ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΖΗΤΗΜΑ", ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
.
Αφιερωμένο στον Σταύρο από τα κατεχόμεναΔεν είναι τόσο η κατεχόμενη Κυρήνεια, η Αμμόχωστος και του Μόρφου
δεν είναι καν το καταπατημένο μου σπίτι
είναι το χαμένο χαμόγελο της βιασμένης αδελφής μου
είναι το αίμα του δολοφονημένου αδελφού μου
είναι η κουρελιασμένη ψυχή μου
αυτά, ποιός μπορεί να μού τα επιστρέψει;
.
13 σχόλια:
όχι. οι φασίστες έκαναν και πάλι το θαύμα τους :|
Και η ιστορία θα επαναληφθεί, δυστυχώς σε δεκάδες άλλες "Κύπρους"...
Γειά σου και πάλι γάτε,
Συμφωνώ στον τίτλο, διαφωνώ στα υπόλοιπα :-). Γενικά ζητάς αυτά που δεν μπορείς να έχεις. Κανείς δεν μπορεί να φέρει πίσω τον αδελφό που χάθηκε, ούτε να σβήσει από τη μνήμη το τι προηγήθηκε. Σου θυμίζω από προηγούμενο μπλοκ ότι κατά την παράδοση ακόμα και ο Λάζαρος (που «επέστρεψε») δεν χαμογέλασε ποτέ (το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι η ψυχή θα παραμείνει κουρέλι ???).
Διαφωνώ ακόμα στο ότι δεν μου ανήκει η Κερύνεια. Σε εμένα ανήκει, αν και είμαι απ τη Λεμεσό, όσο ακριβώς ανήκει και η Λεμεσός στον κάθε Τουρκοκύπριο (σε ποιόν άραγε ανήκει ο Λυκαβητός, τα Χανιά ή το Μέτσοβο ???). Και αν θες μπορούμε να το επεκτείνουμε και σε μνημεία ή τόπους ιδιαίτερης ιστορικής ή και απλά συναισθηματικής (π.χ. οι τάφοι των γονιών) αξίας.
Το δέσιμο τέλος που έχουν οι άνθρωποι με τόπους ή αντικείμενα της προσωπικής τους ιστορίας φάνηκε πολύ καθαρά μόλις επιτράπηκε (με όλους τους σχετικούς περιορισμούς, ενδοιασμούς κλπ) η είσοδος στα κατεχόμενα πριν μερικά χρόνια. (Οι άνθρωποι ένα καθρέφτη ή μια εικονίτσα απ το σπίτι τους έφερναν πίσω και έκλαιγαν απ τη συγκίνηση).
Άποψή μου: ο κόσμος της Κύπρου είναι σε μεγάλο βαθμό έτοιμος να διαγράψει απ τη μνήμη του εγκλήματα του παρελθόντος, χωρίς κακία να μαζέψει πάλι τα κομμάτια της ψυχής του και να προχωρήσει. Προϋπόθεση: 1) να πάρει πίσω ότι δικαιωματικά είναι «δικό του» και 2) να αισθάνεται σίγουρος (βλ. ασφαλής) για το μέλλον. Δεν θα προχωρήσω στο τι ανήκει σε ποιόν (δεν αναφέρομαι μόνο σε περιουσίες), ούτε στο τι ακριβώς συνίσταται αυτή η σιγουριά. Δυο μόνο σημεία οφείλω να αναφέρω και κλείνω. Το ένα είναι η ανάγκη για εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων (είχα και κάποια στιγμή παλαιότερα αναφερθεί σ αυτό: ναι το ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε να γυρίσει κανείς ζωντανός, είναι όμως απόλυτο καθήκον μας να μπορέσουμε να πούμε στους γονιούς / συζύγους / αδελφούς τι συνέβη, για να μπορέσουν και αυτοί κλάψουν τους νεκρούς τους). Το δεύτερο και τεράστιο θέμα-έγκλημα είναι αυτό της εποίκησης των κατεχομένων.
Περιμένω ακόμα περισσότερα για τον άνθρωπο της Κύπρου. Σε τι ποσοστό πιστεύεις ότι συμφωνεί με τον τίτλο που έδωσες;
μ
Ανώνυμε φίλε νομίζω πως δεν έγινα αρκετά σαφής. Εννοείται πως η πρώτη και βασική προυπόθεση της κάθαρσης είναι η αποχώρηση του τουρκικού στρατού κατοχής, σε συνδυασμό με μια "δίκαιη και βιώσιμη λύση', που θα επέτρεπε στον Σταύρο και σε κάθε Σταύρο να ξαναγυρίσει στα κατεχόμενα και να πάρει πίσω την περιουσία του. Αλλά την ψυχή του την μαύρη, έστω και μια τέτοια δικάιωση, πόσο θα την ελαφρύνει; Αυτό είναι το ερώτημα, κι απάντηση δεν έχω...
Ρε παιδιά, μπηως αυτοί οι άνθρωποι έχουν γεράσει πια? Μήπως έχουν βολευτεί εκεί που είναι τώρα? μήπως δεν πήγαν να δουν τα σπίτια τους όταν άνοιξαν τα σύνορα? Πέρα από πικρία κατάλαβαν τίποτα άλλο βλέποντάς τα ερειπωμένα? Μήπως κανείς δεν θέλει τελικά Μία Κύπρο?
Προσυπογράφω.-
Γεια σας παιδιά,
Γάτε, δεν σε παρεξήγησα (προφανώς δεν ήταν αυτό το μοναδικό σου μπλοκ που διάβασα), απλά θεώρησα πρέπον (!) να πω όσα είπα. Γιατί; Ίσως γιατί πίστεψα ότι έπρεπε να μπουν στη συζήτηση, ίσως πάλι απλά και μόνο για να νιώσω εγώ καλύτερα... Επί της ουσίας: το ερώτημά σου πιστεύω καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό στην προηγούμενη παρέμβασή μου. Οι πληγές αυτές, και μάλιστα στα άτομα που έχουν προσωπικά και έντονα βιώσει την τραγωδία, δεν κλείνουν ποτέ απόλυτα (ο Λάζαρος δεν χαμογελάει). (π.χ. θα κλείσουν οι πληγές των «Helios-καμένων» οικείων αν τελικά «αποδοθεί δικαιοσύνη», θα πάψουν να θρηνούν τους νεκρούς τους;) Τουλάχιστον όμως η «δίκαιη και βιώσιμη» λύση (κατ εμέ μόνο μια δίκαιη λύση έχει σημαντικές πιθανότητες πραγματικά να στεριώσει) θα σταματήσει να ξύνει τις πληγές αυτές.
Κρίσιμη είναι η παρατήρηση του Θεόδωρου. Και εγώ την προσυπογράφω (ως προβληματισμό), με την υποσημείωση ότι το να μην πάει κάποιος να δει το σπίτι του μπορεί να ερμηνευτεί και ως αντίδραση στην κατοχή (και όχι αναγκαστικά ως αδιαφορία, ή συγκατάνευση στη διχοτόμηση). Θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, γιατί αν όντως έχει βάση τότε ο διαχωρισμός γίνεται σχεδόν αξεπέραστος. Και τότε βέβαια ο Σταύρος θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί εγώ, ο Κερυνειώτης, ο Μορφίτης, ο Αμμοχωστιανός (πληρώνω το «κόστος») και όχι εσύ, ο Λεμεσιανός, ο Λευκωσιάτης, ο Παφίτης; Και το ίδιο ερώτημα αντεστραμμένο δικαιωματικά θα μπορούσε να το απευθύνει και ο εκτοπισθείς Τουρκοκύπριος. Ποιός τελικά έχει την εξουσία, το «ηθικό» αν θες δικαίωμα να κομματιάσει ένα νησί; Και τι θα σημαίνει κάτι τέτοιο για τους ανθρώπους («Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, ποιό από τα δυο κομμάτια πρέπει ν αγαπώ;» στοίχοι Τουρκοκύπριας (να με συγχωρήσετε, δεν θυμάμαι το όνομα), μελοποίηση Μ. Τόκκα); Και τέλος ποιός εγγυάται ότι ακόμα και μια τέτοια λύση θα ήταν βιώσιμη, και δεν αναφέρομαι στο απώτατο μέλλον αλλά και στο άμεσο;
Τέλος πάντων για να κλείσω, οι περισσότεροι έχουν (έχουμε) οικονομικά, κοινωνικά και άλλως πως φτιάξει τη ζωή μας. Δεν ντρεπόμαστε γι αυτό, αντίθετα είμαστε πολύ περήφανοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι έχουν (έχουμε) συμβιβαστεί. Τώρα για το τι πραγματικά αντοχές αντίστασης υπάρχουν ή πόσο έτοιμοι / ώριμοι είμαστε για να υπερβούμε πληγές αυτό μένει να διευκρινιστεί...
μ
Η δική μου εντύπωση από τις εννιά μέρες που πέρασα στην Κύπρο είναι διαφορετική... νομίζω ότι το Κυπριακό απασχολεί πάρα πού όλους τους Κύπριους, πρόσφυγες ή μη, όλη την ημέρα, πολύ βαθιά. Οι περισσότερες συζητήσεις που (κρυφ)άκουσα ήταν για αυτό. Όλοι όσοι γνώρισα κάποια στιγμή το ανέφεραν. Καλώς ή κακώς, η εισβολή και η κατοχή είναι πανταχούπαρούσες στην Κύπρο...
"Καλώς ή κακώς, η εισβολή και η κατοχή είναι πανταχούπαρούσες στην Κύπρο..."
Κακώς βέβαια, δεν είναι εξίσου πανταχού παρόντα τα όσα προηγήθηκαν (μεγαλοϊδεατισμοί, 10 χρόνια απαρτχάιντ, κάτι καψίματα χωριών, κάτι δολοφονίες γυναικών και βρεφών, κάτι ψιλά γράμματα γενικότερα).
Το Κυπριακό είναι δύο τιμωρημένα εγκλήματα, όχι ένα.
"ατιμώρητα" (όχι "τιμωρημένα") στο παραπάνω.
Αλήθεια είναι αυτά που γράφεις J95, αλλά δεν μπορούμε να τα χρεώσουμε στο σύνολο των Κυπρίων - όπως δεν μπορούμε να χρεώσουμε και στους ζτουρκοκύπριους την συμπεριφορά της Άγκυρας και του Ντεκτάς από την εισβολή και μετά.
Ναι αλλά το θέμα είναι ότι και οι δύο πλευρές πρέπει να συγχωρήσουν γιατί και οι δύο έχουν μπόλικα ράματα για τη γούνα τους αλλιώτικα ας το διαλύσουν εντελώς το μαγαζί.
Αυτά τα "ατιμώρητο έγκλημα" και "φέρτε μου πίσω τον αδερφό μου" είναι κατανοητά από αυτούς που υπέφεραν, σεβαστά, κρίμα τα θύματα κτλ, αλλά από εκεί και πέρα το θέμα είναι να μην υποφέρουν άλλοι και να ξεκινήσει κάποια στιγμή ένα καλύτερο αύριο.
«η εισβολή και η κατοχή είναι πανταχούπαρούσες στην Κύπρο»: Γάτε, πραγματικά χαίρομαι που το ακούω (και ελπίζω να ήταν γνήσιες συζητήσεις και όχι απλώς απότοκο της προεκλογικής περιόδου που έχουμε στο νησί). Αν δεν πιστεύεις πραγματικά, εσωτερικά (εκεί που κυρίως θα πρέπει να είναι αισθητή η κατοχή) ότι υπάρχει πρόβλημα (το οποίο σε κάιει), δεν πρόκειται ποτέ να κάνεις οτιδήποτε για να το ξεπεράσεις.
Τα περί απαρχάιντ, μεγαλοϊδεατισμού κλπ: έχουμε μια τάση να βάζουμε τα πάντα στο ίδιο καζάνι και να αυτομαστιγωνόμαστε. Ως προς μεν το απαρχάιντ απαντάει το (δοτό) σύνταγμα το 60 και τα δικαιώματα που αυτό δίνει στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ως προς το μεγαλοϊδεατισμό, μην τον κρίνετε με δεδομένα το 2000, αλλά με αυτά του 50 και πριν. Ως προς τα υπόλοιπα: το 60 η δημοκρατία στην Κύπρο ήταν στο νηπιακό της στάδιο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Έκτοτε θεωρώ ότι έχουμε κάνει τεράστια βήματα προόδου. Η συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε θύλακες στο βόριο μέρος του νησιού (σχεδόν ποτέ) δεν έγινε οικειοθελώς, και η σχετική βία που ασκήθηκε δεν προερχόταν από ελληνοκυπρίους. Γεγονός ότι (κατ εμέ) φέρει ευθύνη η κυπριακή κυβέρνηση, και η ευρύτερη κοινωνία που δεν προστάτεψε τους πολίτες της (ελαφρυντικό: εξαιρετικά ευαίσθητο και ασταθές περιβάλλον. Είπαμε, μην κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα). Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να μετρήσω ίσα την δράση ή αντίδραση ορισμένων θερμοκέφαλων (που κακώς στο όνομα της όποιας εθνικής ομοψυχίας και ενότητας, ή της διατήρησης ισορροπιών έμειναν ατιμώρητοι) με το οργανωμένο σχέδιο (διχοτόμησης ήδη από τη δεκαετία του 50, προϊόν αγγλικής «διανόησης») οργανώσεων ή κρατών. Αυτά προ του 74. Υπάρχουν και αρκετά άλλα που θα μπορούσα να αναφερθώ μετά την εισβολή.
Ως προς τους Τουρκοκύπριους, αν και δεν έχω απόλυτη εικόνα, θα ήθελα να είναι πιο αντιδραστικοί στην κατοχή και λιγότερο προσδεδεμένοι στα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας. Αναγνωρίζω βέβαια τα εξαιρετικά περιορισμένα περιθώρια δράσης – έκφρασης. Ας μην ξεχνάμε ακόμα ότι οι Τουρκοκύπριοι πλησιάζουν να γίνουν (αν δεν έγιναν ήδη) μειοψηφία στα κατεχόμενα.
Τέλος, θα συμφωνήσω με τα όσα γράφει ο/η J95 περί προϋποθέσεων για ένα καλύτερο αύριο. Δεν είναι εκδίκηση που ζητάμε, είναι να αρθεί η κατοχή. Επιμένω όμως παράλληλα στην άποψή μου ότι η λύση θα πρέπει να είναι δίκαιη (γνησίως να θεωρείται ως τέτοια από τη σημαντική πλειοψηφία των πολιτών) για να είναι και ουσιαστικά βιώσιμη. Γιατί εμείς, οι πολίτες αυτού του κράτους, θα κληθούμε να τη διαφυλάξουμε.
μ
Το Κυπριακό, κατά την ταπεινή μου γνώμη έχασε προ πολλού την πυξίδα της "λύσης". Και ο j95 έχει κατά τη γνώμη μου δίκαιο σεαυτά που λέγει.
Το Κυπριακό, πια μπροστά στον Κόσμο που περιβάλλει όλους μας, σε όλον τον πλανήτη, μοιάζει σαν ένα αρχαίο και σκουριασμένο ζήτημα που μεγεθύνει την ανικανότητα και τη μικρότητα των ανθρώπων που το διαχειρίστηκαν.
Ζω στην Κύπρο-και την λατρεύω- από τα τέλη του 2002.
Όμως από τη ματιά που έφερα τότε μαζί μου στις αποσκευές μου από την Αθήνα, ματιά συναισθηματική και συχνά ανιστόρητη μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει. Και σε μένα, και στην Κύπρο, ακόμα και στον κόσμο μέρος του οποίου είναι το νησί. Και αυτό το τελευταίο, πως η Κύπρος είναι μέρος του κόσμου κάποιοι επίμονα το λησμονούν για να συντηρούν το μηδέν τους στην πλάτη των άλλων.
Δημοσίευση σχολίου