ΑΕΡΟΠΟΥέΡΤΟ ΛάΣ ΑΜέΡΙΚΑΣ

H πραγματικότητα είναι πιο παράξενη κι από την πιο ζωηρή φαντασία. «Θα στο πω με δικά σου λόγια, Νίκη: "Δεν υπάρχει!" Αφού χτες το βράδυ δεν μ’ έφαγαν τα Καϋμάν (μικροί αλιγάτορες της Αμερικής), δε θα πεθάνω ποτέ!».

Η μέρα στην κατασκήνωση ξεκίνησε ανέμελα, με το συνηθισμένο ξύπνημα στις τρεις τα ξημερώματα (λόγω τζετ λάγκ, ελικοπτέρων, κοκοριών, ροχαλητών, κινητών, κουνουπιών και άλλων δεινών), αλλά αυτήν τη φορά ακολούθησε η σταδιακή προετοιμασία για την έξοδο από την μαρτυρική Αϊτή. Μόνο που η έξοδος άρχισε σταδιακά να στραβώνει- ο καλόκαρδος αλλά εντελώς αναξιόπιστος Πέδρο ο Δομηνικανός και ο επίσης καλόκαρδος και εξίσου αναξιόπιστος Ζοζέ ο Γάλλος συνεργάστηκαν ώστε να χάσω και τα δύο κονβόυ των Δομηνικανών και η τύχη μου να εξαρτάται πιά από τα κέφια μιάς στρίγγλας Κινέζας κι από το (μη) επιτυχές φόρτωμα ενός χαλασμένου ασθενοφόρου σ’ ένα κοντέινερ. Ώσπου τελικά πήρα την τύχη μου στα χέρια μου, λίγο πριν νυχτώσει, και έκανα ωτοστόπ απελπισίας στο σωστό (ευτυχώς) καμιόνι, με οδηγό τον Ρικάρντο τον νταλικιέρη. Η γυναίκα του είναι γιατρός και τελειώνει τη Νεφρολογία στο Σαντιάγο Ντε Λος Καμπαλλέρος, ενώ ο ίδιος έχει δύο βασικά ελαττώματα: του αρέσει το κρύο (με πάγωσε με το αιρ κοντίσιον στο φουλ) και η δυνατή μουσική (κάτι ηχεία νάααα, με το συμπάθειο).

Ξεκινήσαμε λίγο πριν σκοτεινιάσει από το Σονάπι και κάναμε ώρες να βγούμε από το Πόρ Ω Πρένς. Η πρώτη (και τελευταία μου) νυχτερινή εμπειρία από την πόλη ήταν εντυπωσιακή, με τον ατέλειωτο κόσμο να τριγυρνά  ανάμεσα στα φεγγαρόλουστα ερείπια, τα μισογκρεμισμένα και τα στεκούμενα, με τους μικροπωλητές με τα κεράκια στα σαν-πεζοδρόμια και με τα γνωστά πολύχρωμα φορτηγάκια ν’ ανάβουν τα πολύχρωμα φωτάκια τους και να δημιουργούν όλοι μαζί, πεζοί και φορτηγάκια και νταλίκες, ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα, απ΄ όλες τις μπάντες.

Η εντυπωσιακή τροπική πανσέληνος (πιο κοντινή, πιο φωτεινή) μας κρατούσε συντροφιά σε όλο το ταξίδι. Η διάβαση των συνόρων γύρω στα μεσάνυχτα ήταν άλλη μια συγκλονιστική εμπειρία: από την Αιτή του σεισμού, των ερειπίων, του πόνου, της ασύλληπτης φτώχειας, της έλλειψης ηλεκτρικού δικτύου, πεζοδρομίων και υποδομών, επέστρεψα στην επίσης φτωχή αλλά σαφώς πιό εκσυγχρονισμένη Δομηνικανή Δημοκρατία. Η άφιξη όμως στα περίχωρα του Σάντο Ντομίνγκο στις τρεις τα ξημερώματα, ήταν τραγική. Ό άνθρωπος (ο νταλικιέρης) έπρεπε να συνεχίσει για το Σαντιάγο Ντε Λος Καμπαλλέρος, κι εγώ δεν είχα πουθενά να πάω… σταματήσαμε σε μια πλατεία στη μέση του τίποτα, με πουτάνες, μαφιόζους, διεφθαρμένους (σύμφωνα με τον Ρικάρντο το νταλικιέρη) αστυνομικούς, και διάφορους άλλους πυροβολημένους και ξενύχτηδες, και ξενοδοχείο πουθενά στον ορίζοντα, μόνο κάτι πολύ ύποπτα μοτέλ με τις πόρτες των δωματίων στον αέρα. Εδώ μπήκε στο παιχνίδι ο Ραμόν, ο φίλος από το Σονάπι, που κατέφθασε ο κακομοίρης μόλις τού τηλεφώνησα και ξεκινήσαμε μαζί μιαν απελπισμένη τρίωρη αναζήτηση ξενοδοχείου, στον φρακαρισμένο λόγω Αιτής Δομήνικο. Μετά από απλησίαστες σουίτες, άθλια δωμάτια με εντυπωσιακές συλλογές εξωτικών εντόμων και μπουρδελοξενοδοχεία δύο και τεσσάρων ωρών, αποφάσισα να δώσω 109 ευρώ και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Μόλις μπήκα στο δωμάτιο γέμισα τη μπανιέρα με καυτό νερό και έκανα μιαν υπέροχη θερμοθεραπεία, ως αντίδοτο στο ξεπάγιασμα που έφαγα στη νταλίκα.

Κοιμήθηκα όντως τέσσερις πέντε ώρες "σαν άνθρωπος", πρώτη φορά μετά από πολλές μέρες, και ξύπνησα σχετικά ξεκούραστος. Ήρθαν κι ο Ραμόν με την Κέυ και ξεκινήσαμε τον τουρισμό από την παλιά πόλη, την Πιάτσα Ντε Σπάνια, με το πρώτο σπίτι του Κολόμβου, τον πρώτο καθεδρικό ναό των Αμερικών, το πρώτο κάστρο των κονκισταδόρων και τον πρώτο μου καφέ της επιστροφής. Μετά φύγαμε επειγόντως για την Μπόκα Τσίκα, την πλησιέστερη στο (παραθαλάσσιο)  αεροδρόμιο πλαζ, όπου τρισευτυχισμένος δοκίμασα φρέσκο ζαχαροκάλαμο και βούτηξα για μονοψήφια λεπτά στα ζεστά νερά της Καραϊβικής…

Στο αεροδρόμιο Λας Αμέρικας παίχτηκε η προτελευταία πράξη της επιστροφής, με Wi-Fi, μια φρουτοσαλάτα πεπόνι- ανανά, και μια κόκα λάιτ. Πολιτισμός.... (;;;)

Aeropuerto “Las Americas”, Santo Domingo

30-1-2010

.