ΤΡΕίΣ ΜΙΣέΣ ΑΛήΘΕΙΕΣ Κι έΝΑ ΨέΜΜΑ

.

«Κανείς μας δεν ξέρει τι τού ξημερώνει αύριο», επανέλαβε μέσα του ο Θανάσης. Αλήθεια.

Όμως εκείνος ήξερε. Για κείνον αύριο συγκεκριμένα ξημέρωνε η έναρξη ενός ακόμα κύκλου χημειοθεραπειών. Εκείνος ξαπλωμένος σ’ ένα αποστειρωμένο κρεβάτι νοσοκομείου, και πανάκριβα φονικά φάρμακα με εξωτικά ονόματα να τρέχουν στις φλέβες του κυνηγώντας τον Εισβολέα, το Άλιεν που κυκλοφορούσε στο αίμα και στα οστά του, σε μια τιτάνια μικροσκοπική μάχη για χάρη του κι ερήμην του, μια μάχη μυστική κι απελπισμένη, μια μάχη- μην το πεις, μην το πεις!- μια μάχη χαμένη.

Κανείς δεν ξέρει τι τού ξημερώνει αύριο, αλλά υπάρχουν και οι πιθανότητες, ρε φίλε, θύμωνε ο Θανάσης από μέσα του, και μη με κοροϊδεύεις εμένα, μην προσπαθείς να μού κρύψεις τον οίκτο σου, τον τρόμο σου, την ανομολόγητη χαρά σου που δεν είσαι στη θέση μου. Ξέρω. Πολεμώ, μά ξέρω.

Πολέμησε ο Θανάσης όλον αυτόν τον καιρό. Αν πολέμησε λέει…

Πολέμησε για χάρη των παιδιών του, πολέμησε για χάρη της γυναίκας του, πολέμησε για χάρη των τριανταεννιά του χρόνων. Θα πολεμούσε κι αύριο, στο τρισάθλιο νοσοκομείο με τους κουρασμένους γιατρούς και με τις αδιάφορες νοσοκόμες, στον οχτάκλινο θάλαμο των μελλοθάνατων φτωχών, με τους σοβάδες να φουσκώνουν επικίνδυνα στους τοίχους και στο λερό ταβάνι,  που αναγκαστικά θα παρατηρούσε όλες εκείνες τις ατέλειωτες ώρες της Χ/Θ.

Κάποτε κάποιος «Μεγάλος» είχε υποσχεθεί στο Θανάση πως θα τού έφερνε την Αλλαγή, πως οι Φτωχοί θ’ απολάμβαναν επιτέλους την Αξιοπρέπεια που δικαιούνταν στη Ζωή και στην Αρρώστια- κι ο Θανάσης τον είχε πιστέψει, αλήθεια, πόσο βαθιά και ειλικρινά τον είχε πιστέψει… Στη θέση όμως της Παιδείας, της Υγείας και της Δικαιοσύνης ήρθαν η αναξιοκρατία, η ανεξέλεγκτη διαφθορά, η διάλυση και η απαξίωση του Κράτους, ήρθαν  εξαθλιωμένα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, η κυριαρχία  φροντιστηρίων και κολλεγίων, το εγκατελειμμένο Δημόσιο σύστημα υγείας, και τριγύρω του ν'αλωνίζουν μεγαλέμποροι όπλων -κλινικάρχες, τ’ ατέλειωτα σκάνδαλα στην πολιτική, τα παραδικαστικά κυκλώματα στη δικαιοσύνη… Δεν περίσσευαν από αυτό το σάπιο Σύστημα πόροι για μια αξιοπρεπή «θεραπεία» για το Θανάση, ή, έστω, για έναν αξιοπρεπή Θάνατο. Με την ασφάλεια του ΙΚΑ και με τον πενιχρό του μισθό, δεν μπορούσε ούτε καν να διανοηθεί να πάει κάπου στο εξωτερικό, ή σε μιαν ιδιωτική κλινική, όπου θα νοσηλεύονταν σαν άνθρωπος. Ούτε καταδέχονταν να δώσει τα τρία μικρά παιδιά του, τα νιάτα του και τη δυστυχία του βορά στούς σαρκοφάγους δημοσιογράφους, για να ζητιανέψει στα κανάλια μιαν απίθανη ευκαιρία «αλλού». Όχι. Η τελευταία Μάχη θα δινόταν κι αυτή στο γνώριμο άθλιο δωμάτιο με τους πεσμένους σοβάδες, τους κουρασμένους γιατρούς, και τις αδιάφορες νοσοκόμες.

Στη χώρα που στους δρόμους της οι αυτοκινούμενες λαμαρίνες έχουν προτεραιότητα, και όχι τα παιδιά, στη χώρα που ο φραπές και το ουίσκι λατρεύονται σε Ναούς που δεν διανοούνται να ονειρευτούν η Υγεία και η Παιδεία, ο Θανάσης θ’ άφηνε την τελευταία του πνοή σ’ ένα άθλιο δημόσιο νοσοκομείο, και τα παιδιά του… Τα παιδιά του…

Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται. Η περιπέτεια της υγείας του είχε φέρει τα ήδη άθλια οικονομικά τους στα απόλυτα όριά τους, η γυναίκα του κρυφοδούλευε όπου και όσο μπορούσε, μα οι απαιτήσεις ήταν ατέλειωτες: ο μεγάλος γιός στο Λύκειο με όνειρα για σπουδές, καλό παιδί και άξιο, πώς να του αρνηθείς το φροντιστήριο, η Ελενίτσα στο δημοτικό, και το μωρό στην κούνια, έξοδα, έξοδα, ατέλειωτα έξοδα- η πενιχρή σύνταξη που -ίσως- θά 'παιρνε η γυναίκα του μετά το θάνατό του δεν θ’ αρκούσε ούτε για τα βασικά. Όταν γύριζε από τη δουλειά, όπου επέμενε να πηγαίνει, με υπεράνθρωπη προσπάθεια, και σε βάρος της υγείας του, ήταν ένα κουρέλι- μα πώς να σταματήσει, που μια ζωή δούλευε χωρίς ένσημα και η αναπηρική σύνταξη που δικαιούνταν ήταν για κλάματα; Καλά που όταν χτύπησε ο Κεραυνός είχε μόλις πιάσει μια δουλειά με ΙΚΑ, την τελευταία στιγμή, κι έτσι μπορούσε να κάνει τις πανάκριβες χημειοθεραπείες του- αλλιώς ούτε σ' αυτές δεν θα είχε πρόσβαση… θα πήγαινε σαν το σκυλί...

Για όλα αυτά ο Θανάσης τα βράδια έκλαιγε κρυφά- όταν η Μαρία τον έκανε τσακωτό, τον αγκάλιαζε τρυφερά και τον παρηγορούσε. «Μην κλαις αγάπη μου», του έλεγε, «ή Ελπίδα πεθαίνει τελευταία». 

Αλήθεια. Πεθαίνει τελευταία, αφού δολοφονήσει τα πάντα γύρω της. 

«Μην κλαις, για όλους έχει ο Θεός», συνέχιζε η Μαρία, που από πάντα της ήταν θεούσα. Κι ύστερα τον έπαιρνε στην αγκαλιά της, και τον νανούριζε σαν μωρό, όπως τότε που είχαν πρωτοαγαπηθεί, παιδιά ακόμα, και τολμούσαν να κάνουν Όνειρα.

Έχει ο Θεός. Για όλους.

Ψέμματα;

.