ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, Σ'ΑΓΑΠΩ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
-Μιλάς παράξενα, είπε εκείνη. Αλλά υπάρχει στη συμπεριφορά σου κάτι που μού αρέσει. Έλα πιό κοντά, Ξένε, κι εξήγησε μου.
-Μόνη σου το είπες: "μια λαμπερή κηλίδα αίματος στο μέτωπό του". Με κοίταξες αλλόκοτα. Πρέπει να σ'αγαπώ;
-Κι όμως, σε άκουσα! "Ένα αστέρι εξερράγη μέσα στο βλέμμα του!", είπες. Απόψε ο ουρανός είναι κατακόκκινος, κι οι φήμες ζοφερές. Μ'αρέσεις όταν γέρνεις έτσι το κεφάλι σου. Τούτη τη στερνή ώρα, πρέπει να σ'αγαπήσω.
-Μόνη σου το είπες: "μια λαμπερή κηλίδα αίματος στο μέτωπό του". Με κοίταξες αλλόκοτα. Πρέπει να σ'αγαπώ;
-Κι όμως, σε άκουσα! "Ένα αστέρι εξερράγη μέσα στο βλέμμα του!", είπες. Απόψε ο ουρανός είναι κατακόκκινος, κι οι φήμες ζοφερές. Μ'αρέσεις όταν γέρνεις έτσι το κεφάλι σου. Τούτη τη στερνή ώρα, πρέπει να σ'αγαπήσω.
Ποιός ξέρει; Μπορεί και νά΄ναι αλήθεια ότι δεν είμαστε παρά φτερά, ανάμεσα στ'ατσάλινα σαγόνια της ζωής και του θανάτου. Αλλά προτιμώ να μετρώ το Χρόνο με το δικό μου ρολόι. Μπορώ έτσι να πετώ, αδιαφορώντας για τις ενδείξεις. Μπορώ να πετώ μαζί σου.
Είναι το τέλος, σ'αγαπώ, είναι το τέλος.
Από ένα αγαπημένο μου διήγημα επιστημονικής φαντασίας
5 σχόλια:
Μαρτύρα το διήγημα Γατούλη.. Δε με λυπάσαι να ψαχνω..?
σμουτς!:-)
Μην ψάχνεις άδικα γιατί την μετάφραση την έχω τροποποιήσει αρκετά, Μαρινάκι... Και δεν θυμάμαι ούτε συγγραφέα ούτε τίτλο!!!!
Το βιβλίο είναι στην Θεσσαλονίκη. Μόλις πάω θα σού τα στείλω. Καλό βράδυ Σ;))))
Πολυ καλο!!!
Υπέροχο. τέλος με αρχή από αγάπη που ξεχυλίζει χωρίς να φαίνεται να νοιάζεται για κάτι που μοιάζει με τελος.
χαζεύοντας τα ΠΟΣΤ σου του παρελθόντος, ανακαλύψα αυτό το κειμενάκι το οποίο γραφόταν ακριβώς τη στιγμή που έπαιρνα μια μεγάλη απόφαση για τη ζωή μου από κει και μετά..βράδυ, 12 του περσμένου Ιούνη και το θυμάμαι καλά γιατί ήταν ένα βράδυ από τα πιο φωτεινά της ζωής μου και η ώρα ήταν περίπου 2 παρα το βράδυ, ίδια ώρα και μέρα. ένα βράδυ που άλλαξα τη ζωή μου! τι παράξενο... ή όχι, ίσως όχι. δεν έχει σημασία..απλά οι στιγμές των ανθρώπων συναντιούνται στο τώρα στο μετά και στο πριν... ένα κουβάρι ο χρόνος που η μια στιγμή ακουμπάει την άλλη καθώς η κλωστή γυρίζει και τυλίγει το κουβάρι! για αυτό όλα είναι τόσο κοντινά και τόσο μακρινά συγχρόνως! τι ωραία! τι παραξενα ωραία που είναι η ζωή μας και το ταξίδι μας στο χρόνο!
Σεμέλη
Απρίλης 07
Αν και πέρασαν μήνες, Σεμέλη, από τότε που έγραψες εδώ, μόλις το είδα το σχόλιό σου.... Εύχομαι οι αποφάσεις που πήρες στο μεταξύ και οι αλλαγές που μεσολάβησαν να σ' έβγαλαν κάπου καλύτερα...
Σ;))))
Δημοσίευση σχολίου