31 Ιαν 2008

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ: ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ DVD ΜΕ ΤΟ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΣΕΚΟΥ!

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ!



Διεκδικούμε την αποκάλυψη τής αλήθειας σε κάθε της πτυχή που αφορά στο δημόσιο βίο: οικονομικά σκάνδαλα, κατάχρηση εξουσίας, αξιόποινες πράξεις, αναξιοκρατία.

Αρνούμαστε την εισβολή στα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα οποιουδήποτε, ακόμα και των υποκειμένων των παραπάνω πράξεων, ως μη απαραίτητη και δυνητικά επικίνδυνη (τούτο αφορά στην κοινή γνώμη - τα αρμόδια όργανα, υπό τις νόμιμες διαδικασίες, ας διαχωρίσουν τα νομικώς ενδιαφέροντα από τα μη).

Το επίπεδο τού πολιτισμού μας προσδιορίζεται και από το πόσο πολύτιμες θεμελιώδεις αξίες υπερισχύουν τής αδηφάγας, σκανδαλοθηρικής περιέργειάς μας.

Η οριοθέτηση και η προστασία τού σκληρού πυρήνα τής προσωπικής ζωής τού καθενός, αφορά όλους μας. Σήμερα χτίζουμε τα όρια τού δικού μας προσωπικού αύριο.

_

Κείμενο του NETPEN πάνω σε μια ιδέα του e-Lawyer. Αναδημοσιεύστε το!

ΤΡΙΑΚόΣΙΑ ΦΡάΓΚΑ Η ΠίΠΑ Ο έΡΩΤΑΣ

Βράδυ, έξω από το Stade Lescure (οι ποδοσφαιρόφιλοι θα ξέρουν πού βρίσκεται). Κοντά στο τότε σπίτι μου. Ένα αδύνατο κακοβαμμένο κοριτσάκι, όχι πάνω από 15-16. Φοράει ένα προκλητικό μίνι φόρεμα.

Σκύβει στο παράθυρο του αυτοκινήτου μου, νιώθω την μεθυσμένη της ανάσα, και μού λέει....



"BONSOIR, 300 fRANCS LA PIPE L'AMOUR"


300 φράγκα η πίπα ο έρωτας

και τα ξεπλυμένα γαλανά σου μάτια, πόσο
και τα τσαλακωμένα εφηβικά σου χρόνια, πόσο
και τα τσαλαπατημένα παιδικά σου όνειρα
- πρίγκηπες και κάστρα και παιδικά καροτσάκια -πόσο

πόσο κοστίζει ο έρωτάς σου, το κορμί σου
πόσο αξίζει ο θάνατός σου, η ζωή σου, και για ποιόν

300 φράγκα η πίπα ο Έρωτας
κι εγώ ο
γελοίος
κι εγώ ο
χυδαίος 
κι εγώ ο αχρείοςμε τα 300 φράγκα και με την απελπισία μου στο χέρι


Μιλτιάδης Θαλασσινός ("Μαύρος Γάτος")

30 Ιαν 2008

ΜΗΝ ΠΑΡΑΔίΝΕΣΑΙ ΑΠΑΛόΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛή ΝύΧΤΑ ΑΥΤή


"Αυτά είπε σ' έναν ποιητή δικό μας

και τράβηξε για το Φεγγάρι, ο Ντύλαν Τόμας"


DO NOT GO GENTLE 

INTO THAT GOOD NIGHT
Αφιερωμένο στην Μνήμη του Σταύρου Κουγιουμτζή


Μην παραδίνεσαι απαλός στην καλή νύχτα αυτή
πυρ και μανία, γέρο, που νυχτώνει σου η μέρα
οργή, οργή, για του Φωτός τη συντριβή

Κι αν στο Σκοτάδι υποκλίνονται στο τέλος οι Σοφοί
γιατί τα λόγια τους δεν κέντησαν καμμία φωταχτίδα
δεν παραδίνονται απαλοί στην καλή νύχτα αυτή

Και σεις Καλοί, μόλις μι'ανάσα απ’το χαμό, θρηνώντας, πόσο λαμπερά,
τα εύθραυστά σας κατορθώματα,πώς θα λικνίζονταν,
σε πράσινο λιμάνι
οργή, οργή, γιατί το φως, θα συντριβεί


Οι Ατίθασοι,που πιάσαν και τραγούδησαν τον Ήλιο σαν πουλί
κι έμαθαν πιά, τόσο αργά, πόσο τού πίκραναν τον δρόμο
δεν παραδίνονται απαλοί στην καλή νύχτα αυτή

Οι Zοφεροί, σαν ξεψυχάνε, τη στιγμή τους τη στερνή
- μάτια τυφλά πόσο χαρούμενα μπορούν να λάμπουν, σαν αστέρια-
οργή, οργή, γιατί το φως, θα σκορπιστεί


Κι εσύ, Πατέρα μου, στα λυπημένα ύψη εκεί,
με το αμείλικτό σου δάκρυ, κατάρα δώσμου, ή ευχή

Μην παραδίνεσαι απαλός στην καλή νύχτα αυτή
Οργή, οργή, για του φωτός τη συντριβή

Dylan Thomas




Του Dylan Thomas, στο βίντεο απαγγέλει ο ίδιος
μετάφραση: Μαύρος Γάτος

Με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος
για την μετάφραση αυτή


ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: ΟΧΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΑΘΑΝΑΤΗ ΨΥΧΗ"

Οι Έλληνες είμαστε κατά συντριπτική πλειοψηφία ορθόδοξοι χριστιανοί - τουλάχιστον έτσι γράφει η ταυτότητά μας. Όμως εγώ εδώ και καιρό είμαι συνειδητά άθεος. Κι αυτό γιατί η ανθρώπινή μου αξιοπρέπεια, η μόρφωσή μου και η λογική μου δεν μού επιτρέπουν πιά να βαυκαλίζομαι με θρησκευτικές παραμυθίες, ώστε να προστατέψω το νου μου από τον τρόμο του θανάτου κι από την απειλή του κενού. Το ότι αυτό συμβαίνει σε πανανθρώπινη κλίμακα, από τις απαρχές της ανθρωπότητας, δεν είναι δικαιολογία.

Κεντρικό ζήτημα στις συζητήσεις περί θρησκείας είναι το θέμα της Αιώνιας Ζωής. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλες οι θρησκείες τάζουν χωρίς φειδώ ό,τι βολεύει την κοσμοθεωρία της καθεμιάς, από Παράδεισους και Ουρί που σερβίρουν πιλάφια έως την μετενσάρκωση και την Αιώνια Νιρβάνα. Ας δούμε όμως τί λένε οι Σκεπτόμενοι Άνθρωποι επ αυτού:



Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει ότι οι ηδονές, οι απολαύσεις, το γέλιο και η ευχαρίστηση, αλλά και οι λύπες, ο πόνος, η μελαγχολία και ο θρήνος, δεν προέρχονται από πουθενά αλλού, παρά μόνο από τον εγκέφαλο.
Ιπποκράτης (460-370 π.Χ.)

Η ανθρώπινη φύση αρέσκεται να εθελοτυφλεί, να κοροιδεύει τον εαυτό της. Σε έναν βαθμό, είναι υγιέστατο να πιστεύεις βαθιά σε μιαν Αγαθή Θεότητα και σε μιαν Αθάνατη Ψυχή, λύνονται αυτόματα σχεδόν όλα σου τα προβλήματα. Και η συντριπτική πλειοψηφία του ανθρώπινου γένους διαλέγει αυτόν τον δρόμο. Έτσι ακόμα κι ο Νομπελίστας Sir Francis Crick, ο διαπρεπής φυσικός, βιοχημικός και νευροεπιστήμονας, ο άνθρωπος που μαζί με τον James Watson ανακάλυψε το 1955 το DNA, ο γίγαντας αυτός του πνεύματος, διστάζει να πει σταράτα την επιστημονική του Αλήθεια, και την παρουσιάζει σαν κάτι που με «έκπληξη» «ανακαλύπτει». Εισάγει λοιπόν την έσχατη ανακάλυψη του όχι σαν κάτι αυτονόητο κι αναμενόμενο, όπως ίσως θα άρμοζε, αλλά σαν «μια εκπληκτική υπόθεση».

Η Ανθρωπότητα έχει συνθηκολογήσει με την ιδέα ότι δεν είναι το κέντρο του Κόσμου, έχει δεχτεί την θεωρία της σχετικότητας και την κβαντική φυσική, αν και όχι σε όλη την έκταση των συνεπειών της, αλλά αποκαλεί την διαπίστωση ότι δεν υπάρχει δυισμός ψυχής-σώματος, μια «εκπληκτική υπόθεση»…

Sir Francis Crick (1916-2004)

«Η Εκπληκτική Υπόθεση είναι ότι «Εσύ», οι χαρές σου και οι λύπες σου, οι αναμνήσεις και οι φιλοδοξίες σου, η αίσθηση της προσωπικής σου ταυτότητας και της ελεύθερης βούλησης, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από την συμπεριφορά μιας τεράστιας συνάθροισης νευρικών κυτττάρων και των μορίων τους. (…) Η υπόθεση αυτή είναι τόσο ξένη προς τις αντιλήψεις των περισσότερων σημερινών ανθρώπων, που μπορεί πράγματι να χαρακτηριστεί εκπληκτική.

Οπωσδήποτε, δεν κατανοούμε ακόμη τι ακριβώς συμβαίνει σε πολύ μικρές αποστάσεις (μέσα στον πυρήνα του ατόμου), σε εξαιρετικά υψηλές ενέργειες και σε πολύ μεγάλα πεδία βαρύτητας. Αλλά σε σχέση με τις συνθήκες που συνήθως αντιμετωπίζουμε πάνω στην γη (όπου ένα άτομο μετατρέπεται σε ένα άλλο μόνο υπό πολύ ειδικές περιστάσεις), οι περισσότεροι επιστήμονες θεωρούν πως η ατέλεια των γνώσεών μας έχει ελάχιστη (ή και μηδενική)σημασία όσον αφορά την προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τη νόηση και τον εγκέφαλο.

Ένας σημερινός νευροβιολόγος δεν χρειάζεται τη θρησκευτική έννοια της ψυχής για να εξηγήσει τη συμπεριφορά του ανθρώπου και των άλλων ζώων. Αυτό θυμίζει την ερώτηση που έθεσε ο Μέγας Ναπολέων, όταν ο Pierre-Simon Laplace του εξήγησε τη λειτουργία του ηλιακού συστήματος. «Πού εμπλέκεται ο Θεός σε όλα αυτά;», ρώτησε. Ο Laplace του απάντησε: «Μεγαλειότατε, η υπόθεση αυτή δεν μου είναι αναγκαία». Δεν πιστεύουν όλοι οι νευροεπιστήμονες ότι η ιδέα της ψυχής είναι ένας μύθος – ο Sir John Eccles είναι η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση – αλλά το πιστεύει σίγουρα η πλειονότητά τους.

Πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο, συμμερίζονται την πεποίθηση ότι η ψυχή αποτελεί μια μεταφορά και ότι δεν υπάρχει προσωπική ζωή πριν από την σύλληψη και μετά τον θάνατο. Μπορεί να αποκαλούν τον εαυτό τους άθεο, αγνωστικιστή, ουμανιστή, ή απλώς ξεστρατισμένο πιστό, πάντως όλοι αρνούνται τα βασικά αξιώματα των παραδοσιακών θρησκειών. Κι όμως, αυτό δεν συνεπάγεται ότι στην καθημερινή τους ζωή σκέφτονται με ριζικά διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Υπάρχουν, φυσικά, μορφωμένοι άνθρωποι, που πιστεύουν ότι η Εκπληκτική Υπόθεση είναι τόσο εύλογη ώστε δεν θα έπρεπε να αποκαλείται εκπληκτική. Υποψιάζομαι ότι πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί όλες τις συνεπαγωγές αυτής της αντίληψης. Μερικές φορές μου φαίνεται κι εμένα δύσκολο να αποφύγω την ιδέα του ανθρωπίσκου μέσα στο κεφάλι μας, στην οποία πολύ εύκολα γλυστράει κανείς.
Sir Francis Crick, An Astonishing Hypothesis, 1995
Ελληνική μετάφραση, Εκδόσεις Κάτοπτρο, 1997

Ο «ανθρωπίσκος» στο τελευταίο απόσπασμα είναι ο περίφημος Homunculus. Προσέξτε, όχι ο αισθητηριακός ανθρωπίσκος, ο άλλος, ο φιλοσοφικός, αυτός ο νοητός ανθρωπάκος, που κατοικεί μέσα στην γκλάβα μας και που αντιστοιχεί περίπου στον «εαυτό μας», στο «εγώ μας» ή στην «ψυχή μας». Αυτός ο ανθρωπίσκος κατοικεί μεν στο κεφάλι μας, δηλαδή στο σώμα μας, αλλά δεν είναι το σώμα μας, είναι απλά ο κυβερνήτης του σώματος αυτού, όπως περίπου οι πιλότοι ενός F-16 δεν είναι το F-16… και όταν αυτό αρχίσει να κάνει νερά, πηδάει με το αλεξίπτωτο και σώζεται… Αυτή είναι η απατηλή νοητική εικόνα που έχει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων για την συνείδηση, για το σώμα, και για την "Σωτηρία" – τη "μετά Θάνατον ζωή"...

[...]

[προδημοσίευση από το "Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή"]

ΑΝ ΕίΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΟΥΛήΣΕΙΣ

...φρόντισε τουλάχιστον να μ' εξαργυρώσεις ακριβά.

29 Ιαν 2008

ΤΟ ΜΠΑΛΚόΝΙ ΜΕ ΤΑ ΣύΝΝΕΦΑ

.

ΤΟ ΜΠΑΛΚόΝΙ ΜΕ ΤΑ ΣύΝΝΕΦΑ

Κατέβηκε από τα Σύννεφα με μια βαλίτσα στο χέρι, και βρέθηκε σ’ έναν Ξένο τόπο, Ξένος μεταξύ Ξένων.

Ο Ξένος τόπος είχε το άρωμα της βροχής και του κρασιού. Τα Σύννεφα έρχονταν από τον γείτονα Ωκεανό, κι όλο έβρεχαν, κι έβρεχαν, κι έβρεχαν, εκείνες τις πρώτες μέρες, εκεί στο μεγάλο Λιμάνι, στο βάθος του ποταμόκολπου, του περιτριγυρισμένου από απέραντους αμπελώνες. Ακόμα κι όταν δεν έβρεχε, μυριάδες Σύννεφα περνούσαν πάνω από την Πόλη, με την ίδια πάντα κατεύθυνση, από τον Ωκεανό προς την ενδοχώρα, και πάντα βιαστικά, λες και τα περίμεναν επειγόντως κάπου αλλού, για κάτι εξαιρετικά σημαντικό, και δεν έπρεπε στιγμή να καθυστερήσουν.

Πάνω ήταν τα Σύννεφα, κάτω οι συννεφιασμένοι άνθρωποι. «Πες σ’ έναν άλλο Ξένο να σε πάει στη Γραμματεία για τις διατυπώσεις, είναι μακριά και δεν έχει συγκοινωνία», είπε η Υπεύθυνη Ξένων. Αλλά Ξένος με Ξένο είναι Ξένος. Περπάτησε ώρες, και πήγε μόνος του.

Το πρωί που ξεκινούσε για τη δουλειά ήταν Νύχτα. Το βραδάκι που επέστρεφε, ήταν πάλι Νύχτα. Το βορεινό παραθυράκι του μικρού του δωματίου φωτίζονταν κάπως μόνο τα Σαββατοκύριακα, όπως κι η ζωή του… Μόνο τα Σαββατοκύριακα μπορούσε να βγει έξω και να δει λίγο Ήλιο, αν φυσικά δεν έβρεχε. Ήταν όμως άραγε αυτός ο χλωμός ήλιος, ο ίδιος, ο δικός του ο Ήλιος, ο Αγαπημένος Ήλιος της πατρίδας; Αδύνατον.

Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας αγόρασε ένα μπλε ποδήλατο. Μ’ αυτό έκανε τεράστιες βόλτες στην απλωμένη Πόλη, κάθε Κυριακή που τα Σύννεφα δεν έβρεχαν. Όλη μέρα. Χάζευε τους Ξένους δρόμους, τα Ξένα σπίτια, τους Ξένους ανθρώπους, τα Ξένα Σύννεφα. Στην πατρίδα τα Σύννεφα τεμπέλιαζαν στο ύψος του ορίζοντα, και συνήθως έμοιαζαν σχεδόν ακίνητα. Τα Ξένα Σύννεφα ταξίδευαν πολύ ψηλά στον ουρανό, περνούσαν και χάνονταν βιαστικά βιαστικά, αλλάζοντας συνέχεια σχήματα. Έρχονταν από την κοντινή Θάλασσα, την απέραντη, κι άγνωστη. Σχεδόν την άκουγε τα βράδια να λυσσομανάει, εκεί στον κοντινό ορίζοντα, να τον καλεί, σε μια γλώσσα Ξένη. Κι η δική του μικρή αγαπημένη Θάλασσα, ήταν τόσο μακρινή…

Στο τέλος του πρώτου μήνα αγόρασε ένα μπλε αυτοκίνητο. Για να πηγαίνει στη Θάλασσα. Περπάτησε όλο λαχτάρα ανάμέσα στα ψηλά πεύκα και τους αμμόλοφους, και βούτηξε με πείσμα στα παγωμένα κι απειλητικά νερά. Ένα άγριο κύμα τον ρούφηξε και τον χτύπησε στον πάτο, παραλίγο να μην ξαναβγεί. Δεν ξαναπήγε. Τόσο Ξένη, εκείνη η θάλασσα.

Τον έπνιγε το θλιβερό δωματιάκι του Ξενοδοχείου. Μια μέρα είδε ένα ενοικιαστήριο. Ψηλά, σε διψήφιο όροφο. Κοντά στα Σύννεφα. Μετακόμισε εκεί, κι από κει πάνω έβλεπε πιά τους ανθρώπους και τα σπίτια και τ’ αυτοκίνητα από ψηλά. Τα Σύννεφα δεν ήταν πιά απόμακρα, από το μικρό ψηλό μπαλκόνι άπλωνες το χέρι σου, και τ’ άγγιζες.

Σιγά σιγά ούτε η Πόλη τού φαινόταν πιά τόσο Ξένη. Από την ώρα που μετακόμισε στα Σύννεφα, δεν ένιωθε πιά Ξένος. Ήταν φυσικό. Δεν κατοικούσε πιά στην Ξένη Πόλη. Είχε επιστρέψει στα Σύννεφα. Είχε ένα δικό του μπαλκόνι στα Σύννεφα!

Στα Σύννεφα, που τον κουβάλησαν εκεί. Στα Σύννεφα, που περνούσαν βιαστικά από μπροστά του. Στα Σύννεφα, που θα τον έπαιρναν μια μέρα και θα τον γύριζαν πίσω. Στον Ήλιο.



28 Ιαν 2008

ΚΎΡΙΟ! ΚΎΡΙΟ! ΤΙ ΛΈΕΙ ΤΟ ΑΝΤΡΟΠΟ; -ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΝΑΜΠΈΛ, Ο ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΕΙΝΑΙ...

Τρείς λαλούν και δυό χορεύουν


«Αυτή τη στιγμή, σήμερα δηλαδή, μόνο ένας Χριστόδουλος, ένας ΠΑΟΚ κι ένας Ολυμπιακός μπορούν να συγκεντρώσουν τον κόσμο»

Τάδε έφη αυτήν την στιγμή, σήμερα δηλαδή, Έλλην Νομάρχης, και δη ο Θεσσαλονίκης, και τρί ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, με αφορμή τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Λίγο πριν τον είχε συγκρίνει με το Νίκο Γκάλη.

Τζούμ Τριαλαριλαρό!
.

ΕΚΟΙΜΉΘΗ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ


Η θητεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών δεν ήταν ουδέτερη, και ο ρόλος του στη δημόσια ζωή όλα αυτά τα χρόνια ήταν από έντονος έως καθοριστικός για το μέλλον του τόπου. Γι αυτό τον αποκάλεσα Υπουργό Ορθοδοξίας.

Ο Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης υπήρξε όμως και άνθρωπος, ένας άνθρωπος που βασανίστηκε πολύ τους τελευταίους μήνες της ζωής του.

Καλό ταξίδι, άνθρωπε Χριστόδουλε. Με τον Αρχιεπίσκοπο θ' ασχοληθώ άλλη φορά...

Ο ΚΑΙΡόΣ ΤΩΝ ΟΝΕίΡΩΝ


Πότε είναι καιρός για Όνειρα; Υπάρχουν Όνειρα για Ήλιο, Όνειρα για Χώμα, Όνειρα του Πάγου, Όνειρα πλατιά, Όνειρα στενά, σκληρά Όνειρα, Απαλά Όνειρα. Πάντα είναι καιρός για Όνειρα. Γιατί τα Όνειρα είναι παντός καιρού.
Τι καιρό κάνει στα Όνειρα; Κάνει έξι δισεκατομμύρια διαφορετικούς καιρούς, αλλού βρέχει, αλλού λάμπει, αλλού πετά, αλλού βροντά, αλλού λυγίζει, αλλού φρουμάζει, αλλού ησυχάζει. Κάνει έξι δισεκατομμύρια καιρούς που αλληλεπιδρούν, αλληλοσυγκρούονται, φιλιώνουν, μαλώνουν, ξεχνούν, κακιώνουν, αγαπούν. Το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στ’ όνειρο κάποιου άγνωστου, μπορεί να φέρει μια θύελλα στο δικό σου Όνειρο.

Αλήθεια, τί καιρό κάνει σήμερα στ΄ Όνειρό σου;

.

ΕΠΙΣΚέΠΤΗΣ ΣΤΟ ΦώΣ



Πατρίδα μου είναι το Σκοτάδι
μα όσο κρατάει το Ταξίδι μου στο Φως
δε θ' ανεχτώ να μού το σκιάζεις




24 Ιανουαρίου 2008

27 Ιαν 2008

Ο ΚόΣΜΟΣ ΕίΝΑΙ ΠΑΛΟύΚΙ (μα τον Έρωτα, τον γαμημένο)- TOY ΤΟΝΙΝΟ ΚΑΡΟΤΟΝΕ ("E UN MONDO DIFFICILE")





Ο κόσμος είναι ζόρικος
κι η
ζωή παλούκι
λίγες στιγμές ευτυχίας
κaι το μέλλον αβέβαιο
Φωτιά και νερό
κοντσέρτο γαλήνης

σονάτα του ανέμου


και, η μικρή μας ζωή

και, η μεγάλη καρδιά 
μας

Στον έρωτα μού λες
να αφεθώ

μα δε με νιώθεις δε μ'αποδέχεσαι 
όπως είμαι 'γώ
τον έρωτα ζητάς
να εμπιστευτώ

μα με προδίνεις μόνο μ’αφήνεις 
όσο κι αν προσπαθώ

το ξέρουμε καλά, κι εσύ
κι εγώ
όσο κι αν μοιάζει να φταις και να φταίω
φταίει ο
έρωτας μόνο
Ο κόσμος είναι ζόρικος
κι η
ζωή παλούκι
στιγμές ευτυχίας
αβέβαιο μέλλον


Δεν αμφιβάλλω πια
στιγμή γι'αυτό

όμως στο βάθος εκεί της καρδιάς μου δε θέλω να πειστώ
δεν θα σκοτώσω το
συναίσθημα
αυτόθα αγαπάω και θα ποθώ, 
και ας πονώ
δεν θέλω να πονώ
μα νά’μαι δώ

να υποφέρω να μην μαθαίνω
ρε τον έρωτα τον γαμημένο ρε, τον έρωτα, τον γαμημένο
κόσμος ζόρικοςζωή παλούκι
στιγμές ευτυχίας
αβέβαιο μέλλον
Φωτιά και νερό
κοντσέρτο γαλήνης

σονάτα του ανέμου


η μικρή μας ζωή

κι η μεγάλη καρδιά
μαςζωή μου
Στίχοι/Μουσική: Τονίνο Καροτόνε
Μετάφραση από τα Ίταλο-Ισπανικά του Tonino: Μαύρος Γάτος

με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για τη μετάφραση αυτή

επιτρέπεται η ελεύθερη αναδημοσίευση με αναφορά της πηγής



Σ' ΑΓΑΠώ, ΓΑΜώΤΟ

.

Μαύρη η πληγή
Μαύρο το τσιρότο

Μαύρο σ' αγαπώ
Μαύρο γαμώτο
.
.

ΤΟ ΜΑύΡΟ ΒΟΥΝό (μέρος 3ο και τελευταίο)

.

Πριν προχωρήσετε, διαβάστε το πρώτο μέρος και το δεύτερο μέρος.


Το τελευταίο τμήμα του μονοπατιού ήταν στενό, χωρίς λιθόστρωτο. Ανηφόριζε απότομα από την πίσω πλευρά του λόφου, μακριά από το γκρεμό, και σε όλο του το μήκος λυσσομανούσε ένας άγριος άνεμος. Το ουρλιαχτό του Ανέμου λες και συνομιλούσε μ' εκείνο των ψαλμών, που είχαν ξαναπάρει τον αρχικό τους ρυθμό, αλλά με μεγαλύτερη τώρα ένταση. Η μακριά πομπή δεν άργησε να φτάσει σ’ένα ακόμα πλάτωμα, ακριβώς στην κορυφή, όπου ήταν χτισμένο ένα ακόμη εκκλησάκι.

Ο άγριος άνεμος λυσσομανούσε ολόγυρα ακόμα πιο έντονα, λες κι είχε κορυφωθεί κι αυτός, μαζί με το υψόμετρο. Στο μικρό προαύλιο της απόμακρης εκκλησιάς, που έμοιαζε ακόμα πιο ανίερη από εκείνη στους πρόποδες του Μαύρου Βουνού, ολόκληρη η Συνοδεία παρατάχτηκε σε κύκλο. Οι μεταφορείς του τον έστησαν όρθιο, υποβαστάζοντάς τον.

Ανίκανος να μιλήσει ή να κάνει την παραμικρή κίνηση, είδε με τρόμο στο κέντρο του κύκλου, στο βοτσαλόστρωτο έδαφος, να λάμπει μια μεγάλη κατάμαυρη Πεντάλφα, σχηματισμένη από μαύρες βασαλτικές πέτρες, που φωταύγαζαν με το ίδιο παράλογο μαύρο φως των μαύρων κεριών. Ένας από τους μαυροφορεμένους (παρατήρησε με έκπληξη ότι ο χιτώνας του ήταν διακοσμημένος με πολύπλοκα αλλά αναγνωρίσιμα σχέδια, κυρίως τρίαινες και κυμάτια) τοποθετήθηκε στην κορυφή της σατανικής Πεντάλφας. Ακριβώς δίπλα του στάθηκε ένα από τα ψαρόμορφα πλάσματα. Ο μαυροντυμένος άρχισε ν’ απαγγέλει κάτι σαν επίκληση, βγάζοντας ακατανόητους ήχους και κραυγές, εναλλάξ με τον αρχηγό των ψαρανθρώπων, που τον συνόδευε με μια αηδιαστική αντιφώνηση σε μιαν απαίσια άγνωστη γλώσσα, γεμάτη λαρυγγικούς φθόγγους :

-Ιαί! Ιαταταί!

-Ιά! Ιά! Χαστούρ!

-Ιαί! Βαβαί! Παππαί! Ιαταταί!

-Χαστούρ κφχ’ αγιάκγχ ‘βούλγκτμμμμ, βουγκτχλαλγκνν, βολύγκτχμμμμ!

-Αιέ! Αιέ! Ταιττααιέ!

-Άι! Άι! Χαστούρ!

Ξαφνικά ο Άνεμος (που ήταν ήδη αρκετά δυνατός) άρχισε να φυσάει τρελλά προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν να συμμετείχε κι εκείνος στην κλιμάκωση της ανόσιας τελετής. Ολόγυρα από την Πεντάλφα, οι εκστασιασμένοι θεατές άρχισαν να ψάλλουν όλοι μαζί τα λόγια που μόλις είχε εκφωνήσει ο Αρχιερέας και το πλάσμα-Αρχιψαράνθρωπος, ενώ οι βαστάζοι ξάπλωναν τον αιχμάλωτο ανάσκελα στο εσωτερικό της Μαύρης Πεντάλφας, ολόγυμνο, με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά, από ένα του άκρο σε κάθε μυτερή γωνία.

Το τερατώδες Αστέρι από Μαύρο Φως έλαμπε τώρα εκτυφλωτικά γύρω του. Με τρόμο ένιωσε το ονειρικό του κορμί να φλέγεται από μαύρη φωτιά, και να διαλύεται σε τρομοκρατημένα άυλα μόρια. Με μια συνθηματική κίνηση του Αρχιερέα όλοι οι παριστάμενοι όρμηξαν ταυτόχρονα επάνω του, με γαμψά νύχια και μικρά μαύρα βασαλτικά μαχαίρια, κομματιάζοντας μανιασμένα την αιώνια ψυχή του. Ο άνεμος είχε λυσσάξει να φυσά, απ’ όλες τις κατευθύνσεις, στροβιλιζόμενος και περιδινιζόμενος, ψέλνοντας, λες, στον ίδιο σκοπό, που εκστασιασμένοι επαναλάμβαναν οι Σκοτεινοί, στο αποκορύφωμα της φρικτής τους τελετής.

.........................

Η αστυνομία τον βρήκε ολόγυμνο και παγωμένο πάνω στο κρεβάτι, με τα χέρια και τα πόδια απλωμένα, και με μια έκφραση ανείπωτου Τρόμου στο πρόσωπο. Η πόρτα στο βάθος του δωματίου ήταν κλειστή και κλειδαμπαρωμένη, όπως πάντα, και κανείς δε διανοήθηκε να την ανοίξει. Μια έντονη μυρωδιά χαλασμένου ψαριού πλανιόταν στο δωμάτιο. Η τοξικολογική εξέταση δεν έδειξε καμμία γνωστή τοξική ουσία. Ο ιατροδικαστής έγραψε στο πόρισμά του πως πέθανε μέσα στον Ύπνο του από καρδιακή ανακοπή, πράγμα παράξενο, μια που δεν είχε κανένα παθολογικό ιστορικό.

Έτσι γιόρτασαν οι πιστοί του Τιτάνα Ποσειδώνα, του Παντοδύναμου Θεού των Θαλασσών, την προσωρινή, επισφαλή κι ανίερη Του συμφιλίωση  με τον Άρχοντα του Αιθέρα, τον Χαστούρ τον Ακατανόμαστο, τον Μέγα Παλαιό, εκείνο το βράδυ, στην πανάρχαια Οία. Εκείνο το βράδυ με τη Νέα Σελήνη, και με τον αστερισμό του Ωρίωνα στην Ανατολή. Εκείνο το βράδυ, που πρωτοφανείς θυελλώδεις άνεμοι- ανεξήγητοι για τους Μετεωρολόγους- κράτησαν τα καράβια δεμένα, σε όλα τα λιμάνια του κεντρικού Αιγαίου. Εκείνο το βράδυ, που οι σεισμογράφοι κατέγραψαν μιαν ισχυρή σεισμική δόνηση με μεγάλο εστιακό βάθος, ακριβώς τα Μεσάνυχτα, με επίκεντρο το νησάκι Νέα Καμένη, στο κέντρο ακριβώς της ηφαιστειακής καλδέρας της Σαντορίνης, που κάποτε την έλεγαν Θήρα, κι ακόμα παλιότερα, σε καιρούς ξεχασμένους, όταν η Ανθρωπότητα ήταν ακόμα νέα, Ατλαντίδα...



Παρακαλώ ενημερώστε με αν θέλετε να το αναδημοσιεύσετε
email επικοινωνίας: miltiadis_s at yahoo.gr

Άποψη της Οίας. Στο βάθος, το Μαύρο Βουνό ή Μαυροβούνι.
.

26 Ιαν 2008

LOVE IS A ROOM FULL OF STRANGERS, LOVE IS A SUITCASE FILLED WITH DANGERS"- DAMES N HEERRE, THE NITS!


Mother bought a jacket for the rain

with a capuchin
lightning strikes an aeroplane
in a dream

sister talks about hello and goodbye
passing 'the Anger and the Hope'

Frightened
by the world


she said the angel takes your soul away
she changed the darkness in the light of the day
sister takes her bear to the zoo
to the elephant and the little bird blue
Frightened by the world

love is a roomful of strangers
love is a suitcase filled with danger
Frightened by the world

Mother where are you, father where are you
we can never find our home anymore

Three sisters in the back of the room
Three sisters hand in hand at the zoo
Frightened by the world

by the world



From the Album Alankomaat (1998)

.

The same song, unplugged:

ΤΟ ΜΑύΡΟ ΒΟΥΝό (μέρος 2ο)

Σύσταση: Μην προχωρήσετε αν δεν διαβάσετε προηγουμένως το πρώτο μέρος


Το απόλυτο σκοτάδι του δωματίου-σπηλιά έλαμπε, μέσα στ’ όνειρό του, λουσμένο σ' ένα απόκοσμο ασημογάλαζο φως. Είδε με φρίκη τη μυστηριώδη πόρτα ν’ ανοίγει, κι από μέσα είδε να βγαίνουν ένα ένα δεκάδες δίποδα όντα, παρωδίες ανθρώπων, κάτι σαν διασταύρωση ανθρώπου και ψαριού. Τα σώματά τους ήταν καμπουριαστά, καλυμμένα με φολίδες, ενώ το κεφάλι τους έμοιαζε με κεφάλι ιγκουάνα: τα απόκοσμα εκείνα πλάσματα είχαν μικρά σχιστά μάτια χωρίς βλέφαρα, τεράστιο ψαρίσιο στόμα, χαμηλό έως ανύπαρκτο μέτωπο, χοντρό λαιμό, καθόλου μαλλιά, και καλύπτονταν από φολίδες παντού, ακόμα και στο σαν-πρόσωπο. Τα χέρια τους ήταν κοντά και πλατιά, σαν πτερύγια, και τα δάχτυλά τους  ενώνονταν με μία διάφανη μεμβράνη– μέτρησε έξι σαν-δάχτυλα σε κάθε ας-το-πούμε-χέρι.

Τα μυστηριώδη πλάσματα συνέχισαν να παρελαύνουν δίπλα του, ψέλνοντας το μονότονο και τρομακτικό τους τροπάριο, χωρίς να τού δίνουν καμμία σημασία. Οι τελευταίοι όμως της πομπής, πιο μικρόσωμοι και πιο κακοσχηματισμένοι από τους υπόλοιπους, σταμάτησαν δίπλα στο κρεβάτι του. Έξι από αυτούς τον σήκωσαν στα αποτρόπαια χέρια τους- ένιωσε το ανατριχιαστικό, γλοιώδες και παγωμένο άγγιγμά τους στο γυμνό του κορμί.

Λίγοι από τους μυριάδες τουρίστες του νησιού διανυκτέρευαν στο διάσημο γραφικό χωριό, στο χείλος του ηφαιστειακού γκρεμού. Οι περισσότεροι έρχονταν μαζικά λίγο πριν το δειλινό, για να θαυμάσουν το περίφημο ηλιοβασίλεμα, κι επέστρεφαν μετά στα παραθαλάσσια ξενοδοχεία τους, στην άλλη πλευρά του νησιού. Το ενοικιαζόμενό του σπιτάκι ήταν από τα τελευταία του οικισμού, μακριά από τα καφέ και τα εστιατόρια, και στα γύρω στενά λιθόστρωτα δρομάκια, που διέτρεχαν το χείλος του γκρεμού οριζόντια και κάθετα, δεν κυκλοφορούσε κανείς, εκείνη την προχωρημένη ώρα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Έτσι η τρομερή πομπή ανέβηκε ανενόχλητη στον κύριο λιθόστρωτο δρόμο, στο φρύδι της καλδέρας, και πήρε την αντίθετη κατεύθυνση από το κέντρο.

Χωρίς να συναντήσουν ψυχή, άφησαν πίσω και τα τελευταία σπίτια και ξενοδοχεία του χωριού, που έμοιαζαν όλα λουσμένα στο ίδιο απόκοσμο φως.  Ανίκανος να κάνει την παραμικρή κίνηση, στα χέρια των έξι αηδιαστικών τεράτων, προσπάθησε ν'ανακαλέσει στη μνήμη του τον χάρτη που είχε μελετήσει στο καράβι: το αρχαίο εκείνο εγκατελειμμένο λιθόστωτο δρομάκι, πορευόμενο ακριβώς δίπλα στον αχανή γκρεμό, έβγαζε στην πρωτεύουσα του νησιού, περνώντας στη διαδρομή δίπλα από έναν ψηλό λόφο, που έφερε το δυσοίωνο όνομα Μαύρο Βουνό. Είχε προσέξει αυτήν την λεπτομέρεια γιατί το όνομα τού είχε ασκήσει μια περίεργη έλξη, και είχε σκεφτεί να επισκεφτεί το μέρος εκείνο. Είχε ρωτήσει σχετικά και κάποιους ντόπιους, που όμως ήταν φανερά απρόθυμοι να του δώσουν πληροφορίες για τον απότομο λόφο, που κανείς δεν έμοιαζε να βλέπει, παρόλο που δέσποζε επιβλητικά πάνω από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που οδηγούσε στην Πρωτεύουσα του νησιού.

Αυτά σκεφτόταν, όταν ξαφνικά η πομπή άφησε τον αρχαίο λιθόστρωτο δρόμο, κι έστριψε σ’ ένα στενότερο ανηφορικό παρακλάδι, απομακρυνόμενη από το χείλος του γκρεμού. Μετά από λίγο η πομπή σταμάτησε μπροστά σε μια αυλόπορτα, κι είδε με έκπληξη ένα μικρό εκκλησάκι, που έλαμπε ασημόλευκο στο φασματικό φως της αφέγγαρης νύχτας– παραδόξως μπορούσε να κινεί το βλέμμα του ελεύθερα τριγύρω, καθώς μεταφέρονταν παράλυτος στα χέρια των αηδιαστικών του βαστάζων. Δεν ήταν όμως καθόλου καθησυχαστική η παρουσία του ξωκλησιού εκεί, το αντίθετο, ο καμπύλος όγκος του με τον κλασικό κυανό τρούλο, που σε κανονικές συνθήκες θα τού φαινόταν γραφικός και όμορφος, έμοιαζε την ώρα εκείνη ιδιαίτερα απειλητικός και τρομακτικός.

Στην αυλή της εκκλησιάς είδε μαζεμένους κάμποσους κανονικούς ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς έμοιαζαν ντόπιοι, ενώ άλλοι ήταν προφανέστατα ξένοι. Όλοι ήταν ντυμένοι παράξενα, με απαράλλαχτους μακριούς μαύρους χιτώνες, και κρατούσαν στα χέρια τους- όπως διαπίστωσε με μεγάλη έκπληξη- μαύρα κεριά, που έκαιγαν με λαμπερές μαύρες φλόγες.

Οι μυστηριώδεις άνθρωποι προστέθηκαν στην πομπή, και άρχισαν κι εκείνοι να ψέλνουν τις ψαλμωδίες των ψαρανθρώπων- έτσι τους είχε ονομάσει μέσα στο όνειρό του. Συνέχισαν όλοι μαζί την ανάβαση στο Μαύρο Βουνό. Μπροστά πήγαιναν οι ψαράνθρωποι, στη μέση ήταν αυτός και οι βαστάζοι του, ενώ από πίσω ακολουθούσαν εκείνοι με τα μαύρα κεριά.

Κάποια στιγμή το μονοπάτι κατέληξε σ’ ένα πλάτωμα στο χείλος του γκρεμού, μια σχετικά επίπεδη έκταση,  που περιβάλλονταν ολόγυρα από κάτι τεράστια κι απειλητικά μαύρα βασαλτικά βράχια. «Οι Φρουροί», σκέφτηκε αυθόρμητα, απορώντας κι ο ίδιος με την παράξενη αυτή του σκέψη. Υπήρχε μια παράξενα ανυπόφορη ένταση στην ατμόσφαιρα σ’ εκείνο το σημείο, ακόμα και οι ψαράνθρωποι φαίνονταν να το νιώθουν αυτό, έδειχναν κάπως ανήσυχοι. Τα ογκώδη και πολυεδρικά μαύρα βράχια έμοιαζαν να πάλλονται, να δονούνται από ανίερες δονήσεις, λες και ήταν κατά κάποιον τρόπο ζωντανά.

Η πομπή σταμάτησε απότομα, σαν να περίμενε κάποιου είδους έγκριση για να συνεχίσει. Ο τόνος την ανατριχιαστικής ψαλμωδίας άλλαξε, κι έγινε κάπως παρακλητικός, λες και απευθύνονταν σε κάποιο Σεβάσμιο Ον. Ξαφνικά οι βράχοι άρχισαν να ιριδίζουν σε τόνους του μαύρου και του ασημί, και η πομπή ξανάρχισε να κινείται, με κατεύθυνση προς την κορυφή του Μαύρου βουνού, που δεν απείχε πιά πολύ...

συνεχίζεται... (κλικ!)



Απαγορεύεται κάθε αναδημοσίευση χωρίς την άδειά μου
email επικοινωνίας: miltiadis_s at yahoo.gr

ΑΝ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ Ν' ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΗ (cpu)

Από τον Persifal, moderator του φόρουμ insomnia.gr

Ένας n-πύρηνος επεξεργαστής ενσωματώνει n τον αριθμό πλήρεις και ανεξάρτητες μεταξύ τους επεξεργαστικές μονάδες (πυρήνες). Πλήρεις σημαίνει : κάθε πυρήνας μόνος του (χωρίς τη συνδρομή των υπολοίπων) μπορεί να εκτελέσει οποιαδήποτε ακολουθία εντολών, όπως θα τις εκτελούσε οποιοσδήποτε άλλος μονοπύρηνος επεξεργαστής με το ίδιο σετ εντολών (π.χ. x86, SPARC κλπ). Ανεξάρτητες σημαίνει : Κάθε πυρήνας έχει διαθέσιμους (εικονικά με κατάλληλη διαμέριση ή στην πραγματικότητα) όλους τους απαραίτητους πόρους (π.χ. μνήμη cache L2/L3) για να επιτελεί το έργο που του ανατίθεται.

Στο ζήτημα της απόδοσης/ταχύτητας υπεισέρχονται αρκετοί παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η συχνότητα χρονισμού. Ας πάρουμε το εύκολο παράδειγμα ενός κλασσικού μονοπύρηνου επεξεργαστή Intel Pentium 4 Northwood που χρονίζεται στα 3.06GHz. Αυτό σημαίνει πως ο επεξεργαστής μπορεί να εκτελέσει 3.06 δισεκατομμύρια στοιχειώδεις λειτουργίες ανά δευτερόλεπτο. Το θέμα είναι ότι μία στοιχειώδης λειτουργία δεν ισούται κατ' ανάγκην με μία χρήσιμη εντολή. Οι περισσότερες εντολές στους περισσότερους επεξεργαστές γενικής χρήσης αποτελούνται από ομάδες ενός αριθμού στοιχειωδών λειτουργιών. Επίσης, ανάλογα με την αρχιτεκτονική του κάθε επεξεργαστή, ο αριθμός αυτός διαφέρει και αναφέρεται ως IPC (Instructions Per Cycle : οδηγίες ανά κύκλο, δηλαδή ανά Hz). Ένας αποδοτικός επεξεργαστής έχει υψηλό IPC. Για παράδειγμα, ένας Athlon 64 FX-60 με χρονισμό 2.6GHz, τον P4 του παραδείγματος του κόβει το κωλαράκι σε φέτες και του το σερβίρει σε πιάτο να το φάει. Γι' αυτό, δεν έχει κανένα νόημα να εξετάζουμε μόνο τη συχνότητα χρονισμού ενός επεξεργαστή (ή ενός πυρήνα), περιμένοντας να βγάλουμε χρήσιμο συμπέρασμα για την ταχύτητά του. Η μόνη εξαίρεση είναι σε μοντέλα επεξεργαστών της ίδιας οικογένειας, όπου η αρχιτεκτονική είναι απολύτως ίδια και η μόνη διαφορά βρίσκεται στη συχνότητα χρονισμού. Π.χ. ένας Intel Core 2 Duo E6850 (3GHz) είναι αναμενόμενα πιο γρήγορος από έναν E6550 (2.33GHz).

Στους νέους πολυπύρηνους επεξεργαστές, η αύξηση της απόδοσης δεν προέρχεται μόνο από την αύξηση του χρονισμού, αν έχει γίνει (που δεν έχει γίνει. Οι τελευταίοι υψηλόσυχνοι Pentium 4 που είχαν παραχθεί έτρεχαν σε περισσότερα GHz από το δυνατότερο διαθέσιμο αυτήν τη στιγμή Core 2 Duo ή Core 2 Quad). Ούτε από την αύξηση μόνο του IPC (ήδη οι επεξεργαστές Pentium M είχαν βελτιώσει πολύ την απόδοση ανά κύκλο σε σχέση με την αρχιτεκτονική Netburst των P4. Συγκριτικά, οι αρχιτεκτονικές Core και Core 2 ελάχιστα την αυξήσανε). btw, τα παραδείγματα από Intel είναι ευκαιριακά, αντίστοιχη πρόοδος υπήρξε και στο AMD στρατόπεδο.

Το μεγάλο όφελος είναι η θεωρητική δυνατότητα να ολοκληρώνεις μία χρονοβόρα εργασία στο 1/n του χρόνου που θα έκανε μόνος του ο ένας εκ των n πυρήνων για να την τελειώσει. Υπάρχει όμως ένα catch στο παραπάνω (γι' αυτό και ο χαρακτηρισμός «θεωρητική») : Η εργασία θα πρέπει ως αλγόριθμος να είναι πλήρως παραλληλοποιήσιμος. Δηλαδή, θα πρέπει να μπορεί να διασπάσθει σε n τμήματα μικρότερων στοιχειωδών εργασιών οι οποίες να κατανέμονται και να προκαλούν εξίσου τον ίδιο φόρτο στον κάθε ένα από τους n πυρήνες. Αυτό δεν είναι εφικτό για όλων των ειδών τα προβλήματα, σε πολλά υπάρχουν μαθηματικοί και λογικοί περιορισμοί που το απαγορεύουν, σε άλλα γίνεται συνεχώς έρευνα σε αντίστοιχους τομείς της Πληροφορικής και των Μαθηματικών. Το ζουμί είναι ότι για όσα προβλήματα ο τρόπος παραλληλοποίησης είναι καλά μελετημένος ώστε οι αντίστοιχοι αλγόριθμοι να θεωρούνται τετριμμένοι, υπάρχει συνήθως κώδικας που να τους υλοποιεί, με τα αντίστοιχα οφέλη σε ταχύτητα. Στην πράξη, ένα πρόγραμμα ποτέ δεν είναι πλήρως παράλληλο, αλλά ένα μείγμα εντολών που μπορούν και δε μπορούν να τρέχουν παράλληλα, οπότε η βελτίωση της απόδοσης δε μπορεί να ξεπεράσει το μέγιστο θεωρητικό που καθορίζει ο νόμος του Amdahl.

Στους πολυπύρηνους επεξεργαστές όμως, υπάρχει και ένα άλλο κολπάκι που αποδίδει εγγυημένα καλύτερα από το να προσπαθούμε να παραλληλοποιήσουμε μία μοναδική εργασία : Να αναθέτουμε ταυτόχρονα n εργασίες, ανεξάρτητες μεταξύ τους, μία σε κάθε έναν πυρήνα. Εκεί δεν υπάρχουν τα προβλήματα της παραλληλοποίησης και μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε όλους τους πυρήνες κοντά στο 100%. Είναι το λεγόμενο multitasking, όπως το γνωρίζουμε και από παλιότερα. Μόνο που τώρα, ο scheduler του Λειτουργικού Συστήματος αντί να επιφορτίζει τον μοναδικό πυρήνα-επεξεργαστη με εναλλάξ εκτέλεση των εφαρμογών (τόσο γρήγορη εναλλαγή, ώστε να νομίζουμε ότι οι εφαρμογές τρέχουν ταυτόχρονα), απλά αναθέτει την εκτέλεση κάθε εφαρμογής στον πρώτο ελεύθερο πυρήνα, όπου θα τρέξει απρόσκοπτα μέχρι να τερματιστεί (χονδρικά, γιατί πάλι υπάρχουν διακοπές από το Λ/Σ, με πολύ λιγότερο overhead από ότι στην 1η περίπτωση όμως).


Αυτά πάνω-κάτω. Ελπίζω να περίμενες κάτι τέτοιο ως απάντηση και όχι τρεις-τέσσερις προτάσεις σε δύο γραμμές*. Όχι τίποτ' άλλο, να μη νοιώθω και εντελώς μαλάκας που γράφω «σεντόνια» στις πέντε τα ξημερώματα!


Καλή χρονιά να έχουμε, με περισσότερους πυρήνες!

Persifal

25 Ιαν 2008

ΤΟ ΜΑύΡΟ ΒΟΥΝό (νυχτερινό ανάγνωσμα - μέρος 1ο)

.
.

"Δεν είναι νεκρό Εκείνο  που αιώνια μπορεί να περιμένει
και με το πέρασμα παράξενων Αιώνων
ακόμα και ο Θάνατος ραγίζει, και πεθαίνει"
Nekronomikon


Εκείνο το βράδυ δυσκολεύτηκε πολύ να κοιμηθεί. Δεν ήταν τόσο η ζέστη και η υγρασία, όσο μια ακαθόριστη αίσθηση διάχυτης απειλής, κάτι που ποτέ δεν είχε ξανανιώσει. Αυτή η αίσθηση ήταν ήδη παρούσα την ώρα που επέστρεφε από τη μοναχική του βόλτα στο μοναδικό ανοιχτό μπαράκι του χωριού, αλλά δυνάμωσε απότομα όταν ξεκλείδωσε την πόρτα. Λες και tο υπόσκαφο σπίτι, το σκαμμένο μέσα στ’ αρχαία ηφαιστειακά βράχια, στην άκρη του γκρεμού, λες και ήταν γεμάτο από την άυλη οσμή ενός ασαφούς επικρεμάμενου κινδύνου. Μπήκε διστακτικά στο πρώτο δωμάτιο, το καλό, με το κουζινάκι και το μεγάλο διπλό κρεβάτι, που θα έμενε άδειο : παρ’ όλα του τα δυσοίωνα προαισθήματα, προτιμούσε να κοιμηθεί κι απόψε στο δεύτερο δωμάτιο, το σκαμμένο ακόμα πιο βαθιά μέσα στην ελαφρόπετρα και τη λάβα.

Άναψε το φως και προσπάθησε να διασκεδάσει τους αβάσιμους φόβους του. Η ανησυχία του όμως, αντί να υποχωρήσει, γινόταν όλο και πιό έντονη - μα δεν ήταν προληπτικός, το αντίθετο μάλιστα, ήταν ένας πολύ λογικός και πρακτικός άνθρωπος, ένας μορφωμένος κι έξυπνος ορθολογιστής, και γέλασε με τις παράλογες ανησυχίες του, ξορκίζοντας τους αναίτιους φόβους του. Τί φοβάσαι ρε βλάκα, είπε στον εαυτό του, μη σε φάνε οι καλικάντζαροι;

Ίσως για την ανησυχία του να έφταιγε κι εκείνο το μυστηριώδες τρίτο δωμάτιο, το χωμένο ακόμα πιο βαθιά στα έγκατα της γης. το κλειδαμπαρωμένο. Η νοικοκυρά είχε φανεί να ενοχλείται κάπως όταν την ρώτησαν τί υπάρχει εκεί, τους είχε ψελλίσει απρόθυμα κάτι αόριστο, σχετικά με παλιές αποθήκες. Σαχλαμάρες, είπε στον εαυτό του. Παρασύρομαι στην παράνοια, επειδή χώρισα βίαια από την αγαπημένη μου, και μού φαίνονται όλα μαύρα. Για μια στιγμή μετάνιωσε που δεν είχε φύγει πίσω στην πόλη, μαζί με το ζευγάρι των φίλων του. Είχαν επιμείνει απρόσμενα έντονα να τον πάρουν μαζί τους, λες και διαισθάνονταν ότι κάποιος κίνδυνος παραμόνευε για κείνον αν έμενε μόνος. Τον αγαπούσαν πολύ, φαρμακώθηκαν όταν τον είδαν να φτάνει στο νησί χωρίς Εκείνην, και υπέφεραν να τον βλέπουν έτσι μελαγχολικό. Απλά δεν ήθελαν να τον αφήσουν μόνο, αυτή ήταν η αιτία που επέμεναν, χωρίς αμφιβολία. Επέμεινε κι εκείνος να μείνει, το είχε ανάγκη. Κι απόψε ήταν το πρώτο βράδυ που θα περνούσε μόνος του, στο σπιτάκι που είχαν νοικιάσει όλοι μαζί.

Με τα χίλια ζόρια τον πήρε ο ύπνος. Καλύτερα να μην τον έπαιρνε.

Ο εφιάλτης που είδε εκείνο το βράδυ δεν περιγράφονταν με λόγια.

Τού φάνηκε πως άκουσε μια παράξενη ψαλμωδία να έρχεται από το βάθος του βράχου, μια ψαλμωδία που έμοιαζε παλιά όσο ο Χρόνος. Στην αρχή μόλις που ακουγόταν, μα όλο και δυνάμωνε, ώσπου δεν μπορούσε πιά να ξεγελάσει τον εαυτό του πως ήταν κάτι που το φανταζόταν. Η ψαλμωδία αυτή δεν θύμιζε τίποτα απ' όσα είχε ακούσει ως τώρα, και είχε ακούσει πολλά. Είχε κάτι το γλυκερό και σαγηνευτικό, όχι όμως ευχάριστο, αλλά τρομακτικό, σα ν’ άκουγε κανείς την ίδια την χορωδία της Κόλασης. Προσπάθησε μέσα στ’ όνειρό του να σηκωθεί από το κρεβάτι, όμως ανακάλυψε με τρόμο πως ήταν ανίκανος να κάνει την παραμικρή κίνηση. Μια διάχυτη παράλυση τον κρατούσε καθηλωμένο, την ώρα που η Διαβολική ψαλμωδία όλο και πλησίαζε, παράξενα λαρυγγική και απόκοσμη, λες κι έβγαινε από στόματα μη ανθρώπινα. Τις αποτρόπαιες φωνές τις συνόδευε ο κρότος από βαριά, ρυθμικά, συντονισμένα βήματα, που όλο και πλησίαζαν, πίσω από την κλειδαμπαρωμένη πόρτα του τρίτου δωματίου, μαζί με μια αηδιαστική δυσωδία, σαν από χαλασμένο ψάρι, που γινόταν κι εκείνη όλο και πιό έντονη...



Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την άδειά μου (την δίνω όμως πανεύκολα...)
email επικοινωνίας: miltiadis_s at yahoo.gr
.

Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ MAVROS GATOS TOURS (ξανά)

.
Το ταξίδι μας θα πραγματοποιηθεί αεροπορικώς...


...εκτός αν φοβάστε τα ύψη, οπότε
θα χρειαστείτε - αν είστε γυναίκα -
μιαν άδεια οδήγησης περίπου σαν κι αυτή...




...γιατί θα ξεκινήσουμε από την Ευσεβή στις Παραδόσεις Σομαλία, στη Μαύρη Ήπειρο...

μπλε: γυναίκες που υφίστανται σεξουαλικό ακρωτηριασμό (κλειτοριδεκτομή)
γκρι: γυναίκες που δεν υφίστανται κλειτοριδεκτομή


...μετά θα ανακαλύψουμε την όμορφη Αγκόλα...

κόκκινο: αριθμός ατόμων μολυσμένων μετον ιό του AIDS
μαύρο: αριθμός ατόμων μολυσμένων από ελονοσία
κίτρινο: ποσοστό των ασθενών που έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη


...θα μείνουμε ακόμα λίγο στην εντυπωσιακή και άγρια ομορφιά της Αφρικής,
για να επισκεφτούμε την Μπουρκίνα Φάσο.
..

κόκκινο: παιδιά που πεθαίνουν πριν κλείσουν τον ένα χρόνο ζωής
πράσινο: παιδιά που πεθαίνουν πριν κλείσουν τα τρία χρόνια ζωής
κίτρινο: παιδιά που φτάνουν ως την ενηλικίωση


...και μετά από μια μικρή παράκαμψη,
για μια στάση για ξεκούραση στην φιλόξενη Αυστραλία
...



...θα πετάξουμε για την εξωτική και γλεντζέδικη Βραζιλία...

πράσινο: ποσοστό του πληθυσμού που ζει με κάτω από 10 δολλάρια το μήνα
κίτρινο: ποσοστό του πληθυσμού που ζει με 10-100 δολλάρια το μήνα
μπλε: ποσοστό του πληθυσμού που ζει με 100-1000 δολλάρια το μήνα
άσπρο: ποσοστό του πληθυσμού που ζει με πάνω από 100.000 δολλάρια το μήνα



...από εκεί θα περάσουμε στην πανέμορφη Κολομβία...

κόκκινο: εξαγωγές μπανάνας
μπλε: εξαγωγές καφέ
κίτρινο: εξαγωγές κοκαΐνης


...κι αφού κάνουμε μια στάση στις ΗΠΑ...

Κόκκινο: υπέρ του πολέμου στο Ιράκ
Λευκό: κατά του πολέμου στο Ιράκ
Μπλε: δεν ξέρουν πού είναι το Ιράκ



...για να επισκεφτούμε το καταπράσινο Κονέκτικατ...



...θα περάσουμε από την παγωμένη (όχι για πολύ ακόμα) Αρκτική...




...κι από την μεγαλοπρεπή κι Αυτοκρατορική Κίνα...

κόκκινο: δεκατετράχρονα παιδιά που εργάζονται
κίτρινο: δεκατετράχρονα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο




...για να καταλήξουμε στα ρομαντικά Ιμαλάια,
όπου θα θαυμάσουμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα.

Είδατε τί υπέροχη που είναι η ζωή στη Γη μας;
"Τα Πάντα εν Σοφία" ποιημένα.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Οι σημαίες είναι από διαφημιστική εκστρατεία
του Πορτογαλικού δημοσιογραφικού περιοδικού Grande Reportagem,
και έχουν κερδίσει το διεθνές βραβείο
EPICA D’OR (PRINT) 2005
.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΦΡΟΥΤΑΚΙΑ -ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ: ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ 80% (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ ), ή ΑΥΝΑΝΙΖΟΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΗ, ή ΧΑΖΟΓΕΛΟΥΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΛΑΚΗ...

ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΥΡΙΕ 80% (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ ) ΚΟΙΜΟΣΟΥΝ, ή ΑΥΝΑΝΙΖΟΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΗ, ή ΧΑΖΟΓΕΛΟΥΣΕΣ ΜΕ ΤΟ ΛΑΚΗ...

...πέρασε, στα μουλωχτά, προχτές την Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2008, ο νέος Εκλογικός Τρόμος, συγνώμη νόμος, που είναι ακόμα πιό τερατώδης από τον προηγούμενο. Συγκεκριμένα, ο προηγούμενος εκλογικός νόνος ( ο νόμος Σκανδαλίδη) πριμοδοτούσε το Πρώτο Θέμα - συγνώμη, το πρώτο κόμμα ήθελα να πω - με σαράντα έδρες. Έτσι, μπαξίσι από το Εκλογικό Πτώμα - συγνώμη, από το εκλογικό σώμα ήθελα να πω. Σκέφτηκε ο Μέγας ποιητής της Παπάρας, κος Σκανδαλίδης: Καρμίρηδες είμαστε; Φραγκοφονιάδες; Όχι, ρε αδερφέ. Άσε την Αριστερά να σκούζει στη γωνία για απλή αναλογική και μαλακίες.

Βγήκες πρώτος στις πολωμένες κι αιωνίως "κρίσιμες" Εκλογές; Πάρε παιδί μου, Νουδουπασόκι μου εσύ, ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΔΡΕΣ ΠΡΙΜ. Έτσι ξηγιέται ο Ελληναράς ο ψηφοφόρος ο χουβαρντάς, ο μάγκας, ο καραμπουζουκλής.


Αυτές οι σαράντα έδρες Μπόνους- Κερασάκια του ΠΑΣΟΚ, του Καραμαν-λί του φάνηκαν λίγες. "Τί φριχτά άουτ οφ τρέντ, αυτοί οι Σοσια-ληστές", σκέφτηκε. Και έκανε τους σαράντα πενήντα. 50 έδρες μπόνους στο πρώτο κόμμα, πέρα από κάθε έννοια Δημοκρατίας και αντιπροσωπευτικότητας. Λες και οι Εκλογές είναι ρουλέττα, ή κουλοχέρης-φρουτάκια. Λες και η Δημοκρατία είναι καζίνο.

Ρε μπας και τελικά είναι;



Διαβάστε τα σχετικά άρθρα της Καθημερινής και της Αυγής


Ενδεικτικά: Ακολουθούν οι χτεσινοί εξάστηλοι τίτλοι των εφημερίδων.
Προφανώς ο Εκλογικός Νόμος θεωρείται ένα δευτερεύον
ασήμαντο ζήτημα της επικαιρότητας.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Απάντηση στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Σήμερα ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ για την Ασφάλιση και τις Συμβάσεις

Ο ΛΟΓΟΣ: ΕΒΔΟΜΑΔΑ αποκαλύψεων

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «γκρίζα» η Ελλάδα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΗ ΝΔ ΓΙΑ ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΔΙΑΔΟΧΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ριάλιτι χωρίς μοντάζ

Η ΧΩΡΑ: Υστερία ΜΜΕ για Θέμο - Μάκη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: «Μάκη... η κατάσταση άλλαξε»

ΤΑ ΝΕΑ: Μαύρη τρύπα για DVD - 5.000.000 ευρώ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κατέρρευσαν οι δείκτες των διεθνών χρηματιστηρίων

ΤΟ ΒΗΜΑ: Μίνι κραχ στα Χρηματιστήρια

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σοκ και δέος στις αγορές

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΒΟΥΤΙΑ 6,17% του Χρηματιστηρίου

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΣΕ ΔΙΝΗ τα χρηματιστήρια

Η ΑΥΓΗ: Κατρακύλα των μετοχών, προμήνυμα ύφεσης

ΕΘΝΟΣ: ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ και... αναθέματα

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΤΑΖΟΥΝ ΧΟΛΗ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ


ποιός νομίζεις ότι πληρώνει τη Μπάνκα; Μάντεψε, ποιός..
.

24 Ιαν 2008

ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΝΕΟΣ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ, Ή ΜΙΑ ΒΑΛΒΙΔΑ ΑΚΙΝΔΥΝΗΣ ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΑΠΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ;

Πρέπει να δηλώσω από τη αρχή ότι συμπαθώ τον Λάκη Λαζόπουλο, κι ας έχει πολλάκις κατηγορηθεί για φαυλότητα, κι όχι πάντα άδικα. Τον συμπαθώ όχι επειδή είναι "καλός", ή "ηθικός", αλλά γιατί ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ. Συγκριτικά, δηλαδή. Θα γίνω πιό σαφής.

Τα τελευταία χρόνια, οι παραδοσιακές ηθικές αξίες, η τιμιότητα, η ντομπροσύνη, η ευθύτητα, το "καθαρό κούτελο" που λέγανε κάποτε, όχι απλά δεν προβάλλονται πιά ως πρότυπα, αλλά αντίθετα απαξιώνονται και κατασυκοφαντούνται, συστηματικά και αναίσχυντα. Με λίγα λόγια, είναι τρέντυ να είσαι απατεώνας- όσο μπορείς, να είσαι ψεύτης - όσο μπορείς, να είσαι αριβίστας- όσο μπορείς. Αφού "όλοι αυτό κάνουν". Αφού αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, κι όποιος δεν παίξει με τους κανόνες, δεν επιβιώνει.

Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα, βγήκε ο Λάκης και μίλησε με μιαν άλλη φωνή. Είπε πράγματα που είχαμε πολύ καιρό να τα ακούσουμε. Μίλησε για το καθαρό βλέμμα, μίλησε για την άλλη Ελλάδα, που μαρτυρικά υπομένει την θύελλα της διεφθαρμένης εξουσίας, της διαπλοκής, του λάιφ στάιλ. Τί κι αν ο ίδιος δεν είναι άμωμος και άσπιλος (ΠΟΙΟΣ είναι άμωμος και άσπιλος); Όποιος κι αν είναι, είπε ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Αλήθειες που δεν ακούγονται πια από κανέναν. Και σίγουρα ενέπνευσε κάποιους ανθρώπους θετικά, και σίγουρα έδωσε θάρρος σε κάποιους να συνεχίσουν να πολεμούν, πεισματικά, στην καθημερινή μάχη με τον βόρβορο.

Ρε σεις, εμείς οι 30-40ηδες μεγαλώσαμε τουλάχιστον με κάποιες ηθικές αρχές, μεγαλόστομες -έστω- και ανεφάρμοστες - ίσως, αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν έχει προηγούμενο: Οι Αρχές αυτές έχουν εξαφανιστεί, δεν υπάρχουν πιά ούτε καν σαν προσχήματα!

Μέσα σε αυτό το σκηνικό ο Λάκης βγήκε και μίλησε γι αυτές τις ηθικές αρχές. Σε κάποια σημεία βέβαια ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια, σε άλλα σημεία φέρθηκε σαν γνήσιος λαϊκιστής, και - το χειρότερο- αν εξετάσουμε την προσωπική του συνέπεια σε αυτά που κηρύττει, μάλλον θ' απογοητευτούμε. ΈΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ;

Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι πως το 80% που παρακολουθεί την εκπομπή του Λάκη και ξεσκάει, είναι ΤΟ ΙΔΙΟ 80% που κάθε φορά ψηφίζει τα δυό μεγάλα κόμματα που διαιωνίζουν το θλιβερό κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που ζούμε. Λειτουργεί δηλαδή ο Λάκης από μιαν άποψη σαν μια ακίνδυνη βαλβίδα εκτόνωσης, γελάς γελάς, ξεσπάς ξεσπάς, ξεσκάς ξεσκάς, και μετά νιώθεις πως έκανες το χρέος σου, αντέδρασες στη σήψη, ενώ στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Κι έτσι το Σύστημα δεν διατρέχει τον παραμικρό κίνδυνο.

Αυτό που συμβαίνει όμως, και που είναι και η πιό τραγική πλευρά της υπόθεσης, είναι πως η κοινωνία είναι ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΥΝΕΝΟΧΗ, πλήρως ενσωματωμένη στο κατά γενική ομολιγία σαθρό "Σύστημα". Κι επομένως η κοινωνία είναι ανίκανη να αντιδράσει, και ας σκίζει τα ρούχα της για τα μάτια του κόσμου, κάτι σαν το Μάκη, ένα πράγμα.

Με δεδομένα αυτόν τον φαύλο κύκλο κι αυτήν την αδιέξοδη κατάσταση, θέλω να πιστεύω πως ένα ποσοστό από τους τηλεθεατές του Λάκη, έστω μικρό, ταρακουνιέται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ από τη Σάτιρά του. Και αλλάζει τη ζωή του, έστω και λίγο, αλλάζει τον τρόπο που βλέπει τη ζωή και την Εξουσία, έστω και λίγο. Κι αν αυτό δεν είναι κάτι, τότε όλα είναι οριστικά τίποτα...

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΠΕ, ΡΕ ΣΥΧΑΜΕΝΕ, ΟΤΙ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Ο ΓΕΛΟΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΜΕΤΙΚΟΣ ΧΙΟΣ; ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Η ΖΩΗ, ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΑΠΙΛΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΕΡΒΙΡΕΙΣ

.

Τον Καμπουράκη τον έχω δει καναδυό φορές στα παράθυρα των ειδήσεων του Ρέγκα Τσάνελε. Μού δίνει την εντύπωση ότι τον βάζουν εκεί να παίζει κάθε φορά κι από έναν διατεταγμένο ΡΌΛΟ, να φωνάζει -κυριολεκτικά- για πράγματα που δεν πιστεύει, έτσι για να υπάρχει αντίλογος στα παράθυρα, και για να χαϊδεύονται κάποια αυτιά που πρέπει να χαϊδευτούν. Αν όσα είπε για την Ζαχοπουλιάδα είναι αλήθεια (κι ας τα αρνιέται τώρα), ας επιληφθεί ο Εισαγγελέας. Αν δεν είναι, τότε ο άνθρωπος είναι απίστευτα ξεφτίλας, και να τον χαίρεται ο ΔΟΛ.

Τον Χϊο των απογευματινών κατιναριών δεν θέλω ούτε να τον ξέρω.

Δεν με αφορούν, κύριε, ούτε αυτοί, ούτε ο Θέμος με τους Μάκηδες και τους Νίκους και το Λάκη.

Με αφορούν τα παιδάκια που είδα σήμερα πρωί-πρωί να πηγαίνουν στο σχολείο, τυλιγμένα καλά στα μπουφανάκια τους, με τη σάκα στον ώμο. Μόνα τους, τα περισσότερα. Με αφορούν τα αθώα ματάκια τους, το απονήρευτό τους βλέμμα, η λαχτάρα τους ν' ανακαλύψουν τον κόσμο - όχι τον ΔΙΚΟ σου κόσμο, αλήτη δημοσιογράφε, αλήταρά πολιτικέ.

Με αφορά η αγωνία των γονιών τους να μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, να τους δώσουν εφόδια για τη ζωή, να τα προστατέψουν από ΕΣΈΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΡΑ ΣΟΥ.

Με αφορά το αδιέξοδο των νέων παιδιών, που αντιμετωπίζουν από τη μια την εκμετάλλευση και την απαξίωση της αξιοπρέπειάς τους κι από την άλλη το φάσμα της ανεργίας.

Με αφορά η αγωνία του υπαλλήλου να κρατηθεί στη δουλειά του, να τα βγάλει πέρα με το μισθό του, ν' αναθρέψει τα παιδιά του, να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Με αφορά η αγωνία του επαγγελματία και του μικροεπιχειρηματία να τα βγάλει πέρα με την οικονομική δυσπραγία και με το ΙΚΑ και με την Εφορία.

Με αφορά η αγωνία του συνταξιούχου να επιβιώσει με την πενιχρή του σύνταξη, να μπορέσει να δει έναν γιατρό όταν τον χρειάζεται, και όχι τρεις μήνες μετά, να μπορέσει να χειρουργηθεί όταν πρέπει, και όχι όταν θα έχει εξασφαλίσει το φακελάκι της Δημόσιας Ανθυγείας.

Με αφορά η ΖΩΗ, και όχι Ο ΣΙΧΑΜΕΡΟΣ ΣΟΥ ΕΙΚΟΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΚΑΘΑΡΜΑ.
.

23 Ιαν 2008

ΕΣΥ, ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΩ; ΛΕΓΕ ΓΡΗΓΟΡΑ!


Κάπου διάβασα ότι οι άνθρωποι που ξέρουν πραγματικά τί θέλουν, είναι ελάχιστοι, ενώ εκείνοι που νομίζουν πως ξέρουν τί θέλουν ΟΙ ΆΛΛΟΙ είναι αμέτρητοι. Σοφότατο, νομίζω.

Καλό βράδυ
Σ;0)


Η ΝΟΣΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΤΟΥ ΚΙΝΕΖΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΛΗ ΠΟ (701-762 μ.Χ.)



στον ποιητή Ντου Φου (Du Fu)



Βρε βρε! Τί ζητάς εσύ εδώ, στην κορυφή του όρους Φαν-Κυό

Μ' ένα τεράστιο καπέλο,
στον ήλιο του μεσημεριού

Και τί αδύνατος που είσαι!

θα υποφέρεις, πάλι, από ποίηση.



Λη Πο
.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ


Ένα βράδυ με Πανσέληνο στον Ποταμό Γιανγκ-Τσε, ο Λή Πό κοίταζε το φεγγάρι, και το λαχταρούσε τόσο πολύ, που βούτηξε στα παγωμένα νερά του ποταμού για ν' αγκαλιάσει το είδωλό του. Και προσπαθώντας να το κλείσει στην αγκαλιά του, πνίγηκε.



Li Po (701-762 μ.Χ.): Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Κινέζους ποιητές όλων των εποχών.
.

22 Ιαν 2008

ΤΟ ΣΒΗΣΜΕΝΟ Σ'ΑΓΑΠΩ


Σ' αγαπώ, καλή τύχη

(Θεσσαλονίκη, όδός Ερμού)