..."Κι ΕΣύ Να Με ΡΩΤάΣ ΓΙα ΤοΝ έΡΩΤΑ ΑΥΤόΝ"... (AuTOPLaY )

.

Ενθύμηση της Μαρίας Α.



Μια μέρα ενός γαλαζοφέγγαρου Σεπτέμβρη
κάτω από μιά μικρή δαμασκηνιά
αγκαλιάζα την ήσυχη, χλωμή μου αγάπη
σαν τα πολύτιμα τα όνειρα

κι ήταν στον καλοκαιρινό τον ουρανό
σύννεφο κατάλευκο, πολύ ψηλά,
και το κοιτούσα ώρα αρκετή
μα 'χε χαθεί, όταν κοίταξα ξανά


ωωω
ωωωω
ωωω


Πόσα φεγγάρια έχουν περάσει από τότε
γλύστρησαν ήσυχα κάτω στο παρελθόν
θά 'χει ξεριζωθεί πια η δαμασκηνιά, κι εσύ
να με ρωτάς τί έγινε με τον έρωτα αυτόν

τι να σού πω… αδύνατο να θυμηθώ
μα φυσικά, τι εννοείς, ξέρω καλά
το πρόσωπό της πιά δεν το γνωρίζω
ένα γνωρίζω: κάποτε το φίλησα


ωωω
ωωωω
ωωω


Και το φιλί θα τό ’χα πιά ξεχάσει
αν δεν ήταν το σύννεφο στον ουρανό
που με ακρίβεια ακόμα το θυμάμαι
τόσο ψηλά, τόσο πολύ λευκό

κι αν οι δαμασκηνιές εκεί ακόμα ανθίζουν
και αν εκείνη έχει εφτά παιδιά
το σύννεφο άνθισε για τόσο λίγο
κοίταξα, κι είχε διαλυθεί,
δεν ήταν πιά




Berthold Brecht, "Erinnerung and die Marie A"
μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός 2009

.