η ύΠΟΥΛΗ ΠΟίΗΣΗ: Η ΕΠΟΧή ΤωΝ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙώΝ

.

Να ζαλιστώ με φλούδες μανταρίνι

να σκεπαστώ λιβάδια ασφοδελών

να ονειρευτώ πως αγαπώ

Εκείνη

 photo: "Always" by kittysyellowjacket

ΥΓ αλλάζω τον τίτλο γιατί το "ποίημα" αυτό αρμόζει- νομίζω- να το εντάξω σε μια νέα κατηγορία, την "ύπουλη ποίηση". Εξηγούμαι: όταν το έγραψα προχτές, ήμουν σε κακή διάθεση - κι έλεγα "να υπνωθώ με φλούδες μανταρίνι", τί ύπνος θά' ταν αυτός, μπορείτε να το φανταστείτε, αν σκεφτείτε ότι οι Ασφοδελοί είναι τα άνθη του Άδη. "Να ονειρευτώ πως αγαπούσα Εκείνη", ήταν η κατακλείδα. Από χτες ως σήμερα άλλαξε η διάθεσή μου, και βγήκε τελικά ένα παρόμοιο, αλλά πολύ διαφορετικό, μάλλον αισιόδοξο "ποιήμα". Που όμως περιέχει τον πυρήνα εκείνου του ζοφερού προσχεδίου... αφού ανθίζουν ακόμα μέσα του του τα λιβάδια, οι λειμώνες των ασφοδελών. Κάποιος όμως που δεν ξέρει τι είναι οι ασφοδελοί, ούτε που θα πάρει χαμπάρι αυτήν την "άλλη" διάσταση του "ποιήματος"... ακόμα κι όποιος ξέρει, θ' αναρωτηθεί, αλλά δεν θα είναι σίγουρος.

Γι αυτό σάς λέω, προσέχετέ με... γράφω ύπουλα...


μάλλον

 .