ο ΘάΝΑΤΟΣ ΤΟυ ΠΟΙΗΤή ΤηΣ ΕΡήΜΟΥ

Όταν ο Ποιητής της Ερήμου αυτοκτόνησε, δεν άφησε σε κανέναν τίποτα- γιατί δεν είχε  ίποτα: ούτε δική του σκηνή, ούτε καμήλες, ούτε πρόβατα, ούτε αξιόλογα προσωπικά αντικείμενα. Το μόνο που άφησε ήταν ένα σύντομο γράμμα, που ένας ένας το διάβαζαν οι Φίλοι του, καθώς προσέρχονταν για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, από τα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα, απ' όλες τις Οάσεις της Ερήμου:

«Αγαπημένοι μου,

Σάς οφείλω μιαν εξήγηση για την επιλογή μου να βάλω τέλος στη ζωή μου.

Η Ζωή είναι  βάσανο για μας τους ποιητές της Ερήμου. Η Φύση, που άλλους τους συναρπάζει, εμάς μας προκαλεί φρίκη, με τον παραλογισμό της, με τη βία της, με την ασπλαχνία της. Η Δύναμη και το Χρήμα, που οι περισσότεροι τόσο θαυμάζουν, κάνοντας τα πάντα για να τα κερδίσουν, εμάς μας προκαλούν απέχθεια. Η Δόξα, που τόσοι και τόσοι την κυνηγούν, μας αφήνει αδιάφορους. Από την άλλη, οι Άνθρωποι δεν παύουν να μας πληγώνουν με τις ανθρώπινές τους αδυναμίες: παρόλο που οι αδυναμίες αυτές είναι απόλυτα αποδεκτές και κατανοητές, αυτό δεν τις κάνει λιγότερο επώδυνες. Τέλος, ο Σκοπός της Ζωής των περισσότερων, η Διαιώνιση του Εαυτού, προκαλεί φρίκη σ’ έναν ποιητή- πώς να φέρεις παιδιά σ’ αυτόν τον κόσμο της Δυστυχίας;

Η Αγάπη σας, αγαπημένοι μου, ήταν η μόνη αιτία που δεν έφυγα νωρίτερα. Μόνο η σκέψη της λύπης που θα σας προκαλούσε ο θάνατός μου, μόνο αυτή με απέτρεπε, τόσον καιρό.

Έρχεται όμως μια στιγμή που η ζυγαριά της Ύπαρξης γέρνει υπερβολικά προς τη Θλίψη, και η προσπάθεια να την ισοσκελίσεις καταντά υπεράνθρωπη. Κι εγώ, αγαπημένοι μου, δεν είμαι υπεράνθρωπος, είμαι απλά ένας ποιητής, δηλαδή ένας άνθρωπος που βλέπει με τα μάτια της Ψυχής.

Κι έτσι ήρθε η χαρμόσυνη ώρα να συναντήσω το Θάνατο- μη λυπάστε όμως για μένα!

Γιατί, τί είναι ο Θάνατος, αν όχι ο πιο γαλήνιος, ο πιο βαθύς, ο πιο γλυκός Ύπνος που μπορεί να υπάρξει; Και ο πιο οριστικός, βέβαια, αλλά τί σημασία- ποιός είναι Αιώνιος; Κανείς, και τίποτα.

Σάς παρακαλώ λοιπόν θερμά, μην κλάψετε για μένα, μη λυπηθείτε- να χαρείτε και να γιορτάσετε, που γλύτωσα από τον Πόνο και τα Βάσανα της καθημερινότητας, και βρήκα επιτέλους την Αιώνια Γαλήνη.

Το ξέρω πως θα σάς λείψω, και σάς ζητώ συγνώμη γι αυτό- κατανοήστε με, αν μπορείτε. Κι αν δεν μπορείτε, προσπαθήστε να με συγχωρήσετε.»

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του ποιητή. Κι ήταν τόσο γαλήνιο το πρόσωπό του, όπως στεκόταν ακίνητος... Φαινόταν τόσο ήρεμος, τόσο ευτυχισμένος, που όλοι στο βάθος ήξεραν πως είχε δίκιο.

Ακόμα κι εκείνοι που δεν τον κατάλαβαν… και δεν τον συγχώρεσαν.

Photo: "Desert Of My Loneliness"

.