ΟΧΙ, MONSIEUR HULOT, "Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΟ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ"

Η αντί-αισθητική της απελπισίας, στην Τέχνη του Κενού
από το Ημεροδίχτυ του Mr Hulot

Πριν από λίγες μέρες, μπήκα σε κάποια site με φωτογραφίες που πρότεινε ο παλιός μου γνώριμος, ο Mr Hulot. Έχω ξαναπεί ότι του monsieur αυτού τού χρωστάω κάποια ευγνωμοσύνη, γιατί μέσα από το 01 της δεκαετίας του '90 γνώρισα πράματα και θάματα, μεταξύ των οποίων... τί να πρωτοπώ. Μπαίνοντας όμως στα site που προτείνει, όπως και στο Ημεροδίχτυ του γενικώς, νιώθω συχνά εκείνο το γνώριμο σφίξιμο στο στομάχι, εκείνην την αίσθηση του να πνίγεσαι, του να ψάχνεις μια πόρτα ή ένα παράθυρο για να ξεφύγεις. Την ίδια ακριβώς αίσθηση που ένιωθα συχνά διαβάζοντας τα editorial και κάποια από τα άρθρα τού 01.

Θα προσπαθήσω να εικονογραφήσω την θέση μου φέρνοντας το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Ρήγου και του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Και οι δύο είναι ταλαντούχοι. Και οι δύο είναι ευαίσθητοι. Και οι δύο είναι αξιόλογοι καλλιτέχνες.







Όμως, ενώ ο Ρήγος βγάζει αυτό που σάς έλεγα και για τον Mr Hulot, την απελπισία αυτού που τα έχει όλα, τα έχει δει όλα, τα έχει κάνει όλα, και τίποτα δεν τον ικανοποιεί, και όλα στο βάθος τα φτύνει, πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος του Παπαϊωάννου! Εκεί αντί για την απελπισία, υπάρχει η περηφάνια . Αντί για την τυφλή οργή, που βρίσκει διέξοδο στην αυτοκαταστροφή, υπάρχει η ευγένεια. Απάντηση στην ματαιότητα δεν είναι η απαξίωση των πάντων, αλλά η εμμονή στην ομορφιά .

Όλα είναι Τέχνη, ΟΚ. Αλλά εγώ προτιμώ την Τέχνη σαν έμπνευση για να γίνεις καλύτερος, σαν σκαλί για να ανέβεις, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, να πλησιάσεις όσο είναι δυνατόν την Ομορφιά. Όχι την Τέχνη-σπρωξιά στο Κενό, Mr Hulot. Και ναι, μην αμφιβάλλεις, η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Άκου και έναν ηλίθιο, γυμνό αναγνώστη....