Η άΟΣΜΗ ΠΟΡΔή (ΚΛΑΝΙά)

Η ανακάλυψις της άοσμης και αθόρυβης κλανιάς (πορδή, εις την επιστημονικήν ορολογίαν) υπήρξε επαναστατικής σημασίας, δια την ζωήν εις την Πτωχήν πλην Ευωδιαστήν Χώραν. Από αρχαιοτάτων χρόνων, όταν κάποιος έκλανε, βρωμοκοπούσε ο τόπος, με αποτέλεσμα να υποφέρουν οι πέριξ αυτού, και να δυσκολεύεται ο περδόμενος στο - όποιο- Έργο του.
Η Άοσμη και Αθόρυβη Κλανιά tm (c)(r)(p), μια πρωτοποριακή εφεύρεσις του Λαού των Πτωχών πλην Ευωδιαστών, έβαλε τέλος σε όλα αυτά. Τώρα ο κάθε Ευυπόληπτος Πολίτης στην Πτωχή πλην Ευωδιαστή Χώρα μπορούσε να κλάνει ελεύθερα κι ασύστολα, ανενόχλητος, οπουδήποτε, οποτεδήποτε.
Οι πρώτοι που επωφελήθηκαν από την εκπληκτικήν αυτήν καινοτομία ήταν φυσικά οι Πατέρες του Έθνους, οι Βασιλείς, οι Αυλικοί, οι Πολιτικοί, και οι κάθε λογής Άρχοντες. Δικαιωματικά, μια που ανέκαθεν μόνον αυτοί είχαν το προνόμιο της Ασυλίας για τις κλανιές και για τις υπόλοιπες βρωμιές τους. Ακολούθησαν πλείστοι όσοι Δημόσιοι και Ιδιωτικοί Λειτουργοί, Επιχειρηματίες, Στρατιωτικοί, Εφοπλιστές, Δικαστικοί, Εφοριακοί, Εκδότες, Πανεπιστημιακοί, Δημοσιογράφοι, Ιατροί, Πρωταθλητές, Τραπεζίτες, Αστυνομικοί, Εισοδηματίες, Εκπαιδευτικοί, όλοι οι Ανώτατοι, Ανώτεροι, και Μέσοι Κρατικοί και Ιδιωτικοί Λειτουργοί. Η Σωτήρια Καινοτομία (έτσι ονομαζόταν διακριτικά η Συσκευή, που είχε σχήμα χωνιού, κι εφάρμοζε αεροστεγώς στον πρωκτό του ενδιαφερόμενου), δεν άργησε να γίνει κτήμα ακόμα και του πιο φτωχού Πτωχού πλην Ευωδιαστού Πολίτη, τόσο των υπαλλήλων, δημοσίων ή ιδιωτικών, όσο και των αυτοαπασχολούμενων, ακόμα και των αέργων.
Κι ήταν τόσο όμορφη η αίσθηση να κλάνεις με την άνεσή σου, άοσμα κι αθόρυβα, και να ξέρεις ότι μοιράζεσαι την ευτυχία αυτή με όλους σου τους συμπατριώτες, από τον Βασιλέα και τους Αυλικούς, έως και τον πιο ταπεινό Πτωχό πλην Ευωδιαστό Απάχη... "Έτσι κάνουν όλοι", σκεπτόταν ο Πτωχός πλην Ευωδιαστός Πολίτης, κι έκλανε ασύστολα, ηδονικά, άοσμα, αθόρυβα, αλλά κυρίως, κι εκεί ήταν το ζουμί, χωρίς κανέναν φόβο, καμμία τιμωρία.
Έτσι έγινε, κι εξαλείφθηκε πλήρως η Βρωμιά και ο Θόρυβος από την Πτωχή πλην Ευωδιαστή Χώρα. Μιά για πάντα.
Κάπου κάπου βέβαια κάποια συσκευή χαλούσε, δεν έφταιγαν γι αυτό οι Πτωχοί πλην Ευωδιαστοί, αλλά οι βρωμεροί Κινέζοι, που τις κατασκεύαζαν. Στην περίπτωση αυτή όλοι αγανακτούσαν κι έπεφταν από τα σύννεφα, και τιμωρούσαν τον ατυχή Πτωχό πλην -τέως- Ευωδιαστό βρωμιάρη παραδειγματικά, αν και στο βάθος κάπως απρόθυμα, μια που φυσικά όλοι ήξεραν ότι ο κακομοίρης δεν έφταιγε, όχι παραπάνω από τους υπόλοιπους. Πλην όμως, οι Πτωχοί πλην Ευωδιαστοί είχαν μια πατροπαράδοτη και απαράβατη Αρχή, εκείνη της ΜΗΔΕΝΙΚΉΣ ΑΝΟΧΉΣ- αρχή ανέκαθεν, όπως ήδη τονίσθηκε, απαράβατη, και ειδικά τώρα, που με την Επαναστατική εφεύρεση της Αόσμου και Αθορύβου Κλανιάς tm (c)(r)(p) είχε καθαρίσει πιά τελείως ο τόπος. Αν λοιπόν κάποιος έκλανε βρωμερά και με θόρυβο, λιθοβολούνταν αλύπητα κι ανελέητα, για παραδειγματισμό. Εκτός βέβαια αν ο ατυχής με την ελαττωματική συσκευή ήτο ο Βασιλεύς, ή Αυλικός τις, ή Εθνοσωτήρ Πολιτικός τις, ή έστω αν ετύγχανε Ευκατάστατος- Ευυπόληπτος Πολίτης ("επώνυμος", κατά την ορολογίαν της εποχής)- τότε όλοι οι πέριξ έκλειναν τη μύτη τους και σφύριζαν αδιάφορα, καλύπτοντας έτσι τα ηχητικά εφέ της βλάβης. Εάν η μπόχα ήτο υπεράνω πάσας δυνατής συγκάλυψης, τότε, και μόνον τότε, ο υπαίτιος λιθοβολούνταν μεν, αλλά μόνον εικονικά, για το - σύντομο- διάστημα που τον τραβούσαν οι Κάμερες. Ακολούθως, τού δινόταν μια νέα συσκευή, εννοείται με Κρατική Δαπάνη, και όλα ήταν πάλι Όμορφα, Άοσμα, και Αθόρυβα.
Κι έτσι, έζησαν αυτοί καλά, πτωχά, κι ευωδιαστά, κι εμείς καλύτερα, πτωχότερα, κι ευωδιαστότερα.