Η ΣΥΝάΝΤΗΣΗ

Το απόγευμα της Τετάρτης μοιάζει με μικρή Κυριακή. Κι είναι όμορφος ο φθινοπωρινός Θερμαϊκός, την ώρα που ο θαμπός ήλιος πάει να δύσει- κι αν φυσάει και Νοτιάς, αφρίζει και κυματίζει, και μοιάζει, σχεδόν, με Θάλασσα…

Πολλές φορές νόμισα πως σε είδα στην Παραλία να περπατάς ή να τρέχεις με το γνώριμο κόκκινο παντελόνι και το άσπρο μπλουζάκι ή να καβαλάς το ποδήλατο που είχαμε αγοράσει μαζί. Στην αρχή ταραζόμουν, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, κι η ψυχή μου φτερούγιζε, κρυβόμουν τάχα για να σε δω χωρίς να με δεις, μα όταν πλησίαζες και γύριζες προς το μέρος μου, τα μάτια σου κάθε φορά ήταν Ξένα.

Πέρασε καιρός κι άρχισα ν' αντιδρώ πιο ήρεμα στις φανταστικές τυχαίες συναντήσεις μας, έφτασα σχεδόν ν’αδιαφορώ- δεν άλλαζα πιά καθόλου πορεία, κι εξέταζα ανοιχτά, χωρίς να ντρέπομαι, τα εναλλακτικά πρόσωπά σου.

Πέρασαν έτσι χρόνια ολόκληρα που δε σε συνάντησα ούτε μια φορά. Κι άρχισα σιγά σιγά να θέλω, να λαχταρώ να σε συναντήσω- να λαχταρώ να δω την αγαπημένη σου μορφή νά 'ρχεται από μακριά, να με δεις κι εσύ, να διασταυρωθούμε, να μού χαμογελάσεις με τα βαθιά σου μάτια, και να πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, όπως τότε… Κλαίγοντας, το πιθανότερο, για τα χρόνια της αποξένωσης...

Γρήγορα αυτή η γλυκιά λαχτάρα  μετατράπηκε σε έντονο πόθο, σε έμμονη ιδέα. Άρχισα να πυκνώνω τις βόλτες στην Παραλία μόνο και μόνο για να σε συναντήσω - και όντως, σε συναντούσα, συνέχεια- μα κάθε φορά ήσουν και λίγο διαφορετική, άλλοτε ο βηματισμός, άλλοτε το ύψος, άλλοτε το ύφος- άλλοτε το στήθος, άλλοτε τα μαλλιά, άλλοτε τα μάτια- δεν ήσουν ποτέ Εσύ.

Κι έτσι πέρασαν ακόμα μερικά χρόνια. Ώσπου, τώρα τελευταία, άρχισα να φοβάμαι. Να φοβάμαι μη σε συναντήσω.

Πόσο θα έχεις αλλάξει, αλήθεια… μεσολάβησαν τόσα και τόσα από Τότε. Πώς να είσαι τώρα; Θ’ αντέξω να σε δω, και να ‘σαι μιά Άλλη;

Ακόμα χειρότερα, φοβάμαι μή τυχόν και σε συναντήσω και δε σε γνωρίσω. Κι ακόμα χειρότερα από χειρότερα, φοβάμαι μήπως αυτό έχει ήδη συμβεί, μήπως όλα τούτα τα Χρόνια, σε συνάντησα, και σε ξανασυνάντησα, και δε σε γνώρισα…