ΤΟ ΜΠΑΛΚόΝΙ ΜΕ ΤΑ ΣύΝΝΕΦΑ

.

ΤΟ ΜΠΑΛΚόΝΙ ΜΕ ΤΑ ΣύΝΝΕΦΑ

Κατέβηκε από τα Σύννεφα με μια βαλίτσα στο χέρι, και βρέθηκε σ’ έναν Ξένο τόπο, Ξένος μεταξύ Ξένων.

Ο Ξένος τόπος είχε το άρωμα της βροχής και του κρασιού. Τα Σύννεφα έρχονταν από τον γείτονα Ωκεανό, κι όλο έβρεχαν, κι έβρεχαν, κι έβρεχαν, εκείνες τις πρώτες μέρες, εκεί στο μεγάλο Λιμάνι, στο βάθος του ποταμόκολπου, του περιτριγυρισμένου από απέραντους αμπελώνες. Ακόμα κι όταν δεν έβρεχε, μυριάδες Σύννεφα περνούσαν πάνω από την Πόλη, με την ίδια πάντα κατεύθυνση, από τον Ωκεανό προς την ενδοχώρα, και πάντα βιαστικά, λες και τα περίμεναν επειγόντως κάπου αλλού, για κάτι εξαιρετικά σημαντικό, και δεν έπρεπε στιγμή να καθυστερήσουν.

Πάνω ήταν τα Σύννεφα, κάτω οι συννεφιασμένοι άνθρωποι. «Πες σ’ έναν άλλο Ξένο να σε πάει στη Γραμματεία για τις διατυπώσεις, είναι μακριά και δεν έχει συγκοινωνία», είπε η Υπεύθυνη Ξένων. Αλλά Ξένος με Ξένο είναι Ξένος. Περπάτησε ώρες, και πήγε μόνος του.

Το πρωί που ξεκινούσε για τη δουλειά ήταν Νύχτα. Το βραδάκι που επέστρεφε, ήταν πάλι Νύχτα. Το βορεινό παραθυράκι του μικρού του δωματίου φωτίζονταν κάπως μόνο τα Σαββατοκύριακα, όπως κι η ζωή του… Μόνο τα Σαββατοκύριακα μπορούσε να βγει έξω και να δει λίγο Ήλιο, αν φυσικά δεν έβρεχε. Ήταν όμως άραγε αυτός ο χλωμός ήλιος, ο ίδιος, ο δικός του ο Ήλιος, ο Αγαπημένος Ήλιος της πατρίδας; Αδύνατον.

Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας αγόρασε ένα μπλε ποδήλατο. Μ’ αυτό έκανε τεράστιες βόλτες στην απλωμένη Πόλη, κάθε Κυριακή που τα Σύννεφα δεν έβρεχαν. Όλη μέρα. Χάζευε τους Ξένους δρόμους, τα Ξένα σπίτια, τους Ξένους ανθρώπους, τα Ξένα Σύννεφα. Στην πατρίδα τα Σύννεφα τεμπέλιαζαν στο ύψος του ορίζοντα, και συνήθως έμοιαζαν σχεδόν ακίνητα. Τα Ξένα Σύννεφα ταξίδευαν πολύ ψηλά στον ουρανό, περνούσαν και χάνονταν βιαστικά βιαστικά, αλλάζοντας συνέχεια σχήματα. Έρχονταν από την κοντινή Θάλασσα, την απέραντη, κι άγνωστη. Σχεδόν την άκουγε τα βράδια να λυσσομανάει, εκεί στον κοντινό ορίζοντα, να τον καλεί, σε μια γλώσσα Ξένη. Κι η δική του μικρή αγαπημένη Θάλασσα, ήταν τόσο μακρινή…

Στο τέλος του πρώτου μήνα αγόρασε ένα μπλε αυτοκίνητο. Για να πηγαίνει στη Θάλασσα. Περπάτησε όλο λαχτάρα ανάμέσα στα ψηλά πεύκα και τους αμμόλοφους, και βούτηξε με πείσμα στα παγωμένα κι απειλητικά νερά. Ένα άγριο κύμα τον ρούφηξε και τον χτύπησε στον πάτο, παραλίγο να μην ξαναβγεί. Δεν ξαναπήγε. Τόσο Ξένη, εκείνη η θάλασσα.

Τον έπνιγε το θλιβερό δωματιάκι του Ξενοδοχείου. Μια μέρα είδε ένα ενοικιαστήριο. Ψηλά, σε διψήφιο όροφο. Κοντά στα Σύννεφα. Μετακόμισε εκεί, κι από κει πάνω έβλεπε πιά τους ανθρώπους και τα σπίτια και τ’ αυτοκίνητα από ψηλά. Τα Σύννεφα δεν ήταν πιά απόμακρα, από το μικρό ψηλό μπαλκόνι άπλωνες το χέρι σου, και τ’ άγγιζες.

Σιγά σιγά ούτε η Πόλη τού φαινόταν πιά τόσο Ξένη. Από την ώρα που μετακόμισε στα Σύννεφα, δεν ένιωθε πιά Ξένος. Ήταν φυσικό. Δεν κατοικούσε πιά στην Ξένη Πόλη. Είχε επιστρέψει στα Σύννεφα. Είχε ένα δικό του μπαλκόνι στα Σύννεφα!

Στα Σύννεφα, που τον κουβάλησαν εκεί. Στα Σύννεφα, που περνούσαν βιαστικά από μπροστά του. Στα Σύννεφα, που θα τον έπαιρναν μια μέρα και θα τον γύριζαν πίσω. Στον Ήλιο.