά χρόνια να χάσει σταδιακά το φως του. Παρ' όλ' αυτά όχι μόνο πήγε "κανονικά" στο σχολείο, αλλά έφτασε και ως το πανεπιστήμιο: πήρε τα πτυχία της Νομικής και της Θεολογίας, χρησιμοποιώντας μαγνητόφωνο στις παραδόσεις, κάποια βιβλία σε Braille, και την τεράστιά του δύναμη ψυχής. Εργάστηκε για χρόνια στον ΟΑΕΔ, και τώρα είναι συνταξιούχος. Ζει με την σύντροφό του, επίσης τυφλή, κοντά στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης.

Τις γρατζουνιές στο πρόσωπο τις απέκτησε προσπαθώντας να κινηθεί στη Ζούγκλα της πόλης, όπως ακριβώς το είχα υποψιαστεί. "Πάνω αυτοκίνητα [στο πεζοδρόμιο], κάτω αυτοκίνητα, προσπαθούσα να βρω διέξοδο και έπεσα πάνω στα κλαδιά ενός δέντρου και γρατζουνίστηκα". Τον ρωτάω αν τον έχει χτυπήσει παλιότερα κάποιο όχημα. Φυσικά και ναι, ευτυχώς όμως όχι σοβαρά.

Τον ρωτάω αν θα κυκλοφορούσε περισσότερο στην πόλη, αν οι συνθήκες ήταν καλύτερες. "Χίλιες φορές περισσότερο", μού απαντάει, με περήφανο παράπονο. Αυτονόητο φυσικά, αλλά ήθελα να δω την αντίδρασή του.

Τον άφησα μπροστά στη Σχολή Τυφλών, με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε και να πούμε περισσότερα. Μέσα στον αυλόγυρο της Σχολής, μια ηλικιωμένη τυφλή με το μπαστουνάκι της. Αν ο Μανώλης που είναι νέος (πόσο χάρηκε που τον αποκάλεσα έτσι) δυσκολεύεται τόσο να κυκλοφορήσει, σκέψου η γιαγιάκα...

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τόση περηφάνια και τόση δύναμη ψυχής, που κάθε επαφή μαζί τους σού ανεβάζει το ηθικό, αντί να σού το ρίχνει, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Δεν έχουν ανάγκη ούτε την συμπόνοια ούτε τον οίκτο μας. Έχουν ανάγκη τον σεβασμό μας, μόνο αυτόν. Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να παρκάρεις έτσι, ε, ξανασκέψου το λίγο... Θυμήσου τον Μανώλη. Αυτό που για σένα είναι μια μικρή παράκαμψη, για κείνον είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, κι ένας θανάσιμος κίνδυνος.


ΥΓ: Και τώρα που πήρα το βάπτισμα του πυρός στην ερασιτεχνική δημοσιογραφία, ποιός με σταματά! Ακολουθούν διάφοροι άνθρωποι που δεν θα τους δείτε ποτέ στις εφημερίδες...

ΥΓ 2: Το άρθρο αυτό προορίζεται για το συλλογικό μπλογκ "Είμαστε Κάφροι - Οι Κάφελλοι [Κάφροι Ελληναράδες Οδηγοί]". Ρίξτε μια ματιά. Αξίζει.

Δεν περνάς, Κυρά Μαρία...

...δεν περνάς, δεν περνάς...
είσαι δεν είσαι τυφλός,
στη μέση του δρόμου θα πας...

10 σχόλια:

scarface είπε...

Πολύ "δυνατή" η πρώτη σου συνέντευξη/παρουσίαση.
Πάντα τέτοια.

Ανώνυμος είπε...

*****
aksia doulia na eisai kala gatouly!
poly kala grafeis, pos xriazontai sebasmo;; th diladi..
na eisai kalá!!

kalisperes ....

Ανώνυμος είπε...

υπεροχη εγγραφη!μπραβο...
Για αλλη μια φορα το κρατος δηλωνει απων βεβαια..καλησπέρα!

Ανώνυμος είπε...

Γειάσου καλέ μου Μίλτο...πάρα πολύ καλή ανάρτηση...αλλά πολύ καλή όμως πραγματικά...όλα αυτά που γράφεις είναι η σκληρή,πικρή και άχαρη πραγματικότητα που συναντά και βιώνει κάθε μέρα...κάθε μέρα όμως...συνεχώς,ακατάπαυστα και διαρκώς ο μέσος έλληνας πολίτης και ιδιαίτερα αυτός που έχει την κακή τύχη (γιατί στην Ελλαδάρα μας κακή είναι)...να είναι λίιιιιιγο διαφορετικός από τους άλλους,να έχει γεννηθεί με μιά 'ιδιαιτερότητα'ας το πώ έτσι/ειδική ικανότητα....βλέπεις το ελληνικό κοινωνικό σύστημα είναι ιδιαίτερα 'τρυφερό'με άλλους πολίτες χωρίς αυτές τις ικανότητες και ιδαίτερα σκληρό με τους διαφορερικούς ανθρώπους...ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι η κοινωνία αυτή έχει φτιαχτεί μόνο για αρτυμελείς ας το πώ έτσι ανθρώπους....(και αυτή η πολιτεία) η Αθήνα εννοώ...(γιατί Αθήνα μένω) και ότι μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να ζούν,να κινούνται,να δουλέυουν,να περπατούν να κάνουν ότιδήποτε...και γώ άτομο με αναπηρία είμαι (όπως ξέρεις) Μίλτο μου...και γώ τον ίδιο Γολγοθά τραβώ κάθε μέρα..χρειάζομαι διαρκώς τη βοήθεια των γονιών μου γιανά κινηθώ...όμως πάρ αυτά δεν πάυω να έχω όνειρα..να ελπίζω,να νιώθω,να ζώ,να επιμένω...και κυρίως να μην αφήνω τη ζωή...σπούδασα στη Πάντειο...και τώρα σκέφτομαι να ασχοληθώ με τον αθλητισμό για Αμέα..πιστέυω ότι η πολιτεία όμως θα πρέπει κάποτε να σκύψει κάποτε περισσότερο πάνω από τα προβλήματα των ατόμων αυτών..και να τους χαμογελάσει λίγο περισσότερο...εμείς το μόνο που ζητάμε είναι η αγάπη,α σεβασμός,και η κατανόηση από τους άλλους πολίτες και από τη πολιτεία και το κράτος...αυτά μόνο...τίποτε άλλο.......Αθανασία.

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Είχα ένα Σπύρο κολητάριφίλο μεχρι το 1984 στη Θεσσαλονίκη, δούλευε τηλεφωνητής σε Νοσοκομείο στην ηλικία του Μανώλη. Εχουμε χαθεί τότε η κίνηση τους ήταν λιγώτερο επικίνδυνη. Φκιάχνουμε πόλεις Κρόνους που τρώνε τα παιδιά τους.

A.F.Marx είπε...

M' αρέσει...
Να το συνεχίσεις.
Με το "ασήμαντες συνεντεύξεις" διαφωνώ...
Εγώ βλέπω ότι και ο συνεντευξιαζόμενος(sic) και ο συνεντευξιαστής (sic-sic) λένε σημαντικά πράγματα

Anadromos είπε...

Υπέροχη ιδέα..
Ο κ Μανώλης ήταν συνάδελφος της μητέρας μου, δυστυχώς στην πορεία έχασαν επικοινωνία. Πριν λίγο καιρό καναμε μια απόπειρα να τον ξαναβρούμε. Συγκινήθηκα που τόσο αναπάντεχα μαθαίνω νέα του.
να είσαι καλά!

nuntius είπε...

Θυμάμαι κάποια στιγμή στους Καφ. υπήρξε μια διαφωνία με κάποιους που θίγονταν απο τη δημοσίευση των φωτο. Το κείμενο αυτό είναι η πιο καλή απάντηση σε όλους τους.
Αναδημοσίευση, μπορώ?

Μαύρος Γάτος είπε...

Scarface, ευχαριστώ!

Ξυπόλητη μου, muchos gracias!

Μαγέια μου, το Κράτος έχει σοβαρές δουλειές να κάνει, να κυνηγάει πχ τους bloggers...

Αθανασία μου γλυκιά το ξέρω. Κάποια στιγμή θα ήθελα να μάς μιλήσεις κι εσύ για την καθημερινότητά σου στην πόλη.

Γιατ΄ρέ μου Διόνυσε, αν μάθω κάτι θα σούπω- σε ποιό νοσοκομείο δούλευε;

Αλλουφάνιε σ ευχαριστώ- κι εγώ μετάνοιωσα για το "ασήμαντες', όχι για μένα, αλλά για τον Μανώλη - φυσικά και είναι αιχμή γι αυ΄το που οι πολοί θεωρούν ασήμαντο, φυσικά και δεν έχει υποτιμητική χροιά, αλλά σε δεύτερη σκέψη δεν χρειάζεται κιόλας.

Επιρρεπή, τί μικρός που είναι ο κόσμος! ¨Οταν ξαναδώ τον Μανώλη θα το το πω.

Φίλε μου Νούντιε, με μεγάλη μου χαρά.

Σ;-)))

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Η Θεαγένειο ή Κεντρικό δεν θυμάμαι καλά, θυμάμαι όμως ατέλειωτες ώρες συζητήσεων στη περιοχή Λ.Στρατού που ήταν το 78-81 τα φοιτητικά μας ορμητήρια. Τα δικαιώματα των τυφλών και τα αντίστοιχα των ανοιχτομάτηδων ήταν στην ημερήσια διάταξη.