"ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΗ ΘΕΩΝ": Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΚΆΙΝ

Pietro Novelli (1603-1647)
Κάιν και Άβελ

Στην ελληνική Μυθολογία, ο Προμηθέας, που ήταν Τιτάνας, άρα Θεός, τιμωρείται βαρύτατα για τον εξανθρωπισμό της Ανθρωπότητας. Κι Αυτός μεν υποφέρει περήφανα στους Αιώνες, η ανθρωπότητα δε... εξανθρωπίζεται.

Στην εβραϊκή Βίβλο όμως, αυτός που πληρώνει το τίμημα της Γνώσης είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ακόμα χειρότερα, μόλις ο άνθρωπος αποκτά τη Γνώση του Καλού και του Κακού, δολοφονεί το Καλό, και ταυτίζεται με το Κακό!!!!! Αυτό το τελευταίο καμουφλάρεται έντεχνα πίσω από την ιστορία του Κάιν και του Άβελ. Ας τα πάρουμε όμως από την Αρχή.

Εν Αρχή ην.... κτλ κτλ. Τα ξέρετε. Πάμε στο επίμαχο περιστατικό με τα φίδια και τα μήλα και τις συνέπειες της βρώσης του Απαγορευμένου Καρπού, της Γνώσης του Καλού και του Κακού.

Η ποινή του Ανθρώπου για την κατάκτηση της Γνώσης ήταν βαρύτατη, εξεδιώχθη του Παραδείσου και εκέκλαυσεν πικρώς… Ως τότε δεν τον ένοιαζε τίποτα. Πεινούσε; Έψαχνε για φαγητό, αν έβρισκε έτρωγε. Νύσταζε; Κοιμόταν. Του(της) σηκώνονταν; Άρπαζε την κοντινότερη θηλυκιά (και αντίστροφα) και της (του) πέταγε τα μάτια έξω. Βέβαια μέχρι να φτάσει στο χτύπημα της κάρτας στις 7 και στις 3, στα αισθηματικά μυθιστορήματα, στα φαγητά-πακέτο και στις Ουκρανές-πακέτο, πέρασε πολύυυυυυς καιρός, και μεσολάβησαν ακόμα περισσότερα. Η δραματική αλλαγή όμως, όσον αφορά τουλάχιστον την πλειοψηφία των ανθρώπων, έγινε εκείνη την τραγική και συνάμα συγκλονιστική στιγμή που η Εύα βύθισε τους κοπτήρες της σ΄αυτό το Υπέροχο και Αποτρόπαιο Μήλο, τον απαγορευμένο καρπό του Δέντρου της Γνώσης…

Κι έτσι, μια γυναίκα (και όχι ένας άντρας, ή ένα παιδί) ήταν το πρώτο πλάσμα του γνωστού Κόσμου που ξέφυγε από την αφομοίωση με το Σύμπαν, κι αντιμετώπισε την ψυχρολουσία, την ευλογία, την παντοδύναμη Ευχή και την φρικτή Κατάρα, που λέγεται Ελεύθερη Βούληση. Η ανυπάκουη Προ-μη-τορική Αμαρτωλή Εύα (Εύα σημαίνει ζωή στα εβραϊκά), υπήρξε το πρώτο πλάσμα της Γης που απέκτησε ξεχωριστή συνείδηση, Ατομικότητα.

'Ολα αυτά τα θαυμαστά, η προ-γιαγιά μας η Εύα τα κληρονόμησε και σε μας (που χίλιες φορές μακάρι να μάς αποκλήρωνε). Μέσω των απογόνων της, του Κάιν και του Άβελ, δηλαδή ποιού Άβελ, μόνο μέσω του Κάιν, αφού ο κακομοίρης ο Άβελ πήγε ως γνωστόν από το χέρι του αδελφού του, τον έφαγε πριν από την ώρα του η μαύρη γη... Γενάρχης των ανθρώπων επομένως δεν είναι ο "καλός" Άβελ, αλλά ο εγκληματίας, ο αδελφοκτόνος, ο Κάιν. Παρόμοια, γενάρχης των Εβραίων, αντί του αγαθού Ησαύ, είναι ο πονηρός Ιακώβ... Που πήρε αντί πινακίου φακής (για ένα πιάτο φακή) τα πρωτοτόκια από τον αγαθό αδελφό του, υπεξαίρεσε και την Ευλογία του ετοιμοθάνατου πατέρα τους Αβραάμ, πάλι με δόλο, και έγινε με το έτσι θέλω γενάρχης των Εβραίων, στη θέση του πρωτότοκου Ησαύ. Άλα τις η Βίβλος, ωραία και πνευματικά ηθικά διδάγματα… Τι τα θες, Ο Ισαάκ Ασίμωφ είπε ότι με την κατάλληλη ανάγνωση, η Βίβλος είναι το αποτελεσματικότερο όπλο της Αθεΐας που υπήρξε ποτέ…

(*Properly read, the Bible is the most potent force for atheismn ever conceived)

Αλλά φυσικά ο Ιεχωβάς δεν υποστήριξε ποτέ ότι είναι ο Θεός της Αγάπης, ούτε του Δικαίου γενικώς, και η Αλήθεια του ήταν σχετική…

Κάιν: Γιατί όχι; Ο Όφις είπε την Αλήθεια. Ήταν το Δένδρο της Γνώσης, το Δέντρο της Ζωής. Η Γνώση είναι Καλή, και η Ζωή είναι Καλή· πώς θα μπορούσαν η Γνώση και η Ζωή να είναι φαύλες;

(*Cain. Why Not? The Snake Spoke Truth; It Was The Tree Of Knowledge; It Was The Tree Of Life: Knowledge Is Good, And Life Is Good; And How Can Both Be Evil?)

George Gordon, Lord Byron, "Cain"


Λογική η ερώτηση, τι είναι τελικά καλό και τι δεν είναι, όμως η απάντηση είναι πιο πολύπλοκη απ’ό,τι φαίνεται. Και τα καλά και τα φριχτά, στον κόσμο τούτο είναι μικτά, στον ήλιο γίνεται ο καρπός, στο χώμα η ρίζα, λέει η Λίνα Νικολακοπούλου σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της. Το μόνο αναμφισβήτητο γεγονός στην όλη υπόθεση της Δημιουργίας και της Πτώσης, είναι πως τα πράγματα για τους ανθρώπους ήταν από την Αρχή, και είναι ακόμα, ζόρικα. Πολύ ζόρικα.

«Από τα πανάρχαια!», λοιπόν, «χρόνια», ο σκεπτόμενος πια Άνθρωπος, προσπάθησε να δαμάσει και να εξηγήσει αυτήν την τόσο σκληρή και παράλογη πραγματικότητα, μέσα στην οποία προσγειώθηκε απότομα, εκείνη την Ημέρα που λέγεται τόσο ποιητικά «της Πτώσεως», η Εύα, και, εξ αγχιστείας, και ο ταλαίπωρος ο Αδάμ.
Βέβαια για την ακρίβεια αυτός που προσπαθούσε να εξηγήσει δεν προσπαθούσε και να δαμάσει, όχι ταυτόχρονα το ίδιο άτομο και τα δύο, γιατί για να έχεις την πολυτέλεια να κάτσεις να το φιλοσοφήσεις, πρέπει να μην σε κυνηγάνε για να σε φάνε, να έχεις εξασφαλίσει τον Επιούσιο και να μην σε μαστιγώνουν όλη μέρα για να τραβάς κουπί. Γι αυτό και οι πιο πετυχημένοι όλων των εποχών στην Αναζήτηση ήταν οι ένδοξοι αρχαίοι μας πρόγονοι, με τις πλάτες των πολλαπλάσιων δούλων και ειλώτων τους, που τους εξασφάλιζαν την ευημερία, τον χρόνο, και την διάθεση, όχι μόνο να αλληλοσφάζονται ηρωικά για χόμπυ, αλλά και να φτάσουν το ανθρώπινο πνεύμα σε επίπεδα που ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεπεραστεί...

Μαύρος Γάτος
(to be continued?)