Θά 'ρχεσαι, πάΝτα

...ως τη μέρα που

πια δε θα ρθεις

θά 'μαι εδώ, πάντα

ως τη μέρα που

δε θα με βρεις...

μ

photo: here comes kitty

by mhk-annai.deviantart.com

Τα κάλαντα του Μαύρου γάτου

....να τα πούμε; Σ;-)))

κι όμως σού το είχα πει

κι όμως σού'χα υποσχεθεί

σ'αγαπούσα

για να ζήσω

πες μου τώρα πώς να μη 

σε ποθώ κι αν πάψω πια 

πώς να μη 

σε μισήσω

μ

ZaZie "οδόΣ ειΡήΝης"

Zazie, Οδός Ειρήνης (Rue de la Paix)

από το album: La Zizanie

Μετάφραση από τα γαλλικά: Μαύρος Γάτος 2006 (c)

Πουλάω το αμάξι μου, πάει τόσο γρήγορα που μ' απειλεί

Πουλάω την μαγκιά μου, την επιτυχία που δεν ευτυχεί

Κόλπα και όπλα και τρέλλα και κάλλη, τα που-λώ

Πουλώ την ψυχή μου, ορμώ να σωθώ

Πουλώ τα εργοστάσια πριν το οξυγόνο μου εξαντληθεί

Πουλάω την βενζίνη πριν η θάλασσα μου δολοφονηθεί

Πριν να πουλήσω το τομάρι σώζω τ' αρνί

το σπίτι  μου βγάζω στο σφυρί

και Χτίζω στην Όδό Ειρήνης

µπορείς κι εσύ να’ρθείς να μείνεις

και να' μαστε όλοι αγαπημένοι

επιτέλους

Χτίζω στην άμμο ένα παλάτι

για της ειρήνης τους αγγέλους

για νά' ναι όλοι ευτυχισμένοι

επιτέλους

Πουλώ τους μπαλαντέρ μου, όλα τα σκοτώνω, χρειάζομαι ρευστό

Όλα τα σηκώνω, που έχω και δεν έχω, για κοινό καλό

Περνάω στην δράση, κι ας πάω φυλακή, έλα και σύ
κι ας πέσουν να μάς φάν
οι πολλοί 

Για ένα σπίτι στην Ειρήνη

Για ένα σπίτι στην Ειρήνη

για νά' ναι όλοι αγαπημένοι

επιτέλους

Πάνω στην άμμο ένα παλάτι

Πάνω στην άμμο ένα παλάτι

να είμαστ' όλοι, αληθινά

ευτυχισμένοι

Όλα τα πουλώ, για τ'ανεκτίμητα που έχω στερηθεί 
Πουλώ ό,τι πουλιέται, σώζω τα πολύτιμα  χωρίς τιμή

Όσο αξίζω με πουλώ για ό,τι νιώθω πιο ακριβό

κι αν  τίποτα δεν πιάνω, όλα μου τα δίνω

με σκορπώ

και

Χτίζω στην οδό Ειρήνης

µπορείς κι εσύ να 'ρθείς να μείνεις

και νά' ναι όλοι αγαπημένοι

επιτέλους

Χτίζω στην άμμο ένα παλάτι

για της ειρήνης τους αγγέλους

για να'ναι όλοι ευτυχισμένοι

Επιτέλους!

αναμοΝή

Tί περιμένεις; Σιγουριά; Τύχη; Λεφτά; Παρηγοριά;

Να ισιώσουν όλα τα στραβά; Να διορθωθούν τα χαλασμένα;

Τί περιμένεις; Όλ' αυτά; Αχ

να περίμενες εμένα

τΑ κουΚκιά

Μέτρησαν, ξαναμέτρησαν τα κουκκιά μου, τα βρήκανε λειψά- τα χάρισα στην Αγάπη μου και τό’σκασε- τά'δωσα σ'ένα Φίλο, με κοίταξε σαν σκύλο- τα ξεπούλησα στην Αγορά, και βγήκα με ζημιά- μόνο η Μάνα μου, μόνο εκείνη- τά’βρεξε με τα δάκρυά της- τα ζέστανε με την καρδιά της- τά ’βαλε σ’ ένα ταπεράκι «για το Δρόμο- φύγε, Παιδί μου, να σωθείς, μακριά από εδώ- μακριά από τον θλιβερόν ετούτο τόπο- τον φριχτό»

μ

όΝειΡο

Τί κι αν σ' αγάπησα

στα όνειρά μου;

κι αν είσαι πλάσμα

φανταστικό;

θα ξέρω πάντα

που να σε βρώ.

*

photo by Jan Saudek 

www.saudek.com

ΕΞήΓηΣΗ

"Όποιος δεν έχει γνωρίσει το πάθος δε γνωρίζει τη γεύση του

Μόνο εκείνος που τό 'χει γευτεί τη γνωρίζει

Και η ψυχή εκείνου που έχει γευτεί το πάθος

δεν μπορεί πια ν' αγαπήσει

παρά μόνο το πάθος"

Ibn Arabi (Άραβας ποιητής του 12ου αι. από την Ανδαλουσία)

μετάφραση (από τα γαλλικά) δική μου

επιστΡοΦή

...Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, κατέβηκε στην Παραλία, γδύθηκε, και βούτηξε στα παγωμένα νερά.

"Επέστρεφα στην Πατρίδα", πρόλαβε μόνο να ψελλίσει, στους ναυτικούς που τον περισυνέλεξαν, 

λίγο πριν ξεψυχήσει.

μ

Tου ΚρύΟυ και τΦεγγαριΟύ

Πες μου λυπημένο, κίτρινο φεγγάρι

την Αγάπη μου, ποιός την έχει πάρει

τη Χαρά μου ποιός, ποιός μελαγχολεί

τί μου σκοτεινιά-νοιάζει τη Ζωή; 

μ

να μπορούΣα

Να μπορούσα να δαμάσω τον Άνεμο

να τον εμπόδιζα να σού χαϊδεύει τα μαλλιά

και να σού ψιθυρίζει «σ’αγαπώ»

Να μπορούσα να δαμάσω τον Ήλιο

να τον εμπόδιζα να σού χαϊδεύει το κορμί

κι εγώ να μη μπορώ

Να μπορούσα να δαμάσω τη Θάλασσα

να την εμπόδιζα να μπαίνει μες στα μάτια σου

κι αιτία να μην είμαι

εγώ

μ

τΟ κλείΣιμο τΩν βιβλίΩν

Τον τελευταίο καιρό δεν παύω να κλείνω ανοιχτούς λογαριασμούς και υποθέσεις. Τακτοποιώ χρέη. Πιέζω οφειλέτες. Επιστρέφω δανεικά. Διαγράφω χρεωστούμενα. Εξαργυρώνω έναντι. Εξιχνιάζω μικρά, παλιά εγκλήματα. Λύνω ζητήματα. Ακυρώνω πάγιες εντολές. Διαγράφομαι από δαπανηρές (δια)συνδέσεις. Απαρνιέμαι ανενεργές σχέσεις.

Κι όσο οι εκκρεμότητες λιγοστεύουν, κι οι τελευταίες αβεβαιότητες διαβεβαιώνονται, όσο οι Γόρδιοι δεσμοί κόβονται, και οι Δαμόκλειες σπάθες πέφτουν, τόσο δεν παύω να σκέφτομαι, πως οι μόνοι, οι μόνοι, οι μόνοι, που τα έχουν όλα, μα όλα, μα όλα, τακτοποιημένα, είναι, ναι, ναι, ναι- οι Νεκροί.

μ

Το ΠαΡάΠΟνο τΟΥ κόΚκοΥ τηΣ άμΜοΥ

- Πότε θα μ'αγάπησεις, λιγάκι;

πόσους Αιώνες ακόμα

θα με συντρίβεις;

- Κουτέ, είμαι η Θάλασσα

τη συντριβή ορίζω

γι' Αγάπη.

μ

ύΣ Τ εΡα όΛ α έΓι Ν αν Όν Ε ι ρ Ο

ύΣ Τ εΡα όΛ α έΓι Ν αν Όν Ε ι ρ Ο

Είμαστε μαζί, μπροστά στο σπίτι του παππού, στο χωριό. Είναι σκοτάδι, και βρέχει, πολύ, κι η εξώπορτα χάσκει ορθάνοιχτη στο πλάι. Κοιτάζω μέσα από ένα παράθυρο με ανοιχτά παντζούρια που παραδέρνουν, βλέπω το κλιμακοστάσιο που ανεβαίνει επάνω, μα- τί περίεργο- κι εκεί βρέχει, διακρίνω τις χοντρές στάλες να σκάζουν στις σκάλες. Γιατί να βρέχει μέσα στο σπίτι; Να μπούμε; Θα έχει ρεύμα; Θα είναι επικίνδυνο; Μπαίνουμε όμως, τί άλλο να κάνουμε, και να που βρεθήκαμε στον επάνω όροφο, και- ω του θαύματος, έχει και ρεύμα, έχει φως. Πριν προλάβουμε όμως να χαλαρώσουμε λίγο ακούγεται θόρυβος, κι εμφανίζεται ένας παπάς με μάλλινα σώβρακα και με δίκαννο, ήρεμα Πάτερ, εγώ είμαι, πώς το ξέχασα πως μένετε κι εσείς εδώ, δλδ δεν το ήξερα καν, αλλά ξαφνικά φαίνεται τόσο λογικό, σάς έχει παραχωρήσει ένα δωμάτιο στο ισόγειο ο Μπαμπάς, έπρεπε να ειδοποιήσω, οκ, κατεβάστε τώρα το δίκαννο. Εντάξει, πάει κι αυτό, μα τί να κάνει το Φιλάκι, κάπου θα κρύφτηκε, θα τά 'χει παίξει, και με το δίκιο της, μα νά ‘σου νέα φασαρία στις σκάλες. Ένα πολύχρωμο πλήθος με τα γιορτινά του ανεβαίνει τη φαρδιά σκάλα, σαν καλεσμένοι από βαφτίσια είναι, που πάνε για το τραπέζι, μετά την τελετή. Στοοοοοοοοπ!!!! Πού πάτε; Ποιος σάς έδωσε την άδεια να κάνετε το γλέντι στο δικό μου το σπίτι; Ναι, είμαι ο γιός του ιδιοκτήτη. Στοοοοοοπ!!!! Δεν περνάτε! Δεν με νοιάζει που το έχετε κανονίσει. Ας ρωτούσατε. Κοίτα ρε φίλε μου κάτι άνθρωποι. Τους εμπιστεύεσαι τα κλειδιά κι εκείνοι μπαίνουν κι αλωνίζουν όποτε και όπως γουστάρουν. Στόοοοοοπ είπα!!! Επιτέλους, έφυγαν.

Πού να είναι το Φιλάκι; Θα έφριξε η καημένη, με όλα αυτά. Είχαμε που είχαμε καιρό να βρεθούμε, ποιος θα περίμενε πως θα συναντούσαμε και τόση περιπέτεια. Μα όχι, να τη, στο αποκεί δωμάτιο, ήρεμη φαίνεται, γδύνεται κιόλας, φοράει εκείνες τις μαύρες κάλτσες ως το μηρό, που κάνουν τόσο έντονη αντίθεση με το λευκό της δέρμα, και με τρελλαίνουν. Ορμάω και την αγκαλιάζω ολόκληρη, και την φιλάω παντού, έτσι στο όρθιο. Της χουφτώνω τα μπούτια. Είμαστε ξαπλωμένοι και κάνουμε έρωτα. «Αχ, αυτό το μουνάκι», λέω. «Τί;», μού λέει απαλά, με τη γλυκιά, αισθησιακή παιχνιδιάρικη φωνή της. «Πόσο μού έλειψε!», απαντάω. «Αχ, αυτά τα μπουτάκια»- είν’ απαλά, ζεστά, σφριγηλά, όπως τότε. Έτσι όπως είμαστε ενωμένοι σε συνουσία, σε υπέρτατη Ένωση, σε Μέθεξη στο Θείο, ξαπλώνω μαλακά προς τα πίσω, και… ξυπνάω.

Με ταχυπαλμία, πάνω στο όνειρο, πάνω στο άδειο μου κρεβάτι, στο άδειο μου δωμάτιο, στο άδειο μου σπίτι, που σε λίγο δεν θα υπάρχει πια, ούτε κι αυτό.

Αργώ πολύ να συνέλθω...

μ




photo by Jan Saudek @ saudek.com

Η Με Τ α κΟ Μ ι δΗ

Ήρθε, λοιπόν, το φορτηγό. Σε τούτο εδώ το χώρο

πού αποκαλούσες τόσα χρόνια "σπίτι", άλλοι πια θα κατοικούν.

Κι εσύ, ανέστιος, αναίτιος, κι αζήτητος- το βιός σου όλο κι όλο

ένα ψυγείο, ένα πιάνο, δύο γάτες, πεντέξι ράφια με βιβλία

κι ένα τσουβάλι αναμνήσεις- ασήκωτες, μα πώς

να τις αφήσεις

μ




photo by Jan Saudek- "David, Lonely Forever"

Ξ η Μ έ Ρ ω Μ α Στ Η Σ α Λ οΝί Κ η

"Δεν είμαστε πάντα αυτό που φαινόμαστε, 
και σπάνια είμαστε αυτό που ονειρευόμαστε-
διάβασα όμως, ή τ' άκουσα σ'ένα τραγούδι,
πως οι μονόκεροι, τότε που ο χρόνος ήταν παιδί,
μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη διαφορά
ανάμεσα στην ψεύτικη λάμψη και την αληθινή,
ανάμεσα στο γέλιο της καρδιάς,
και στων χειλιών την σύσπαση"

Peter S. Beagle, "The Last Unicorn"
φωτογραφία δική μου

Θά Λ α ΣΣ α Ο κτ ώ Β Ρ η

Θά Λ α ΣΣ α Ο κτ ώ Β Ρ η

Δεν είναι σαν τη Θάλασσα του Ιούλη, λεία. Δεν είναι σαν τη Θάλασσα του Αυγούστου, εύκολη. Δεν είναι σαν τη Θάλασσα του Σεπτέμβρη, απαθής. Δεν είναι για όλους.

Η Θάλασσα του Οκτώβρη είναι ταραγμένη, αφρισμένη, αφηνιασμένη. Η Θάλασσα του Οκτώβρη είναι ζωντανή. Η Θάλασσα του Οκτώβρη είναι για Λίγους.

Μοιάζει απόμακρη, παγωμένη, μα είναι ζεστή και παθιασμένη. Σε περιμένει να την κολυμπήσεις. Σε περιμένει να τής κάνεις έρωτα. Αρκεί να το τολμήσεις.

Θα σ’ αποτρέψει η έρημη παραλία, με τα γυαλόξυλα και τα φύκια. Θα σε τρομάξουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής. Θα σ’ εμποδίσει ο παγερός, ζηλιάρης Άνεμος.

Αν όμως τολμήσεις να γυμνωθείς και να βουτήξεις, η Θάλασσα του Οκτώβρη θα σε τυλίξει στα σμαραγδένια της κύματα, και θα σ’ ανταμείψει με χίλια χάδια, με χίλια φιλιά, με χίλιους σμαραγδένιους οργασμούς.

Θα τολμήσεις;

μ

I Gi A R D i N i D i E D e M

I'll meet you in the Gardens of Eden

I'll give you my Love

You' ll give me a reason 

To Live

μ

photo by intao

T ο Δ έ Ν Τ Ρ Ο

Το Δέντρο αυτό που φύτεψες, χέρι ευγενικό
έν' άλλο χέρι θα το κάψει, θα το κόψει, θα το ξεριζώσει
έν' άλλο χέρι άπληστο, ανίδεο, χυδαίο,
τραγικό


μ

Εικόνα: Gustav Klimt, "Tο Δέντρο Της Ζωής"

oN AVAiT ANNONCé DeS ORaGES POuR LA NUiT

Αν ξέρεις για τον Κεραυνό, πες μου κι εμένα

θα πέσει εδώ, λίγο πιο κει;

ποιός θα χαθεί, ποιός θα σωθεί,

ποιός θ' απομείνει, να χαρεί

τη Νέα Μέρα;

Μόλις πέρασα το Επταπύργιο, με το ποδήλατο, τριγύρω κεραυνοί, οι πρώτες στάλες στον περιφερειακό, με γύρισαν πίσω (πήγαινα για Φιλίππειο)- κι όλο και πύκνωναν, ώσπου έγιναν καρέκλες στην Ολυμπιάδος, για να... σβήσουν στο κέντρο.... 

παράξενος ο καιρός, παράξενα όλα...

C A L L M E I S M A E L

..."κάθε φορά που νιώθω την πίκρα να μαζεύεται στο στόμα μου. Κάθε που μπαίνει ένας υγρός, βροχερός Νοέμβρης στην ψυχή μου. Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να κοντοστέκεται ασυναίσθητα μπροστά στα γραφεία κηδειών, και ν' ακολουθεί πίσω-πίσω κάθε κηδεία που συναντά. [...] Τότε, λέω πως είναι καιρός να πάρω τις θάλασσες το ταχύτερο. Αυτό είναι το υποκατάστατό μου στο πιστόλι και στη σφαίρα. [...] Δεν είναι παράξενο. Αν μόνο το ήξεραν, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, σε κάποιο βαθμό, κάποια στιγμή, θα μοιράζονταν μαζί μου τα ίδια συναισθήματα για τον ωκεανό."

Whenever I find myself growing grim about the mouth; whenever it is a damp, drizzly November in my soul; whenever I find myself involuntarily pausing before coffin warehouses, and bringing up the rear of every funeral I meet; [...] then, I account it high time to get to sea as soon as I can. This is my substitute for pistol and ball. [...] There is nothing surprising in this. If they but knew it, almost all men in their degree, some time or other, cherish very nearly the same feelings towards the ocean with me."

Herman Melville, "Moby Dick" ot "The Whale" - κεφ. !

Ο Ν Ει Ρ Ο Κ Υ Ν Η Γό Σ

Ο   Ν Ει Ρ Ο Κ Υ Ν Η Γό Σ

Ώστε κυνηγάς Όνειρα, λοιπόν. Τα κυνηγάς για να τα αιχμαλωτίσεις, να τα εξημερώσεις, να τα κλείσεις σ’ ένα κλουβί, να σου κελαηδούν κάθε πρωί, να τρίβονται στα πόδια σου σα χορτάτα γατιά, να σού κουνάν την ουρά σαν σαλιάρικα σκυλάκια; Ή μήπως για να τα βαλσαμώσεις και να τα κρεμάσεις στον τοίχο, πάνω στο ράφι, δίπλα στο τζάκι; Ή, ακόμα χειρότερα, έχεις σκοπό αφού τα σκοτώσεις, να τα γδάρεις, να τα τεμαχίσεις, και να τα καταβροχθίσεις; Ή - τί φρίκη- να τα πουλήσεις στο Παζάρι; Ή μήπως, τρισχειρότερα κι αλίμονο, ελεεινέ, τα κυνηγάς για την «χαρά του κυνηγιού» και μόνον;

Δεν κυνηγιούνται ρε "φίλε" τα Όνειρα.

Ζιούνται. ΕΛΕύΘΕΡΑ.

Μόνο.

"Εξημέρωσέ με",
είπε η Αλεπού

ΙV: Θ ά ΝΑ Τ Ο Σ Α Π ό Ν ε Ρό

..."ορίστε, είπε,
η κάρτα σου: Ο πνιγμένος ναύτης
απ' τη Φοινίκη- τούτες οι πέρλες
ήταν τα μάτια του".


Ο Φλεβάς ο Φοίνικας, βδομάδες πεθαμένος,
Λησμόνησε τo κρώξιμο των γλάρων, και το φούσκωμα του βαθιού πελάγου
Και το κέρδος και τη ζημιά.
Κάτω απ’ τη Θάλασσα ένα ρεύμα
Πήρε τα οστά του ψιθυρίζοντας. Και όπως σκαμπανέβαζε
Περνά τα στάδια των γερατειών του και της νιότης του
Και μπαίνει στη ρουφήχτρα.
Ω Εθνικέ ή Εβραίε
Σύ που γυρίζεις το τιμόνι και κοιτάς προς τον αγέρα,
Στοχάσου το Φλεβά, που ήταν κάποτε ψηλός κι ωραίος
σαν εσένα.


Τ.Σ.Έλιοτ, "Η Έρημη Χώρα"
Δ' Θάνατος Από Πνιγμό
μετάφραση Γιώργου Σεφέρη
με διορθώσεις και τροποποιήσεις

Ο Κ ύ Κ Λ ΟΣ

Ο Κύκλος είναι Στρογγυλός, εξ'ορισμού- φυτρώνει

από Έρωτα, στο Τίποτα, και σβήνει

στον Άδη

Ο Κύκλος είναι Φωτεινός, εξ'ορισμού- τριγύρω

Σκοτάδι

μ

μ

Η Κ Α Τά ΡΡ Ε υ Σι Σ τΟ υ Εσώ Τ εΡ Ι Κ Ού Με Τώ Π Ο Υ

Α, Κύριε Κ.Κ. ! Όσο λείπατε,

ήρθανε κάτι Βάρβαροι- τους περιμένατε, θαρρώ

καιρό πολύ- μπήκανε μες στην Πόλη

ρημάξανε τα πάντα, κι ό, τι απέμεινε

το ξεπουλήσαν. Όχι, τελικά δεν ήταν λύσις.

Καλά το είχατε σκεφτεί, πως λύσις

δεν υπήρχε.

μ

Ο Κ Τ ώ Β ΡΗ Σ

Οκτώβρης, κι εγώ- πρωτοετάκι, στην Καμάρα- σε περιμένω

Οκτώβρης- μ' ένα τριαντάφυλλο

Οκτώβρης πάλι- και το τριαντάφυλλο πατημένο, σπασμένο-

Οκτώβρης- άργησα, έχεις φύγει

Οκτώβρης και πάλι Οκτώβρης, κι άλλος, κι ακόμα ένας-

κι ακόμα σε-

περιμένω

μ

T O Y Φ Ε Κ ί Ζ Ο Ν Τ Α Σ Κ ά Ρ Γ Ι Ε Σ

Μα τί θέλουν επιτέλους όλες αυτές οι κάργιες γύρω τριγύρω; Περιφέρουν την μαυρίλα τους στα πάρκα μας, στις πλατείες μας, στους δρόμους μας, στις αυλές μας, ακόμα και μέσα στα σπίτια μας- τσιμπολογούν τα ψίχουλά μας, ανακατεύουν τα σκουπίδια μας, υφαρπάζουν το υστέρημά μας, σκυλεύουν τους νεκρούς μας- κι όλο και πολλαπλασιάζονται, κι όλο και πληθαίνουν, κι όλο και πλημμυρίζουν τον τόπο- κατάμαυρα σμάρια τα δειλινά, όλο και πιο πυκνά, σκοτεινιάζουν τον Ουρανό, καθώς, κρώζοντας φρικτά, επιστρέφουν στις άθλιες φωλιές τους. 


Και καλά τόσον καιρό που είχαμε, και καλά τόσον καιρό που αντέχαμε, και καλά τόσον καιρό που μπορούσαμε, τις ανεχόμασταν. Tώρα, όμως; Τώρα, που σήμανε το Τέλος; Βρε ξούτ! Βρε ούστ, βρε άιντε από δω, μαύρα πουλιά της δυστυχίας!

ΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάά΄΄αάάάάάά΄΄αά΄΄α΄΄αά΄΄α΄΄αά

Κρώζετε χλευάζοντάς με, γιατί ξέρετε πως είμαι άοπλος. Νά 'χα ένα ντουφέκι, και σάς έλεγα γώ… Να μάθετε να μού λέτε εμένα:... 


...«θ’ αυξανόμαστε και θα πληθαίνουμε,
θα δυναμώνουμε, και θα παχαίνουμε,
όσο τριγύρω μας θ’ αυξάνουν 
τα ψοφίμια»


μ

Σ Υ Ν Ω Μ Ο Τ Ι Κ ό

Θα ξαναβρεθούμε σ' ένα σκοτεινό μπουντρούμι, περιμένοντας την εκτέλεση- ή τυχαία στο δρόμο, και θα κάνουμε πως δεν γνωριζόμαστε- και με μυστικά σημάδια θα δώσουμε και πάλι ραντεβού- σε μιαν άλλη ζωή, ή, πού ξέρεις, κάπου ανάμεσα στ' αστέρια- και θ' αγαπηθούμε ξανά, μυστικά, όπως τότε- όπως ποτέ, αγάπη μου



μ


photo by Dzagna@Deviantart

ΕΦΙάΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡόΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΔόΣΕΙΣ Νο 6

ΈΝΑ ΘΡίΛΕΡ ΑΤέΛΕΙΩΤΟΥ ΤΡόΜΟΥ

ΈΝΑ ΑΘΑΝΑΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ 

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

Α Ν Ο Ρ Θ ό Γ Ρ Α Φ Ο

Κάθε πεσμένο φίλλο

έχει τη δική του, μοναδική ιστορία

από Ανέμους, Μέλισσες και Ηλιαχτίδες

καθένα τους και μία μνήμη

καλοκαιριού




μ

T e M P E S T

Μόνος· κι ο Αγέρας να ουρλιάζει

Μόνος· να τραντάζεται η Γη

Μόνος· να χτυπούν οι Κεραυνοί

Mόνος· όμως, Θάλασσα-




Μόνος· μόνη, Θάλασσα

κι εσύ

μ

K A T ά "Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν ώ Ν"

Η πιό μεγάλη Αμαρτία στη Ζωή

είναι να πάρεις τη Ζωή για Αμαρτία

Β έ Γ Α Σ , Α Ρ Κ Τ Ο ύ Ρ Ο Σ , Π Ο Λ Ι Κ ό Σ

Με το φως των Αστεριών - ανεβαίνω στο Βουνό

και ρωτάω τα τζιτζίκια - "τί χρωστάω να πονώ;"

κι απαντάνε "τρι και τρι - η Αγάπη σου λειψή"

και ρωτάω τα πουρνάρια - "είμαι άνθρωπος κακός;"

κι απαντάει η ηχώ - "είσαι άνθρωπος, απλώς"

και ρωτώ τις αλεπούδες - "τη χαρά πού θα τη βρω;"

και φουντώνουν την ουρά - σα να λεν "εδώ, εδώ!"

μ

ΛΕΦΤά ΥΠάΡΧΟΥΝ!!! Τ Ρ Ι Σ Ε Κ Α Τ Ο Μ Μ ύ Ρ Ι Α!!!!!!

Πηγή: CNN/REUTERS/APE/MPE

Αίσθηση έχει προκαλέσει στην παγκόσμια κοινή γνώμη η πανηγυρική δικαίωση του κ. Αλέκου-Μπάμπη Μπαμπαλή, κατοίκου Θεσσαλονίκης, από δικαστήριο της Σαουδικής Αραβίας, μετά από προσφυγή του κατά της Βασιλικής Οικογένειας της χώρας αυτής. Συγκεκριμένα στον κ. Μπαμπαλή επιδικάστηκε τελεσίδικα το μισό (1/2) ακριβώς επί του συνόλου της Βασιλικής περιουσίας της Σαουδικής Αραβίας, που είναι το ίδιο και το αυτό με την Κρατική Περιουσία του ζάπλουτου Βασιλείου- πρόκειται για ένα αμύθητο ποσό σε κινητά, ακίνητα, πετρέλαια, οφ σόουρ κι αυτοκίνητα. Η περιουσία αυτή, σύμφωνα με άγκυρες πληγές, ανέρχεται περίπου στα 128.000.000.000.000 (εκατόν είκοσι οκτώ τρισεκατομμύρια).

Ο κ. Μπαμπαλής επικαλέστηκε στην δικογραφία την αυταπόδεικτη - λόγω ονόματος- συγγένειά του με τον Αλή Μπαμπά, τον Θρυλικό Γενάρχη της Οικογενείας των Σαούντ, και υποστήριξε πως ο Κλάδος της Οικογενείας που μετοίκησε κάποτε στην Ελλάδα, διωγμένος από τους γκιαούρηδες (άπιστους) Σταυροφόρους, αδικήθηκε στη μοιρασιά της θρυλικής περιουσίας του Μπαμπά τους, Το Δικαστήριο έκρινε πως η αδικία αυτή, σύμφωνα με τον Ισλαμικό Νόμο, τη γνωστή Σαρία, πρέπει να αποκατασταθεί, έστω και τώρα.

Φήμες αναφέρουν πως "κάτω από το τραπέζι" ο κος Μπαμπαλής έχει περιέλθει σε συμφωνία με την Οικογένεια Πασαλή από τα Γιάννενα, που δηλώνουν απόγονοι του Αλή Πασά, πρωτοξαδέρφου του Αλή Μπαμπά, και διεκδικούν κι εκείνοι μέρος της περιουσίας. Συγκεκριμένα λέγεται πως οι Γιαννιώτες έλαβαν υπόσχεση για το 10% της περιουσίας και χάρηκαν τόσο πολύ που έστειλαν αμέσως ένα μεγάλο κουτί "αραπάκια" στον εξάδελφο κο. Μπάμπη στη Θεσσαλονίκη, με το ΚΤΕΛ.

Ο κος Μπαμπαλής δήλωσε ικανοποιημένος με την δικαίωσή του, δεν σχολίασε τον απαράβατο όρο που τού επέβαλε το Δικαστήριο (να κάνει σουνέτι πριν εκτελεστεί η απόφαση) και δεν ανέφερε τίποτα περί Σωτηρίας της Ελλάδας με τα λεφτά που θα πάρει. Ανεπίσημες πηγές ανέφεραν αντίθετα πως ερωτηθείς σχετικά,ανέκραξε "θα πάρουν τα τέτοια μου", χωρίς να διευκρινίσει αν αναφερόταν στο τεμάχιο δέρματος που θα τού αφαιρεθεί με την περιτομή.

Π Α Τ Ρ ί Δ Α Χ

Όλα θα χαθούν όταν θα φύγω

όλα, κι εσύ που σού μιλώ

όλα που δεν τ'αντέχω- σ' αγαπώ

μα ναι, θα σού ξεφύγω

μ

Μ Π Ο Υ Ν Τ Α Λ - ά Δ Ι Κ Ο

-Γιατί για ποιάν αιτία

τόση αδιαφορία;

Γιατί και για ποιόν λόγο

με ρήμαξες στον ψόγο;

Γι αυτό και επειδή

σ' αγάπησα πολύ;

*το άσμα είναι σκωπτικό και όχι κλαΠΣιάρικο

Κ Α Τ Α Κ Λ Υ Σ Μ ό Σ

Καιρό πολύ μιλούσανε για Μπόρες. Μα τίποτα. Ούτε σταγόνα.

Ύστερα, ένα πρωί, ο Ήλιος τους ξημέρωσε κρυμμένος. Βαριά, μελανά σύννεφα κρεμόταν πάνω από τα πάντα.

Λένε πως, παραδόξως ή μη, δεν τρόμαξε κανείς.

Λένε πως, παραδόξως, όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες χοντρές, βαριές σταγόνες, οι Τελευταίοι εκείνοι άνθρωποι, του Χαμού, ξανάρχισαν να χαμογελάνε.

Λένε πως κάποιοι από αυτούς τραγουδούσαν κιόλας. Κι όλοι τους ήταν και πάλι, για λίγο,   πολύ

ευτυχισμένοι.

μ

"ΚΟΡΟϊΔέ ΑΠΕΡΙόΡΙΣΤΑ"

«Μαμαζέλ, κυβερνεμάν χοντροκλεψιόν γκαραντί, απατεόν αλέ ρετούρ και μίζα ντούμπλε φας. Γκραν σουξέ, κι από μανζέ.... γκουρμέ!!! Φρεγατέ, ζιμένς, χρηματιστίκ, βατοπεδουάρ, ολυμπιάντ, ασφαλιστίκ κασέ και ζενεράλ φαταούλ αχορτάγ!!! Λε ψηφοφόρ γραντ κορόιντ, ντακόρ αβέκ ψιχουλέλ, διορίσμ ξεφτίλ, ρουσφέτ τιρμπουσόν!

Μαι ξαφνίκ, ρεζερβουάρ ωρεβουάρ, λεφτάν νον υπάρ...  Τραζίκ!!! Φινί λα φετ... Μαιζόν μπατιρέλ, λε κοπάδ τρε τριστ, καταστασιόν απελπιστίκ, σκεφτίκ πεζοδρομουάρ βιζιτέ!!! ΣΑΚ ΒΟΥΑΓΙΑΖ!!!!!!!!!!!!!!!»

ΑΠοχαιΡετισΜός Στο καλοΚαίρι

Στη Σιθωνία, ανάμεσα Αη-Γιάννη και Κωβιού, φάτσα στη ζαφειρένια Θάλασσα, πάνω στα λευκά, ορθά, σμυριδένια βράχια, είναι χαραγμένη, ανεξίτηλα, η ξεχασμένη ιστορία ενός πανάρχαιου Λαού  Ανέμων και Κυμάτων.

Κανένας ως τώρα δεν έχει καταφέρει να την αποκρυπτογραφήσει, κανένας δεν την έχει διαβάσει, κανένας δεν την γνωρίζει, εκτός από κάτι  αργόσχολους, αθυρόστομους, περιπαίκτες γλάρους.

Αν τυχόν και ξέρεις τη γλώσσα τους, και τους ρωτήσεις  τί λένε, για ποιό πράγμα μιλούνε, επιτέλους,  τούτα τα βράχια, θ' αντικρώξουν χαχανίζοντας: 

"μα, 
για Έρωτα και για Θάνατο, φυσικά- 
για τί άλλο;"

Από Τρίτη βροχές

μ