3 Ιουν 2006

ΕΧΕ ΓΕΙΑ, ΑΛΕΞ, ΕΧΕ ΓΕΙΑ, ΕΛΠΙΔΑ. (ΞΑΝΑ, ΛΟΓΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ BLOGGER)


Αφιερωμένο στον Άλεξ Μεσχισβίλι

Είμαι συγκλονισμένος, και πάλι. Άλλα είχα σκοπό να γράψω σήμερα, άλλα γράφω.

ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΤΗΝ ΒΕΡΟΙΑ. Μεγάλωσα στην πόλη που πάει να γίνει η πόλη των εξαφανισμένων. Η πόλη των δολοφονημένων. Η πόλη των δολοφόνων.

Δεν γράφω για να υπερασπιστώ κανέναν. Προσπαθώ να καταλάβω και να εξηγήσω. Τα όχι-και-τόσο ακατανόητα. Τα όχι-και-τόσο ανεξήγητα.

Έχω νιώσει, παιδάκι, την Απειλή που σκότωσε τον Άλεξ. Μία μόνο φορά.

Όχι, δεν είμαι Ξένος. Ούτε έχω πάνω μου κάτι ιδιαίτερα περίεργο. Δεν ανήκω σε καμμία από τις γνωστές "μειονότητες". Ήμουν όμως ένα ήσυχο παιδί, μετά από κάποια ηλικία φορούσα και γυαλιά, ήμουν κάπως παχουλός. Ήμουν ίσως, για κάποιους, ΑΡΚΕΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΤΟΧΟ.

Ήμουν εννιά δέκα χρονών, και πήγαινα στα αγγλικά σε μια μακρινή και άγνωστη γειτονιά. Στη διαδρομή αυτή, όποτε περνούσα κοντά σε άγνωστα παιδιά που παίζανε, έτρεμα μέσα μου από ένστικτο, μη τυχόν με προσέξουν κι ασχοληθούν μαζί μου. Μέχρι που άλλαζα και πεζοδρόμιο, ή και δρόμο, καμμιά φορά, για να περάσω απαρατήρητος.

Μια από αυτές τις φορές όμως, ασχολήθηκαν. Ένα κωλόπαιδο δηλαδή το ξεκίνησε, μού επιτέθηκε φραστικά και άρχισε να με πλησιάζει επικίνδυνα, καθώς περνούσα από την άκρη της παρέας που έπαιζε. Οι άλλοι δεν πρόλαβαν ευτυχώς να πάρουν μπρος. Έφυγα τρέχοντας και δεν πρόλαβαν να με αγγίξουν.

Από την άλλη, ο φίλος μου ο Γ. ξεχώριζε παιδάκι γιατί φορούσε από μικρός γυαλιά. Γυαλάκια τον ανέβαζαν, γυαλάκια τον κατέβαζαν. Μέχρι και στις εκδρομές, όπου έπαιζε πάντα τον «Γκιαούρη» ή τον «Έλληνα», τις έτρωγε *πάντα* από τον Ηλία, τον «Τούρκο» ή «Γερμανό»….

Ο Η. ήταν ακόμα μια διαφορετική περίπτωση. Ένα γεροδεμένο παιδί, μέτριας νοημοσύνης, που δεν έδινε φανερό στόχο, δεν ξεχώριζε ορατά σε κάτι. Δεν ξέρω τί ήταν αυτό που έκανε τους πολλούς να τον βάλουν κάτω, στο δασάκι, και να τον γδύσουν με την βία, ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΛΕΕΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΠΟΥΛΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΙΑ, χαχανίζοντας και βρίζοντας. Παρακολουθούσα με τρόμο από μακριά, δεν ήταν δυνατόν παρέμβω. ΑΥΤΟΙ ήταν οι Δυνατοί, οι Κανονικοί, οι Αθλητικοί (οι καλύτεροι στο βόλλευ και στο μπάσκετ…), και οι υπόλοιποι, ακολουθώντας την αγέλη, είχαν γίνει Ένα μαζί τους. Όλοι, εναντίον ενός.

Αξίζει να επισημάνω εδώ ότι εμένα προσωπικά δεν με πείραξε ποτέ κανείς, τουλάχιστον όχι σωματικά.

Τα καλοκαίρια όμως στην Αττική, στον Ωρωπό, ή εκεί στον Παρνασσό, στην χριστιανική (!!!!!) κατασκήνωση, ένιωσα βαθιά στο πετσί μου μιαάλλου είδους βία, μιάν ιδιότυπη μορφή ρατσισμού. Ήμουν εκεί για "κάποιους" ο «βόρειος», ο μισο-Βούλγαρος, ο εξ'ορισμού βάρβαρος, που αναμενόταν να μιλάει αστεία, με το ΜΕ και με το ΣΕ και με το ΛΛΛ (και ήταν περίεργο και ύποπτο για΄τι ΔΕΝ μιλούσε έτσι). Για κάποιους πιο ψαγμένους στην κατασκήνωση των ΧΜΟ (Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων) στον Παρνασσό, γόνους «ευγενών» οίκων των βορείων προαστείων, ήμουν *και* ο "Μογγόλος", μόνο και μόνο επειδή το επίθετό μου τελειώνει σε «-ίδης». ΜΟΝΟ και μόνο επειδή ΚΑΠΟΙΟΣ έπρεπε να γίνει στόχος, κάποιος έπρεπε να είναι Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ. Τα "χριστιανόπουλα" αυτά διασκέδαζαν εξάλλου ιδιαίτερα παραφράζοντας χριστιανικούς ύμνους, όπως το "Αδελφέ που πονάς θα το πιείς κι από μας, το κρασί της χαράς που ποτέ δεν ζαλίζει (της Θείας Κοινωνίας)". Τραγουδούσαν λοιπόν όλο μπρίο και χαρά, τα βλαστάρια αυτά των "καλύτερων οικογενειών" της Αθήνας, "Αδελφέ που πονάς θα τις φας κι από μας"....

Είναι άραγε έμφυτη η ανάγκη να έχουμε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο διαθέσιμο για σωματικό ή ψυχικό λυντσάρισμα;;; ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ, ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙΑΔΑ, που κάνει μικρούς και μεγάλους να εντοπίζουν αυτόματα πραγματικές ή φανταστικές διαφορές και να τις πατάσσουν με κάθε δυνατό τρόπο; Τι είναι αυτό που μετατρέπει μια ομάδα από παιδιά σε μια αγέλη αγριεμένων ζώων; ΤΙ ΈΝΣΤΙΚΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ;;;;;;;;;;

Ο κύριος Φρόυντ έχει πολλά να μας πει πάνω σ’αυτό.

Πρώτον, είναι ο εγγενής ΣΑΔΙΣΜΟΣ, ο ίδιος που ηδονίζει κάποιους όταν βλέπουν ένα σπίτι να καίγεται (όχι το δικό τους), ό ίδιος που κάνει τους οδηγούς να επιβραδύνουν για να παρατηρήσουν λαίμαργα τα μυαλά στην άσφαλτο μετά το φρέσκο ατύχημα, ο ίδιος που κόβει εισιτήρια στις ταινίες τρόμου αμερικάνικου τύπου, αυτές με τα αλυσοπρίονα και τις λεύκες...

Δεύτερον, είναι ένα ένστικτο ακόμα πιο βαθύ, ακόμα πιο πρωτόγονο, ακόμα πιο αποτρόπαιο. Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΠΟΥ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ. Στην πρωτόγονη φάση της ανθρωπότητας, όταν ήμασταν ακόμα πιο ζώα ΑΠ’ΌΤΙ ΤΏΡΑ, διαφορετικό σήμαινε συνήθως ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΟ, αδύναμο, και ανίκανο να αναπαραχθεί, βάρος για την μητέρα και για την ομάδα. Η μόνη μοίρα που θα μπορούσε να το περιμένει, ήταν ο Καιάδας. Η μυωπία, για παράδειγμα (από αυτήν έχω κάμποσους βαθμούς), ήταν ασύμβατη με τη ζωή, αφού ο μύωψ θα γινόταν εύκολα μεζεδάκι κάποιου αρπακτικού. Άρα όσο πιο νωρίς ξαφορτώνονταν η ομάδα τον μύωπα, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος, τόσο λιγότεροι οι σπαταλημένοι πόροι, οι χαραμισμένοι για να μεγαλώσει ένα άχρηστο μέλος. Ακόμα ένα παράδειγμα, η ομοφυλοφιλία, ή έστω η ελαττωματική αρρενωπότητα (η χαμηλή τεστοστερόνη στα αγόρια), είναι επίσης ασύμβατες με την αναπαραγωγή και με την επιβίωση στην Ζούγκλα. Και οι πρωτόγονοι χρειάζονταν πολλά και δυνατά και νταβραντισμένα παιδιά, γιατί ζούσαν λίγο, και πολλοί πέθαιναν από τις αρρώστιες και από τα άγρια ζώα και τα διάφορα δηλητήρια.

Έτσι, για όλους αυτούς τους λόγους, Ο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ… Αυτό είναι ένα από τα πιο βασικά ένστικτα της Αγέλης. Να εγκαταλείψει στην τύχη του τον αδύναμο, και να συνθλίψει τον διαφορετικό.

Άλλο ένα ένστικτο της αγέλης είναι να ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΟΜΟΙΟ ΚΙ ΟΜΩΣ ΞΕΝΟ. Γιατί τα γονίδια της Αγέλης είναι αυτά που πρέπει να επικρατήσουν. Ο αρσενικός γάτος σκοτώνει εν ψυχρώ γατάκια που δεν είναι δικά του, αν τα βρει ανυπεράσπιστα. Και η αγέλη το ίδιο, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΞΕΝΟ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ. Πιθανότατα με αυτόν τον τρόπο επικράτησαν οι πρόγονοί μας, οι Cro Magnon (Homo Sapiens Sapiens) έναντι των Νεάτερνταλ (Homo Sapiens Neaderthalensis). Ακόμα όμως και στην ιστορική περίοδο έχουν καταγραφεί γενοκτονίες ολόκληρων λαών, φτάνοντας έως και τα βρέφη στην κούνια…Σας το λέω, είναι πολύ άγριο ζώο, αυτός ο Homo.

Το βασικότερο τέλος ένστικτο της αγέλης είναι η ομαδικότητα. Η αίσθηση του να ανήκεις σε μιαν Ομάδα, που δίνει ασφάλεια, δίνει δύναμη, και απελευθερώνει πολύ πιο εύκολα όλα τα προηγούμενα ζωώδη ένστικτα. Αυτό είναι το ένστικτο που έδωσε -ισχύ στον φασισμό (fascia = η δεσμίδα, άρα η παράλληλη και συντονισμένη δράση), αυτό είναι το ένστικτο που τρελλαίνει τους χούλιγκανς, αυτό είναι το ένστικτο που νικάει στην μάχη έναν λιγότερο ομογενή εχθρό, με λιγότερη συνοχή.

Όλα αυτά τα ένστικτα, σε πιο συγκαλυμμένη μορφή, είναι που αφιονίζουν και μια ομάδα παιδιών, και τα κάνει να δέρνουν ή απλά να ταπεινώνουν ένα άλλο παιδάκι, το πιο διαφορετικό, ή το πιο αδύναμο, ή απλά τον πιο εύκολο στόχο.

Ας μην ξεχάσουμε και την σκληρότητα που δείχνουν τα παιδιά προς τα ζώα, έχει άμεση σχέση με τον φόνο του Άλεξ. Πριν από λίγες μέρες, μιλώντας με μια Ναουσαία κυρία 40κάτι χρονών, πρόσεξα στο μέτωπό της μια παλιά ουλή. Πώς το πάθατε, τη ρώτησα. Με πέρασαν για γάτα, μού απάντησε. Πώς είπατε, ξαναρώτησα, δεν κατάλαβα. Ήμουν έντεκα χρονών, μού λέει, και έπαιζα με ένα αγοράκι γύρω στα εννιά. Είχε σχεδόν νυχτώσει, και χωρίσαμε. Εγώ, μέσα σε μια διπλανή αυλή, νιαούρισα για πλάκα, και αυτός με πέρασε για γάτα, και μού πέταξε μια πέτρα.

Αυτό το φονικό ένστικτο, αυτή η δίψα για αίμα, που οπλίζει το χέρι ενός εννιάχρονου με μια φονική πέτρα για να σκοτώσει μια γάτα, ή ένα άλλο ανυπεράσπιστο μικρό ζωάκι, είναι, ΚΑΙ αυτό, πολύ ανεπτυγμένο σε πολλούς.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ είναι που σκότωσαν τον Άλεξ. ΑΛΛΑ, το έτος 2006 της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ μας χρονολογίας, σε μια χώρα ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ, σε μια ΠΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, τα ένστικτα ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να έχουν εξουδετερωθεί μέσω της ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ, και μέσω της ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Ο ανθρώπινος Πολιτισμός χιλιετίες τώρα, ο Χριστιανισμός εδώ και 2006 χρόνια, ο Διαφωτισμός και ο Ανθρωπισμός εδώ και κάποιους αιώνες, πολέμησαν και πολεμούν, να κατευνάσουνι τα ζωώδη ένστικτα, να προστατέψουν τον ελαττωματικό, τον διαφορετικό, τον αδύναμο. Είναι η Μάχη του ανθρώπου που θέλει να γίνει Άνθρωπος, του θηλαστικού ζώου που θέλει να γίνει ένα πνευματικό Ον, όμοιο με τον Τέλειο Θεό, το Υπέρτατο Πνευματικό Ον που κάποτε ο ίδιος φαντάστηκε κι επινόησε, προσπαθώντας να ξορκίσει τον αρχέγονο Φόβο της Φύσης και του Θανάτου.

Από εκεί κρεμόμαστε. Από την ελπίδα να γίνουμε κάποτε Άνθρωποι. Μόνο γι’αυτό αξίζει να ζούμε. Μήπως, κάποτε, κάποιοι μακρινοί μας απόγονοι, γίνουν Άνθρωποι. Γι’αυτό αξίζει να δίνουμε τις Μάχες μας. Τον Πόλεμό μας.

Στην Βέροια, χάσαμε τη μάχη, για μια ακόμα φορά. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, ο περίγυρος των παιδιών αυτών, των ΦΟΝΙΑΔΩΝ αυτών, απέτυχε (αν υποθέσουμε ότι προσπάθησε) να τα μετατρέψει από αγρίμια σε Ανθρωπάκια, από αγέλη άγριων ζώων, σε μέλη μιας Κοινωνίας Ανθρώπων.

Όχι, η "παιδική αθωότητα", ΔΕΝ είναι αυθύπαρκτη, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ. Το ότι κάθε παιδί είναι ένα "λιλιπούτειο αγγελούδι" είναι άλλο ένα ψέμα, ένα κατασκεύασμα των ΘΛΙΒΕΡΩΝ ΚΟΡΑΚΙΩΝ ΤΩΝ ΜΜΕ, με μοναδικό σκοπό να εκβιάσουν ένα ακόμα δάκρυ, και να βάλουν ακόμα καναδυό ΔΙΑΦΗΜΊΣΕΙς στις βρώμικές τους τσέπες.......

Το ανθρώπινο παιδί είναι ένα μικρό ζωάκι, γεμάτο άγρια ένστικτα, που μπορεί όμως να μετατραπεί σε ανθρωπάκι, ίσως και σε Ανθρωπάκι. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, δεν πρόκειται για μια αυτόματη, ΦΥΣΙΚΗ διαδικασία. Το αντίθετο μάλιστα. Το "φυσικό" είναι το άγριο, το βίαιο, το αποτρόπαιο. Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, αυτός είναι που είναι ΑΦΥΣΙΚΟΣ.

Πολλές οι αμαρτίες σου, Άλεξ, βαριές, και μαζεμένες. Δεν ήσουν απλά Ξένος, ήσουν ξανθούλης, ήσυχος, μαζεμένος, ευαίσθητος, δεν είχες πατέρα, φορούσες γυαλιά, έπαιζες πιάνο…

Άλεξ, ήσουν εσύ ένα Ανθρωπάκι ανάμεσα στ'αγρίμια. Δεν ταίριαζες με τα άγρια θηρία που είχες γύρω σου. ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ, ΧΥΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝΟΥΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙς ΠΑΡΑΠΑΝΩ.

Άλεξ, δεν μπορώ να σού υποσχεθώ τίποτα, δεν ξέρω αν η ανθρώπινη αγέλη, η ανθρωπότητα, θα γίνει κάποτε Ανθρωπότητα με Α κεφαλαίο. Θα ήθελα να το ελπίζω, για να μπορέσω κι εγώ να συνεχίσω να ζώ. Έχε γειά.

32 σχόλια:

Μαύρος Γάτος είπε...

(αντιγράφω από το χαμένο post)

1 comments:

Constantin said...

Πολύ καλό το κείμενό σου. Πέραν του συγκλονιστικού γεγονότος (το οποίο προφανώς δεν είναι μονάχα θέμα της Βέροιας) μπορούμε να διαπιστώσουμε δύο πολύ σημαντικά στοιχεία που αντικρούονται μεταξύ τους. Πρώτον, το είδος μας καθόλου δεν έχει εξελιχθεί τα τελευταία 30.000 χρόνια, πέραν της νοημοσύνης και δεύτερον το άτομο έχει πάντα δίκιο απέναντι στον όχλο. Γιατί αυτό είμαστε, ένας όχλος από ζώα. Και κάτι ακόμα. Ο Άλεξ που σκοτώθηκε είναι ο κάθε Άλεξ που δεν σηκώνει τη σημαία γιατί φοβάται μήπως τον δείρουν οι συμμαθητές του. Και... προφανώς, οι Έλληνες γονείς που γκαρίζουν να πάρει το δικό τους παιδάκι τη σημαία, το οποίο στην πραγματικότητα είναι ένα χαϊβανάκι που παίζει όλη μέρα Playstation.
Saturday, June 03, 2006 1:48:12 PM

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Όντως, πολύ άγριο ζώο αυτός ο Homo...
Έχε γεια Αλεξ, και κάθε Άλεξ.. 'this world was never
meant for one
as beautiful as you.'

cyrus είπε...

Τι να σχολιάσω για το κείμενό σου... τα λόγια είναι περιττά...

Θα πω μόνο ότι αυτό που γράφει ο constantin για τα τελευταία 30.000 χρόνια είναι κάτι που πάντοτε πίστευα, και χαίρομαι που το βλέπω διατυπωμένο.

Rodia είπε...

Μπράβο! Υποκλίνομαι.
Ψάχνω να βρω τι το θετικό θα μπορούσε να προκύψει από αυτό το ισχυρό ράπισμα.

VROXOPOIOS είπε...

Άνθρωποι και...αγρίμια

άνιση μάχη...

Ecumene είπε...

Δασκαλοι,Γονεις εχουν χασει τη
μαχη...

Ανώνυμος είπε...

μήπως υπάρχει μια μορφή "εκδίκησης" για όλα αυτά;;;;;;;
Πόσα παιδιά ήταν στο λεωφορείο;;;;Μετά την πενταήμερη
Είναι τυχαίο;;;;Μήπως η Βέροια πληρώνει,τη νοοτροπία που οι γονείς κι ο περίγυρος δίνουν στα παιδιά; και η πληρωμή γίνεται με το αίμα των δικών τους αθώων παιδιών;;;;
Αναρωτιέμαι τίποτε άλλο και σε καμμιά περίπτωση δεν συμφωνώ με τίποτε

Lao είπε...

Μεγάλωσα στην πόλη που πάει να γίνει η πόλη των εξαφανισμένων. Η πόλη των δολοφονημένων. Η πόλη των δολοφόνων.


Όχι φίλε μου, μην συσχετίζουμε μια πόλη με 2 ακραία περιστατικά τα τελευταία χρόνια. Είναι πιο ασφαλές να τη χαρακτηρίσουμε πόλη νέων απογοητευμένων, άνεργων, πόλη της αδιαφορίας, πόλη που αδιαφορεί και πόλη που κανείς γι' αυτήν πρα(γμα)-κ-τικά δεν ενδιαφέρεται, πόλη ανθρώπων περιορισμένου σκεπτικού. Πότε όμως πόλη των φονιάδων.
Ίσως πόλη της παραίτησης.. Ίσως.

Μαύρος Γάτος είπε...

Re 2300, σκέφτηκα πολύ αν θα έβαζα στο κείμενό μου κάποια φράση που να παοσυνδέει την πόλη από το γεγονός, η κοινή λογική λέει ότι θα μπορούσαν να έχουν γίνει οι φόνοι σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλα΄και όλου του κόσμου. Άλλωστε αλλού γίνονται πολύ χειρότερα.

ΟΜΩΣ, αν και ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ, δεν έγιναν, οι φόνοι αυτοί, ΑΛΛΟΥ, σε άλλη π-όλη, σε άλλη χώρα. ΕΚΕΙ έγιναν. Και δεν ξέρω πόσο τυχαίο είναι αυτό, πιθανότατα εντελώς τυχαίο. ΟΜΩΣ, ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΒΕΡΟΙΑ, και όχι κάπου αλλού. Και ίσως έχει κάποια σημασία αυτό, ίσως όχι. ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΛΕΓΟΝΤΑΣ "Θα μπορούσε να έχει γίνει οπουδήποτε αλλού".

Γιατί ΈΓΙΝΑΝ EKEI.

Μαύρος Γάτος είπε...

Νά'τα μας. Τρέιλερ στον άλτερ. " ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΑΛΤΕΡ ΣΤΙΣ 8: Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΡΟΙΑ ΤΙΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΔΡΑΣΤΩΝ- ΠΩΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟ 11ΧΡΟΝΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ"

Μαύρος Γάτος είπε...

...ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ Η ΕΡΕΥΝΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΠΑΖΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΤΕΙ Η ΣΩΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. ΑΝΤΡΕΣ ΤΗΣ ΕΜΑΚ ΨΑΧΝΟΥΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥΣΑ ΣΚΥΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ 11ΧΡΟΝΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ.

Rodia είπε...

Σκέφτηκα Γατουλη και ανέβασα αυτό εδώ: Οι κλειστές κοινωνίες όμηροι του φόβου

Για όσα διηγήθηκες, έχει γίνει κάτι; Είπες μέσα σου "εγώ καλά τη γλίτωσα" και προχώρησες χωρίς να αφήσεις κάποιο σημάδι;
Επειδή, αντίθετα με σένα, υπήρξα ατίθασσο παιδί, μετέδωσα όσο μπορούσα την εμπειρία μου σε άλλους, παιδιά και μεγάλους -και στα δικά μου παιδιά. Εδωσα να γίνει κατανοητό πόσο σημαντικό είναι να διοχετεύεται η παιδική ενεργητικότητα και φαντασία σε δρόμους δημιουργίας, πόσο η κάθε απαγόρευση παίζει αρνητικό ρόλο, κλπ κλπ

σμουτς!:-)

(για πιάσε καναν παράγοντα και δείξε του το θετικό του πράγματος, μη το βάλετε κάτω, ε)

Μαύρος Γάτος είπε...

Μαρίνα, ήμουν (και είμαι ακόμα) πολύ ατίθασο παιδί. Περιστατικά σαν αυτό συμβαίνουν κάθε μέρα, παντού. Αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που φτάνεις στα όρια των δυνατοτήτων σου. Πίστεψέ με, δεν είχα την παραμικρή δυνατότητα να κάνω τίπτα. Δηλαδή ΤΙ να πάω να κάνω;;;; Να πάω στον Γυμνασιάρχη και να καταγγείλω ΟΛΟΥΣ τους συμμαθητές μου ότι ξεβράκωσαν τον Ηρακλή;;;;;; Ή να καταγγείλω τον Γ. στον πατέρα του ότι πείραζε τον Λ.;;;;;;;

Για ξανασκέψου το λίγο.

Μαύρος Γάτος είπε...

Δεν είμαι ούτε γονιός, ούτε εκπαιδευτικός. Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. ΌΤΑΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΛΟΙ< ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.

ΕΓΩ κι ΕΣΥ, ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ. Ούτε και οι Βεροιώτες γενικώς, ούτε και ΟΛΟΙ οι γονιοί, ή ΟΛΟΙ οι εκπαιδευτικοί.

Ξαναλέω, μη λες "εσύ τί έκανες, εγώ τί έκανα, όλοι φταίμε". ΌΤΑΝ "ΦΤΑΙΝΕ ΟΛΟΙ", ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ....

άσκεπος είπε...

Το "πιάνεις πολύ ωραία το θέμα. Ανάλογες αναμνήσεις έχω κι εγώ από το σχολείο. Με συμμορίες να σε κλέβουν, να τριγυρνάς με σουγιάδες, για να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου όταν θα βρεθείς απέναντι από τον νταή με την πεταλούδα (είδος στιλέτου). Να μαθαίνεις να περπατάς μάγκικα, για να μην είσαι "φλώρος" κ.ά.

ΥΓ: Έχεις mail.

Ιφιμέδεια είπε...

Νομίζω ότι έχεις θίξει το θέμα στη σωστή του διάσταση. Και είναι αξιέπαινο, δεδομένου ότι λόγω εντοπιότητος νιώθεις να σε αφορά και να σε συγκινεί περισσότερο.

Έχεις απόλυτο δίκιο όταν γράφεις:

-->Στην Βέροια, χάσαμε τη μάχη, για μια ακόμα φορά. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, ο περίγυρος των παιδιών αυτών, των ΦΟΝΙΑΔΩΝ αυτών, απέτυχε (αν υποθέσουμε ότι προσπάθησε) να τα μετατρέψει από αγρίμια σε Ανθρωπάκια, από αγέλη άγριων ζώων, σε μέλη μιας Κοινωνίας Ανθρώπων.

και πάλι στα σχόλια λες:

-->Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. ΌΤΑΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΛΟΙ< ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.
-->ΕΓΩ κι ΕΣΥ, ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ. Ούτε και οι Βεροιώτες γενικώς, ούτε και ΟΛΟΙ οι γονιοί, ή ΟΛΟΙ οι εκπαιδευτικοί.

Φίλε μου,

έχεις απόλυτο δίκιο (το ξαναγράφω). Έτσι είναι. Προς τι δηλαδή οι γενικότητες και οι κοινωνιολογικές παρατηρήσεις;

Ναι, είναι ένα φαινόμενο η παιδική εγκληματικότητα, ναι, έχει ευρύτερες προεκτάσεις το θέμα, βαθύτερες αιτίες.

Αλλά εδώ ένα συγκεκριμένο παιδί, αυτό το παιδί αυτών των γονιών, σε αυτή την πόλη πεθαίνει με αυτό τον φρικτό τρόπο. Και η υπόθεση συγκαλύπτεται από συγκεκριμένους ενήλικες. Και δυστυχώς τα υπέρμετρα κενά στη νομοθεσία μας θα αφήσουν ΑΠΑΝΤΕΣ ατιμώρητους.

Εγώ λέω λοιπόν ότι οι συγκεκριμένοι γονείς των παιδιών-φονιάδων είναι συνένοχοι. Είναι αποτυχημένοι και φταίχτες. Και οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί τους είναι αποτυχημένοι εκπαιδευτικοί.

Συγχωρήστε μου το ύφος. Είμαι εκτός εαυτού με αυτό το θέμα. Με έχει στενοχωρήσει πολύ.

GLOBAL είπε...

Phra th giagia mou sthn Ellada kai mou to eipe taragmenh.
Zwntas apenanti apo to Detroit akouw tetoia polla.
Ekei exoun pistolia, allhlosfazontai gia to paramikro.
Einai tragiko.
Einai tromaxtiko.
Einai adiko.
Einai tosa kai tipota mazi.
Giati ton skotwsane.

Ανώνυμος είπε...

mostri si nasce,innocenti si diventa...
Ευχαριστω για την ενημερωση.Συμφωνω με αυτα που γραφεις.

raffinata είπε...

Η διαφορετικότητα πάντα προκαλεί, ο μικρός ήταν διαφορετικός και προκάλεσε βίαιες συμπεριφορές στον μικρόκοσμο του σχολείου του. Όλοι λίγο-πολύ το έχουμε δει ή το έχουμε ζήσει αυτό, όποια ηλικία κι αν έχουμε σε όποιο σχολείο κι αν έχουμε φοιτήσει σε όποια μικρή ή μεγάλη πόλη. Η βία έφερε θάνατο. Ο θάνατος, φόβο στα παιδιά -μη το ξεχνάμε αυτό- κι ήρθε η συγκάλυψη από τους γονείς/δασκάλους. Με στενοχωρεί αφάνταστα αυτή η τραγική ιστορία, αλλά θέλω να τη βλέπω ρεαλιστικά, καθόλου μελλοδραματικά, και μακάρι να γίνει αφορμή για γόνιμες και ψύχραιμες συζητήσεις σε σπίτια, σχολεία,ακόμα και στην τηλεόραση που εγώ μπορεί να σιχαίνομαι αλλά τα παιδιά την παρακολουθούν...

dalhia είπε...

Μας σοκάρει ένα γεγονός σκληρό. Σκέφτομαι τα παιδιά μου που ακόμα είναι μικρά και σε λίγο θα πάνε στο σχολείο. Πως θα συμπεριφερθώ, τι στάση θα κρατήσω. Φοβάμαι.

Φοβάμαι πιο πολύ γιατί δεν θέλω να γίνω ο κριτής για τους γονείς των παιδιών που έκαναν το κακό. Σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να δούλευαν με τις ώρες για να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή ζωή σαν αυτή των ανθρώπων στη χώρα που τους φιλοξενεί.

ΦΟβάμαι γιατί δεν θέλω να καλύπτω τις πράξεις των παιδιών μου μόνο και μόνο γιατί λέω πως τα αγαπάω, ενώ κατά βάθος δεν θέλω να τσαλακωθεί η "αξιοπρέπειά" μου, το image μου, η κοινωνική μου (όποια) θέση.

Φοβάμαι γιατί γίναμε ανθρωποφάγοι. Τρώμε τον διπλανό μας για μια θέση σε μια δουλειά. Με αυτό το παράδειγμα τα παιδιά μας τρώνε το συμμαθητή τους που είναι κορυφή στο μπάσκετ, στα μαθήματα, παντού.

Φοβάμαι γιατί δεν διδάξαμε τα παιδιά μας πως η αξία μας δεν έγκεται στην απαξίωση του διπλανού μας αλλά στην προσφορά μας στον διπλανό μας.

Φοβάμαι ότι φερθήκαμε ρατσιτσικά και με αίσθηση υπεροχής σε όλους τους μετανάστες -ίσως όχι σε προσωπικό επίπεδο- αλλά σαν κράτος.

Φοβάμαι ότι συνηθίσαμε το κακό. Φοβάμαι ότι όπως βλέπουμε μια ταινία βλέπουμε και μια δολοφονία, ένα τροχαίο, μια εκατόμβη θυμάτων στις ειδήσεις. Ε, διασκέδαση είναι και αυτό. Και κάπου ανάμεσα παραγγέλνουμε και μια πίτσα.

Φοβάμαι πως όταν συμβεί ένα παρόμοιο γεγονός στη ζωή μας, στην οικογένειά μας, στη συγγένειά μας θα ζητάμε επιείκεια. Ας δώσουμε και εμείς λίγη σε όλες τις πλευρές και σε όλα τα θύματα.

petalida είπε...

Θυμάμαι όταν είχε πεθάνει ο Μενιος Κουτσογιωργας στο διακστήριο έλεγε το μεγκα "Παρακολουθήστε στο δελτιο μας λεπτό προς λεπτό τις τελευταίες στιγμές του". Και επίσης όταν πέθανε ο πατέρας μου πρίν λίγο καιρό πώς μας κοιτάζανε όλοι λες και είμασταν τίποτε αξιοθέατα και τελικά αναγκάστηκα να κλείσω την πόρτα του δωματίου για να γλυτώσω από τα κοράκια.
Αλλά δε συμφωνώ Γάτε ότι είναι στη φύση μας μόνο η βία και η αγριότητα, ούτε ότι ο πολιτισμός είναι ένα παλτό που φοράμε χωρίς να είναι δικό μας. Και τα δύο είναι στη φύση μας. Γι αυτό άλλωστε (παράλληλα με πάσης φύσεως αγριότητα) δημιουργούμε πολιτισμό και απαιτούμε ελευθερία, δικαιοσύνη και ανθρωπιά. Και τα δύο είναι στη φύση μας και αυτή ακριβώς η αντίφαση είναι που με τρελλαίνει.

J95 είπε...

Αλλά δε συμφωνώ Γάτε ότι είναι στη φύση μας μόνο η βία και η αγριότητα, ούτε ότι ο πολιτισμός είναι ένα παλτό που φοράμε χωρίς να είναι δικό μας. Και τα δύο είναι στη φύση μας.

Ναι αλλά το 1ο είναι "σκέτα" στη φύση μας, ενώ το 2ο είναι στη φύση μας in potentia. Δηλαδή το 1ο πρέπει να "παλέψεις" (μέσω ανατροφής κλπ) για να το αποτινάξεις, ενώ το 2ο πρέπει να "παλέψεις" (πάλι μέσω ανατροφής κλπ) για να το αποκτήσεις.

NinaC είπε...

Τα είπες όλα Μίλτο...

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Ένα παλιό διήγημα θα ανεβάσω για ποστ. Με αφορμή αυτά που γράφεις...

Πληρωμένη πένα είπε...

Ένα από τα προβλήματα της κοινωνίας μας είναι πως έχει μνήμη χρυσόψαρου. Αργά η γρήγορα θα ξεχαστεί και αυτό. Μόνο η ζωή της δυστυχισμένης μάνας θα έχει διαλυθεί για πάντα. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε την αδιαφορία και τα λάθη.

Marina είπε...

Μαύρε γάτε καλημέρα.
Το κείμενό σου με συνάρπασε καθότι ήμουνα και εγώ θύμα ομάδας τραμπούκων στο σχολείο μου. Σε ιδιωτικό πήγαινα και οι τραμπούκοι ήταν όλες κορίτσια με 1-2 αγόρια μόνο. Από την πέμπτη δημοτικού μέχρι την τρίτη γυμνασίου υπέφερα πολύ. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Κανείς δεν έβλεπε, ιδιαίτερα οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα. Η διαφορετικότητά μου ήταν το ότι με θεωρούσαν ιδιαίτερα ωραία και ήμουνα και αριστούχος. Τράβαγα τα βλέμματα από τους συμμαθητές μου έως και τους καθηγητές...και αυτό εξαγρίωνε τις συμμαθήτριές μου. Προσπαθούσα να τις αποφεύγω αλλά με πετύχαιναν στα διαλείμματα..με στρίμωχναν στις τουαλέττες και με καίγαν με τσιγάρα..
Ευτυχώς λόγω οικονομικών δυσχεριών άλλαξα σχολείο και πήγα δημόσιο και ησύχασα..
Δεν είναι η επαρχία που δημιουργεί το αίσθημα της συντήρησης του όχλου που έχει αποτέλεσμα την πάταξη του διαφορετικού. Είναι κάτι αρχέγονο που ζεί μέσα μας.

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Μια Εκδίκηση έγραψα.
Για όλους αυτούς που υπομένουν τον χλευασμό και τον εξευτελισμό για την διαφορετικότητά τους...

Καλημέρα Γάτε

lemon είπε...

Μίλτο, σαν τον loukas-maria, αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που ήρθε στο δικό μου μυαλό, οτι η υπερέκθεσή μας στη βία μέσα απο την τηλεόραση, τις ειδήσεις, τις ταινίες, τα πάντα "σε απευθείας μετάδοση", πολέμους, εγκλήματα, δίκες, ανακρίσεις και αναλύσεις του ποδαριού απο ψυχολόγους μέσα σε τηλεοπτικές εκπομπές, ψυχαναλύσεις του κ#$λου απο τηλεπαρουσιάστριες μέσω τηλεφώνου την ώρα της εκπομπής...
Εχουμε μπουχτίσει πια, νομίζω οτι ακόμη κι αν μας πουν οτι ενα πράσινο ανθρωπάκι απο τον άρη προσγειώθηκε στο σύνταγμα, κανείς δεν θα εντυπωσιαστεί φοβερά...
Οπότε τα παιδιά-τα παιδιά ούτως ή άλλως νομίζουν οτι η ζωή είναι παιχνίδι, δεν μπορούν να καταλάβουν εύκολα τις συνέπειες των πράξεων τους(αφου ο ηθοποιός πάντα ζεί, για να ξανασκοτωθεί στην επόμενη ταινία...). Αν αυτή η παρουσία της βίας σαν κάτι φυσιολογικό, συνδιαστεί με αδιαφορία του άμεσου περιβάλλοντός τους-και του σχολείου (εκεί κι αν κυριαρχεί η παντελής αδιαφορία για τα πάντα...), τότε ίσως εξηγείται πως μπορεί να γίνουμε κι εδώ "όπως αμερική"....
Προσπαθώ να καταλάβω κι εγώ, αυτό το δρόμο ακολούθησε το μυαλό μου...

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα σε όλους παιδιά.

Πολύπλοκο το πρόβλημα, οι προεκτάσεις του πολυεπίπεδες, και οι "λύσεις"... για δυνατούς λύτες.

Ας κρατήσουμε το βασικό θέμα με το οποίο κάποιοι φίλοι διαφώνησαν. ΄Το θέμα της ΕΥΘΥΝΗΣ. Ας πάψουμε επιτέλους τα "όλοι φταίμε" κτλ που σε λίγο καιρό θα έχουν ξεχαστεί. Ας κοιτάξει ο καθένας τί μπορεί να κάνει, αν περνάει από το χέρι του, για τα δικά του παιδιά, και η κοινωνία ας προσπαθήσει να βρει τους λόγους που συμβάλλουν στην δημιουργία ΤΕΡΑΤΩΝ, από γενιά σε γενιά, και ας τους αντιμετωπίσει.

Τώρα φταίω εγώ αν πώ ότι δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος ότι θ'αλλάξει κάτι, τουλάχιστον όσο ζούμε εμείς;;;;

Γιατί κάθε λύση που μπορώ να φανταστώ, έρχεται σε αντίθεση με την αρχέγονη φύση του ανθρώπου...

Lion είπε...

Μαυρε Γατε πολυ σωστος. Τοσο στις αναλυσεις που κανεις γυρω απο τον ανθρωπο, οσο και στις παρατηρησεις σου γυρω απο το επικαιρο, θλιβερο γεγονος.

Ερωτηση: Ενστικτα (αγρια) εχουμε ολοι και ξερουμε (;) οτι μπορουμε να τα αποβαλλουμε με Παιδεια και Πολιτισμο. Γιατι ομως να θελουμε κατι τετοιο; Ποιο το κινητρο μας;

Οπως εσυ, ειμαι απαισιοδοξος.

Ανώνυμος είπε...

Τα παιδιά είναι οι δικοί μας καθρέφτες. Κοιτάξτε γύρω σας και δείτε τι τους δίνουμε καθημερινά ως πρότυπα ζωής: τον ανταγωνισμό για την πρωτιά, το ψέμα, το σεξ (παντού, οποιαδήποτε ώρα σε οποιοδήποτε μέρος), τη βία, τη σκουπιδοτηλεόραση και τα σκουπιδοπεριοδικά, την επιφάνεια στις σχέσεις και στις ζωές που επι-βιώνουμε, τα αυτοκίνητά μας πάνω στα πεζοδρόμια, το χλευασμό μας για το διαφορετικό, τα σκουπίδια που τα πετάμε από τον 5ο στο δρόμο. Εμείς είμαστε τα πρότυπα και στα δικά μας τα χνάρια βαδίζουνε. Να μας χαιρόμαστε!

Ανώνυμος είπε...

Γειά σας μάυρε γάτε!(τι ωραίο ψευδόνυμο!)έχω την τύχη ή την ατυχία; να πώ; να είμαι και εγώ ένας άνθρωπος από αυτούς τους πολλούς;χιλιάδες; ίσως που χρειάστηκαν (και χρειάζονται διαρκώς) ιατρική παρακολούθηση...(μιλάω για το post σας που αφορά την ιατρική βία (όπως την αποκαλείτε και ΔΕΝ έχετε καθόλου άδικο πιστέψτε με) είναι όντως βία και ίσως να είναι και το χειρότερο είδος της)....διότι έχω γεννηθεί με μιά σπάνια αναπηρία και χρειαζόμουν διαρκώς εγχειρήσεις, ιατρική παρακολούθηση από γιατρούς (ορθοπεδικούς κυρίως)και περίθαλψη και συνεχείς νοσηλίες στα νοσοκομεία για καιρό.....και πρέπει να πώ ότι όλα αυτά τα χρόνια που είναι πάρα πολλά (από τη γέννησή μου έως και τώρα που κοντέυω πιά τα τριάντα....και όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορώ να πώ ότι είδα και πολλούς πραγματικούς γιατρούς....ΓΙΑΤΡΟΥΣ όμως....αληθινούς έντιμους.....είδα από πρώτο χέρι και ένιωσα στο ίδιο μου το πετσί την απίστευτη σκληρότητα και την απίστευτη εκμετάλευση των γιατρών στα ελληνικά νοσοκομεία...και είδα και έζησα...από πρώτο χέρι τις άθλιες και τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν στα ελληνικά νοσοκομεία.....και είδα και το σαθρό και αθλιο σύστημα....κάποτε ήθελα να γίνω κι εγώ γιατρός....και η ιατρική συνεχίζει να είναι μιά μεγάλη αγάπη μου....και αυτό που με πονάει να το βλέπω είναι να εξευτελίζεται τόσο και έτσι και μέρα με τη μέρα και πιο πολύ αυτή η επιστήμη (η ιατρική) που τόσα έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα....και που έχει βγάλει τους μεγαλύτερους επιστήμονες....μα πάνω από όλα ανθρωπιστές.....που έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους....γιανά σώσουν την ανθρωπότητα από διάφορες μάστιγες και που έφεραν την επανάσταση με τις ανακαλύψεις τους.....με ενοχλεί να βλέπω αυτή τη νέα μορφή που της έχουν δώσει οι καινούριοι επιστήμονες...τη κατάντια μάλλον....γιατί πλέον είναι μόνο κατάντια αυτό ή μάλλον ξευτίλα.....με ενοχλεί να βλέπω ότι πλέον η ιατρική δεν είναι λειτούργημα, λει τού ρ γη μα αλλά έγινε πιά μιά τεράστια άθλια και σαθρή βιομηχανία που υπάρχει γιανά δίνει μόνο όλο και πιό πολλά κέρδη στους.....γιατρούς....εάν τους αξίζει να λέγονται έτσι....ή μήπως στυγνοί επαγγελματίες;....(χρηματικά εννοείται, φακελάκια κτλ).Και με ενοχλεί να βλέπω ότι πιά έχει χαθεί ο σεβασμός και η αγάπη στον ίδιο τον ασθενή σαν οντότητα σαν άνθρωπος που πονάει πάσχει και που έχει ανάγκη φροντίδας και ανακούφισης (όσο γίνεται)στον πόνο του......με ενοχλεί να βλέπω αυτή την απαξίωση την υποβίβαση και τον εξευτελισμό της ίδιας της ιατρικής πρώτα σαν επιστήμης....και ύστερα και του ίδιου του ασθενή....σαν ανθρώπινο όν ανθρώπινη ύπαρξη....το νοσοκομείο είναι ιερός χώρος....και οι γιατροί έχουν υποχρέωση εφόσον έχουν ορκιστεί πρώτα στον Ιπποκράτη και μετά στο Θεό να το σεβαστούν πρώτα οι ίδιοι και ύστερα να δείξουν και στους ασθενείς ότι πρέπει να δείχνουν και εκείνοι τον ίδιο σεβασμό.... εάν οι ίδιο δεν σέβονται την επιστήμη την οποία υ π η ρ ε τού ν τότε.....νομίζω δε θα μπορούν να ασκούν και το επάγγελμα του γιατρού όπως πρέπει και με σωστό τρόπο......αυτό με ενοχλεί να το βλέπω....ότι έχει χαθεί πιά ό σεβασμός....στον ασθενή και στην ίδια την επιστήμη...ο ασθενής πλέον αντιμετωπίζεται σαν ένα φακελάκι με ένα σεβαστό ποσό από μερικές χιλιάδες ευρώ.....σαν ένας αριθμός....και αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη προσβολή...για τους ίδιους τους γιατρούς...(την ιατρική) και μετά για τον ασθενή... και πιστέυω πως πρέπει να γίνει κάτί ά με σα γιανά σταματήσει αυτή η β ί α στα νοσοκομεία......σύντομα....και αυτή η συνεχής απαξίωση....Με σεβασμό. Ανώνυμος