ύΜΝΟΣ ΣΤη ΝύΧΤΑ, ΙΙΙ ("ΜόΝΟΣ όΣΟ ΚΑΝΕίΣ ΔεΝ ΕίΧΕ ΥΠάΡΞΕΙ ωΣ ΤόΤΕ ΜόΝΟΣ"...)
.
III
Μια μέρα κυλούσαν τα πικρά μου δάκρυα, κι η ελπίδα μου αποσυντίθονταν, εκμηδενίζονταν σε πόνο και στεκόμουν μόνος μπροστά στο γυμνό ανάχωμα που αποκάλυπτε με τη στενή και ζοφερή του διάσταση τη Μορφή της ζωής μου – μόνος όσο κανείς δε είχε υπάρξει ως τότε μόνος, κάτω από τη πίεση ενός άφατου φόβου – χωρίς δύναμη, δε ήμουν πιά παρά μια σκέψη απελπισίας. Αναζητούσα μια βοήθεια με το βλέμμα, αδυνατώντας τόσο να προχωρήσω όσο και να υποχωρήσω, αγκιστρωμένος με ατέλειωτη θλίψη στη φευγαλέα ζωή που έσβηνε. Τότε μού ήρθε από τα μακρινά γαλαζωπά, από τα ύψη των παλιών μου χαρών, μια λυκόφωτη ανατριχίλα – και με μιάς ερράγη ο δεσμός, ο ομφάλιος λώρος – η αλυσίδα του Φωτός. Χάθηκε το γήινο μεγαλείο και το πένθος μου γι’ αυτό – η νοσταλγία ανακουφίστηκε σ’ έναν καινούργιο κόσμο, απροσμέτρητο - ήρθες εσύ, ζέση της Νύχτας, ύπνε θεϊκέ, μού ήρθες εσύ – το τοπίο ανυψώθηκε μαλακά στους αιθέρες, και πάνω από το τοπίο πλανιόταν το πνεύμα μου, απελευθερωμένο, αναγεννημένο. Το ανάχωμα έγινε σύννεφο σκόνης – και μέσα από το σύννεφο διέκρινα τ’ ακτινοβόλα χαρακτηριστικά της Πολυαγαπημένης. Στα μάτια της αναπαυόνταν η Αιωνιότητα – την κράτησα από τα χέρια και τα δάκρυά μας έγιναν δεσμός σπινθηροβόλος, ακατάλυτος. Πέρα μακριά περνούσαν οι χιλιετίες και χάνονταν, σαν καταιγίδες. Έκλαψα στο λαιμό της με δάκρυα χαράς για την καινούργια ζωή. Ήταν το πρώτο, το ανεπανάληπτο όνειρο· έτσι έγινε, κι αφιέρωσα αιώνια πίστη, αμετακίνητη, στο φως και στον ουρανό της Νύχτας, της Πολυαγαπημένης.
Νοβάλις, " Ύμνος στη Νύχτα" (κεφ. ΙΙΙ)
Νοβάλις (Friedrich von Hardenberg, 1772-1801)
"Μα εγώ στρέφομαι προς την ιερή Νύχτα, τη άφατη, τη μυστηριώδη Νύχτα... Είναι δυνατό να μην αποκριθεί στα παιδιά της, που περιμένουν με την εμπιστοσύνη της αθωότητας;"
Μια μέρα κυλούσαν τα πικρά μου δάκρυα, κι η ελπίδα μου αποσυντίθονταν, εκμηδενίζονταν σε πόνο και στεκόμουν μόνος μπροστά στο γυμνό ανάχωμα που αποκάλυπτε με τη στενή και ζοφερή του διάσταση τη Μορφή της ζωής μου – μόνος όσο κανείς δε είχε υπάρξει ως τότε μόνος, κάτω από τη πίεση ενός άφατου φόβου – χωρίς δύναμη, δε ήμουν πιά παρά μια σκέψη απελπισίας. Αναζητούσα μια βοήθεια με το βλέμμα, αδυνατώντας τόσο να προχωρήσω όσο και να υποχωρήσω, αγκιστρωμένος με ατέλειωτη θλίψη στη φευγαλέα ζωή που έσβηνε. Τότε μού ήρθε από τα μακρινά γαλαζωπά, από τα ύψη των παλιών μου χαρών, μια λυκόφωτη ανατριχίλα – και με μιάς ερράγη ο δεσμός, ο ομφάλιος λώρος – η αλυσίδα του Φωτός. Χάθηκε το γήινο μεγαλείο και το πένθος μου γι’ αυτό – η νοσταλγία ανακουφίστηκε σ’ έναν καινούργιο κόσμο, απροσμέτρητο - ήρθες εσύ, ζέση της Νύχτας, ύπνε θεϊκέ, μού ήρθες εσύ – το τοπίο ανυψώθηκε μαλακά στους αιθέρες, και πάνω από το τοπίο πλανιόταν το πνεύμα μου, απελευθερωμένο, αναγεννημένο. Το ανάχωμα έγινε σύννεφο σκόνης – και μέσα από το σύννεφο διέκρινα τ’ ακτινοβόλα χαρακτηριστικά της Πολυαγαπημένης. Στα μάτια της αναπαυόνταν η Αιωνιότητα – την κράτησα από τα χέρια και τα δάκρυά μας έγιναν δεσμός σπινθηροβόλος, ακατάλυτος. Πέρα μακριά περνούσαν οι χιλιετίες και χάνονταν, σαν καταιγίδες. Έκλαψα στο λαιμό της με δάκρυα χαράς για την καινούργια ζωή. Ήταν το πρώτο, το ανεπανάληπτο όνειρο· έτσι έγινε, κι αφιέρωσα αιώνια πίστη, αμετακίνητη, στο φως και στον ουρανό της Νύχτας, της Πολυαγαπημένης.
Νοβάλις, " Ύμνος στη Νύχτα" (κεφ. ΙΙΙ)
Νοβάλις (Friedrich von Hardenberg, 1772-1801)"Μα εγώ στρέφομαι προς την ιερή Νύχτα, τη άφατη, τη μυστηριώδη Νύχτα... Είναι δυνατό να μην αποκριθεί στα παιδιά της, που περιμένουν με την εμπιστοσύνη της αθωότητας;"
μεταφράσεις μιλτιάδης θαλασσινός 2009 (c)
3 σχόλια:
Πολύ καλή επιλογή.
ΜΙα ερωτηση ..Ομαυρος γατος ..ο γιατρος ΕΙΣΑΙ?Καλη μερα.
Φίλε μου Δείμο, χαίρομαι που σού άρεσε!
Ανώνυμε, εγώ είμαι ο μαύρος γάτος, ο ένας, ο αυθεντικός, με τη βούλα, και με σήμα τα κεραμίδια!!!! Μού έδωσες όμως την αφορμή να γράψω κάτι σχετικό, έπρεπε εδώ και καιρό να το έχω κάνει, γιατί τελευταία γίναμε πολλοί οι "μαύροι γάτοι" στο διαδίκτυο... Αύριο λοιπόν!
Σ;ο)))
Σ;ο)))
Δημοσίευση σχολίου