ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΦΙΛΕ;;;;;

Η ερώτηση είναι τελείως ρητορική. Ξέρω πολύ καλά γιατί, αυτό που δεν ξέρω είναι τί δουλειά έχω εγώ σε αυτήν την θλιβερή χώρα, την πατρίδα μου, την Ελλάδα.

Ο Μαύρος Γάτος, αν και διαθέτει αυτοκίνητο, και μάλιστα όχι από τα συνηθισμένα, κυκλοφορεί συνήθως με ένα μπλέ ποδήλατο. Το βασικό (το πιό φτηνό) μοντέλο του Decathlon του Merignac, πάνε πιά σχεδόν οχτώ χρόνια που το αγόρασα, τότε που μόλις είχα φτάσει στο Bordeaux. Το ποδηλατάκι μου είναι λοιπόν εκτός από απλούστατο και σχετικά παλιό, είναι όμως ακμαίο και καλοφροντισμένο, και με πάει παντού. Αφού αλώνισε το Bordeaux, γνώρισε το Χαϊδάρι, το Δαφνί και το Όρος Αιγάλεω, και μετά την Θεσσαλονίκη και τα περίχωρα, την παραλία ως την Περαία και ως το Καλοχώρι, το Σέιχ Σου. Και φυσικά όλο το κέντρο της πόλης, αφού το χρησιμοποιώ καθημερινά για τις μετακινήσεις μου. Κι ας μένει παραπονεμένη κι αραχνιασμένη η Λετίσια, το μπλε αυτοκίνητο, που κινείται σπάνια, και μόνο για μεγάλες αποστάσεις.

Χτες το βράδυ, γυρίζοντας από την έκθεση βιβλίου στην παραλία, άφησα για κάναδυό ώρες το ποδήλατό μου έξω από το πανεπιστήμιο, μπροστά από το κτίριο της Φιλοσοφικής. Είναι ένα μέρος πολύ φωτισμένο, και με αρκετά μεγάλη κίνηση πεζών και αυτοκινήτων. Το ποδήλατο ήταν δεμένο σε μια κολώνα ηλεκτροφωτισμού με κλειδαριά-συρματόσχοινο, όχι από τις πολύ απλές.

Όταν επέστρεψα, είδα το ποδήλατό μου μισοπεσμένο, σε περίεργη θέση. Σκέφτηκα ότι μάλλον δεν το στήριξα καλά και έπεσε. Εξετάζοντας την κλειδαριά είδα ότι κάποιος είχε προσπαθήσει να την παραβιάσει. Αν και την είχε καταστρέψει, δεν μπόρεσε να την παραβιάσει. Ευτυχώς λέω, χαλάλι η ηρωική μου κλειδαριά, αφού σώθηκε το ποδήλατο.

Πάω να φύγω, μπλοκάρει η αλυσίδα, δεν πιάνουν τα φρένα.

Ο ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΣ άνθρωπος που προσπάθησε να κλέψει το ποδήλατό μου, αφού είδε ότι δεν μπορεί να σπάσει την κλειδαριά, μού κατέστρεψε τον δίσκο των ταχυτήτων και τα φρένα.

Όμορφη χώρα, ηθική, πολιτισμένη, η αγαπημένη μας Πατρίδα.
Τι χαρά, τι ευτυχία, να ζεις στην Ελλάδα του 2006...