ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΑΚΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Είναι ένα μικροσκοπικό σαλιγκαράκι, πολύ μακριά (τρία-τέσσερα μέτρα) από το φυσικό του χώρο: βρίσκεται στη μέση του πλατώματος - πάρκιγκ όπου καταλήγει ο εξοχικός δρόμος με την αραιή κίνηση.

Μέσα στην μικρή του ψυχούλα, κάτι αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σε λάθος σημείο του χωροχρόνου, ότι κινδυνεύει. Μια πρωτόγονη ορμόνη το σπρώχνει να κινηθεί λίγο πιό γρήγορα απ' ό,τι συνήθως, δηλαδή ελάχιστα, για να ξαναβρεί τα γρασίδια και τις πρασινάδες του. Κάτι μέσα στο ασπόνδυλο μαλάκιο παρακαλά βουβά κάποιον σαλιγκαρίσιο Θεό να το βοηθήσει.

Είναι κι ένας Θεός που περνά, πάνω σ' ένα ποδήλατο. Για κάποιον λόγο προσέχει το μικρούτσικο σαλιγκαράκι, που είναι καταδικασμένο σε λίγο να γίνει χαλκομανία. Ο Θεός έχει τρεις επιλογές: Να σταματήσει, να σκύψει, να το πάρει, να το μεταφέρει τρία μέτρα πιό πέρα και να το σώσει, ή ν' αδιαφορήσει για την αγωνία του σαλιγκαριού και να το προσπεράσει. Αν είναι Θεός κακός, ή έστω στις κακές του, μπορεί να το λιώσει με τη ρόδα του ή με το παπούτσι του.

Τϊ λέτε πως θα κάνει ο Θεός; Τί κάνει συνήθως; Τί θα κάνατε εσείς;

Η υπόθεση περιπλέκεται και γίνεται πολύ πιό ενδιαφέρουσα αν στη θέση του σαλιγκαριού βάλουμε... μια κατσαρίδα! Η αυτόματη -ενστικτώδης- αντίδρασή μας είναι το ...κλάτς...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Θεός, ή έστω κάποιο "ανώτερο όν", αν παρ' ελπίδα υπήρχε, θα ασχολούνταν περισσότερο με τους ανθρώπους απ ' ό,τι εμείς με τα απελπισμένα μελλοθάνατα σαλιγκάρια-κατσαρίδες;



ΥΓ: Αν αναρωτιέστε, ναι, το μάζεψα και το έριξα στα χόρτα... Δεν σημάδεψα καλά στην πλαγιά, χτύπησε σε κάτι πέτρες, παραλίγο να γίνει μεζεδάκι για κάποιο πουλί, τελικά το κέλυφός του άντεξε, αλλά κινδύνεψε. Τί ήθελα να επέμβω; Πήγα να το βοηθήσω και παραλίγο να το κάψω. Λες τελικά να το άφηνα καλύτερα στην τύχη του; Λες το ίδιο να λέει και για σάς τους πιστούς (τρομάρα σάς) ο Θεός;