ΓΙΑΠί ΕΤώΝ 182 : ΕΛΛάΣ, ΥΠΑΝάΠΤΥΚΤΗ ΧώΡΑ

Κάθε σώφρων άνθρωπος βιάζεται να ολοκληρώσει και να εξοπλίσει το σπίτι του για να το κατοικήσει με άνεση. Κάθε σώφρων επιχειρηματίας βιάζεται να οργανώσει αποτελεσματικά την επιχείρησή του για να τη λειτουργήσει εύρυθμα και με κέρδος. Εκατόν ογδόντα δύο χρόνια τώρα όμως, κανείς δεν νοιάστηκε αληθινά να προικίσει με τα στοιχειώδη την Πατρίδα μας, την Ελλάδα, το Ελληνικό Κράτος,  γι’ αυτό και παραμένει γιαπί:

* Γιαπί ως προς το Πολίτευμα. Από τις Εθνοσυνελεύσεις των προεστών και τη δολοφονία του Καποδίστρια, από την εξάρτηση από τις Δυνάμεις και την ξενοδουλεία, κάτω από ξενόφερτες μοναρχίες, περνώντας κι από κάμποσες δικτατορίες – φωτισμένες (Βενιζέλος) και μη, φτάσαμε στην αμφιλεγόμενη Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Η Δημοκρατία μας όμως απέχει πάρα πολύ από την αληθινή Δημοκρατία, γιατί πάσχει από αλλοίωση της βούλησης του Δήμου (καλπονοθευτικά «πλειοψηφικά» εκλογικά συστήματα), από απροκάλυπτη συναλλαγή Αντιπροσώπων – εκλογικού σώματος (ρουσφέτι και Πάσης Ελλάδος), από σεσημασμένη διαπλοκή της Εξουσίας και των οικονομικών συμφερόντων, από ευρείας έκτασης αποχή, τόσο από τις Εκλογές όσο και από το Πολιτικό Γίγνεσθαι, κι από μείζον έλλειμα Παιδείας της κοινωνίας. Όλα αυτά μαζί έχουν ως αποτέλεσμα να στέλνονται στη Βουλή όχι οι Άριστοι, αλλά οι αρεστοί (ποιών;), εξευτελίζοντας τη Δημοκρατία.

* Γιαπί ως προς το Νόμο. Η καπηλεία της Νομοθετικής Εξουσίας (Βουλή) από την Εκτελεστική Εξουσία (Κυβέρνηση- κυβερνόν Κόμμα) αφαιρεί τη "βούληση" από τους Βουλευτές (τους "αρεστούς", μην το ξεχνάμε), και τους υποβιβάζει σε πρόβατα που ψηφίζουν με κλειστά μάτια ό,τι τους πει το Κόμμα, πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουν καν τι ψηφίζουν. Το διαχρονικό αποτέλεσμα είναι η Νομολογία του Ελληνικού Κράτους: ατελής, ασυνάρτητη, συχνά μαξιμαλιστική και πρακτικά ανεφάρμοστη, προσωπολάγνα και συντεχνιολάγνα κατ’ επιταγήν, διάτρητη από «πονηρές» διατάξεις, και τελικά παταγωδώς αναποτελεσματική ως νομικό πλαίσιο ενός Κράτους Δικαίου.

* Γιαπί ως προς τη Δικαιοσύνη: η καπηλεία ΚΑΙ της Δικαστικής Εξουσίας από την Εκτελεστική Εξουσία, με τον διορισμό των Ανώτατων Δικαστικών από την εκάστοτε Κυβέρνηση, σε συνδυασμό με το στρεβλό νομικό πλαίσιο, προάγουν την αναξιοκρατία και τη διαφθορά στη Δικαιοσύνη, οδηγώντας τα παραδικαστικά κυκλώματα στο θρίαμβο και το δικαστικό σύστημα σε αδιέξοδο. Αποτέλεσμα οι κακοδικίες, οι Υψηλές ασυλίες, οι μεγάλες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, και  η απαξίωση της ελληνικής Δικαιοσύνης στη συνείδηση των πολλών.

* Γιαπί ως προς το Ασφαλιστικό Σύστημα: οι ανεπτυγμένες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος, έχουν ένα ασφαλιστικό ταμείο. ΈΝΑ κι μόνο. Εμείς καταφέραμε εν έτει 2008 να περιορίσουμε τα 155 (!!!) μας ταμεία σε 13, και τώρα «συζητάμε» πάλι με κραυγές και υστερίες να τα κάνουμε 3- το 3000 μπορεί και να φτάσουμε ως το ένα… Όμως, παρά τη συνεχή αναταραχή στο Ασφαλιστικό, παρά τις υψηλότατες αφαλιστικές εισφορές που καταβάλλουν οι – όσοι - συνεπείς εργοδότες και εργαζόμενοι, η εισφοροδιαφυγή, η διαφθορά (σκάνδαλο Κοσκωτά, δομημένα ομόλογα), η παταγώδης αναποτελεσματικότητα στη διαχείριση των οικονομικών των ταμείων και η γραφειοκρατία είναι τέτοιες, που τα Ασφαλιστικά Ταμεία βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση, οι συντάξεις των Ελλήνων είναι από τις χαμηλότερες της ΕΕ, παρ’ ότι επιδοτούνται άγρια από τον Κρατικό Προϋπολογισμό (ως δεν θα όφειλαν), και το συνταξιοδοτικό σύστημα τελεί υπό κατάρρευση… Για να μη μιλήσουμε για το άλλο σκέλος της Πρόνοιας, την υγειονομική περίθαλψη των Ελλήνων:

* Γιαπί ως προς τη Δημόσια «Δωρεάν» Υγεία: μετά από μεγάλες υποσχέσεις, αλλαγές επί αλλαγών, και μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων, φτάσαμε σήμερα σ’ ένα διάτρητο από παντού ΕΣΥ, με χιλιάδες τρωκτικά (διαφόρων μεγεθών) ν’ αλωνίζουν μέσα του και τριγύρω, στον ιδιωτικό τομέα…

* Γιαπί ως προς την Δημόσια «Δωρεάν» Παιδεία: όταν η συζήτηση για την Παιδεία εξαντλείται στο Πανεπιστημιακό Άσυλο και στα Ιδιωτικά ΑΕΙ, προβλήματα που όλες οι ανεπτυγμένες χώρες τα έχουν λύσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ή δεν τα είχαν ποτέ, όταν τα Πανεπιστήμια είναι άντρα φαυλοκρατίας και οικογενειοκρατίας και (σχεδόν) κανείς δεν νοιάζεται, τότε στα άθλια Δημόσια Σχολεία τρομαγμένοι, συμβιβασμένοι, αδιάφοροι ή/και αμόρφωτοι εκπαιδευτικοί παράγουν τις χειρότερες νέες γενιές Πολιτών όλων των εποχών…

* Γιαπί ως προς τη Χωροταξία: Η Χωροταξία αποτελεί εμπόρευμα προς διαπραγμάτευση με τα κατά τόπους μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Από τη άλλη, οι μόνες περιοχές της χώρας που έχουν ολοκληρωμένο Κτηματολόγιο είναι τα Επτάνησα (κληρονομιά από τους Άγγλους, 1889) και τα Δωδεκάνησα (κληρονομιά από τους Ιταλούς, 1944). Στο υπόλοιπο Χωραμπάχαλο ακόμα τρίβουν… Το αποτέλεσμα είναι να συζητάμε ακόμα, εν έτει 2010, για καταπατήσεις, για δασικούς εμπρησμούς και πυρκαγιές, για οικοπεδοφάγους, για αυθαίρετα, για νομιμοποιήσεις παρανομιών, για παρανομίες Πολεοδομιών, έως και Υπουργών (εξοχικά Μαγγίνα, Σουφλιά…).

* Γιαπί ως προς το φορολογικό σύστημα: Κοντεύω να γεράσω ακούγοντας για την διαβόητη «πάταξη» της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς στην είσπραξη των Δημόσιων Εσόδων. Πάνε κι έρχονται οι τροπολογίες και τα νομοσχέδια, τα «μέτρα», τα «αντίμετρα», τα τεκμήρια, οι δηλώσεις, οι ξαναδηλώσεις, τα έντυπα, οι πολύπλοκοι κανονισμοί και κώδικες, οι έκτακτες εισφορές, οι νέοι φόροι, οι σάκοι με τις αποδείξεις, ενώ στο μεταξύ αλωνίζουν ολόγυρα οι φοροδιαφεύγοντες, τα λαδώματα, οι εκβιασμοί, οι υψηλές προστασίες…

* Γιαπί ως προς το οδικό δίκτυο και την οδική ασφάλεια: Από το 1985 που ο Αντρέας μίλησε για "μετατροπή των Εθνικών Οδών σε Αυτοκινητοδρόμους", φτάσαμε το 2010 να αρκεί η πτώση μερικών βράχων στα Τέμπη για να κοπεί η Ελλάδα στα δύο… Εντάξει, ολοκληρώθηκαν η Εγνατία Οδός και η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η Πάτρα όμως ακόμα συνδέεται με την Αθήνα με τον πιο επικίνδυνο δρόμο της Ευρώπης, ενώ τα Τέμπη (προ βράχων), ο Πλαταμώνας, ο Μαλιακός είναι ακόμα οι δολοφόνοι που πάντα ήταν, κακοτεχνίες παραμονεύουν παντού, κι εξακολουθεί να μην υπάρχει έστω και στοιχειώδης συνείδηση ευθύνης στους οδηγούς, με αποτέλεσμα εκατοντάδες άνθρωποι να πεθαίνουν κάθε χρόνο στους δρόμους.

Όλα αυτά μαζί κάνουν την Πατρίδα μας ένα διάτρητο, απωθητικό, βρώμικο γιαπί, ένα γιαπί που μπάζει από παντού κρύο, αέρα, βροχή, υγρασία, σκόνη.

Όμως μια πατρίδα-γιαπί δεν μπορεί να προσφέρει την ευτυχία σ’ εμάς που την κατοικούμε, πολύ περισσότερο δε, δεν μπορεί να μάς εμπνεύσει την αγάπη και την αφοσίωση, ό,τι και να λένε στις δήθεν πατριωτικές τους κορώνες οι λογής-λογής πατριδοκάπηλοι.

Μια πατρίδα-γιαπί προκαλεί συνεχείς απογοητεύσεις, και συσσωρευμένο θυμό, που οδηγούν τους (όσους) ευσυνείδητους Πολίτες είτε στην εκπόρνευση του συμβιβασμού, ή στην παραίτηση και στη δυστυχία- και τη χώρα ακόμα πιο πίσω…