ΣΑΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ
Μουσική: Ζυλφί Λιβανελί
ελληνικοί στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη - Ζυλφί Λιβανελί
ελληνικοί στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη - Ζυλφί Λιβανελί
Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα, κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει νά 'ρθει η χαραυγή
Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ' ακούν οι ξένοι, κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή
Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις, "λευτεριά" φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί
Zulfu Livaneli - Μαρία Φαραντούρη: "Η Μνήμη του Νερού"
.
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα, κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει νά 'ρθει η χαραυγή
Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί
κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή
και σ' ακούν οι ξένοι, κι ο αδερφός σωπαίνει
αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή
Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί
μάτωσε ο ήλιος την ανατολή
κλαις κι αναστενάζεις, "λευτεριά" φωνάζεις
μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί
Zulfu Livaneli - Μαρία Φαραντούρη: "Η Μνήμη του Νερού".
5 σχόλια:
Αραγε τι πονάει περισσότερο, ο νόστος του μετανάστη για την επιστροφή, ή ο εξοστρακισμός στην ίδια του τη χώρα;
Καλησπέρα Θοδωρή: χωρίς καμμιά αμφιβολία, το δεύτερο. Στην πρώτη περίπτωση έχεις τουλάχιστον την ψευδαίσθηση ότι μια μέρα θα γυρίσεις στην Πατρίδα...
Στην δεύτερη περίπτωση δεν έχεις σχεδόν τίποτα...
Εκεί ακριβώς πρέπει να σκεφτεί κανείς και να φιλοσοφήσει, το λόγο της ύπαρξής μας σε αυτό το πλάνο ζωής. Ποιός είναι ο προορισμός μας, πως δράττουμε και πραγματοποιούμε τα όνειρά μας - πως δημιουργούμε κάτι από το τίποτα.
Αναψα τσιγάρο στη φωτογραφία...
Το ρούφηξα στο ποίημα...
Αυτό το "σκάσιμο" της γης είναι μαζί ελπίδα και ξέρα.
Ξέρα και ελπίδα.
Είναι μετανάστευση
Είναι φυγή και πόθος...
Σκασμένη είναι η κοινωνία μας, όπως ακριβώς η γη στη φωτογραφία. Κατανόηση και ανεκτικότητα μας λείπει, όπως σε εκείνη λείπει το νερό. Και η δημοκρατία χάνεται στη γύμνια της κοινωνίας μας, όπως η γυναίκα στην αγκαλιά ενός βάναυσου άνδρα, όπως το πονεμένο και κακοποιημένο παιδί κλαίει τη γύμνια των πληγών του, όπως ο μετανάστης οικτίρει τη δική του γύμνια μπροστά στο γυμνό πόνο και ρατσισμό της -τάχα δημοκρατικής- ελληνικής κοινότητας.
Δημοσίευση σχολίου