ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ: Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΣΦΑΙΡΑ
Για την ΕΜΦΥΤΗ βία που κουβαλάμε μέσα μας από τη γέννησή μας και για τη βία ανάμεσα στα παιδιά είχα γράψει παλιότερα εδώ (με αφορμή την υπόθεση Άλεξ). 'Οποιος δεν βαριέται ας το διαβάσει.
Τους πετροπόλεμους όμως, τις άγριες μάχες μεταξύ πιτσιρικάδων, τ' ανοιγμένα στη μάχη κεφάλια, και γενικά την έντονη παιδική βία που έζησαν στο πετσί τους οι σημερινοί πενηντάρηδες, εγώ τα γνώρισα μόνο μέσα από τα βιβλία, και συγκεκριμένα από τα Ξύλινα Σπαθιά του Παντελή Καλιότσου και Το Μεγάλο Παιχνίδι του Ούγγρου Φέρεντς Μόλναρ: και στα δυό αυτά βιβλία, η βία απαξιώνεται άγρια.
Μη φανταστείτε ότι ήμουν παιδί του καναπέ, το αντίθετο, από την άνοιξη ως το φθινόπωρο ήμουν όλη την ημέρα στους δρόμους κι έπαιζα. Γεννήθηκα όμως μέσα στον απόηχο της εποχής των Παιδιών των Λουλουδιών. Είχα την τύχη να γεννηθώ στον απόηχο της Παιδιών των Λουλουδιών, και να ανατραφώ ειρηνικά, με περιοδικά όπως το Αγόρι και το Μπλεκ (που τα διάβαζα κι αυτά ανελλιπως ) να επισκιάζονται από το Ρόδι και το το Παιδιά Γειά Χαρά, με τον Αστερίξ και τον Τεν Τεν να κατατροπώνουν τα "πολεμικά" (κόμιξ, "Μάχη" κλπ). Τηλεοπτικές εκπομπές που έφτιαχναν (τέως;) χίπηδες, όπως "Η Μεγάλη Γαλάζια Σφαίρα", συμπλήρωναν το γενικό αντιπολεμικό κλίμα και την ανάγκη για αλληλοσεβασμό... Τη θυμάστε, τη Μεγάλη Γαλάζια Σφαίρα; ΄Ηταν μια εκπομπή με παιδιά απ όλον τον κόσμο....
Βρήκα και την ορίτζιναλ μουσική (το βίντεο κλιπ της "παλιάς" εισαγωγής δεν το βρήκα πουθενά - μπορεί να βοηθήσει κανένας φίλος από τα αρχεία της ΕΡΤ;
Μετά; (ξανα)Ήρθε Ο Κόναν ο Βάρβαρος και ο Μαντ Μαξ.
Από την εποχή που ήμουν παιδί το ανθρώπινο πνεύμα έχει κάνει κάποια οπισθοδρόμηση, είναι αλήθεια. Αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο, παρά το ότι παίρνει φόρα για να πάει ακόμα πιό μπροστά...
Στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα, ζούμε καθημερινά τη βία σε όλες της τις εκδοχές. Βία στο σπίτι, φωνές, καυγάδες, τσακωμοί, χειροδικίες, ειδικά όταν τα οικονομικά είναι στενά - είναι γνωστό ότι η φτώχεια και η μιζέρια πάνε μαζί. Βία μεταξύ των πολιτών, και ειδικά απέναντι στις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες, τα παιδιά, τις γυναίκες, τις μειονότητες, τους μετανάστες, τους φτωχούς. Βία στη δουλειά, με άθλιες συνθήκες εργασίας για τους περισσότερους, που βρίσκονται σε καθεστώς διαρκούς εκβιασμού από τους εργοδότες τους. Θανατηφόρα καθημερινή βία στους δρόμους, όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου (των αυτοκινήτων) στην πιό ωμή του μορφή. Βία ασκείται καθημερινά στον πολίτη από τον αυταρχικό, αναξιοκρατικό και διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό. Τυφλή βία από εκείνους που υποτίθεται πως είναι ταγμένοι στην διατήρηση της τάξης και στην εφαρμογή του Νόμου, την Ελληνική Αστυνομία. Ανεξέλεγκτη βία στις φυλακές. Βία, φυσικά, στα γήπεδα...
Επειδή όμως το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, και τελικά μάλλον δεν έχω σκοπό να ξενιτευτώ, αποφάσισα να κηρύξουμε τον πόλεμο στην βία.
Δεν υπάρχει νίκη. Υπάρχει μόνο ένας διαρκής Αγώνας. Αυτή είναι η αλήθεια, πέρα από όμορφα ψέμματα, ευχολόγια, και ανεδαφικούς ρομαντισμούς.
Μα δεν υπάρχει πιό όμορφος Αγώνας από τον "Μάταιο"….
Δεν είναι τρέλλα αυτό. Είναι ρεαλισμός. Και ουτοπία μαζί. Δύο σε ένα….
Τί πιό υπέροχο;;;;;
Συμμετέχουν ήδη:
Παράφωνος Natalia Αdamo dimitrisg
Συκοφάντης Μπαστούνι Θαλασσομπερδεμένη Domingo
TF citronella iris zlatkogr AFM panoplia Μάριος Ροζάκος Alagrecqe
Ghteytria
Ναταλάκι, Ζυγίνα, Χρήστος Φασούλας, Ο Δείμος του πολίτη, An-Lu
Nuntius, Tast3r, ZlatkoGr, Paraxeno
Σ;)))
Τους πετροπόλεμους όμως, τις άγριες μάχες μεταξύ πιτσιρικάδων, τ' ανοιγμένα στη μάχη κεφάλια, και γενικά την έντονη παιδική βία που έζησαν στο πετσί τους οι σημερινοί πενηντάρηδες, εγώ τα γνώρισα μόνο μέσα από τα βιβλία, και συγκεκριμένα από τα Ξύλινα Σπαθιά του Παντελή Καλιότσου και Το Μεγάλο Παιχνίδι του Ούγγρου Φέρεντς Μόλναρ: και στα δυό αυτά βιβλία, η βία απαξιώνεται άγρια.
Μη φανταστείτε ότι ήμουν παιδί του καναπέ, το αντίθετο, από την άνοιξη ως το φθινόπωρο ήμουν όλη την ημέρα στους δρόμους κι έπαιζα. Γεννήθηκα όμως μέσα στον απόηχο της εποχής των Παιδιών των Λουλουδιών. Είχα την τύχη να γεννηθώ στον απόηχο της Παιδιών των Λουλουδιών, και να ανατραφώ ειρηνικά, με περιοδικά όπως το Αγόρι και το Μπλεκ (που τα διάβαζα κι αυτά ανελλιπως ) να επισκιάζονται από το Ρόδι και το το Παιδιά Γειά Χαρά, με τον Αστερίξ και τον Τεν Τεν να κατατροπώνουν τα "πολεμικά" (κόμιξ, "Μάχη" κλπ). Τηλεοπτικές εκπομπές που έφτιαχναν (τέως;) χίπηδες, όπως "Η Μεγάλη Γαλάζια Σφαίρα", συμπλήρωναν το γενικό αντιπολεμικό κλίμα και την ανάγκη για αλληλοσεβασμό... Τη θυμάστε, τη Μεγάλη Γαλάζια Σφαίρα; ΄Ηταν μια εκπομπή με παιδιά απ όλον τον κόσμο....
Βρήκα και την ορίτζιναλ μουσική (το βίντεο κλιπ της "παλιάς" εισαγωγής δεν το βρήκα πουθενά - μπορεί να βοηθήσει κανένας φίλος από τα αρχεία της ΕΡΤ;
The Earth's a big blue marble when you see it from out there
we speak a different way, but work and play the same...
our differences, our problems, from out there there 's not much trace...
in the big blue marble in space...
we speak a different way, but work and play the same...
our differences, our problems, from out there there 's not much trace...
in the big blue marble in space...
Από την εποχή που ήμουν παιδί το ανθρώπινο πνεύμα έχει κάνει κάποια οπισθοδρόμηση, είναι αλήθεια. Αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο, παρά το ότι παίρνει φόρα για να πάει ακόμα πιό μπροστά...
Στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα, ζούμε καθημερινά τη βία σε όλες της τις εκδοχές. Βία στο σπίτι, φωνές, καυγάδες, τσακωμοί, χειροδικίες, ειδικά όταν τα οικονομικά είναι στενά - είναι γνωστό ότι η φτώχεια και η μιζέρια πάνε μαζί. Βία μεταξύ των πολιτών, και ειδικά απέναντι στις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες, τα παιδιά, τις γυναίκες, τις μειονότητες, τους μετανάστες, τους φτωχούς. Βία στη δουλειά, με άθλιες συνθήκες εργασίας για τους περισσότερους, που βρίσκονται σε καθεστώς διαρκούς εκβιασμού από τους εργοδότες τους. Θανατηφόρα καθημερινή βία στους δρόμους, όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου (των αυτοκινήτων) στην πιό ωμή του μορφή. Βία ασκείται καθημερινά στον πολίτη από τον αυταρχικό, αναξιοκρατικό και διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό. Τυφλή βία από εκείνους που υποτίθεται πως είναι ταγμένοι στην διατήρηση της τάξης και στην εφαρμογή του Νόμου, την Ελληνική Αστυνομία. Ανεξέλεγκτη βία στις φυλακές. Βία, φυσικά, στα γήπεδα...
Η βία όμως είναι εγγενές φαινόμενο της Φύσης γενικά και της ανθρώπινης φύσης ειδικότερα (έγραψα σχετικά χτες, εδώ). Και ακόμα περισσότερο έντονα κυριαρχεί σε κοινωνίες που είναι καθυστερημένες σε ανθρωπιστικές αρχές, όπως η δική μας. Η βία δεν περιορίζεται μόνο στον κάθε είδους χουλιγκανισμό... Κυριαρχεί σε κάθε τομέα της ζωής μας.
Επειδή όμως το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, και τελικά μάλλον δεν έχω σκοπό να ξενιτευτώ, αποφάσισα να κηρύξουμε τον πόλεμο στην βία.
Δεν υπάρχει νίκη. Υπάρχει μόνο ένας διαρκής Αγώνας. Αυτή είναι η αλήθεια, πέρα από όμορφα ψέμματα, ευχολόγια, και ανεδαφικούς ρομαντισμούς.
Μα δεν υπάρχει πιό όμορφος Αγώνας από τον "Μάταιο"….
Δεν είναι τρέλλα αυτό. Είναι ρεαλισμός. Και ουτοπία μαζί. Δύο σε ένα….
Τί πιό υπέροχο;;;;;
Συμμετέχουν ήδη:
Παράφωνος Natalia Αdamo dimitrisg
simiomenos padrazo Μαύρος Γάτος eleni fergadi Tsopanis Blue Marialena Herrina
Συκοφάντης Μπαστούνι Θαλασσομπερδεμένη Domingo
TF citronella iris zlatkogr AFM panoplia Μάριος Ροζάκος Alagrecqe
Ghteytria
Ναταλάκι, Ζυγίνα, Χρήστος Φασούλας, Ο Δείμος του πολίτη, An-Lu
Nuntius, Tast3r, ZlatkoGr, Paraxeno
Σ;)))
8 σχόλια:
Το πρώτο λογότυπο του alagreque μου άρεσε πολύ, περισσότερο απο όλα. Το ψηφίζω, αν και μάλλον αγριευτικό για μερικούς.
Επειδή σε προηγούμενο πόστ με ενόχλησε ένα comment (θα το πώ γιατί θα σκάσω): ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά που ασχολήθηκαν με το θέμα και θυσίασαν τον προσωπικό τους χρόνο για έναν τέτοιο σκοπό. Πιθανά να μην ήταν όλοι άνετοι με προγράμματα επεξεργασίας εικόνας/γραφιστικής και να τους έφαγε πολύ χρόνο, άσχετα με το αποτέλεσμα. Μόνο μπράβο τους αξίζει, και ας μην υπάρχει κανένας "γραφίστας" να βοηθήσει.
Θα με ενδιέφερε η άποψη σας
Με συγχωρείτε για το spam. Δεν το συνηθίζω.
Φίλε Μαύρε Γάτε σ' ευχαριστώ για την πρόσκληση. Θέση μου είναι πως το φαινόμενο της βίας δεν αντιμετωπίζεται με σλόγκαν, μακέτες και καλή θέληση. Με συγχωρείς γι' αυτό, δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν τα μέσα που προτείνεις, το αντίθετο. Απλά, δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο. Σε προσωπικό επίπεδο όμως, ενδεχομένως και να είναι ωφέλιμη μια τέτοια κίνηση..
Τρεις μόνο λύσεις βλέπω σε όλα τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα: είναι η παιδεία, η παιδεία και η παιδεία. Και η παιδεία είναι συλλογική ευθύνη της κοινωνίας, πρωτοστατούντος του κράτους.
Ωστόσο υπάρχει και ατομική θέση - συμμετοχή: είναι η ενεργή συμμετοχή στα κοινά, κάτι που είναι χρονοβόρο, ψυχοφθόρο και με το πολιτικό κόστος της λεζάντας του "γραφικού". Κάτι που ο κάθε ένας που ενδιαφέρεται πραγματικά, θα έπρεπε να κάνει στο βαθμό της δυνατότητάς του.
Ελπίζω να έδωσα το στίγμα μου στο ζήτημα της βίας. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να γράψω κάτι στο blog μου, ίσως κάποια άλλη στιγμή, είμαι σίγουρος πως η κοινωνία μας θα μου παρέχει συχνά - πυκνά ευκαιρίες...
Όσον αφορά στις μακέτες, αν μου επιτρέπεις την παρέμβαση, νομίζω πως χρειάζεται κάτι με δυνατές, αδρές γραμμές, έντονα χρώματα και σχήματα που δεν παραπέμπουν στη βία μα στο αντίθετό της. Η βία μόνο να υπονοείται στη μακέτα, να μη φαίνεται ξεκάθαρα (όπως πχ με νεκροκεφαλές κλπ). Αυτά, με κάθε φιλική διάθεση.
Α να γειά σου!
Είδες που έρχεσαι στα λόγια μου; :)
Μόνο που δυστυχώς εσύ το βλέπεις ρομαντικά ως "παίρνει φόρα", ενώ στην ουσία είναι επιβεβλημένη οπισθοδρόμηση από όλο το καλοστημένο δύκτιο...
Βλέπεις αν επικρατήσουν τα ιδεώδη θα χαθεί η δύναμη των "ανωτέρων". Το πήραν πρέφα και μέσα σε 20 χρόνια εξαφανίσθηκαν όλα αυτά που σε ανάθρεψαν. Το αντιλαμβάνεσαι; Το μέσο εύκολο: μια αίσθηση αφθονίας, μια δόση "φιλελευθερισμού", δύο κουταλιές marketing και η κοινωνία δέθηκε χειροπόδαρα.
Γατούλη, το πράματα πάνε από το κακό στο χειρότερο γιατί η κοινωνία χειραγωγείται. Και όσο άσχημο και αν μας φαίνεται, οι "καθιστικού τύπου" διαμαρτυρίες δεν έχουν αποτελέσματα. Το πολύ πολύ να μας φέρουν κάνα ουισκάκι να ζεσταθούμε εκεί έξω που καθόμαστε και να γελάνε με την γραφικότητά μας. Ωραία θα ήταν όλα αυτά και θα τα προτιμούσα κι εγώ είναι η αλήθεια, αλλά προϋποθέτουν μια κοινωνία όπου ο καθένας σέβεται τους συνανθρώπους του και δεν βάζει την εαυτό του πιο ψηλά. Προϋποθέτουν να «μην κάνω εγώ ότι γουστάρω» και ας πεθάνουν οι άλλοι.
Απλά πρέπει το πυροβόλο να στοχεύσει εκεί που πρέπει. Ψηλά, όχι δίπλα. Και αν αύριο πάλι τα ίδια γίνουν, να ξαναστοχεύσει εκεί πέρα. Όπως πάντα. Γιατί όπως είπες και εσύ, πάντα με αγώνα κατακτούσαμε τα ιδεώδη. Και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ δυστυχώς ή ευτυχώς.
Το κίνημα ενάντια στην βία είναι λοιπόν μία πραγματικότητα...
Υπέροχος λόγος να ενωθούμε !!!!
Γεια! Μπράβο για όλη αυτή την προσπάθεια που κάνεις και να ξέρεις ότι συμμετέχω κι εγώ( σ αυτή την εκστρατεία(έχω βάλει ήδη μπανεράκι στο blog μου ένα από τα λογότυπα). Έκανα πριν κάποιες μέρες ένα αφιέρωμα σ ένα περιοδικό που φτιάχνουμε μια ομάδα φοιτητόκοσμου (www.bitter.gr) για την σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων(με αφορμή τις παραστάσεις που έγιναν φέτος) κι έφαγα παίστευτη φρίκη μ' όλα αυτά που διάβασα και είδα για το πόσο βία υπάρχει στον κόσμο εξαιτίας κάποιοων διαστραμένων.
Τέλος πάντων, στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς κι ελπίζω πραγματικά να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα όλο αυτό..
Mauros gatos said:
Αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο, παρά το ότι παίρνει φόρα για να πάει ακόμα πιό μπροστά
....στο αεναο παιχνιδι προς τα μπρος...
τα σεβη μου γατε
Δημοσίευση σχολίου