ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠ΄ΤΟ ΑΙΔΟΙΟ

Είναι κάποια πράγματα που μπορούν να συμβούν μόνο σε όσους έχουν αδερφό ουρολόγο.

Από δω η Χ., μού λέει, να σού συστήσω τον αδελφό μου, τής λέει, πρώτο παιδί και συνάδελφος, ήρθε να με βοηθήσει, είναι κι ελεύθερος, αν ενδιαφέρεσαι.
Έτσι είναι οι Ουρολόγοι, κάπως χοντροκομμένοι, με μια περίεργη αίσθηση του χιούμορ και της ζωής γενικά. Λες κι είχε όρεξη η καημένη για γνωριμίες στη μέση της ουρητηροσκόπησης, ολόγυμνη πάνω σ’ ένα χειρουργικό μπουμ, με τα πόδια ορθάνοιχτα, και με το αιδοίο φάτσα κάρτα. Ξυρισμένο και σφριγηλό, παρεμπιπτόντως.

«Χάρηκα», ψέλλισε, παρ’ όλα αυτά. Η κακομοίρα. Γάιδαρε Ο.


Η επόμενη μισή ώρα πέρασε χώνοντας διάφορα σωληνάκια στο αιδοίο της. Δηλαδή ο Ο. τα έχωνε, ενώ εγώ τα κρατούσα από την άκρη κι έχυνα μέσα κατά παραγγελία διάφορες σύριγγες με χρωματιστά υγρά. Κάποτε το σωστό σωληνάκι βρήκε το σωστό δρόμο στο εσωτερικό της κοπέλας, το σωστό υγρό βρήκε το σωστό στόχο, βγήκε κι η ακτινογραφία - ενθύμιον αγαστής φιλίας και συνεργασίας, και η εξέταση τελείωσε αισίως.

Πώς σού φάνηκε ο παίχτης; Με ρώτησε ο μπράδερ μόλις ξεμοναχιαστήκαμε. Καλή, του λέω, ωραίο κορμί, γυμνασμένο, αλλά αγριόφατσα. Ε δεν είπαμε να την παντρευτείς κι όλας, μού απαντά, γι’ αυτό σού είπα «ο παίχτης». Έτσι είναι οι Ουρολόγοι, είπαμε, καλά παιδιά συνήθως, αλλά με μια κάπως περίεργη αίσθηση της ζωής και του χιούμορ. Μα εγώ να παντρευτώ θέλω, τού κάνω. Ώστε έτσι, μού λέει; Ώστε έτσι, τού λέω. Εντάξει, μού λέει. Σ’ ένα μήνα θα σ’ έχω παντρέψει.

Τόσα χρόνια δεν μού είχε κάνει ούτε μία πάσα της προκοπής, ο άτιμος - ίσως να μού κρατούσε κακία που δεν τού έκατσα να γίνω κι εγώ Ουρολόγος, που σιγά να μην τού έκανα τη χάρη, ν’ ασχολούμαι μια ζωή με τα τσουτσούνια του κόσμου. Αποδείχτηκε όμως ότι αυτό που είπε το εννοούσε: το έβαλε ξαφνικά αμανάτι κι αμέτι μουχαμέτι μαζί να μ’ αποκαταστήσει. Νά 'σου τον το λοιπόν μετά από μερικές μέρες να μού ξεφουρνίζει όχι ένα, αλλά δύο παραμύθια μαζί: ένα ξανθό κι ένα μελαχροινό, διαλέγετε και παίρνετε.
Προτίμησα το ξανθό, τη Νάνσυ, λόγω ενός α(νεκ)πλήρωτου γραμματίου ντερτιού, παλιού χρέους απέναντι στο Ξανθόν Γένος. Άκου εκεί, Νάνσυ! Και λόγω ονόματος.

Μού πάσαρε το τηλέφωνό της μαζί με την ευκή του.

«Καλησπέρα, είμαι ο Μ., ο αδερφός του Ο. Μού μίλησε για σένα με τα καλύτερα λόγια. Θα ήθελες να συναντηθούμε για να γνωριστούμε;»

Ήθελε.

Δώσαμε ραντεβού έξω από τον Κρικέλα, «θα οδηγώ ένα γαλάζιο Μίκρα».

Την καθορισμένη ώρα συν λίγα λεπτά ακαδημαϊκή καθυστέρηση βλέπω το Μίκρα στον πίσω καθρέφτη να σταματά και ν’ ανάβει τα αλάρμ. Κατεβαίνω από το αμάξι, και βλέπω έκπληκτος να βγαίνει από το Μίκρα μια ψηλή μελαχρινή. Δεν είναι αυτή η Νάνσυ, σκέφτομαι. Αλλά το γαλάζιο Μίκρα; Την κοιτάω, με κοιτάει, μού χαμογελάει, με πλησιάζει. Καλησπέρα, μού λέει, είσαι ο τάδε; Ήμουν, πώς να το κάνουμε.

Θα μού το πληρώσεις ακριβά το δούλεμα, αδερφάκι, είπα μέσα μου.

Δεν ήταν λοιπόν ξανθιά η Νάνσυ, αλλά μελαχρινή. Δεν ήταν αυτό το πρόβλημα, μ’ αρέσουν οι μελαχρινές. Η κοπέλα όμως είχε μεν ωραία κορμοστασιά, αλλά όσον αφορά το Ντουέντε, τη χημεία, πώς το λένε, η πρώτη εντύπωση ήταν low down. Μετράει η πρώτη εντύπωση, μη λέμε ό,τι θέλουμε. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν πολύ χλιαρή.

Φυσικά δεν το έδειξα στην κοπέλα. Για ένα τάκτ ζούμε.

Η δεύτερη εντύπωση, λοιπόν, είναι η κουβέντα. Καλό είναι αυτό το τραπέζι, τί θα πάρεις, εγώ θα πάρω έναν μέτριο με γάλα ελαφρύ, καπνίζεις, όχι, καλά κάνεις, ούτ' εγώ, εγώ και να ήθελα δεν θα μπορούσα να καπνίζω, είμαι αθλήτρια, φαίνεσαι, χαμόγελο, ωραία η θέα από εδώ στην πόλη, πού μένεις, με τί ασχολείσαι, πόσα αδέλφια έχεις, πολύ καλό παιδί ο Ο. (ο αδερφός μου), πόσα χρόνια τον ξέρεις, από τότε που με ανέλαβε, μερικά χρόνια τώρα, δηλαδή πώς σε ανέλαβε; Με ανέλαβε όταν παρουσίασα τη στένωση, γι αυτό έκανα και την ουρητηροσκόπηση προχτές.

Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το πρόσωπό μου πήρε την απόχρωση του ουρανού πριν τη βροχή, και την έκφραση του σκουμπριού λίγο πριν το τηγανίσουν. Δεν μπόρεσα να κρύψω ούτε στο ελάχιστο την έκπληξή μου, τόσο πολύ ξαφνιάστηκα. Δηλαδή τί δεν μπόρεσα, ούτε καν πρόλαβα να διανοηθώ να προσπαθήσω.

Η κοπέλα φυσικά κατάλαβε αμέσως τί συνέβη, τίποτα δεν ξεφεύγει από τις γυναίκες, θα τής ξέφευγε κάτι τόσο φανερό; Χαμογέλασε καλοπροαίρετα. Δε με αναγνώρισες, ε; Δεν πειράζει. Το είχα καταλάβει από την αρχή.

Δεν είχε νόημα να το αρνηθώ.

Είχε πέσει ξαφνικά μιά αμήχανη παγωνιά στον εγκέφαλό μου κι ανάμεσά μας. Μείναμε και οι δυό αμίλητοι για λίγο.
Τί να της έλεγα δηλαδή; Ότι δεν αναγνώρισα το αδιάφορο πρόσωπό της που δεν το είχα καν προσέξει, αλλά θ’ αναγνώριζα αμέσως το άτριχο, σαρκώδες και γυαλιστερό αιδοίο της;

Μαύρος Γάτος 2007
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνο με αναφορά της πηγής
(mavrosgatos.blogspot.com)

Paintings by Maggie Taylor