T O Y Φ Ε Κ ί Ζ Ο Ν Τ Α Σ Κ ά Ρ Γ Ι Ε Σ

Μα τί θέλουν επιτέλους όλες αυτές οι κάργιες γύρω τριγύρω; Περιφέρουν την μαυρίλα τους στα πάρκα μας, στις πλατείες μας, στους δρόμους μας, στις αυλές μας, ακόμα και μέσα στα σπίτια μας- τσιμπολογούν τα ψίχουλά μας, ανακατεύουν τα σκουπίδια μας, υφαρπάζουν το υστέρημά μας, σκυλεύουν τους νεκρούς μας- κι όλο και πολλαπλασιάζονται, κι όλο και πληθαίνουν, κι όλο και πλημμυρίζουν τον τόπο- κατάμαυρα σμάρια τα δειλινά, όλο και πιο πυκνά, σκοτεινιάζουν τον Ουρανό, καθώς, κρώζοντας φρικτά, επιστρέφουν στις άθλιες φωλιές τους. 


Και καλά τόσον καιρό που είχαμε, και καλά τόσον καιρό που αντέχαμε, και καλά τόσον καιρό που μπορούσαμε, τις ανεχόμασταν. Tώρα, όμως; Τώρα, που σήμανε το Τέλος; Βρε ξούτ! Βρε ούστ, βρε άιντε από δω, μαύρα πουλιά της δυστυχίας!

ΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάά΄΄αάάάάάά΄΄αά΄΄α΄΄αά΄΄α΄΄αά

Κρώζετε χλευάζοντάς με, γιατί ξέρετε πως είμαι άοπλος. Νά 'χα ένα ντουφέκι, και σάς έλεγα γώ… Να μάθετε να μού λέτε εμένα:... 


...«θ’ αυξανόμαστε και θα πληθαίνουμε,
θα δυναμώνουμε, και θα παχαίνουμε,
όσο τριγύρω μας θ’ αυξάνουν 
τα ψοφίμια»


μ