ΦώΝΑΞέ Με "ΑΓάΠΗ"

Ξύπνησε κι Εκείνη ήταν δίπλα του. Στο κρεβάτι του, που είχε μείνει τόσα χρόνια άδειο, τ'  ολόγυμνο,  γνώριμο κορμί της- ανάσαινε απαλά καθώς κοιμόταν, όπως τότε. "Όνειρο θά 'ναι" σκέφτηκε. 

Ο πρωινός ήλιος είχε ήδη πλημμυρίσει το δωμάτιο, έτσι ξυπνούσαν πάντα τότε, δεν είχαν ανάγκη από ξυπνητήρι. Τότε. 

Εκείνη γύρισε, μέσα στον υπνοξύπνιο της, και τον αγκάλιασε. Αναστατώθηκε από την επαφή της απαλής θαλπωρής της. Αυτό ήταν κάθε φορά αρκετό για να ξεκινήσει ένας άγριος και παθιασμένος πρωινός έρωτας, τότε. Τώρα;

"Τί όμορφο όνειρο" σκέφτηκε, και άρχισε να τη φιλά και να τη χαιδεύει παντού. Εκείνη στην αρχή έκανε πως κοιμόταν, όπως πάντα, γρήγορα όμως άρχισε να συμμετέχει, ανταποδίδοντας τον Έρωτα. Κι όταν εκείνος εισχώρησε μέσα της, χόρευαν ήδη μαζί έναν ονειρικό χορό ηδονής, που γρήγορα κορυφώθηκε σ' έναν ταυτόχρονο αστραποβόλο οργασμό.

Μόλις συνήλθε από την έκσταση, σφιχταγκαλιασμένος ακόμα μαζί της, άρχισε να τρομάζει. Τί ζωντανό όνειρο ήταν αυτό; Λες και δεν είχαν ποτέ χωρίσει. Λες και δεν είχε πέντε χρόνια να τη δει. Πέντε χρόνια πόνου, μοναξιάς, εφήμερων, ανούσιων δεσμών, πέντε χρόνια αναπόλησης του μεγάλου τους, σπάνιου Έρωτα. Λες και Εκείνη ήταν και πάλι εδώ, στο κρεβάτι τους, στην αγκαλιά του. Λες και είχαν μόλις κάνει ονειρικό Έρωτα,  όπως κέθε φορά- ονειρικό, στην πραγματικότητα όμως. Όπως τότε.

"Καλημέρα Αγάπη μου", τού είπε. Όπως κάθε πρωί. Γύρισε και τον κοίταξε χαμογελαστή, με τα μεγάλα φωτεινά της μάτια. Μα τρόμαξε, συναντώντας το άδειο του βλέμμα. 

"Γιατί με κοιτάζεις έτσι παράξενα, αγάπη μου; Είσαι κατάχλωμος- τί έχεις, συμβαίνει τίποτα;"

"Όχι, αγάπη μου- τίποτα" τής απάντησε.

"Μόνο, να, σκεφτόμουν
αν σ' έχανα... 
θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ ξανά;"

photo by MHK_annai

.