Πήρα ένα πουκάμισο στο χρώμα του συννεφιασμένου ουρανού, λίγο πριν την άγρια καταιγίδα.
Γκρι- μπλε, σκούρο. Μουντό. Πολύ.
Όλοι μού έλεγαν να μην το πάρω. Ακόμα και η πωλήτρια.
Εμένα μ' άρεσε. Το πήρα.
Πουκάμισο συννεφιασμένος ουρανός.
Μισοτιμής.
.
5 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Γειάσου γατάκι...τί όμορφο κείμενο! πολύ γλυκό!...αλλά γιατί τόσο γκρίζο;;;;...γιατί είσαι τόσο θλιμμένο σήμερα;;..αυτό είναι που λένε ότι αυτό που νιώθεις μέσα σου 'αντανακλάται'και σε αυτά που κάνεις ακόμη και στις στυλιστικές σου επιλογές!...χααααχαχχαχα!πάλι σούφρωσε το μουτράκι σου και έπεσαν τα μουστάκια σου γατάκι;;; έεεελα βρέ....εμείς θέλουμε να γελάς..και να γελάνε και τα μουστάκια σου!....έεεελα ένα χαμόγελο!....φιλάκια,γατένια,Αθανασία.
Και να φανταστείς πως κάποιοι φοράμε μονίμως ρούχα στο χρώμα του ζοφερού μέλλοντος... Στο τσακίρ κέφι και αν, θα βάλουμε κάτι σε 'συννεφιασμένο ουρανό' :)
Κι ομως αυτο το χρωμα ταιριαζει σε ενα μαυρο γατο, σε ενα ουρανο σαν αυτον που δειχνεις,σε ενα μαυρισμενο χερι και το σπουδαιοτερο: στην γαλαζια πεταλουδα.... Καλοφορετο και τυχερο...
Γνωστός και ως Μαύρος Γάτος,είμαι ένα δίποδο θηλαστικό (ζώ)ον. Πρόκειμαι για μια πολύπλοκη μορφή ζωής με βάση τον άνθρακα και τις ενώσεις του: αποτελούμαι κατά τρία τέταρτα από μια υγρή χημική ένωση που την ονομάζω νερό. Κατάγομαι απ'τον πίθηκο,ή τέλος πάντων από κάτι που έμοιαζε με πίθηκο. Ακόμα πιο πίσω στο γενεαλογικό μου δέντρο, κατάγομαι από μικρόβια, που είτε δημιουργήθηκαν από τύχη σε μια αρχέγονη θαλάσσια σούπα,είτε ήρθαν πάνω σε κάποιον βράχο χαμένο στο διάστημα και ρίζωσαν στην σφαιρική μάζα από βράχους και μέταλλα,καλυμμένη στο μεγαλύτερο της μέρος από νερό, που κρέμεται από το τίποτα μέσα στο κενό, και που την ονομάζω πλανήτη-μου, και πιο συγκεκριμένα Γη. Σαν άτομο, προήλθα από την ένωση δύο συγκεκριμένων μισών κυττάρων πριν από περίπου 39 περιστροφές του πλανήτη-μου γύρω από μιά γιγάντια σε σχέση μ’εμένα και τη Γη διάπυρη φωτεινή σφαίρα, που την λέω Ήλιο. Το είδος μου ονομάστηκε από τους προγόνους μου Άνθρωπος,γιατί ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ, "κοιτάω ψηλά", και μπορώ να παρατηρώ και να ερμηνεύω τον Κόσμο. Κυρίως όμως διαφέρω από τα άλλα ζώα γιατί έχω πλήρη συναίσθηση του εαυτού μου σαν ξεχωριστό άτομο,και συνείδηση της θνητότητάς μου...
5 σχόλια:
Γειάσου γατάκι...τί όμορφο κείμενο! πολύ γλυκό!...αλλά γιατί τόσο γκρίζο;;;;...γιατί είσαι τόσο θλιμμένο σήμερα;;..αυτό είναι που λένε ότι αυτό που νιώθεις μέσα σου 'αντανακλάται'και σε αυτά που κάνεις ακόμη και στις στυλιστικές σου επιλογές!...χααααχαχχαχα!πάλι σούφρωσε το μουτράκι σου και έπεσαν τα μουστάκια σου γατάκι;;; έεεελα βρέ....εμείς θέλουμε να γελάς..και να γελάνε και τα μουστάκια σου!....έεεελα ένα χαμόγελο!....φιλάκια,γατένια,Αθανασία.
Και να φανταστείς πως κάποιοι φοράμε μονίμως ρούχα στο χρώμα του ζοφερού μέλλοντος...
Στο τσακίρ κέφι και αν, θα βάλουμε κάτι σε 'συννεφιασμένο ουρανό' :)
Ο συνεφιασμένος ουρανός πάντα θεωρείται φτηνός. Αλοίμονο όμως, πόσο ακριβή τελικά είναι η βροχή.
Αν σας κάνει στους ώμους και στα μανίκια, αγνοήστε τους όλους.
Δεν ξέρουν...
Κι ομως
αυτο το χρωμα ταιριαζει σε ενα μαυρο γατο, σε ενα ουρανο σαν αυτον που δειχνεις,σε ενα μαυρισμενο χερι και το σπουδαιοτερο: στην γαλαζια πεταλουδα....
Καλοφορετο και τυχερο...
Δημοσίευση σχολίου