Η ΠΑΓΚόΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜίΑ ΚΑΙ η ΚρίΣΗ Με ΑΠΛά ΛόΓΙΑ

"MONOPOLY" σημαίνει "ΜΟΝΟΠώΛΙΟ" και όχι "ΜΟΝΟΠΟΛΗ"

Βαρέθηκα ρε φίλε τα παραμύθια με τα χρεωκοπημένα κράτη με τους πλούσιους πολίτες, αυτήν την Παγκόσμια Μονόπολη που λέγεται ανεξέλεγκτος καπιταλισμός και (νέο)φιλελεύθερη οικονομία. Βαρέθηκα τα ανήθικα παιχνίδια όλων αυτών των Σκρουτζ Μακ Ντακ και των τσιρακιών τους και των εκπαιδευμένων τους σκύλων, που γκρεμίζουν χώρες κι εκπορνεύουν λαούς σε μια νύχτα για να κερδίσουν από το χάος. Βαρέθηκα και τα ασύστολα ψέμματα όλων εκείνων των ντόπιων «δεξιών» που «αγωνίζονται» λέει, για το τομάρι τους εννοούν, και για την τσέπη τους. Και όλων εκείνων των ντόπιων λιγούρηδων δήθεν σοσιαλιστών που κοιτάνε ν’ αρπάξουν κι εκείνοι ό,τι μπορούν από την πίτα, πριν εξαφανιστεί τελείως, για να το βάλουν στο θησαυροφυλάκιό τους, ή απλά να το θάψουν, σαν τον Πλούτο, το σκύλο του Μίκυ.

Πού τα βρήκαν τα δισεκατομμύρια όλοι αυτοί οι ζάπλουτοι, κι όλοι οι άλλοι οι λιγότερο ζάπλουτοι;

Ψάξε και βρες…. Εμένα δε με νοιάζει, δεν έχει σημασία. Γιατί τα λεφτά, τα πολλά λεφτά, σε ΚΑΜΜΙΑ περίπτωση ΔΕΝ κερδίζονται τίμια. Ή τα κλέβεις (κυριολεκτικά ή συγκαλυμμένα, εκμεταλλευόμενος την εργασία των άλλων), ή τα κληρονομείς, ή τα παντρεύεσαι. Τα πολλά λεφτά είναι βαμμένα με ξένο ιδρώτα και αίμα. Με την τίμια εργασία σου το πολύ πολύ να βάλεις δυό-τρία φράγκα στην άκρη για ώρα ανάγκης. Και τελικά, το όλο Σύστημα είναι εξαιρετικά απλό, όσο το 1-2-3:

1. Το Χρέος του ενός είναι το Κεφάλαιο του άλλου.

2. Το σύστημα του καπιταλισμού είναι έτσι φτιαγμένο και ρονταρισμένο που το Κεφάλαιο συνεχώς να συσσωρεύεται (το χρήμα φέρνει χρήμα), και επομένως το ίδιο και το παγκόσμιο χρέος συνολικά- κοινώς οι πλούσιοι γίνονται όλο και πιό πλούσιοι, και οι φτωχοί όλο και πιό φτωχοί. Αυτή η διαδικασία έχει επιταχυνθεί ανεξέλεγκτα με την άνευ προηγουμένου καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση των τελευταίων δεκαετιών.

3. Αυτό το (2) ΔΕΝ είναι ούτε φυσικό, ούτε λογικό, ούτε δίκαιο, ούτε ΒΙΩΣΙΜΟ. Η κατάσταση μοιάζει με μια παπατζήδικη "πυραμίδα", μ' ένα ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΕΡΙΤΖϊΔΙΚΟ «ΑΕΡΟΠΛΑΝΑΚΙ». Που (πιά) ΠΕΦΤΕΙ. Στα κεφάλια μας…

Θεωρητικά, θα μπορούσε στο τέλος  των συγχωνεύσεων κι απορροφήσεων ν' απομείνει "ένας" μόνο πλούσιος σε όλο τον κόσμο (άτομο, κυβέρνηση, ή εταιρεία), που θα έχει τα πάντα και θα οδηγεί το μονοθέσιο "αεροπλανάκι" του. Νομίζω πως αυτή θα ήταν η κατάληξη των πραγμάτων σε βάθος χρόνου, αν στο μεταξύ το σύστημα δεν κατέρρεε  — όπως και στο παιχνίδι Μονοπώλιο (“Μονόπολυ”), αυτός ο τελευταίος πλούσιος θα ήταν ο "νικητής"… τότε όμως το παιχνίδι εξ ορισμού θα τελείωνε …