Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, H ΣΗΜΕΡΙΝΗ MAΣ KATANTIA, ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ ΤΗΣ LACTA
Με τρώει από το πρωί η σκέψη "πώς κατάντησε έτσι αυτή η χώρα", και είχα σκοπό να γράψω κάτι οργισμένο και θρηνητικό σχετικά με τους γκλαμουρόβλαχους, τους μπουζουκόβιους, την αναξιοκρατία, και τα υπόλοιπα δεινά που μαστίζουν την νεοελληνική μας πραγματικότητα. Ξαφνικά όμως, θυμήθηκα την πρώτη μου συζήτηση με τον Μάνο Χατζιδάκι...
Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Μάνο Χατζιδάκι (ας μη δώσω ψευδείς εντυπώσεις, δύο φορές τον συνάντησα από κοντά όλες κι όλες), ήταν στο ανοιχτό θέατρο της μικρής μου πόλης. Μόλις είχε τελειώσει μια από τις τελευταίες του συναυλίες, ήταν λίγο πριν αρρωστήσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη, στα παρασκήνια του κατάμεστου αμφιθεάτρου δεν πήγε κανείς να τον συναντήσει, κανείς εκτός από εμένα- τον εικοσάχρονο.
Ήμουν πραγματικά σοκαρισμένος που τον συναντούσα προσωπικά, ένιωθα κάτι σαν ιερό δέος. Κι όμως εκείνος, ήταν τόσο απλός και ανθρώπινος... Έτρωγε την Λάκτα που λέγαμε. Του λέω κάποια στιγμή, "είστε όμως και τυχερός, που ζήσατε και δημιουργήσατε σε μιαν εποχή πολύ πιο πνευματική από την σημερινή".
"Τί λέτε", μού απαντάει. "Ξέγετε πόση ΑΝΟΗΣΙΑ υπήγχε στην εποχή μου! Πολύ πεγισσότεγη απ' ότι σήμερα. Εγώ κι ο Θεοδωγάκης αγωνιστήκαμε πολύ για να ακουστεί και η δική μας φωνή. Και ποιοί μας άκουγαν, τότε στην αγχή… μια πολύ μικγή μειοψηφία…"
Άναυδος εγώ.
Ας μην τα βλέπουμε λοιπόν όλα μαύρα. Σίγουρα η Ελλάδα μας δεν είναι αυτή που πολλοί από εμάς θα θέλαμε, και σίγουρα εξακολουθεί να πληγώνει. Αλλά τελικά μάλλον πάμε μπροστά, έστω και σιγά σιγά... Τί θα έλεγε σήμερα ο Μάνος, αν ζούσε; Ίσως να μάς παρότρυνε...
ΥΓ Αν αναρωτιέστε για τη συνέχεια της κουβέντας με τον Χατζιδάκι: τον ρώτησα αν μπορώ να τού στείλω τα τραγούδια μου, και μού έγραψε την διεύθυνση και το τηλέφωνό του πάνω στο περιτύλιγμα της Lacta, που φυσικά το φυλάω σαν ανεκτίμητο κειμήλιο, μαζί με το αυτόγραφο του Μίκη. Λίγους μήνες μετά αρρώστησε σοβαρά και σύντομα πέθανε, αλλά πρόλαβα να τον επισκεφτώ μια φορά, στο σπίτι του στην οδό Ρηγίλλης. Ίσως κάποια στιγμή να σάς πω για εκείνη την επίσκεψη...
.
Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Μάνο Χατζιδάκι (ας μη δώσω ψευδείς εντυπώσεις, δύο φορές τον συνάντησα από κοντά όλες κι όλες), ήταν στο ανοιχτό θέατρο της μικρής μου πόλης. Μόλις είχε τελειώσει μια από τις τελευταίες του συναυλίες, ήταν λίγο πριν αρρωστήσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη, στα παρασκήνια του κατάμεστου αμφιθεάτρου δεν πήγε κανείς να τον συναντήσει, κανείς εκτός από εμένα- τον εικοσάχρονο.
Ήμουν πραγματικά σοκαρισμένος που τον συναντούσα προσωπικά, ένιωθα κάτι σαν ιερό δέος. Κι όμως εκείνος, ήταν τόσο απλός και ανθρώπινος... Έτρωγε την Λάκτα που λέγαμε. Του λέω κάποια στιγμή, "είστε όμως και τυχερός, που ζήσατε και δημιουργήσατε σε μιαν εποχή πολύ πιο πνευματική από την σημερινή".
"Τί λέτε", μού απαντάει. "Ξέγετε πόση ΑΝΟΗΣΙΑ υπήγχε στην εποχή μου! Πολύ πεγισσότεγη απ' ότι σήμερα. Εγώ κι ο Θεοδωγάκης αγωνιστήκαμε πολύ για να ακουστεί και η δική μας φωνή. Και ποιοί μας άκουγαν, τότε στην αγχή… μια πολύ μικγή μειοψηφία…"
Άναυδος εγώ.
Ας μην τα βλέπουμε λοιπόν όλα μαύρα. Σίγουρα η Ελλάδα μας δεν είναι αυτή που πολλοί από εμάς θα θέλαμε, και σίγουρα εξακολουθεί να πληγώνει. Αλλά τελικά μάλλον πάμε μπροστά, έστω και σιγά σιγά... Τί θα έλεγε σήμερα ο Μάνος, αν ζούσε; Ίσως να μάς παρότρυνε...
"Αντισταθείτε στην ΑΝΟΗΣΙΑ! Όχι, ΔΕΝ είναι μάταιο"...
ΥΓ Αν αναρωτιέστε για τη συνέχεια της κουβέντας με τον Χατζιδάκι: τον ρώτησα αν μπορώ να τού στείλω τα τραγούδια μου, και μού έγραψε την διεύθυνση και το τηλέφωνό του πάνω στο περιτύλιγμα της Lacta, που φυσικά το φυλάω σαν ανεκτίμητο κειμήλιο, μαζί με το αυτόγραφο του Μίκη. Λίγους μήνες μετά αρρώστησε σοβαρά και σύντομα πέθανε, αλλά πρόλαβα να τον επισκεφτώ μια φορά, στο σπίτι του στην οδό Ρηγίλλης. Ίσως κάποια στιγμή να σάς πω για εκείνη την επίσκεψη...
.
12 σχόλια:
Ποτέ καμία εποχή δε συγκρίνεται με κάποια άλλη.Και για να μιλάμε για κατάντια σήμερα,εννοούμε όταν πέσαμε από κάπου που ήταν καλύτερα.
Ευτυχώς που συνάντησες το Μάνο :-)
Ποιος ανθρωπος δε παραπονιεται για την εποχη του; Ολοι...Αυτοι του "60" εκαναν παραπονα για την στροφη της Ελλαδας σε μοντερνα πραγματα και για την εμφανιση αυτου του...ξενοφερτου "ροκ"...Οι αλλοι του 40' παραπονιοταν για τον πολεμο...εμεις εχουμε την αποβλακωση των νεοελληνων, της βλαχογκλαμουριας, του μεγαλου αδελφου, τη γενια του καναπε...Παρα τ αυτα ομως η καθε εποχη μας αφηνει ως δωρο καποιες εμπειριες. Ολες οι εποχες εχουν ενα κοινο: Αν αντρεξετε σε καθε εποχη θα δειτε τους μεγαλους να κανουν καθε ειδους κριτικη για την "διεφθαρμενη νεολαια". Στο 30' ηταν οι νεοι που ειχαν ανακαλυψει το χασισι εκοβαν το σχολειο και μαθαιναν το μπουζουκακι, που λεει και το τραγουδι..Στο 60' οι χιπηδες, τωρα οι καλωδιωμενοι των ιντερνετ...
Για μενα να πω οτι προτιμω το Μανο απο το Μικυ
...άρα ο Μάνος (στα τελευταία χρόνια τηςε ζωής του) κατατάσσονταν στους νέους...
Σ;))))
από το site hadjidakis.gr:
Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :
Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.
Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές.
Τι έγινε τελικά με τα τραγούδια σου;
Θέμη, τού τηλεφώνησα κάνα δύο φορές μού είπε δεν πρόλαβε, μετά πήγε στην Αγγλία στο νοσοκομείο, τού έστειλα εκεί λουλούδια, όταν γύρισε ήταν πια πολύ αδύναμος και σε λίγο πέθανε... Κάπου, σε κάποια στιβα, ίσως υπάρχει ακόμα η κασέτα μου και το χειρόγραφο τετράδιο με τους στίχους...
Καλησπέρα
Αλήθεια πως κατάντησε
αυτή η χώρα
Πάντως και εμείς ήμαστε μια
απο τις αιτίες τις κατάντιας
αυτής της χώρας
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη
στο Ημερολόγιο Γέφυρας
Καλό σου βράδυ
Κοίτα να δεις...
Αν το πάρει η είδηση η εταιρεία, σε βλέπω πρωταγωνιστή σε διαφήμιση...
Bρε γάτο, ωραίο κείμενο, και μας λέει και κάτι σημαντικό για σήμερα!
Το κείμενό σας είναι πολύ καλό! και μας λέει πάρα πολλά για την εποχή στην οποία ζήσατε εσείς (που ήταν η εποχή του Μ.Χατζιδάκι) και για την κατάντια της εποχής που ζούμε σήμερα....και πραγματικά συγκινούμαι πάρα πολύ όταν βλέπω ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι λίγοι; πολλοί; (έυχομαι να είναι ακόμη πολλοί αυτοί και να αυξηθούν)που αγαπούν ακόμη με τόσο πάθος τον ίδιο και το έργο του....Ο Μ. Χαντζιδάκις διαμόρφωσε το μουσικό τοπίο μιάς ολόκληρης εποχής με το έργο του και έφερε την καινοτομία στη μουσική από όλες τις απόψεις... και φυσικά μας άφησε μιά τεράστια κληρονομιά με ανεκτίμητη αξία....την οποία πιστέυω ότι πρέπει και έχουμε υποχρέωση και χρέος να κάνουμε τα πάντα γιανά τη διαφυλάξουμε ακαίρεα και όπως μας την άφησε στους αιώνες των αιώνων....και με θλίβει αφάνταστα το γεγονός ότι στις μέρες μας δεν της δείχνουμε το σεβασμό δυστυχώς που της αξίζει.......Συνεχίστε να κάνετε αυτό που κάνετε...είναι πολύ σπουδαίο και σημαντικό...Με εκτίμηση και σεβασμό. Ανώνυμος.
έχει όντως πει 'αντισταθείτε στην ανοησία δεν είναι μάταιο' ή το έχεις γράψει ποιητική αδεία?
Δημοσίευση σχολίου