ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ, ΒΡΑΔΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Τί νά 'ναι ο Χρόνος; Όταν είσαι νέος και άπειρος νομίζεις ότι και ο χρόνος είναι άπειρος, κι όλο αναβάλλεις, κι όλο πολεμάς να σκοτώσεις το χρόνο, δεν λογαριάζεις πως στο τέλος σε σκοτώνει πάντα αυτός, αφήνεις τα κορίτσια να περνάνε δίπλα σου χωρίς να τους μιλήσεις - Τα κορίτσια είναι όμορφα την άνοιξη στη Σαλονίκη, το είχα σχεδόν ξεχάσει, όσο ζει η μητέρα σου παραμένεις ακόμα παιδί, η μητέρα μου είναι σχετικά ηλικιωμένη αλλά φταρνίζεται σαν ποντικάκι, ατσίι, ατσίι, η αδερφή της έμεινε χήρα στα 37- φαντάζει πολύ μεγάλη ηλικία όταν είσαι εννιά, αλλά τώρα είμαι εγώ 37, αν και δεν έχω δυό παιδιά δεκατρία και εφτά να τ’ αφήσω ορφανά και χαροκαμένα – σαν τη γριά στο Φραγκοκάστελλο με το μαύρο τσεμπέρι που μού φώναζε από μακριά ρούμς, ρούμς, δεν της απάντησα, περνούσα λαχανιασμένος με το ποδήλατο, ήτανε ανηφόρα, - η δικιά μου γιαγιά ήταν κάποτε δασκάλα, στο τέλος φώναζε την κόρη της μαμά, όχι, όχι αλτσχάιμερ, πολυεμφραγματική εγκεφαλοπάθεια λέγεται, γίνεται το μυαλό διαμπερές, ευάερο και ευήλιο- όχι ότι το είδε ποτέ κανείς, όπως εκείνου του μάγειρα στο νεκροτομείο, ο μάγειρας βέβαια δεν είχε τέτοιο πράγμα, είχε στην τσέπη εκατόν τριάντα δύο ευρώ και πενηνταεφτά λεπτά ακριβώς, και μια λίστα με παραγγελίες για την κουζίνα, δεν ψώνισε τελικά, τον σκότωσε το απέναντι αυτοκίνητο- ήταν χοντρός, αν δεις πουθενά μάγειρα αδύνατο σήκω καλύτερα και φύγε, η λιπαρή κοιλιά του άνοιξε σαν γαρύφαλλο, το συκώτι του ήταν ενάμισι κιλό, μάλλον θα μπεκρόπινε, αλλά ο εγκέφαλός του ήταν μια χαρά, ροδαλός ροδαλός, εξάγωνο κατά φύση, χωρίς εμφανείς συνταγές μαγειρικής ωστόσο, τις πήρε όλες μαζί του- τώρα ακούω το πιάνο τρίο του Σούμπερτ, όσο θέλω, με τις ώρες, στο Repeat, κι ας είναι όσο πεθαμενατζίδικο θέλει, να κι ένα καλό του να ζεις μόνος, κάνεις ό,τι θέλεις ό,τι ώρα θέλεις και σε κανέναν δε δίνεις λογαριασμό - λαχταρούσα ν ακούσω Τρίτο όταν ήμουν δεκατρία, αλλά η θεία μου η χήρα άλλαζε αμέσως το σταθμό, έβαζε κάτι λαϊκά, μα πώς μπορείς ν’ ακούς αυτά τα πεθαμενατζίδικα έλεγε, μια φορά πιο παλιά μού είχε κλείσει το φως γιατί ξόδευα λέει το ρεύμα έτσι που διάβαζα μόνος στο δωμάτιο. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα, και πάλι δεν προχώρησα καθόλου την εργασία μου, και κάθομαι και γράφω ιστορίες, κι αύριο πάλι δεν θα προλάβω, και τί να προλάβω, και γιατί να προλάβω, κανείς δεν προλαβαίνει, όλοι όμως έχουνε μιαν ιστορία να σού πούνε, έξι δισεκατομμύρια άνθρωποι, έξι δισεκατομμύρια ιστορίες, και όλες έχουν μέσα πόνο, πολύ πόνο, δεν σού ανοίγονται αμέσως, σού λένε πρώτα τα τετριμμένα, ο παππούς μου ήταν από εδώ κι η γιαγιά μου από εκεί, αλλά πάντα στο βάθος παραφυλάει ο πόνος, ακόμα και στους πιο έξω καρδιά, στους πλακατζήδες, εκεί να δεις πόσος πόνος… Πολύς πόνος, πώς έλεγε ο Παπαγιαννόπουλος πολύ πιάτο βρε παιδί μου, ή μήπως ήταν ο Χατζηχρήστος, ή κάποιος άλλος ασπρόμαυρος, τί σημασία, είναι όλοι τους νεκροί. Καληνύχτα.

.