κι ο θάΝατος δεν θά κυριαρΧεί

Κι Ο Θάνατος Δεν Θα Κυριαρχεί

Άνθρωποι νεκροί γυμνοί θα είναι ένα 

Με τον άνεμο και με το δυτικό φεγγάρι 

Και τα οστά θα γυμνωθούν, 
και τα γυμνά οστά θα χαθούν 

Και θά 'χουνε αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι 

Θα παραφρονήσουν, μα θα είναι γνωστικοί

Θα βυθιστούν στη θάλασσα αλλά θ' αναδυθούν 

Οι αγαπημένοι θα χαθούν, μα η αγάπη όχι 

Κι ο θάνατος δεν θα κυριαρχεί.

Dylan Thomas

μετάφραση <μ< 

άΚυρο

Βάφτισες το φόβο "θεό"

και μού ζητάς να τον προσκυνήσω,

άκυρε! - μόνο την Αγάπη, μπορώ, εγώ,

να τολμήσω.

<μ<

οi ερασΤές

αν μυρίζεις Έρωτα σ' έναν κόσμο Θανάτου

μην αμφιβάλλλεις, θα σε δολοφονήσουν-

από φθόνο, από μίσος, από αγάπη-

τί σημασία.

<μ<

ο ταΞιδιώΤης

έκλεισα τη βαλίτσα μου. ήταν Τέλεια Άδεια.
.....
οι Τελώνες παραξενεύτηκαν. πονηρεύτηκαν. υποπτεύτηκαν.
- «μα δεν το βλέπετε;» τους φώναξα. «είναι γεμάτη
με Μέλλον!»

<μ<

τΟυ ανέμΟυ

τΟυ ανέμΟυ

τί να σού πω να μ' αγαπήσεις

τί να σού πω να μού χαρίσεις

ένα φιλί, ένα παιδί, μιάν ανεμώνα

έναν παυσίλιπο χειμώνα

<μ<

κατάΔικος στο άΔικο

 σα θερμαστής σ' αιώνιο γκαζάδικο

ταξίδεψα τον πόνο μου, και κήδεψα το χρόνο μου

μα κράτησα, θυμήσου, 

στα χέρια μου, για λίγο,

το κορμί σου

και είδα μές στα μάτια σου να λιώνουν τα κομμάτια μου

μαζί σου

<μ<

σΥν+

Είμαστε οι άνθρωποι επιπλέοντα νησιά

που παραδέρνουμε στα βίτσια των Ανέμων:

αν τύχει και συμπλησιάσουμε

πρέπει να είμαστ' έτοιμοι

και να συγκρουστούμε.

<μ<

r u haPpy

κι έχει παγώσει ο χρόνος

χωρίς εσένα

<μ<

γαΛήνη

«Αν έχεις γευτεί ποτέ σου δάκρυα, θα ξέρεις, πως είναι φτιαγμένα από Θάλασσα
κι αν έχεις γευτεί ποτέ σου Θάλασσα- θα ξέρεις, ε; πως είναι φτιαγμένη 
από δάκρυα.»

Ανοίγονταν κάθε πρωί, και κάθε βράδυ, στο Πέλαγος, με το πρώτο φως της Αυγής, με το τελευταίο φως του δειλινού- βαθιά, πέρα απ’ όλες τις σημαδούρες, κι απ’ όλα τα ανθρώπινα σημάδια. Ανοίγονταν βαθιά, με κάθε καιρό- με καλοσύνη, με αέρα, με κύμα, με βροχή. Οι κουτσομπόλες της γειτονιάς, που είχαν ήδη πιάσει δουλειά,  τον παρατηρούσαν από τα παράθυρά τους κι από τα μπαλκόνια τους, και νόμιζαν πως είναι απλά τρελλός- δεν ήξεραν πως πήγαινε εκεί, στα βαθιά- βαθιά, για να βάζει τα κλάματα, με τη φωνή, με γοερούς λυγμούς, κοιτώντας προς τα βαθιά, για να μην τον βλέπουν, και να μην τον ακούν. Και πως όταν είχε πια ξεσπάσει, κι είχαν κοπάσει οι λυγμοί, έλεγε μια ΄παιδική προσευχή:

«Θάλασσα, πάρε μου τη λύπη
από το πρώτο καρδιοχτύπι
ως το στερνό
Θάλασσα, πάρε μου τη φρίκη
για το εφήμερο, το λίγο
το σκοτεινό.»

Ώσπου, ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι ούτε άστρα, στη μέση του Πέλαγου, χτες βράδυ, ας πούμε, αγάπησε τον εαυτό του- με τις ψηλές του προσδοκίες, τον ατυχή του εκλεκτισμό, τις ουτοπικές του εμμονές- την άρρωστη λατρεία του για την Αλήθεια, το άκαμπτο μίσος του για την υποκρισία- με τα επαναλαμβανόμενά του λάθη, τα επαναλαμβανόμενά του «λάθη», με τις δολοφονημένες του σχέσεις αίματος, τις προδομένες του φιλίες, τους ατυχείς του έρωτες.

Τίποτα. Γαλήνη.

διακεκαυΜένη ζΩή

Ξέχνα τους συνήθεις ύποπτους, είναι όλοι τους ένοχοι, αλλά με συνήθεις τρόπους. Ψάξε τους συνήθως ανύποπτους, είναι ένοχοι σε πιο κρυφές, πιο πρωτότυπες, και πιο ενδιαφέρουσες (ανα)τροπές. Κι υπάρχει, υπάρχει Νέμεση, να το ξέρεις- το μεσημέρι του Αυγούστου, ας πούμε, καίει Δίκαιους και Άδικους. αδιακρίτως- αδιάκριτα καλύπτει κάθε γωνιά, με τσαμπουκά τρυπώνει σε κάθε δωμάτιο- κι αν τυχόν τολμήσεις και προσπαθήσεις να το κλέισεις απ' έξω, το πληρώνεις επιπλέον, και ακριβά.

Μην ψάχνεις, μη ζητάς Δικαιοσύνη.

Μόνο Σκιά.

<μ<

το σκουΛαρίκι της σαΛώμης

Η ραδιενεργή πισίνα του Πρέσβη σχεδόν έβραζε, στους 55 βαθμούς υπό σκιάν. Πίσω από τον ψηλό μαντρότοιχο, πάνοπλοι Κούρδοι φύλαγαν άλλους Κούρδους και, από σπόντα, εμάς. Η Ζουλί, μ’ ένα μικροσκοπικό μπικίνι, λιαζόταν στον καυτό απογευματινό ήλιο. Δεν μού είχε κάτσει, και την αγνοούσα επιδεικτικά. Δίπλα της η αχώριστη κάργια φιλενάδα της και ο εστέτ γερολύκος της Πρεσβείας, που με χαλβάδιαζε διακριτικά. Σποραδικά, από κάπου τριγύρω, όχι και τόσο μακριά, ακούγονταν πυροβολισμοί. 

Αδιαφορώντας για ραδιενέργεια και για πυροβολισμούς και για γερολύκους, συναγωνιζόμουν στις βουτιές τον Τιερύ, το νεαρό Γάλλο πληροφορικάριο. Έλιωναν όλα και όλοι τριγύρω μέσα στη ράθυμη κάψα, περιμένοντας το κέρφιου (τη λήξη κυκλοφορίας), για να διαλυθεί το πάρτυ, όταν ξαφνικά ακούστηκε μια κραυγή: Η Σαλώμη έχασε το σκουλαρίκι της. 

Είχα μακρόχρονη θητεία υποθαλάσσιων ερευνών στις πολύ μεγαλύτερες και πολύ πιο πολύπλοκες ελληνικές θάλασσες, κι έτσι, παρά το λασπωμένο και θολό βυθό της πισίνας, σε λίγο, της το βρήκα. Και δεν ήταν καθόλου αχάριστη- Όταν οι Γάλλοι και οι υπάλληλοι της Πρεσβείας έφυγαν, ήρθε να μού στρώσει το κρεβάτι, καθυστερώντας και χαμογελώντας λίγο περισσότερο απ’ «όσο» - ένας νέος άντρας, ημίγυμνος, μια όμορφη γυναίκα που του στρώνει το κρεβάτι, η λάγνα κάψα της Μεσοποταμίας, δεν ήθελε και πολύ να γίνει αυτό που δεν έγινε. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί. Αλλά έχω μετανιώσει και για χειρότερα πράγματα. 

Ένας λόγος μπορεί να ήταν ότι δεν είχα συνέλθει ακόμα από την δυσεντερία που είχα κολλήσει στον Ευφράτη, με το αίμα να τρέχει ποτάμι σε κάθε κένωση, και τα ισχυρά φάρμακα που χρειάστηκε να πάρω. Ένας άλλος μπορεί να ήταν πως δεν είχα συνέλθει ακόμα από την απόρριψη της Ζουλί. Ένας τρίτος μπορεί να ήταν και ο Μαλίκ, ο οδηγός μας, που με είχε φέρει νωρίτερα στην Πρεσβυτική Κατοικία, κι έκλαιγε στο δρόμο, λέγοντας μου, με ανύπαρκτα αγγλικά, πως δεν υπάρχει κανένα μέλλον για τα τρία μικρά παιδιά του- ούτε και κανένα «σήμερα». Έκλαιγε με τη φωνή και με καυτά δάκρυα οδηγώντας, και κάπου κάπου ρουφούσε μια γουλιά από το δυνατό "αράκ" που είχε στο χειρόφρενο.

Όταν ζεις σε μιαν ηττημένη χώρα, πώς μπορείς να είσαι νικητής. Όταν ζεις σε μιαν ηττημένη Γη, πώς μπορείς, πώς μπορείς, να είσαι «νικητής».

au "ciEl d' oRan"

Θα σε περιμένω στο Ρεστοράν "Λε Σιέλ Ντ' Οράν", Αγάπη μου, στις εννιά, την ώρα που θα δύει ο ήλιος, να σού πώ ένα μυστικό: Σε κάθε χώρα, σε κάθε καιρό, σε κάθε φρίκη, υπάρχει "όμορφος" κόσμος που περνάει καλά. Υπάρχουν πλούσια σκυλιά που η ζωή τους αξίζει πολύ περισσότερο από φτωχά παιδιά, στον ίδιο τόπο, όχι πολύ μακριά μεταξύ τους- αν βάλουμε και την διάσταση της απόστασης, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο... ασύμμετρα. Ασύμμετρα με τις ιδέες μας, δηλαδή, ή μάλλον, με τις ψευδαισθήσεις μας. Γιατί ποτέ ο Κόσμος δεν υπήρξε, αυτό που λέμε, "Δίκαιος", πόσο μάλλον ο άνθρωπος. Μια φαινάκη είναι η Δικαιοσύνη, ή μάλλον, μια Ελπίδα.

Κι όπως θα πίνουμε εμείς το κρασάκι μας, Αγάπη μου, και θ' απολαμβάνουμε τις λιχουδιές μας, θαυμάζοντας τη Θάλασσα, και το Ηλιοβασίλεμα, άθώοι θα σφαγιάζονται, και παιδιά θα πεθαίνουν από πείνα, Αγάπη μου- κι αύριο, θα σφαγιαζόμαστε εμείς, και τα δικά μας τα παιδιά θα πεθαίνουν από πείνα, κι άλλοι θα πίνουν το κρασάκι τους αμέριμνοι-

Μην κλαις- δε φταις- κι αν φταις, πάλι μην κλαις- δεν ωφελεί.

πρωιΝό

Μπορούμε ακόμα ν' αγαπηθούμε. Θα έχεις μακριά μαλλιά, και θα μυρίζεις έρωτα. Θα έχω μακριά τη μοναξιά, και θα μυρίζω ελπίδα. Στα μάτια σου θα ψάχνω το μέλλον, στα μάτια μου θα κρύβω το παρελθόν.

Μπορούμε ακόμα ν' αγαπηθούμε, πολύ

<μ<

πράγΜατα που λιώΝουν

Πόσο χυδαία πρέπει να είσαι για να νομίσεις ότι σε απέρριψα γιατί δεν εκτίμησα "δεόντως" τον έρωτά σου, την "καρμική" μας δήθεν σχέση (τί μπούρδα σαν έννοια), ή, ακόμα χειρότερα, γιατί "φτωχός με φτωχιά δεν κάνουν μαζί". Μα, πόσο "φτωχή" ήσουν στ' αλήθεια, τελικά. Γι' αυτό ακριβώς και σε απέρριψα, γιατί ήσουν όμορφη και γλυκιά Ψυχή, αλλά πόσο επιπόλαιη, πόσο φτωχή σε ωριμότητα. Η παιδικότητα είναι στον έρωτα συμπαθητική μόνο τον πρώτο καιρό, μετά γίνεται κατάρα και πηγή δυστυχίας, πόσο μάλλον αν πρόκειται κάποιοι να φτιάξουν οικογένεια, κι ακόμα περισσότερο, παιδιά.

 Αλλά θέλει κότσια να τα παραδεχτείς αυτά, κι εσύ δεν τα έχεις. Κάτσε τώρα λοιπόν εκεί με τον πλούσιο γέρο σου, χαίρομαι που βρήκες μια λύση, έστω κι ανάγκης- αξίζεις πολλή αγάπη, και δεν την είχες, ποτέ στη ζωή σου- λυπάμαι, λυπάμαι πολυ΄που δεν ήταν δυνατόν να σού τη δώσω εγώ... Κι εύχομαι να τη βρεις, έστω και τώρα. Εμένα θα μπορούσες να με καταλάβεις, αντί να με δαιμονοποιήσεις, αλλά αν μπορούσες να το κάνεις αυτό, θα ήμουν μαζί σου τώρα, οπότε ξέχασέ με, στ' αλήθεια, αυτή τη φορά. 

Μάουρο Ντελ Τορμέντο , 
"Γράμματα σε μια μπέλα Γκρέκα"

μέΡες του ιούΛη

Μέρες καυτές που θέλω νά 'μαι-

αγάπη μου, μόνο μαζί σου

να λιώνω, και να καίγομαι, γυμνός 
επάνω στο καυτό 
κορμί σου

θαλαΣΣινό

Λιώσαμε τον παπαφίγκο

κι όρτσα, με τον κόντρα φλόκο,

ταξιδεύουμε, και πάμε

προς τη χώρα των ανθρώπω

που τη λένε "Ευτυχία"-

-αχ! Θ' αντέξει 

η σκαμπαβία;

<μ<

ύσΤερα, έΔυσε σΤο σούνΙο

Είναι μια δεντροσειρά στο Μάντσεστερ, που τη χαϊδεύει απαλά- πολύ απαλά, το απόγευμα, μετά τη βροχή- μα καίει υπερβολικά πολύ, το μεσημέρι- στην Αϊτή- κι αν στην Κοπεγχάγη κάνουν μήνες να Τον δουν- καίνε ακόμα οι Αζέροι τις αρχαίες τους φωτιές, και Τον τιμούν- λιώνει τη Μόσχα τον Ιούλιο, κι οι Ρώσοι πίνουν καυτό τσάι- κι όλοι μαζί, στριμώχνονται στην Οία, κάθε δειλινό- για να Του πουν γκουντμπάι- 

θυμάσαι, τότε που ξενυχτήσαμε ερωτευμένοι στην Αντίπαρο, ως την Ανατολή; Ύστερα έδυσε στο Σούνιο, και όλα είχαν

ξεχαστεί

χαμόΓελο

Χαμογελώ, γιατί θα 'ρθεί- σκέψου! το Καλοκαίρι

Χαμογελώ, γιατί θα 'ρθεις, Αγάπη, και εσύ

Θα είμαι 'δώ; Θα είμαι 'γώ; Ποιός ξέρει, ποιός να ξέρει

Χαμογελώ, γιατί θα είναι

η Ζωή

<μ<

ασΤραπή

"Καθαρή αστραπή ουρανό δε φοβάται"

σού 'χα πει- πώς γελούσες, τότε που

μ' αγαπούσες!

<μ<

έΙ

έι, καραβάκι

αγάπησε τη Θάλασσα

που ταξιδεύεις

<μ<

με τον τρόΠο του ν.κ.

"ταξίδεψες, βροχούλα μου, κι έγινες καταιγίδα

πώς να σε φτάσω, που γυμνός ακόμα κολυμπώ

στο Κιριμπάτι μιαν αυγή, μια νύχτα στη Χαλκίδα

ίσως πατήσω τη στεριά, ίσως λευτερωθώ "

το κυΝήγι του γάΤου

...κάποτε, κουρασμένος, αποφάσισα να σε κυνηγήσω σαν γάτος- ξέρεις πώς κυνηγάει ο γάτος; Ξαπλώνεται φαρδύς-πλατύς, κλείνει τα μάτια, σα να κοιμάται, και περιμένει υπομονετικά το θήραμά του, να περάσει ανύποπτο μπροστά του, για να τ' αρπάξει, με τα κοφτερά του νύχια.

Άραξα, περίμενα, περίμενα, περίμενα- πέρασες-

-δεν είχα νύχια.

<μ<

διευκκρίΝιση

να ξέρεις, όταν λέμε "έρωτας" εννοούμε φωτιά- εννοούμε παρανάλωμα- εννοούμε φλόγες πριν, στάχτες μετά- κι από τις στάχτες να γεννιέται- κάτι νέο

και με ρωΤάς

και με ρωτάς σε ποιές γωνιές του Κόσμου έχω πάει- πόσο μακριά σου έχω ταξιδέψει- πουθενά δεν έχω πάει- καθόλου δεν έχω ταξιδέψει- αφού δεν ήσουνα Εσύ- μαζί μου.

<μ<

γαλάΖιο

ξέρεις, έχω αλλάξει, από Τότε- από την πολλή Θάλασσα, έγιναν τα μάτια μου γαλάζια- 

<μ<

αΛΛού

Ξεκινώ, σαν τους παλιούς θαλασσοπόρους, να διασχίσω τους απέραντους ωκεανούς που μας χωρίζουν, για να σ' εξερευνήσω- κι ας μην ξέρω καν αν υπάρχεις- με τόλμη και με παλαβομάρα, μ' ελπίδα και τρόμο- και θ' αποβιβαστώ, μετά από καιρό, στ' ανεξερεύνητα νησιά σου, κι ας μ' έχει ξεσκίσει στο μεταξύ ο ήλιος, η δίψα, το σκορβούτο, η αμφιβολία- και θα νομίζω πως βρίσκομαι αλλού- θα γνωρίσω σιγά σιγά τις κρυμμένες σου Ηπείρους, θα λεηλατήσω τους θησαυρούς σου, θα σού δώσω τους δικούς μου- και πάντα, πάντω θα νομίζω- πως βρίσκομαι αλλού.

<μ<

το σύνΔρομο της κατοΧής

κανείς ποτέ δεν κατέχει κανέναν 

και όποιος το νομίσει, με πόνο θα νοήσει 

την πλάνη. 

<μ<

τελεΥταία κυριαΚή του απΡίλη

έλα να πάμε ένα Ταξίδι 

πολύ μακριά, πολύ μακριά-

 θα θυμηθούμε, λες, το Δρόμο

 για τη Χαρά;

<μ<

κοίΤα

Κοίτα, κανένας που έχει σώας τας φρένας δεν προτιμάει έναν Νοέμβρη, ή έναν Φλεβάρη, από έναν Ιούλη, ή έναν Απρίλη- πάψε λοιπόν να γκρινιάζεις που δεν αρέσει στον κόσμο ο Χειμώνας, και προσπάθησε, αν το μπορείς- να γίνεις Καλοκαίρι.

απιΘανότητες

 ίσως κάποιος, κάποτε, να σ' αγαπήσει όσο σ' αγάπησα εγώ- όμως ο Χρόνος είναι αμείλικτος, κι οι δρόμοι των ανθρώπων παραθλασμένοι- έτσι τολμώ να πω ότι σ' αγάπησα πιο πολύ απ' όλους 

ίσως, κάπου, κάποτε, ν΄αγαπήσω κάποιαν άλλην πιο πολύ από εσένα- όμως ο Χρόνος είναι προδότης, κι οι δρόμοι μου όλο και λιγοστεύουν- έτσι, τολμώ να πω, ότι σ' αγάπησα πιο πολύ 

 απ' όλες. 

<μ<


photo by grezelle.deviantart.com

Kouragio aderfia

το βρώΜικο αίΜα

πλύνε το. ψέκασέ το. ρίχτου κολώνια, αγιασμό, ακουαφόρτε, ντι ντι τί. 

ξεμάτιασέ το. απείλησέ το. μίσησέ το. καλόπιασέ το. παρακάλεσέ το να φύγει. κλάψε. φώναξε. οδύρου. δεν ωφελεί.

θέλει μαχαίρι. θέλει πόνο. θέλει να ματώσεις. θέλει ν’ αντέξεις. για να γιατρευτεί. ίσως.

το βρώμικο αίμα.

<μ<