Οι ΜΕΘΥΣΜέΝΟΙ ΝΕΚΡΟί ΤωΝ ΝήΣΩΝ ΛΟΦούΤΕΝ (O.V.De L.MiLOSZ)

"Μα πάντα συλλογίζονταν τη μακρινή του χώρα

και τα νησιά που 'ναι γεμάτα θρύλους, τα Λοφούτεν."

όΛΟι Οι ΝΕΚΡΟί  ΕίΝΑΙ ΜΕΘΥΣΜέΝΟΙ 

Μεθυσμένοι όλοι από βρώμικη βροχή

Στο παράξενο νεκροταφείο των Λοφούτεν.

Ξεπαγώνουν με τικτάκ που σα ρολόι αντηχεί

Μακρινό, στις φτωχικές τους κάσες, οι Λοφούτεν

Από τις τρύπες που άνοιξε άνοιξη σκοτεινή 

Παχαίνουν τα κοράκια με παγωμένη σάρκα.

Μα άνεμος ασθενικός, με παιδική φωνή

Γλυκοκοιμίζει στα Λοφούτεν τους νεκρούς.  

Ποτέ μου δε θα δω- το πλέον πιθανό

Τη θάλασσα, τους τάφους των Λοφούτεν.

Και όμως είναι μέσα μου, λες και την αγαπώ

Η μακρινή και πονεμένη τους γωνιά της γης.

Σεις αγνοούμενοι, αυτόχειρες, σεις μακρινοί νεκροί

Στο κοιμητήρι σας το ξένο των  Λοφούτεν

- παράξενα γλυκά το όνομα αυτό πώς αντηχεί-

Πείτε μου αλήθεια, πείτε μου, είστε βαθιά υπνωμένοι;

- Aς μού διηγόσουν κάτι πιό χαρούμενο

Ξανθό κρασί, την αργυρή την κούπα που γεμίζεις.

Κάτι γοητευτικότερο, λιγότερο τρελλό

Παράτα με κι εσύ με τα Λοφούτεν.

Είναι όμορφα. Γλυκά στο τζάκι ψιθυρίζει

Του πιο θλιμμένου από τους μήνες η φωνή.

- Α! Οι νεκροί, κι αυτοί, ναι, στα Λοφούτεν –

Είναι από μένα όλοι τους λιγότερο νεκροί…

«Tous les morts sont ivres» (1906)

του O.V. De L. Milosz (1877—1939)

Μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός 2010

με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος

O.V. De L. Milosz (1877—1939)

« Solitude, ma mère, redites-moi ma vie »

«Μοναξιά, μητέρα μου, 
διηγήσου μου ξανά τη ζωή μου»