Κ Α Τ Α Κ Λ Υ Σ Μ ό Σ

Καιρό πολύ μιλούσανε για Μπόρες. Μα τίποτα. Ούτε σταγόνα.

Ύστερα, ένα πρωί, ο Ήλιος τους ξημέρωσε κρυμμένος. Βαριά, μελανά σύννεφα κρεμόταν πάνω από τα πάντα.

Λένε πως, παραδόξως ή μη, δεν τρόμαξε κανείς.

Λένε πως, παραδόξως, όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες χοντρές, βαριές σταγόνες, οι Τελευταίοι εκείνοι άνθρωποι, του Χαμού, ξανάρχισαν να χαμογελάνε.

Λένε πως κάποιοι από αυτούς τραγουδούσαν κιόλας. Κι όλοι τους ήταν και πάλι, για λίγο,   πολύ

ευτυχισμένοι.

μ