ΘΕΣΣΑΛΟΝίκΗ, ΝΟέΜΒΡΗΣ, ΚΥΡΙΑΚή, ΝύΧΤΑ

.

τη Νύχτα που δε με χωράει το έρημο σπίτι γίνομαι τουρίστας στην Πόλη μου

και τί δεν κρύβει η Νύχτα της πόλης μου: τουρίστες και ξενύχτηδες, ζευγαράκια αγκαλιασμένα και ζευγαράκια τσακωμένα, μοναχικούς και μοναχικές, αντροπαρέες και κοριτσοπαρέες, που όλοι τους ζηλεύουν κρυφά τα ζευγαράκια, ακόμα και τα τσακωμένα. Λαμπερές βιτρίνες με χριστουγεννιάτικα και διαβάτες με κοντομάνικα και δεκαοχτώ βαθμούς. Γατιά που σκαρφαλώνουν βουνά από σκουπίδια και θηριώδη  τέρατα θορυβώδη που γυρνούν στους άδειους δρόμους και καταβροχθίζουν αυτά τα βουνά. Σκυλιά που γαβγίζουν το φεγγάρι κι ανθρώπους που γαβγίζουν τα σκυλιά. Ζωντανά φαντάσματα και φαντασμένα ζωντανά. Παράξενους ανθρώπους,  πολλούς παράξενους ανθρώπους








οι παράξενοι άνθρωποι χάνονται την ημέρα ανάμεσα στο πλήθος που πουλάει κι αγοράζει και παζαρεύει και χαζεύει και βιάζεται και ουρλιάζει, κατακλύζοντας κάθε γωνιά της Αγοράς με τη σάρκα του και με τις ρόδες του και με τις λαμαρίνες του. Αλλά το βράδυ που όλοι οι Κανονικοί αποσύρεστε στις φωλιές σας, στα ήσυχά σας προάστια, στους δρόμους της Πόλης κυριαρχούν οι Παράξενοι Άνθρωποι: όπως ο τρελλός με το αμπέχωνο και με τα φυτά μπροστά στην Οθωμανική τράπεζα. Ο γέρος με τα μούσια, Γιάννη τον λένε, χειμώνα καλοκαίρι στο ίδιο παγκάκι της Αριστοτέλους. Η παλαβιάρα που ταΐζει το μηχάνημα της ανακύκλωσης χαϊδεύοντάς το. Το πρεζόνι με τη σύριγγα να τού κρέμεται από τον αγκώνα. Το φρικιό με τη μολότωφ να τού κρέμεται από το μυαλό. Η  χοντρή που τσουλάει χαμογελαστή το παιδικό καροτσάκι με τις κούκλες. Η πλούσια αδερφή που ψάχνει να πληρώσει για να πηδηχτεί. Το καμάκι που σχόλασε άπραγο  κι από το τελευταίο μπαράκι, κακόκεφο, ούτε απόψε θα πηδήξει.  Ο διαρρήκτης που μελετά τον επόμενο στόχο. Στο πατσατζίδικο οι σκυλάδες ανακατεμένοι με ηθοποιούς και ταξιτζήδες. Στο διανυκτερεύον γυράδικο, στο Βαρδάρη, οι τραβεστί, γύρος με πίτα και σάλτσα κραγιόν

ένας απίστευτος θίασος που δε θα τον συναντήσεις σε κανένα μυθιστόρημα και σε καμμιά ταινία. Κι όμως είναι εκεί, κάθε βράδυ, κάθε Νύχτα, όταν εσύ κοιμάσαι
 
όταν δε με χωράει το έρημο σπίτι και γίνομαι τουρίστας στην Πόλη μου

μάλλον θα είμαι Παράξενος κι εγώ