ΤΟ ΜΑύΡΟ ΒΟΥΝό (μέρος 3ο και τελευταίο)

.

Πριν προχωρήσετε, διαβάστε το πρώτο μέρος και το δεύτερο μέρος.


Το τελευταίο τμήμα του μονοπατιού ήταν στενό, χωρίς λιθόστρωτο. Ανηφόριζε απότομα από την πίσω πλευρά του λόφου, μακριά από το γκρεμό, και σε όλο του το μήκος λυσσομανούσε ένας άγριος άνεμος. Το ουρλιαχτό του Ανέμου λες και συνομιλούσε μ' εκείνο των ψαλμών, που είχαν ξαναπάρει τον αρχικό τους ρυθμό, αλλά με μεγαλύτερη τώρα ένταση. Η μακριά πομπή δεν άργησε να φτάσει σ’ένα ακόμα πλάτωμα, ακριβώς στην κορυφή, όπου ήταν χτισμένο ένα ακόμη εκκλησάκι.

Ο άγριος άνεμος λυσσομανούσε ολόγυρα ακόμα πιο έντονα, λες κι είχε κορυφωθεί κι αυτός, μαζί με το υψόμετρο. Στο μικρό προαύλιο της απόμακρης εκκλησιάς, που έμοιαζε ακόμα πιο ανίερη από εκείνη στους πρόποδες του Μαύρου Βουνού, ολόκληρη η Συνοδεία παρατάχτηκε σε κύκλο. Οι μεταφορείς του τον έστησαν όρθιο, υποβαστάζοντάς τον.

Ανίκανος να μιλήσει ή να κάνει την παραμικρή κίνηση, είδε με τρόμο στο κέντρο του κύκλου, στο βοτσαλόστρωτο έδαφος, να λάμπει μια μεγάλη κατάμαυρη Πεντάλφα, σχηματισμένη από μαύρες βασαλτικές πέτρες, που φωταύγαζαν με το ίδιο παράλογο μαύρο φως των μαύρων κεριών. Ένας από τους μαυροφορεμένους (παρατήρησε με έκπληξη ότι ο χιτώνας του ήταν διακοσμημένος με πολύπλοκα αλλά αναγνωρίσιμα σχέδια, κυρίως τρίαινες και κυμάτια) τοποθετήθηκε στην κορυφή της σατανικής Πεντάλφας. Ακριβώς δίπλα του στάθηκε ένα από τα ψαρόμορφα πλάσματα. Ο μαυροντυμένος άρχισε ν’ απαγγέλει κάτι σαν επίκληση, βγάζοντας ακατανόητους ήχους και κραυγές, εναλλάξ με τον αρχηγό των ψαρανθρώπων, που τον συνόδευε με μια αηδιαστική αντιφώνηση σε μιαν απαίσια άγνωστη γλώσσα, γεμάτη λαρυγγικούς φθόγγους :

-Ιαί! Ιαταταί!

-Ιά! Ιά! Χαστούρ!

-Ιαί! Βαβαί! Παππαί! Ιαταταί!

-Χαστούρ κφχ’ αγιάκγχ ‘βούλγκτμμμμ, βουγκτχλαλγκνν, βολύγκτχμμμμ!

-Αιέ! Αιέ! Ταιττααιέ!

-Άι! Άι! Χαστούρ!

Ξαφνικά ο Άνεμος (που ήταν ήδη αρκετά δυνατός) άρχισε να φυσάει τρελλά προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν να συμμετείχε κι εκείνος στην κλιμάκωση της ανόσιας τελετής. Ολόγυρα από την Πεντάλφα, οι εκστασιασμένοι θεατές άρχισαν να ψάλλουν όλοι μαζί τα λόγια που μόλις είχε εκφωνήσει ο Αρχιερέας και το πλάσμα-Αρχιψαράνθρωπος, ενώ οι βαστάζοι ξάπλωναν τον αιχμάλωτο ανάσκελα στο εσωτερικό της Μαύρης Πεντάλφας, ολόγυμνο, με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά, από ένα του άκρο σε κάθε μυτερή γωνία.

Το τερατώδες Αστέρι από Μαύρο Φως έλαμπε τώρα εκτυφλωτικά γύρω του. Με τρόμο ένιωσε το ονειρικό του κορμί να φλέγεται από μαύρη φωτιά, και να διαλύεται σε τρομοκρατημένα άυλα μόρια. Με μια συνθηματική κίνηση του Αρχιερέα όλοι οι παριστάμενοι όρμηξαν ταυτόχρονα επάνω του, με γαμψά νύχια και μικρά μαύρα βασαλτικά μαχαίρια, κομματιάζοντας μανιασμένα την αιώνια ψυχή του. Ο άνεμος είχε λυσσάξει να φυσά, απ’ όλες τις κατευθύνσεις, στροβιλιζόμενος και περιδινιζόμενος, ψέλνοντας, λες, στον ίδιο σκοπό, που εκστασιασμένοι επαναλάμβαναν οι Σκοτεινοί, στο αποκορύφωμα της φρικτής τους τελετής.

.........................

Η αστυνομία τον βρήκε ολόγυμνο και παγωμένο πάνω στο κρεβάτι, με τα χέρια και τα πόδια απλωμένα, και με μια έκφραση ανείπωτου Τρόμου στο πρόσωπο. Η πόρτα στο βάθος του δωματίου ήταν κλειστή και κλειδαμπαρωμένη, όπως πάντα, και κανείς δε διανοήθηκε να την ανοίξει. Μια έντονη μυρωδιά χαλασμένου ψαριού πλανιόταν στο δωμάτιο. Η τοξικολογική εξέταση δεν έδειξε καμμία γνωστή τοξική ουσία. Ο ιατροδικαστής έγραψε στο πόρισμά του πως πέθανε μέσα στον Ύπνο του από καρδιακή ανακοπή, πράγμα παράξενο, μια που δεν είχε κανένα παθολογικό ιστορικό.

Έτσι γιόρτασαν οι πιστοί του Τιτάνα Ποσειδώνα, του Παντοδύναμου Θεού των Θαλασσών, την προσωρινή, επισφαλή κι ανίερη Του συμφιλίωση  με τον Άρχοντα του Αιθέρα, τον Χαστούρ τον Ακατανόμαστο, τον Μέγα Παλαιό, εκείνο το βράδυ, στην πανάρχαια Οία. Εκείνο το βράδυ με τη Νέα Σελήνη, και με τον αστερισμό του Ωρίωνα στην Ανατολή. Εκείνο το βράδυ, που πρωτοφανείς θυελλώδεις άνεμοι- ανεξήγητοι για τους Μετεωρολόγους- κράτησαν τα καράβια δεμένα, σε όλα τα λιμάνια του κεντρικού Αιγαίου. Εκείνο το βράδυ, που οι σεισμογράφοι κατέγραψαν μιαν ισχυρή σεισμική δόνηση με μεγάλο εστιακό βάθος, ακριβώς τα Μεσάνυχτα, με επίκεντρο το νησάκι Νέα Καμένη, στο κέντρο ακριβώς της ηφαιστειακής καλδέρας της Σαντορίνης, που κάποτε την έλεγαν Θήρα, κι ακόμα παλιότερα, σε καιρούς ξεχασμένους, όταν η Ανθρωπότητα ήταν ακόμα νέα, Ατλαντίδα...

Παρακαλώ ενημερώστε με αν θέλετε να το αναδημοσιεύσετε
email επικοινωνίας: miltiadis_s at yahoo.gr

Άποψη της Οίας. Στο βάθος, το Μαύρο Βουνό ή Μαυροβούνι.
.