η ΠρώΤΗ ΦΟΡά

.

…έρημο προαύλιο σχολείου, ανοιξιάτικο απόγευμα… η ατμόσφαιρα είναι γλυκιά, αρωματισμένη και δροσερή… το κουδούνι έχει χτυπήσει από ώρα,  όλοι έχουν μπει στις τάξεις… καθώς Εκείνη βγαίνει αργοπορημένη για τη γυμναστική, μ’ ένα λεπτό μακώ, που αφήνει να διαγράφονται το ανεπτυγμένο της στήθος και οι θηλές της, οι δυό τους διασταυρώνονται… τα σγουρά ξανθά της μαλλιά συναντούν τον απαλό άνεμο, τα γαλανά της μάτια συναντούν τα μάτια του αγοριού… τού χαμογελά…

…φωτισμένες βιτρίνες κατά μήκος  σκοτεινού, λερού δρόμου… μέσα, λουσμένες σε κοκκινωπές ανταύγειες, ημίγυμνες γυναίκες μασούν τσίχλα, μιλούν στο τηλέφωνο, πλέκουν, διαβάζουν- κάποιες λείπουν, σίγουρα θα εργάζονται, πίσω από τις βαριές κουρτίνες… θέλει να φύγει τρέχοντας… μα πρέπει σήμερα, σήμερα οπωσδήποτε… σήμερα κλείνει τα είκοσι…

…περπατούν στο ηλιόλουστο πάρκο, κι είναι πιασμένοι χέρι χέρι… είναι δεκάξι χρονών, κι είναι άφθαρτοι, αιώνιοι, αθάνατοι- δεν είναι παρά δυό τυχαίοι έφηβοι, μα αγαπιούνται…αν η Ευτυχία ήταν τόπος, θα ήταν αυτό εδώ το παρκάκι… κι αν όλος ο Χρόνος συμπυκνώνονταν σε μία και μόνο στιγμή, θα ήταν αυτή εδώ…

…σπρώχνει την πόρτα… η καρδιά του χτυπά δυνατά… «σε διάλεξα γιατί ήσουν η πιο όμορφη»… «Ναταλί»… ψεύτικο, σίγουρα… «κατέβασέ το αυτό», τού λέει, και δείχνει το εσώρουχό του…

…τής στέλνει πίσω  το ανθρωπάκι με την καρδούλα, μαζί μ’ ένα δακρύβρεχτο γράμμα… «θα ήμασταν για πάντα μαζί, θα παντρευόμασταν και θα κάναμε Μαρινάκια»… την φαντασιώνεται να το διαβάζει και να δακρύζει, ν’ αντιλαμβάνεται ξαφνικά πόσο εκείνος την αγαπά, πόσο τον αδίκησε… να μετανιώνει για την Προδοσία… να πέφτει για πάντα στην αγκαλιά του…

…μέσα στο σκληρό προφυλακτικό που τού φόρεσε, ο «ανδρισμός» του– έτσι τον έλεγαν σ’ εκείνα τα φτηνά βιβλιαράκια τσέπης – σφύζει και πάλλεται, ανεξάρτητα από την Ψυχή του, που σφίγγεται… εκείνη ξαπλώνει στο λερό καναπέ, κι ανοίγει τα πόδια, χωρίς καν να βγάλει τον δαντελένιο κορσέ… δεν προλαβαίνει, περιμένουν κι άλλοι πελάτες… πρέπει γρήγορα…

…την ψάχνει παντού, χρόνια… περνά κάτω από το σπίτι της, να δει αν το δωμάτιό της έχει φως… πηγαίνει όπου Εκείνη θα μπορούσε να είναι, την αναζητά… μα Εκείνη δεν θέλει να τον δει… δεν  απαντά στο τηλέφωνο, κι όταν διασταυρώνονται, τού φέρεται ψυχρά, είναι πολύ απορροφημένη από τους νέους της έρωτες, δεν προλαβαίνει ν’ ασχοληθεί μαζί του… ποτέ πιά.

…ξαναβγαίνει στους υγρούς, σκοτεινούς Δρόμους. Είναι πιά άντρας, θα έλεγαν τα φτηνά βιβλιαράκια τσέπης. Είναι ακόμα πιο δυστυχισμένος, θα έλεγε εκείνος

αν είχε κάποιον να τού το πει

.