«ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΟΥ, Ή ΜΑΛΛΟΝ, ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΏΣΕΏΣ ΜΟΥ»

επάνω σ' ένα στίχο του Νίκου Εγγονόπουλου
(με αφορμή το ΄Ετος Εγγονόπουλου - 100 χρόνια από τη γέννησή του)

Η μπόρα καραδοκεί, αλλά δεν φτάνει ακόμα ως εδώ. Την ώρα που τ’ αεροπλάνα έρχονται όλα μαζί, κάνουν κύκλους περιμένοντας, κατεβαίνουν ένα ένα, η κοιλιά τους γυαλίζει στον ήλιο, στον ήλιο που δύει, ανάμεσα στα σύννεφα που πυκνώνουν. Την ώρα που ψαρεύουν οι συνταξιούχοι, στο ρημαγμένο πλακόστρωτο της παραλίας, ένας ένας, δυό δυό, τρεις τρεις, δεν τσιμπάει απόψε, βρήκα που λες έναν πολύ καλό ρευματολόγο, η χοληστερίνη μου έπεσε κάτω από διακόσια, -τά μαθες; χάσαμε προχτές και τον Γ., - την ώρα που οι μπέμπηδες στα καροτσάκια τους ανακαλύπτουν ενθουσιασμένοι τα ποδαράκια τους, την ώρα που τα ζευγαράκια στην προκυμαία ανακαλύπτουν ξετρελλαμένα τη θέρμη του Έρωτα, σε λίγα χρόνια θα σπρώχνουν τα δικά τους καροτσάκια, με άλλους ενθουσιασμένους μπέμπηδες, την ώρα που τα μεγάλα καράβια φωτίζονται, και τα μικρά αρχίζουν να πηγαίνουν και να έρχονται, να έρχονται και να πηγαίνουν -πού; από πού;


Και να μην ξέρει κανείς τους, ούτε τ’ αεροπλάνα, ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε τα μωρά, ούτε τα ζευγαράκια, ούτε τα καραβάκια, κανείς τους να μην ξέρει πως αυτό εδώ το απόγευμα, αυτό εδώ το καλοκαίρι, ένα ακόμα καλοκαιρινό απόγευμα, ένα ακόμα καλοκαιρινό δειλινό, ένα ακόμα καλοκαίρι, είναι δικά μου, μόνο δικά μου – μόνο ο ήλιος το ξέρει, μόνο Εκείνος, αλλά πάει πιά, τον έκρυψαν τα σύννεφα, μόνο Εκείνος το ήξερε, πως αυτό είναι το δειλινό του θανάτου μου, ή μάλλον της θανατώσεώς μου, μόνο ο ήλιος το ήξερε, αλλά πάει πιά, έδυσε.


Το σκοτάδι έχει πέσει, η μπόρα όλο και πλησιάζει, οι πρώτες στάλες δροσιάς στο πρόσωπό μου, στο βάθος πέφτουν κεραυνοί, αργυρές αστραπές χαράζουν τον ορίζοντα- ας άνοιγαν μια τρύπα στον ουρανό, να τρύπωνα μέσα, να δραπέτευα απ’ αυτήν την παραλία με το ρημαγμένο πλακόστρωτο, απ’ αυτό το δειλινό με τα γυαλιστερά αεροπλάνα, από τους πεισιθανάτιους συνταξιούχους ψαράδες, από τ’ αθώα μωρά κι από τα ερωτευμένα ζευγαράκια που θα γεννήσουν άλλα μωρά, που θα γεννήσουν άλλα μωρά, που θα γεννήσουν άλλα μωρά, που θα γίνουν όλα πεισιθανάτιοι συνταξιούχοι, μπορεί και ψαράδες, από τα φωτεινά καράβια που θα πηγαίνουν και θα έρχονται, να δραπέτευα από αυτήν την νέα μπόρα που όπου νά’ ναι θα ξεσπάσει - να δραπέτευα απ’ αυτήν την νέα μέρα, από αυτήν την φοβερή μέρα, την επόμενη- την επόμενη του θανάτου μου


«Την επομένη ακριβώς του θανάτου μου, ή μάλλον της θανατώσεώς μου, πήρα να διαβάσω όλες τις εφημερίδες, για να μάθω όσο το δυνατόν περισσοτέρας λεπτομερείας ως προς τα της εκτελέσεώς μου»



Μαύρος Γάτος

12 Ιουνίου 2007

Νέα Παραλία

Το απόσπασμα είναι από το πεζοτράγουδο του Νίκου Εγγονόπουλου "Νυκτερινή Μαρία"

.