ύΣ Τ εΡα όΛ α έΓι Ν αν Όν Ε ι ρ Ο

ύΣ Τ εΡα όΛ α έΓι Ν αν Όν Ε ι ρ Ο

Είμαστε μαζί, μπροστά στο σπίτι του παππού, στο χωριό. Είναι σκοτάδι, και βρέχει, πολύ, κι η εξώπορτα χάσκει ορθάνοιχτη στο πλάι. Κοιτάζω μέσα από ένα παράθυρο με ανοιχτά παντζούρια που παραδέρνουν, βλέπω το κλιμακοστάσιο που ανεβαίνει επάνω, μα- τί περίεργο- κι εκεί βρέχει, διακρίνω τις χοντρές στάλες να σκάζουν στις σκάλες. Γιατί να βρέχει μέσα στο σπίτι; Να μπούμε; Θα έχει ρεύμα; Θα είναι επικίνδυνο; Μπαίνουμε όμως, τί άλλο να κάνουμε, και να που βρεθήκαμε στον επάνω όροφο, και- ω του θαύματος, έχει και ρεύμα, έχει φως. Πριν προλάβουμε όμως να χαλαρώσουμε λίγο ακούγεται θόρυβος, κι εμφανίζεται ένας παπάς με μάλλινα σώβρακα και με δίκαννο, ήρεμα Πάτερ, εγώ είμαι, πώς το ξέχασα πως μένετε κι εσείς εδώ, δλδ δεν το ήξερα καν, αλλά ξαφνικά φαίνεται τόσο λογικό, σάς έχει παραχωρήσει ένα δωμάτιο στο ισόγειο ο Μπαμπάς, έπρεπε να ειδοποιήσω, οκ, κατεβάστε τώρα το δίκαννο. Εντάξει, πάει κι αυτό, μα τί να κάνει το Φιλάκι, κάπου θα κρύφτηκε, θα τά 'χει παίξει, και με το δίκιο της, μα νά ‘σου νέα φασαρία στις σκάλες. Ένα πολύχρωμο πλήθος με τα γιορτινά του ανεβαίνει τη φαρδιά σκάλα, σαν καλεσμένοι από βαφτίσια είναι, που πάνε για το τραπέζι, μετά την τελετή. Στοοοοοοοοπ!!!! Πού πάτε; Ποιος σάς έδωσε την άδεια να κάνετε το γλέντι στο δικό μου το σπίτι; Ναι, είμαι ο γιός του ιδιοκτήτη. Στοοοοοοπ!!!! Δεν περνάτε! Δεν με νοιάζει που το έχετε κανονίσει. Ας ρωτούσατε. Κοίτα ρε φίλε μου κάτι άνθρωποι. Τους εμπιστεύεσαι τα κλειδιά κι εκείνοι μπαίνουν κι αλωνίζουν όποτε και όπως γουστάρουν. Στόοοοοοπ είπα!!! Επιτέλους, έφυγαν.

Πού να είναι το Φιλάκι; Θα έφριξε η καημένη, με όλα αυτά. Είχαμε που είχαμε καιρό να βρεθούμε, ποιος θα περίμενε πως θα συναντούσαμε και τόση περιπέτεια. Μα όχι, να τη, στο αποκεί δωμάτιο, ήρεμη φαίνεται, γδύνεται κιόλας, φοράει εκείνες τις μαύρες κάλτσες ως το μηρό, που κάνουν τόσο έντονη αντίθεση με το λευκό της δέρμα, και με τρελλαίνουν. Ορμάω και την αγκαλιάζω ολόκληρη, και την φιλάω παντού, έτσι στο όρθιο. Της χουφτώνω τα μπούτια. Είμαστε ξαπλωμένοι και κάνουμε έρωτα. «Αχ, αυτό το μουνάκι», λέω. «Τί;», μού λέει απαλά, με τη γλυκιά, αισθησιακή παιχνιδιάρικη φωνή της. «Πόσο μού έλειψε!», απαντάω. «Αχ, αυτά τα μπουτάκια»- είν’ απαλά, ζεστά, σφριγηλά, όπως τότε. Έτσι όπως είμαστε ενωμένοι σε συνουσία, σε υπέρτατη Ένωση, σε Μέθεξη στο Θείο, ξαπλώνω μαλακά προς τα πίσω, και… ξυπνάω.

Με ταχυπαλμία, πάνω στο όνειρο, πάνω στο άδειο μου κρεβάτι, στο άδειο μου δωμάτιο, στο άδειο μου σπίτι, που σε λίγο δεν θα υπάρχει πια, ούτε κι αυτό.

Αργώ πολύ να συνέλθω...

μ




photo by Jan Saudek @ saudek.com