ΑΔιέΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔύΝΟΥ

.

Ονειρεύομαι φωτιές

μ' απειλούν από παντού

ψάχνω τρόπους εκδοχές

μαύρες πέτρες διαφυγές

απ’το ψέμμα και τη γύμνια

τη βρωμιά και τα συντρίμμια

«Μα όπου πας», λέει μια φωνή,

«ίδιοι θά’ ναι οι άνθρωποι»

«Κάτσε εδώ ν’ αγωνιστείς!

Για τον τόπο σου, μπορείς!»

Αχ φωνούλα μου γλυκιά

μ’ έμαθες από παιδί

ν’ αγαπώ την Ομορφιά

την Αλήθεια, τη Χαρά

μα ο Χρόνος είν’ εχθρός

πως ν’ αντέξω μια ζωή

ξένος στη δική μου γη,

να παλεύω με τ’ αγρίμια;

Τα παιδιά μου, πώς, γιατί

να υποφέρουνε τα ίδια;

μ